Maggie (2015)

Σκηνοθέτης: Henry Hobson

Συγγραφέας: John Scott III

Παίζουν: Arnold Schwarzenegger, Abigail Breslin, Joely Richardson

Χώρα: Ελβετία, ΗΠΑ

Budget: $4,000,000

Runtime: 95 min

Release: 2015

Maggie. Όχι Arnold.

Κάπου στο Κάνσας, ή στο Μισούρι, γενικά στα μεσοδυτικά, το χωράφι της Αμερικής, η κόρη ενός απλού αγρότη, η Μάγκι, πέφτει θύμα μιας ασθένειας που σχετικά αργά αλλα γεωμετρικά, μετατρέπει τους ανθρώπους σε κάτι σάν Ζόμπι.

Ο Πατέρας της, ως καλός Τερμινάδορας, νομίζει οτι θα κάμει την ασθένειαν να αφοδευτεί πάνου της μόνο και μόνο με την επιβλητική του παρουσία, και αρνείται να την βάλει στην "Καραντίνα" που μπαίνουν όλα τα θύματα της ασθένειας, περιμένοντας το τέλος, αλλα να την κρατήσει σπίτι, με κίνδυνο δικό του και της υπόλοιπης οικογένειας, της μητριάς της Μάγκι, και των δυό της παιδιών με τον Τερμινάδωρα, παρά την επιμονή των αρχών, και των κατοίκων του χωριού.

Νάνι νάνι, το νινί να κάνει, και να δούμε οταν ξυπνήσει αν θα επιχειρήσει να μου κόψει κανα μπιρτζολίδι...

Τέλος Υπόθεσης. Αυτό ήταν. Δέν εχει κάτι αλλο εξόν επιμέρους λεπτομερειών.
Φαντάζει ολίγον Αγγελοπουλικό μέχρι δώ?
Συνεχίστε την ανάγνωσιν.

Στην υπόθεση, ολα γνωστά και απλά.
Κανονικά, και συνηθισμένα για το είδος. Τιποτα το νέο, τίποτα το πρωτότυπο, τίποτα το ρηξικέλευθο. Και όχι, εδώ δέν ακολουθεί ενα μεγάλο με κεφαλαία ΑΛΛΑ, που θα ανατρέψει την γνώμη. Τα πράγματα είναι απλά κατα βάσιν.

Αν περιμένετε ενα έργο με ζόμπι, απ'αυτά που ξέρετε, μήν κάμετε τον κόπον.

Αν περιμένετε ενα έργο με τον Άρνι που ξέρετε, μήν κάμετε τον κόπον.

Αν περιμένετε ενα έργο με ζόμπι φόντο μέν, αλλα βαθύτερα νοήματα και συμβολισμούς, και πάλι μήν κάμετε τον κόπον.

Αν απο την αλλη περιμένετε ενα δράμα, με μια ΠΟΛΥ περίεργη επιλογή πρωταγωνιστή, και δέν σας πειράζει ο κατα τι αργός ρυθμός, και σας επιβραβεύει η κλιμάκωση του εκτυλισσόμενου δράματος, τότε αυτό είναι το έργο σας.

Λοιπόν, μου έχει αφήσει ανάμικτα συναισθήματα.

Παρά το ζόμπι φόντο, δέν είναι επ ουδενί ενα έργο τρόμου, δέν υπάρχει ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ μεσα τρομακτικό, κατ επιλογήν. Τίποτα δεν προσπαθεί κάν να σε τρομάξει.

Τόσο που αναρωτιέσαι το ΓΙΑΤΙ επιλέχθηκε ενα τέτοιο θέμα, αφού μια ίδια ακριβώς ιστορία με μια οποιαδήποτε -έστω φανταστικιή, πλήν "κανονική"- κολλητική αρρώστια θα είχε ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα.

Let's face it. Η Σκλήρυνση Κατα Πλάκας, δέν έχει τέτοιο εφφέ!!!

Δέν υπάρχει ΚΑΜΜΙΑ ανατροπή. Ολα κυλάνε γραμμικά και ουσιαστικά προδιαγεγραμμένα. Τίποτα δέν σε προδιαθέτει για οποιουδήποτε είδους σεναριακή ανατροπή.

