Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Τρόμος από την Ισπανία.


O Ισπανικός κινηματογράφος κερδίζει συνεχώς έδαφος.

Η χώρα έχει προσφέρει τα τελευταία χρόνια αρκετά αξιόλογα και πολύ ατμοσφαιρικά θρίλερ, αλλά όχι τόσα πολλά έργα τρόμου, αν και όταν αποφασίζουν να ασχοληθούν με το είδος τα αποτελέσματα είναι το ίδιο καλά.

Γι' αυτό το λόγο, θα κάνουμε μια εξαίρεση και θα παρουσιάσουμε και θρίλερ σε αυτό το αφιέρωμα, με την προϋπόθεση όμως ότι διαθέτουν κάποια στοιχεία, που ''φλερτάρουν'' όσο το δυνατόν περισσότερο με τον τρόμο.

Πάμε λοιπόν να δούμε ποια είναι τα αγαπημένα μας τρομο-θρίλερ από την Ισπανία!



Eskalofrío (2008)


Ο Santi είναι ένας έφηβος μαθητής λυκείου που έχει μια σοβαρή ευαισθησία στο φως του ήλιου. Για να τον προφυλάξει η μητέρα του, αποφασίζει να μετακομίσουν σε ένα ορεινό χωριό της Ισπανίας που μάλλον δε το πιάνει τόσο πολύ το φως(;) Οι κάτοικοι όμως του χωριού δε φαίνονται να χαίρονται και πολύ με την άφιξη των ξένων στη κλειστή τους κοινωνία. Όταν μάλιστα θα αρχίσουν να γίνονται κάποιες δολοφονίες, το νεαρό αγόρι θα θεωρηθεί κύριος ύποπτος. Ευθύνεται όντως αυτός ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο που οι κάτοικοι σκοπίμως αποκρύπτουν;
Μια ιδιαίτερη ιστορία, που επίτηδες το πάει αλλού αρχικά, για να πάρει στη συνέχεια μια τελείως διαφορετική τροπή.. Το φυσικό τοπίο και ιδιαίτερα το σκοτεινό δάσος, λειτουργούν πολύ καλά στη δημιουργία ατμόσφαιρας ενώ οι ερμηνείες βρίσκονται σε πολύ καλά επίπεδα.
Το βασικό πρόβλημα είναι, ότι αποκαλύπτεται σχετικά γρήγορα η ταυτότητα του ενόχου και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μειωθεί η αγωνία του θεατή. Και έτσι όμως, είναι ένα καλό εφηβικό θρίλερ με αρκετή ένταση και ανατροπές.


Tesis (1996)


H Ángela είναι φοιτήτρια και ετοιμάζει τη διπλωματική της εργασία με θέμα την ακραία βία στον κινηματογράφο και τις αιτίες που αυτή έλκει των άνθρωπο. Η ζωή της θα αλλάξει δραματικά, όταν βρίσκει τον καθηγητή της νεκρό σε μια αίθουσα προβολών και κλέβει την ταινία που φαίνεται να παρακολούθησε πριν πεθάνει. Βλέποντας την αργότερα με τον συμφοιτητή της Chema, ανακαλύπτουν με τρόμο ότι πρόκειται για snuff film που δείχνει μια κοπέλα να βασανίζεται και να δολοφονείται. Η Ángela θα αρχίσει μια έρευνα για να ανακαλύψει ποιοι βρίσκονται πίσω από την παραγωγή των συγκεκριμένων βίντεο και θα κινδυνέψει να γίνει το επόμενο θύμα.
Η πρώτη απόπειρα μεγάλου μήκους  του νεαρού τότε Alejandro Amenábar, είναι ένα ενδιαφέρον φιλμ μυστηρίου που έκανε μεγάλη εντύπωση την εποχή που προβλήθηκε. Διαθέτει ένα πρωτότυπο θέμα που προκαλεί προβληματισμούς για την αντοχή του ανθρώπου στην θέαση της βίας ενώ είδαμε και αρκετές ανατροπές μέχρι να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του δολοφόνου. Αδυναμίες υπάρχουν φυσικά και συνοψίζονται κυρίως σε ορισμένες σεναριακές ευκολίες, αλλά η ταινία σε γενικές γραμμές στέκεται αξιοπρεπέστατα. Τελικά το ταλέντο ενός δημιουργού φαίνεται με το καλημέρα.


