O Ισπανικός κινηματογράφος κερδίζει συνεχώς έδαφος.
Η χώρα έχει προσφέρει τα τελευταία χρόνια αρκετά αξιόλογα και πολύ ατμοσφαιρικά θρίλερ, αλλά όχι τόσα πολλά έργα τρόμου, αν και όταν αποφασίζουν να ασχοληθούν με το είδος τα αποτελέσματα είναι το ίδιο καλά.
Γι' αυτό το λόγο, θα κάνουμε μια εξαίρεση και θα παρουσιάσουμε και θρίλερ σε αυτό το αφιέρωμα, με την προϋπόθεση όμως ότι διαθέτουν κάποια στοιχεία, που ''φλερτάρουν'' όσο το δυνατόν περισσότερο με τον τρόμο.
Πάμε λοιπόν να δούμε ποια είναι τα αγαπημένα μας τρομο-θρίλερ από την Ισπανία!
Eskalofrío (2008)
Μια ιδιαίτερη ιστορία, που επίτηδες το πάει αλλού αρχικά, για να πάρει στη συνέχεια μια τελείως διαφορετική τροπή.. Το φυσικό τοπίο και ιδιαίτερα το σκοτεινό δάσος, λειτουργούν πολύ καλά στη δημιουργία ατμόσφαιρας ενώ οι ερμηνείες βρίσκονται σε πολύ καλά επίπεδα.
Το βασικό πρόβλημα είναι, ότι αποκαλύπτεται σχετικά γρήγορα η ταυτότητα του ενόχου και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μειωθεί η αγωνία του θεατή. Και έτσι όμως, είναι ένα καλό εφηβικό θρίλερ με αρκετή ένταση και ανατροπές.
Tesis (1996)
Η πρώτη απόπειρα μεγάλου μήκους του νεαρού τότε Alejandro Amenábar, είναι ένα ενδιαφέρον φιλμ μυστηρίου που έκανε μεγάλη εντύπωση την εποχή που προβλήθηκε. Διαθέτει ένα πρωτότυπο θέμα που προκαλεί προβληματισμούς για την αντοχή του ανθρώπου στην θέαση της βίας ενώ είδαμε και αρκετές ανατροπές μέχρι να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του δολοφόνου. Αδυναμίες υπάρχουν φυσικά και συνοψίζονται κυρίως σε ορισμένες σεναριακές ευκολίες, αλλά η ταινία σε γενικές γραμμές στέκεται αξιοπρεπέστατα. Τελικά το ταλέντο ενός δημιουργού φαίνεται με το καλημέρα.
Los ojos de Julia (2010)
Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Guillem Morales που κάποιοι ίσως θυμούνται από το καλό αλλά αρκετά παράξενο El habitante incierto. Στη παραγωγή συναντάμε τον Guillermo del Toro και στον πρωταγωνιστικό ρόλο τη ντίβα της Ισπανίας Belén Rueda οπότε δε χρειάζονται και ιδιαίτερες συστάσεις για να καταλάβουμε τι θα παρακολουθήσουμε. Πρόκειται για ένα καλοσκηνοθετημένο θρίλερ μυστηρίου με ένα ενδιαφέρον θέμα, αφού η απώλεια της όρασης είναι από μόνη της τρομακτική. Ίσως να μη το εκμεταλλεύεται στο έπακρο αφού σε ορισμένα σημεία η ιστορία γίνεται φλύαρη, αλλά δε παύει να είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, που αποτελεί έναν άξιο εκπρόσωπο της Ισπανικής σχολής.
El cuerpo (2012)
Τυπικό θρίλερ που θυμίζει κατά πολύ μυστήριο της Αγκάθα Κρίστι, αφού δε σου δίνει τα απαραίτητα στοιχεία για να βρεις τη λύση και κρατάει άσσους στο μανίκι για το φινάλε. Ίσως αυτό να ενοχλήσει κάποιους θεατές αφού σε ένα πετυχημένο μυστήριο η πραγματική ανατροπή είναι αυτό που βλέπεις και δε περιμένεις και όχι αυτό που δε βλέπεις ποτέ. Από την άλλη όμως ο Πουαρό έγινε διάσημος γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο! Το El cuerpo καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή με τις συνεχείς εξελίξεις και τα φλας μπακ που χρησιμοποιούνται για να ξεδιπλωθεί η ιστορία. Υπάρχουν κάποια κενά στο όλο εγχείρημα, αφού σε ορισμένα σημεία δεν δίνεται η αναμενόμενη εξήγηση, αλλά σε γενικές γραμμές είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ που βλέπεται πολύ ευχάριστα.