Οπότε, αν έχετε διαβάσει μέχρι εδώ, σκέφτεστε κάτι σαν το Μελισσοκόμο του Αγγελόπουλου, αλλα με ακόμα λιγότερα λόγια, και με μέλισσες ζόμπι να πεταρίζουν στο φόντο έτσι για αλλαγή.

Νώτ Εγκζάκτλι.

Εχουμε δώ ενα σύνολο κυρίων συντελεστών που είναι ουσιαστικά πρωτοεμφανιζόμενοι.

Σεναριογράφος και σκηνοθέτης, κάνουν την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία εδω.

Αλλα και για τους περισσότερους λοιπούς συντελεστές είναι μάλλον η πιο σουξέ τους ταινία. Αν και δέν προβλέπω να κόβει τα τρελλά εισητήρια τούτη δώ, αλλα τη φτηνή της παραγωγή, σίγουρα θα την βγάλει.

Ας το πάρουμε λιγο απο την κορυφή προς τα κάτω.

Η Σκηνοθεσία. Μου θύμισε κάτι σαν Κλίντ Ηστγουντ που δέν ειχει διάθεση να εμβαθύνει και πάρα πολύ στους χαρακτήρες. Και είναι έτσι. Οι χαρακτήρες, δέν μας ανοίγουν τα σώψυχά τους, να μας πουν για τα παιδικά τους χρόνια ξερω γώ, αλλα δέν χρειάζεται. Γιατι και σεναριακά και σκηνοθετικά, περιγράφονται στο τώρα. Δέν θελουμε να ξερουμε αν σκοτώνανε περιστέρια μικροί. Θέλουμε να δουμε πως αντιμετωπίζουν ΤΩΡΑ την κατάστασή τους. Οπότε δέν εχουμε κενά. Ισα ίσα, περιγράφονται τόσο, που συμπάσχεις θές δέ θές.

Τεχνικά, ο σκηνοθέτης βάζει την κάμερά του εκεί ακριβώς που θές να κοιτάξεις, χωρίς να σε μπλέκει σε ενα τέτοιο ψυχολογικό έργο με περίεργες γωνίες, και εντυπωσιασμούς. ΤΟ κάθε επόμενο πλάνο είναι εκεί που το περιμένεις, και αν νομίζετε οτι αυτό είναι αυτονόητο και εύκολο, κάντε μια ταινία να σας δούμε. Αυτός ακριβώς είναι ενας απο τους λόγους για τους οποίους ο Κλίντ Ήστγουντ θεωρείται πλέον απο τους πολύ καλούς Σκηνοθέτες.
Η φράση "Δραματουργική συνάφεια" μου τριγύρναγε στο μυαλό αφου τελείωσε η ταινία. Ο Σκηνοθέτης κατάφερε να δώσει μια συνέπεια δραματουργικά, να δώσει μια κλιμάκωση σε ενα ήπιο και σχεδόν μηδενικό θεμα. Δέν το αποκαλώ έτσι για να το προσβάλλω, αλλα απλά έτσι είναι! Ενα απλό θέμα, που δέν προσπαθει να σε πλακώσει στις ανατροπές. Και δέν σου δίνει καν τέτοια ατμόσφαιρα για να σε ξεγελάσει. Ξερεις εξ αρχής τι θα δείς.

Η Μουσική. Του David Wingo. Απλά υπέροχη, δέν την βρήκα ποτέ να έρχεται πρώτο πλάνο και να καλυπτει την δράση, αλλα είναι σχεδόν συνεχόμενη και αξιμνημόνευτη. Συμπληρώνει με τον καλυτερο τρόπο την (αργή) δράση, χωρίς να σε κρεμάει.

Για του λόγου το αληθές, ακολουθεί δειγματάκι δωρεάν απο άλλη δουλειά του, αλλα στο δικό του στύλ.

Το σενάριο. Είναι απλό και αυτονόητο, με λίγους διαλόγους, με λίγη πρόζα, αλλα καταφέρνει να βρίσκει την ισορροπία μεταξύ ενος αφάνταστα βαρετού έργου και ενός που σε κρατάει, όχι καρφωμένο στην καρέκλα μεν, αλλα με αμείωτο ενδιαφέρον, παρότι η πλοκή σου φαίνεται προδιαγεγραμμένη εξ αρχής.