Los ojos de Julia (2010)

H Julia υποφέρει από μια ασθένεια που προκαλεί σταδιακή απώλεια όρασης. Κάποια στιγμή διαισθάνεται ότι συνέβη κάτι κακό στη δίδυμη αδελφής της Sara που έχε την ίδια ασθένεια, την αναζητά και τη βρίσκει κρεμασμένη στο υπόγειο του σπιτιού της. Η αστυνομία της υποδεικνύει ότι η αδελφή της αυτοκτόνησε, αλλά η Julia δε θέλει να το πιστέψει και αποφασίζει να διερευνήσει την υπόθεση. Ξεκινώντας την έρευνα, διαισθάνεται ότι κάποιος την παρακολουθεί και είναι ανήμπορη να αντιδράσει γιατί η όραση της αρχίζει να χάνεται.
Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Guillem Morales που κάποιοι ίσως θυμούνται από το καλό αλλά αρκετά παράξενο El habitante incierto. Στη παραγωγή συναντάμε τον Guillermo del Toro και στον πρωταγωνιστικό ρόλο τη ντίβα της Ισπανίας Belén Rueda οπότε δε χρειάζονται και ιδιαίτερες συστάσεις για να καταλάβουμε τι θα παρακολουθήσουμε. Πρόκειται για ένα καλοσκηνοθετημένο θρίλερ μυστηρίου με ένα ενδιαφέρον θέμα, αφού η απώλεια της όρασης είναι από μόνη της τρομακτική. Ίσως να μη το εκμεταλλεύεται στο έπακρο αφού σε ορισμένα σημεία η ιστορία γίνεται φλύαρη, αλλά δε παύει να είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, που αποτελεί έναν άξιο εκπρόσωπο της Ισπανικής σχολής.


El cuerpo (2012)

Ένας φύλακας νεκροτομείου, βγαίνει τρέχοντας στο κεντρικό δρόμο και τον χτυπάει ένα διερχόμενο αυτοκίνητο. Η αστυνομία  ανακαλύπτει ότι από το νεκροτομείο λείπει το σώμα της εκατομμυριούχου Mayka Villaverde, που απεβίωσε από έμφραγμα. Ειδοποιούν τον άντρα της που δείχνει σοκαρισμένος αλλά ο αστυνομικός που ερευνά την υπόθεση πιστεύει ότι δε λέει όλη την αλήθεια.
Τυπικό θρίλερ που θυμίζει κατά πολύ μυστήριο της Αγκάθα Κρίστι, αφού δε σου δίνει τα απαραίτητα στοιχεία για να βρεις τη λύση και κρατάει άσσους στο μανίκι για το φινάλε. Ίσως αυτό να ενοχλήσει κάποιους θεατές αφού σε ένα πετυχημένο μυστήριο η πραγματική ανατροπή είναι αυτό που βλέπεις και δε περιμένεις και όχι αυτό που δε βλέπεις ποτέ. Από την άλλη όμως ο Πουαρό έγινε διάσημος γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο! Το El cuerpo καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή με τις συνεχείς εξελίξεις και τα φλας μπακ που χρησιμοποιούνται για να ξεδιπλωθεί η ιστορία. Υπάρχουν κάποια κενά στο όλο εγχείρημα, αφού σε ορισμένα σημεία δεν δίνεται η αναμενόμενη εξήγηση,  αλλά σε γενικές γραμμές είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ που βλέπεται πολύ ευχάριστα.

Angustia (1987)