Ξεμάτιασμα λοιπόν αλλά κυριολεκτικό, σε μια από τις πιο παράξενες ταινίες που μας χάρισε η Ισπανία τη δεκαετία του 80. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο μητέρας - γιου, διαθέτει μια εκπληκτική χημεία ενώ και οι δυο χαρακτήρες είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά. Η Zelda Rubinstein που θυμόμαστε και από το Poltergeist, με το καρτουνίστικο παρουσιαστικό στα όρια του creepy αναδείκνυε πάντα κάθε ρόλο ενώ ο Michael Lerner που υποδύεται το γιο, μου θύμισε σε μερικά ξεσπάσματα του τον Χάρη Σταυρόπουλο. Ο σκηνοθέτης Bigas Luna χειρίζεται ευρηματικά τη τεχνική ταινία-μέσα σε ταινία και δημιουργεί μα απόκοσμη ατμόσφαιρα που παρασύρει τον θεατή.
Οι εικόνες που περνούν από την οθόνη είναι από υπνωτιστικές έως και κωμικές, ενώ δε λείπει το gore για αλατοπίπερο, σε αυτό το συνονθύλευμα που σίγουρα κρατάει το ενδιαφέρον.
Μάλιστα μετά από κάποιο σημείο οι δυο ταινίες θα αρχίσουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, γεγονός που χρειάζεται μεγάλη σκηνοθετική μαεστρία και εδώ λειτουργεί πολύ σωστά. Μια ταινία που βάζει για καλά τον θεατή της στη θέση του θύματος. Φανταστείτε τώρα τι πέρασαν αυτοί που την είδαν στον κινηματογράφο εκείνη την εποχή!
El Espinazo del Diablο (2001)
Ο βιρτουόζος Guillermo del Toro, σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο σε αυτή τη τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του και όπως αναμένεται το αποτέλεσμα είναι τεχνικά αξιόλογο. Τα πολιτικά μηνύματα και συγκεκριμένα η φρίκη του φασισμού, είναι χαρακτηριστικά νοήματα που αποδίδει ο σκηνοθέτης και εδώ παρουσιάζονται με έναν ιδιαίτερα ευφάνταστο τρόπο.Το πολιτικό κομμάτι της ιστορίας φλερτάρει αρκετά με την αλληγορία, με αποτέλεσμα να μην αναδεικνύεται το ίδιο όσο το φανταστικό. Σίγουρα όμως αποτελεί αρωγό για να ξεδιπλωθεί η ιστορία και μαζί της τα συναισθήματα του θεατή που βγαίνουν ιδιαιτέρως αβίαστα. Εξαιρετική φωτογραφία, λαμπρές ερμηνείες από ένα cast καταξιωμένων Ισπανών ηθοποιών και υποβλητική ατμόσφαιρα συνδυάζονται περίτεχνα σε ένα σκοτεινό παραμύθι, που μπορεί να μη σε τρομάξει αλλά θα σε συντροφεύσει μοναδικά.
Musarañas 2014
Μια νέα προσθήκη στο είδος που κυκλοφόρησε το 2014 και συνεχίζει ακόμα την επιτυχημένη πορεία σε διάφορα φεστιβάλ. Εξαιρετική φωτογραφία και μακιγιάζ, αναζωογονητικές δόσεις gore, καλές ερμηνείες από την πρωταγωνίστρια και φυσικά τον Luis Tosar που εδώ τον βλέπουμε σε υποστηρικτικό ρόλο και μια δυνατή ανατροπή στο φινάλε που προσδίδει δραματικές προεκτάσεις.
Το μόνο αδύναμο σημείο είναι ότι ορισμένοι χαρακτήρες δεν αναλύθηκαν όσο θα έπρεπε με αποτέλεσμα οι συμπεριφορές τους να μοιάζουν μερικές φορές αδικαιολόγητες. Το γεγονός όμως αυτό δε μπορεί από μόνο του να υποβαθμίσει μια κατά τα άλλα προσεγμένη δουλειά.
Για περισσότερα δείτε το review εδώ.