Ερμηνείες. Η Μικρή Μάγκι, η Abigail Breslin, είναι καλή. Είναι "κανονικά" καλή, τόσο που δέν την προσέχεις να παίζει. Σε τραβάει μέσα στο ρόλο της, ενα απλό κορίτσι απο τα μεσοδυτικά με μια κακή τύχη. 

Απλά ήθελα να παντρευτώ το Χάησκουλ Σουήτχαρτ μου και να κάμωμε πολλά μικρά καλαμπόκια την τύχη μου μέσα γαμω...

Αλλα το έργο είναι στημένο γύρω απο τον Governator.

Τον ανθρωπο που παρότι στις ΗΠΑ απο το 1970, ακόμα δέν εμαθε Αγγλικά.

Εδώ απο το 70, περιμένοντας να αλλάξει η νομοθεσία για να γίνω Πρόεδρος. Που θα μου πάει...

Και ξέρετε τί? Εδώ δεν χρειάστηκαν και πολύ. Οι ατάκες του είναι ελάχιστες. Δεν στέκεσαι κάν εκεί. Παίζει μια ταινία ουσιαστικά με αντιδράσεις, και ενω απέχει απο το να πώ οτι είναι καλός, ποτέ δεν ήταν καλός ηθοποιός, μπορώ να πώ οτι εδώ τον ευχαριστήθηκα. Και Πολύ μάλιστα. Εχει μια συνέπεια στην ερμηνεία του, που σε τραβάει μαζί του, και σε κολλάει πάνω του σαν σαλιγκάρι.

Παράγγειλα αυτό το πλάνο, στο συμβόλαιό μου, για να δείξω πώς είναι να είσαι 66 ΧΩΡΙΣ μπυροκοίλι!!!

Κάτι που δέν το περιμέναμε απο τον Τερμινάδωρα.

Πολλοί θα το βρούν απίστευτα βαρετό.

Πολλοί θα το βρούν ανούσιο, και σίγουρα κανεις δεν θα το χαρακτηρίσει είτε ταινία τρόμου, είτε ταινία με Ζόμπια. Είναι όμως μια πολύ καλοφτιαγμένη ταινία, για το ευρύ κοινό, οχι για τους οπαδούς ταινιών τρόμου. Και με εναν Αρνι που σε εκπλήσσει, και με την ερμηνεία και με την εξυπνη επιλογή του. Ενα έργο στα μέτρα του, επανείσοδός του στον κόσμο του Θεάματος μετά απο το κυβερνητικό πάρεργο. Τον ευχαριστήθηκα και με εξέπληξε ευχάριστα όπως και όλο το έργο που το βρήκα πολύ λιγότερο βαρετό απο όσο το περίμενα παρά το κλισέ σε σημείο δακρύων προδιαγεγραμμένο σενάριο. Δέν με πείραξε καθόλου. Προειδοποιώ όμως. Δείτε το με διάθεση ψυχολογικού δράματος και θα σας κρατήσει. Δείτε το με διάθεση ταινίας για ζόμπι, και κοιμηθήκατε στο πρώτο δεκάλεπτο.

Λοιπόν, πολύ σοβαρό βγήκε τούτο δώ και θα χάσουμε πελάτες. Πάμε μια συμπληρωματική.

Εϊναι μια μικρή, και εχει Οξεία Ζομπίτιδα. Ο Πατήρ, αντί να της ρίξει μια αναμεσα απο τα βυζγιά, την παίρνει σπίτι για να τους φάει όλους.

Μαλακία! Κοιμήθηκα. Δέν εχει ουτε μια σκηνή που να τρώει κανας Ζόμπης κανα εγκέφαλο ναουμ. Ουτε επιτίθενται, ουτε τους γαράνε με ολμοβόλα, μπαζούκας, καραμπίνες βαλλιστρες κουτάλια. Τιποτα. Μούφα.

Αίσχος. Ο Αρνι πάει να το παίξει Ηθοποιός. Ουτε που δέρνει κανέναν.