Σε μια κινηματογραφική αίθουσα, αρκετοί θεατές είναι μαζεμένοι για να παρακολουθήσουν ένα θρίλερ. Το έργο αφορά έναν ολίγον χαζεμένο μεσήλικα που η μητέρα του τον καθοδηγεί με τηλεπάθεια και τον αναγκάζει να σκοτώνει κόσμο για να συλλέγει μάτια. Ανάμεσα στους θεατές βρίσκονται δυο νεαρές κοπέλες που κάποια στιγμή συνειδητοποιούν με τρόμο ότι στον κινηματογράφο υπάρχει ένας πραγματικός δολοφόνος, που είναι φανατικός θαυμαστής του δολοφόνου της ταινίας.
Ξεμάτιασμα λοιπόν αλλά κυριολεκτικό, σε μια από τις πιο παράξενες ταινίες που μας χάρισε η Ισπανία τη δεκαετία του 80. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο μητέρας - γιου, διαθέτει μια εκπληκτική χημεία ενώ και οι δυο χαρακτήρες είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά. Η Zelda Rubinstein που θυμόμαστε και από το Poltergeist, με το καρτουνίστικο παρουσιαστικό στα όρια του creepy αναδείκνυε πάντα κάθε ρόλο ενώ ο Michael Lerner  που υποδύεται το γιο,  μου θύμισε σε μερικά ξεσπάσματα του τον Χάρη Σταυρόπουλο. Ο σκηνοθέτης Bigas Luna χειρίζεται ευρηματικά τη τεχνική ταινία-μέσα σε ταινία και δημιουργεί μα απόκοσμη ατμόσφαιρα που παρασύρει τον θεατή.
Οι εικόνες που περνούν από την οθόνη είναι από υπνωτιστικές έως και κωμικές, ενώ δε λείπει το gore για αλατοπίπερο, σε αυτό το συνονθύλευμα που σίγουρα κρατάει το ενδιαφέρον.
Μάλιστα μετά από κάποιο σημείο οι δυο ταινίες θα αρχίσουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, γεγονός που χρειάζεται μεγάλη σκηνοθετική μαεστρία και εδώ λειτουργεί πολύ σωστά. Μια ταινία που βάζει για καλά τον θεατή της στη θέση του θύματος. Φανταστείτε τώρα τι πέρασαν αυτοί που την είδαν στον κινηματογράφο εκείνη την εποχή!


El Espinazo del Diablο (2001)

Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου,  ένα δεκάχρονο αγόρι ο Carlos, εγκαταλείπεται σε ένα ορφανοτροφείο. Στην αρχή θα αντιμετωπίσει ψυχρότητα από τα υπόλοιπα παιδιά αλλά και από τον επιστάτη Jacinto που φαίνεται να τον αντιπαθεί. Στη συνέχεια όμως, θα καταφέρει να εγκλιματιστεί στη νέα του ζωή και να κάνει φίλους.  Ένα βράδυ που θα πάει στη κουζίνα για να γεμίσει την κανάτα με νερό θα ακούσει κάποιον να τον φωνάζει με το όνομα του. Είναι το φάντασμα ενός παιδιού που έχει δολοφονηθεί από τον επιστάτη και η ψυχή του δε μπορεί να ησυχάσει.
Ο βιρτουόζος Guillermo del Toro, σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο σε αυτή τη τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του και όπως αναμένεται το αποτέλεσμα είναι τεχνικά αξιόλογο. Τα πολιτικά μηνύματα και συγκεκριμένα η φρίκη του φασισμού, είναι χαρακτηριστικά νοήματα που αποδίδει ο σκηνοθέτης και εδώ παρουσιάζονται με έναν ιδιαίτερα ευφάνταστο τρόπο.Το πολιτικό κομμάτι της ιστορίας φλερτάρει αρκετά με την αλληγορία, με αποτέλεσμα να μην αναδεικνύεται το ίδιο όσο το φανταστικό. Σίγουρα όμως αποτελεί αρωγό για να ξεδιπλωθεί η ιστορία και μαζί της τα συναισθήματα του θεατή που βγαίνουν ιδιαιτέρως αβίαστα. Εξαιρετική φωτογραφία, λαμπρές ερμηνείες από ένα cast καταξιωμένων Ισπανών ηθοποιών και υποβλητική ατμόσφαιρα συνδυάζονται περίτεχνα σε ένα σκοτεινό παραμύθι, που μπορεί να μη σε τρομάξει αλλά θα σε συντροφεύσει μοναδικά.


Musarañas 2014

Δυο αδελφές ζουν μαζί στην Μαδρίτη της δεκαετίας του 50 αφού η μητέρα τους έχει πεθάνει και ο πατέρας τους χάθηκε στον πόλεμο. Η Montse ως μεγαλύτερη, έχει επωμιστεί τη φροντίδα της μικρότερης αδελφής και ταυτόχρονα προσπαθεί να καταπολεμήσει την ασθένεια της αγοραφοβίας που την ταλαιπωρεί. Είναι ένα άτομο με αρκετά ψυχικά τραύματα που οφείλονται σε γεγονότα του παρελθόντος που την στοιχειώνουν ακόμα. Όταν ένας γοητευτικός γείτονας ο  Carlos χτυπήσει τη πόρτα τραυματισμένος, οι ήδη τεταμένες ισορροπίες θα ανατραπούν ολοσχερώς..
Μια νέα προσθήκη στο είδος που κυκλοφόρησε το 2014 και συνεχίζει ακόμα την επιτυχημένη πορεία σε διάφορα φεστιβάλ. Εξαιρετική φωτογραφία και μακιγιάζ, αναζωογονητικές δόσεις gore, καλές ερμηνείες από την πρωταγωνίστρια και φυσικά τον Luis Tosar που εδώ τον βλέπουμε σε υποστηρικτικό ρόλο και μια δυνατή ανατροπή στο φινάλε που προσδίδει δραματικές προεκτάσεις.
Το μόνο αδύναμο σημείο είναι ότι ορισμένοι χαρακτήρες δεν αναλύθηκαν όσο θα έπρεπε με αποτέλεσμα οι συμπεριφορές τους να μοιάζουν μερικές φορές αδικαιολόγητες. Το γεγονός όμως αυτό δε μπορεί από μόνο του να υποβαθμίσει μια κατά τα άλλα προσεγμένη δουλειά.
Για περισσότερα δείτε το review εδώ.


El orfanato (2007)

Η Laura μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο αλλά πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Η αγάπη της για το συγκεκριμένο σπίτι, την οδηγεί να επιστρέφει εκεί μετά από 30 χρόνια, μαζί με τον άντρα της Carlos και τον μικρό της υιοθετημένο γιο Simón. Ο σκοπός τους είναι να καταφέρουν να ανακαινίσουν το χώρο και να τον μετατρέψουν σε ένα ξενώνα για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τα πράγματα όμως θα πάρουν απροσδόκητη τροπή, όταν ο Simón αποκτήσει ένα φανταστικό φίλο τον Tomás.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε J.A. Bayona βρίσκεται στο τιμόνι της σκηνοθεσίας αλλά συναντάμε για ακόμα μια φορά τον Guillermo del Toro στη παραγωγή και τη Belén Rueda στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το El orfanato μας παρουσιάζει μια ιστορία που την έχουμε ξαναδεί άπειρες φορές αλλά κερδίζει το στοίχημα γιατί την αφηγείται με ένα διαφορετικό τρόπο, που εστιάζει στους χαρακτήρες και κυρίως στη ψυχοσύνθεση της μητέρας. Ψυχολογικό θρίλερ με δραματικά στοιχεία λοιπόν, αφού το μεταφυσικό στοιχείο είναι μεν υπαρκτό αλλά δε χρησιμοποιείται τόσο για να τρομάξει. όσο για να συμβάλλει στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Μεγάλη λεπτομέρεια στη φωτογραφία, ψαγμένη σκηνοθεσία με ωραίες γωνίες λήψης, καλά ηχητικά εφέ και εξαιρετικές ερμηνείες. Μη περιμένετε κάποια ιδιαίτερη ένταση, ο ρυθμός κινείται αργά έως και νωχελικά σε κάποια σημεία, ώστε ο θεατής να εστιάζει περισσότερο στην εικόνα και τον ήχο. Μια αξιόλογη προσπάθεια που μας θύμισε για ακόμα μια φορά, ότι τα πιτσιρίκια μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα creepy!



Secuestrados (2010)

Ο Jaime μετακομίζει με τη γυναίκα του Marta και την έφηβη κόρη τους Isa, στο νέο τους σπίτι στην εξοχή. Τα σχέδια τους για μια ήρεμη βραδιά θα ανατραπούν εντελώς όταν τρεις κακοποιοί θα εισβάλουν στο σπίτι τους για να τους ληστέψουν. Στην αρχή θα κάνουν ότι τους πουν ώστε να σώσουν τη ζωή τους και ο πατέρας θα φύγει με τον έναν για να σηκώσει λεφτά από την τράπεζα, αφήνοντας ομήρους τη γυναίκα και τη κόρη του. Τα πράγματα όμως θα ξεφύγουν τελείως και θα πάρουν μια εφιαλτικά απρόβλεπτη τροπή.
Εδώ έχουμε μια από τις λίγες περιπτώσεις που η Ισπανία παραδίδει μια πραγματικά βίαιη ταινία τρόμου. Το Secuestrados ανήκει στα καλύτερα home invasion των τελευταίων ετών και όχι αδίκως. Έχοντας στα χέρια του ένα απλό σενάριο, ο σκηνοθέτης  Miguel Ángel Vivas κάνει θαύματα. Χρησιμοποιεί μια συρραφή μονοπλάνων, καθώς και τη τεχνική του διαχωρισμού της οθόνης, ώστε να παρακολουθούμε ταυτόχρονα δυο διαφορετικές σκηνές. Με τον τρόπο αυτό εντείνεται ο ρεαλισμός και το σασπένς οδηγείται στα ύψη. Οι ερμηνείες βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδα, με αυτή της κόρης να είναι οριακά υστερική αλλά στο σύνολο ρεαλιστική. Το μόνο μειονέκτημα που βρήκα είναι ότι η σκηνή που ανοίγει το φιλμ θα έπρεπε να λείπει γιατί αποπροσανατολίζει το θεατή.
Μια γρήγορη και ενοχλητικά ρεαλιστική ταινία που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.
Ωραίος λοιπόν ο ατμοσφαιρικός τρόμος αλλά περιμένουμε να δούμε και άλλα τέτοια δείγματα από τους Ισπανούς!



Los cronocrímenes (2007)

Ο Héctor είναι ένας φιλήσυχος άνθρωπος που ζει με τη γυναίκα του σε μια όμορφη μονοκατοικία κάπου στην εξοχή. Κάποια στιγμή που κοιτάει με τα κυάλια του στο δάσος παρατηρεί μια νεαρή γυναίκα που... γδύνεται. Αποφασίζει να πάει προς το μέρος της για να δει τι συμβαίνει (;) αλλά ξαφνικά δέχεται επίθεση από ένα μασκοφόρο άνδρα που κρατάει ένα ψαλίδι. Καταφέρνει να ξεφύγει, τρέχει σε ένα κοντινό εργαστήριο να ζητήσει βοήθεια και κρύβεται σε μια περίεργη συσκευή.  Η συσκευή όμως είναι μια χρονομηχανή και ο Héctor χωρίς να το καταλάβει θα ξυπνήσει στο παρελθόν και θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό για να διεκδικήσει τη ζωή του..Η μήπως δεν είναι η πρώτη φορά που πήγε στο συγκεκριμένο εργαστήριο;
Ο  Nacho Vigalondo σκηνοθετεί, γράφει και παίζει ως ηθοποιός στη πρώτη του μεγάλου μήκους απόπειρα και πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δημιούργησε ένα πολύ καλό low budget φιλμ.
Πρωταγωνιστές είναι τέσσερα μόνο πρόσωπα  αλλά το σενάριο έχει αρκετές εκπλήξεις και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Σίγουρα απευθύνεται αποκλειστικά στους θεατές που αγαπούν την επιστημονική φαντασία αφού ασχολείται με το ταξίδι στο χρόνο και το χωροχρονικό παράδοξο. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, γίνεται ολοένα πιο πολύπλοκη αφού ο κεντρικός ήρωας εγκλωβίζεται μέσα σε ένα χρονικό κυκλώνα, από τις συνέπειες που προκαλούν οι ίδιες οι πράξεις του. Μη περιμένετε να βγάλετε λογικά συμπεράσματα, απλά καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε τη φαντασία του δημιουργού που ομολογουμένως είναι αστείρευτη. Αν λοιπόν σας αρέσουν οι mindfuck ταινίες, μη τη χάσετε!



 La Piel Que Habito (2011)

Ο πλαστικός χειρούργος Robert Ledgard προσπαθεί να φτιάξει ένα το τέλειο τεχνητό δέρμα, που θα μπορούσε να έχει σώσει τη γυναίκα του που αυτοκτόνησε όταν κάηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αυτό που του λείπει είναι ένα ανθρώπινο πειραματόζωο και θα το βρει τυφλωμένος από την ανάγκη για εκδίκηση. Ο γιατρός θα ξεπεράσει τα όρια της ηθικής του αλλά θα αρχίσει να εγκλωβίζεται μέσα στο ίδιο του το ουτοπικό δημιούργημα.
''....Ο σκηνοθέτης αναμιγνύει σε ένα μινιμαλιστικό καμβά, τη λογοτεχνική αφέλεια του μύθου του Φρανκεστάιν, την αβάσταχτη ελαφρότητα του Πυγμαλίωνα, την εικονοληπτική διεστραμμένη αυτοπραγμάτωση του Les yeux sans visage και τον επαναπροσδιορισμένο αδιάσειστο χείμαρρο μιας νωχελικής αρχαίας τραγωδίας, για να αποδώσει υψηλά νοήματα για το ανθρώπινο ον, που αποφάσισε να αυτοκαταστραφεί σε μια κρίση παραφροσύνης, που προκαλεί ένα ντετερμινιστικό καρτέλ φαλλοκρατικής εκθήλυνσης και αναπόφευκτα οδηγεί σε αυτό το φιλμικό μανιφέστο .....''
Κάπως έτσι ήταν οι απόψεις που είχα διαβάσει για το La Piel que Habito και ομολογώ ότι στην αρχή έκοψα λάσπη. Ο Almodóvar φυσικά είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης, με ένα ιδιαίτερο όμως κινηματογραφικό στυλ που δε ταιριάζει σε όλους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δοκιμάζει κάτι διαφορετικό και φτιάχνει μια ''όμορφη'' ταινία, και μπορεί ο χαρακτηρισμός να φαντάζει απλός αλλά αυτό σκεφτόμουν συνεχώς όταν τη παρακολουθούσα. Τα χρώματα είναι έντονα, τα κάδρα πολύ προσεγμένα και η μουσική καταπληκτική. Η ιστορία δίνεται μέσα από φλας μπακ που εντείνουν το ενδιαφέρον και προσδίδουν κάποιες νότες αγωνίας.
Φυσικά το φιλμ δεν απευθύνεται στους φίλους του τρόμου γιατί εμείς θα θέλαμε περισσότερη ένταση και παράνοια. Δε θα σταθώ καθόλου στους συμβολισμούς και τα νοήματα που απορρέουν από το φιλμ,  ο  Almodóvar το έχει το ζητηματάκι με τη σεξουαλικότητα οπότε ο κάθε θεατής μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Θα πω μόνο ότι η ταινία, πέρα από κάποιες ξύλινες ερμηνείες, είναι τεχνικά άριστη, έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει και αποτελεί μια εναλλακτική πρόταση που αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος.


¿Quién puede matar a un niño? (1976)

Ένα ζευγάρι Άγγλων τουριστών επισκέπτονται ένα μικρό νησάκι στην Ισπανία. Πηγαίνοντας εκεί παρατηρούν μια εικόνα εγκατάλειψης και οι μόνοι κάτοικοι που βλέπουν είναι παιδιά. Προσπαθώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια τρομακτική αλήθεια. Τα παιδιά του νησιού έχουν μεταμορφωθεί σε στυγερούς δολοφόνους και σκοτώνουν όποιον ενήλικο βρεθεί στο δρόμο τους.
Τα παιδιά υπομένουν τις φρικαλεότητες των ενηλίκων χωρίς να φταίνε σε τίποτα, τι γίνεται όμως όταν αποφασίζουν να εκδικηθούν και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο;

Οι ενήλικες πρέπει να παλέψουν για να επιβιώσουν, αλλά ποιος μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί; Ένα συγκλονιστικό δίλημμα από ένα φιλμ της δεκαετίας των 70s που τολμά να παρουσιάσει παιδιά να επιδίδονται σε σοκαριστικές δολοφονίες. Όπως ήταν αναμενόμενο αντιμετώπισε τη λογοκρισία της εποχής και θάφτηκε αρχικά, μέχρι που βρήκε τα τελευταία χρόνια την αναγνώριση που του αξίζει και έγινε γρήγορα cult.  Σκηνοθέτης ο Narciso Ibáñez Serra, που σε αυτή τη δεύτερη και τελευταία κινηματογραφική του δουλειά μετά το ατμοσφαιρικό La residencia, αποδεικνύει ακόμα περισσότερο ότι είναι ένας χαρισματικός δημιουργός. Με φόντο ένα ειδυλλιακό νησί, δημιουργεί μια εφιαλτική ατμόσφαιρα και χαρίζει στιγμές που δοκιμάζουν τα όρια του θεατή και μένουν για καιρό στη μνήμη. Ειδική μνεία πρέπει να δοθεί στη μουσική Waldo de los Ríos που είναι εξαιρετική. Αν το ζευγάρι των πρωταγωνιστών δεν έπαιρνε κάποιες ηλίθιες αποφάσεις, που βοηθούν μεν την εξέλιξη αλλά προκαλούν γέλιο, θα μιλάγαμε σίγουρα για αριστούργημα. Και έτσι όμως, είναι μια από τις πιο αξιόλογες ταινίες της δεκαετίας της και ίσως καλύτερη όλων των εποχών με θέμα παιδιά δολοφόνους. Το ριμέικ του Makinov είναι απλά συμπαθητικό.

[Rec] (2007)


Μια νεαρή δημοσιογράφος και ένας καμεραμαν κάνουν ένα ντοκιμαντέρ για τις συνθήκες εργασίας των πυροσβεστών. Σε μια κλήση ρουτίνας για τον απεγκλωβισμό μιας ηλικιωμένης από το διαμέρισμα της, ακολουθούν τους πυροσβέστες για να καταγράψουν τα γεγονότα. Φτάνοντας όμως στη πολυκατοικία από την οποία έγινε η κλήση, συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ' όσο φαντάζονταν. Αυτό που πρόκειται σύντομα να ζήσουν είναι ένας πραγματικός εφιάλτης και οι πιθανότητες επιβίωσης θα είναι ελάχιστες.

Για το Rec τα έχουμε ξαναπεί στο αφιέρωμα για τα καλύτερα found footage αφού πρόκειται για τον πιο άρτιο εκπρόσωπο του συγκεκριμένου είδους. Αλάνθαστη σκηνοθεσία με κανένα αδικαιολόγητο πλάνο όσον αφορά τη χρήση της κάμερας, καλές ερμηνείας που βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, πετυχημένη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα  και  ωραία εφέ, σε μια πραγματικά τρομακτική ταινία.
Ο αγωνιώδης ρυθμός καθηλώνει και το ευρηματικό φινάλε είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν υπάρξει σε ταινίες τρόμου. Φυσικά το συγκεκριμένο είδος δεν απευθύνεται σε όλους τους θεατές γιατί ορισμένοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα την handheld cam αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αξίζει κάθε εξαίρεση!
Το δεύτερο μέρος αποτέλεσε μια μεγάλη έκπληξη γιατί ήταν αρκετά καλό, κάτι που δε συμβαίνει συνήθως με τα σίκουελ. Δε μπορώ να πω δυστυχώς το ίδιο για τα επόμενα..


Los Otros (The Others) (2001)

Βρισκόμαστε στη νήσο Jersey του 1945. Η Grace ζει με τα δυο της παιδιά σε απομονωμένο σπίτι, περιμένοντας τον άντρα της να επιστρέψει από τον πόλεμο. Τα παιδιά πάσχουν από μια σπάνια μορφή φωτοευαισθησίας, οπότε είναι αναγκασμένα να ζουν στο σκοτάδι αφού το φως του ήλιου είναι επικίνδυνο για την υγεία τους. Μετά από την άφιξη τριών νέων υπηρετών θα αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα γεγονότα στο σπίτι και η θρησκόληπτη Grace θα πειστεί σταδιακά ότι μαζί τους κατοικούν κάποιοι άλλοι...
Είχα τη τύχη να δω τη ταινία στον κινηματογράφο χωρίς να γνωρίζω τίποτα γι' αυτήν. Μου έκανε πραγματική εντύπωση που ένα mainstream φιλμ εξ' Αμερικής ήταν τόσο ατμοσφαιρικό. Όταν φυσικά παρατήρησα τους τίτλους τέλους και το έψαξα, βρήκα τη λύση του μυστηρίου! Πρόκειται για συμπαραγωγή Ισπανίας - ΗΠΑ και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του Alejandro Amenábar που σκηνοθέτησε, έγραψε το σενάριο και τη μουσική. Απειλητική ατμόσφαιρα, επιβλητική φωτογραφία, καταπληκτική απόδοση της εποχής, άριστες ερμηνείες και ένα ανατρεπτικό φινάλε δοσμένο δεξιοτεχνικά από έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη. Πολλοί θεατές θεώρησαν τότε τη ταινία μια αντιγραφή της 6ης Αίσθησης λόγω του φινάλε και πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν μεγάλες ομοιότητες. Όμως ο  Alejandro Amenábar πρόσθεσε τις δικές του εντυπωσιακές πινελιές και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ενδιαφέρον. Ακόμα μια απόδειξη ότι υπάρχουν ταινίες, που μέσα από την απλότητα τους καταφέρνουν να γίνουν τρομακτικές.


Mientras duermes (2011)


O Cesar εργάζεται ως θυρωρός σε μια πολυκατοικία στη Βαρκελώνη. Τα καθήκοντα του είναι να φροντίζει τη πολυκατοικία και να βοηθάει τους ενοίκους όταν τον έχουν ανάγκη. Είναι ένας χαμηλών τόνων άνθρωπος που περνάει γενικά απαρατήρητος αλλά κάποιες φορές τα φαινόμενα απατούν. Στη πραγματικότητα ο Cesar έχει βάλει σκοπό της ζωής του να κάνει τους γύρω τους δυστυχισμένους γιατί ο ίδιος δε μπορεί να νιώσει ευτυχία. Το τελευταίο θύμα του είναι η Clara, μια νεαρή γυναίκα που μένει στην πολυκατοικία και είναι αρκούντως αισιόδοξη. Μέχρι που μπορεί να φτάσει άραγε για να την κάνει δυστυχισμένη;
Ο σκηνοθέτης του REC Jaume Balagueró, καταπιάνεται εδώ με τον ψυχολογικό τρόμο και τα καταφέρνει το ίδιο καλά παρουσιάζοντας ένα σκοτεινό θρίλερ της κλασσικής σχολής. Θεωρώ το Mientras duermes μια ανατριχιαστική ταινία γιατί η απειλή που παρουσιάζει δεν είναι ένα φάντασμα που μετακινεί τα έπιπλα όταν κοιμάσαι, αλλά ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας που δεν τον πιάνει το μάτι σου. Όταν μάλιστα τον υποδύεται ένας εξαιρετικός ηθοποιός όπως ο Luis Tosar, γίνεται τόσο οικεία η φυσιογνωμία του, που αρχίζεις να κοιτάς καχύποπτα τον μπακάλη της γειτονιάς σου. Η συμπεριφορά του πρωταγωνιστή δεν εκλογικεύεται, είναι απλά ένας γεννημένος ψυχασθενής και  οι πραγματικοί ψυχασθενείς δεν έχουν ποτέ λογικά κίνητρα. Το σενάριο μπορεί να είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά είναι πρωτότυπο και χτίζεται μεθοδικά προκαλώντας έντονο ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος. Το σασπένς χαρίζεται σε ικανοποιητικές δόσεις ενώ η κορύφωση του φινάλε προκαλεί  κόμπο στο στομάχι..
Άντε να κοιμηθείς χωρίς να κοιτάξεις κάτω από το κρεβάτι μετά!



Αυτές ήταν οι καλύτερες ταινίες τρόμου και θρίλερ από την Ισπανία 

Εκτός φυσικά από τις συγκεκριμένες κατηγορίες, υπάρχουν και εξαιρετικές ταινίες φαντασίας καθώς και αστυνομικά θρίλερ που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος. 

Ας ελπίσουμε ότι ο Ισπανικός κινηματογράφος θα συνεχίζει να μας εκπλήσσει στο μέλλον το ίδιο ευχάριστα. 


Άρθρα που μπορεί να σας ενδιαφέρουν: 

2 σχόλια:

  1. Μούτσας γκράσιας. Λατρεύουμε ισπανικό κινηματογράφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γενικά ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος έχει βγάλει διαμάντια.
      Παρακαλούμε και Viva España!

      Διαγραφή