El orfanato (2007)
Ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε J.A. Bayona βρίσκεται στο τιμόνι της σκηνοθεσίας αλλά συναντάμε για ακόμα μια φορά τον Guillermo del Toro στη παραγωγή και τη Belén Rueda στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το El orfanato μας παρουσιάζει μια ιστορία που την έχουμε ξαναδεί άπειρες φορές αλλά κερδίζει το στοίχημα γιατί την αφηγείται με ένα διαφορετικό τρόπο, που εστιάζει στους χαρακτήρες και κυρίως στη ψυχοσύνθεση της μητέρας. Ψυχολογικό θρίλερ με δραματικά στοιχεία λοιπόν, αφού το μεταφυσικό στοιχείο είναι μεν υπαρκτό αλλά δε χρησιμοποιείται τόσο για να τρομάξει. όσο για να συμβάλλει στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Μεγάλη λεπτομέρεια στη φωτογραφία, ψαγμένη σκηνοθεσία με ωραίες γωνίες λήψης, καλά ηχητικά εφέ και εξαιρετικές ερμηνείες. Μη περιμένετε κάποια ιδιαίτερη ένταση, ο ρυθμός κινείται αργά έως και νωχελικά σε κάποια σημεία, ώστε ο θεατής να εστιάζει περισσότερο στην εικόνα και τον ήχο. Μια αξιόλογη προσπάθεια που μας θύμισε για ακόμα μια φορά, ότι τα πιτσιρίκια μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα creepy!
Εδώ έχουμε μια από τις λίγες περιπτώσεις που η Ισπανία παραδίδει μια πραγματικά βίαιη ταινία τρόμου. Το Secuestrados ανήκει στα καλύτερα home invasion των τελευταίων ετών και όχι αδίκως. Έχοντας στα χέρια του ένα απλό σενάριο, ο σκηνοθέτης Miguel Ángel Vivas κάνει θαύματα. Χρησιμοποιεί μια συρραφή μονοπλάνων, καθώς και τη τεχνική του διαχωρισμού της οθόνης, ώστε να παρακολουθούμε ταυτόχρονα δυο διαφορετικές σκηνές. Με τον τρόπο αυτό εντείνεται ο ρεαλισμός και το σασπένς οδηγείται στα ύψη. Οι ερμηνείες βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδα, με αυτή της κόρης να είναι οριακά υστερική αλλά στο σύνολο ρεαλιστική. Το μόνο μειονέκτημα που βρήκα είναι ότι η σκηνή που ανοίγει το φιλμ θα έπρεπε να λείπει γιατί αποπροσανατολίζει το θεατή.
Μια γρήγορη και ενοχλητικά ρεαλιστική ταινία που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.
Ωραίος λοιπόν ο ατμοσφαιρικός τρόμος αλλά περιμένουμε να δούμε και άλλα τέτοια δείγματα από τους Ισπανούς!
Los cronocrímenes (2007)
Ο Nacho Vigalondo σκηνοθετεί, γράφει και παίζει ως ηθοποιός στη πρώτη του μεγάλου μήκους απόπειρα και πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δημιούργησε ένα πολύ καλό low budget φιλμ.
Πρωταγωνιστές είναι τέσσερα μόνο πρόσωπα αλλά το σενάριο έχει αρκετές εκπλήξεις και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Σίγουρα απευθύνεται αποκλειστικά στους θεατές που αγαπούν την επιστημονική φαντασία αφού ασχολείται με το ταξίδι στο χρόνο και το χωροχρονικό παράδοξο. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, γίνεται ολοένα πιο πολύπλοκη αφού ο κεντρικός ήρωας εγκλωβίζεται μέσα σε ένα χρονικό κυκλώνα, από τις συνέπειες που προκαλούν οι ίδιες οι πράξεις του. Μη περιμένετε να βγάλετε λογικά συμπεράσματα, απλά καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε τη φαντασία του δημιουργού που ομολογουμένως είναι αστείρευτη. Αν λοιπόν σας αρέσουν οι mindfuck ταινίες, μη τη χάσετε!
La Piel Que Habito (2011)
''....Ο σκηνοθέτης αναμιγνύει σε ένα μινιμαλιστικό καμβά, τη λογοτεχνική αφέλεια του μύθου του Φρανκεστάιν, την αβάσταχτη ελαφρότητα του Πυγμαλίωνα, την εικονοληπτική διεστραμμένη αυτοπραγμάτωση του Les yeux sans visage και τον επαναπροσδιορισμένο αδιάσειστο χείμαρρο μιας νωχελικής αρχαίας τραγωδίας, για να αποδώσει υψηλά νοήματα για το ανθρώπινο ον, που αποφάσισε να αυτοκαταστραφεί σε μια κρίση παραφροσύνης, που προκαλεί ένα ντετερμινιστικό καρτέλ φαλλοκρατικής εκθήλυνσης και αναπόφευκτα οδηγεί σε αυτό το φιλμικό μανιφέστο .....''
Κάπως έτσι ήταν οι απόψεις που είχα διαβάσει για το La Piel que Habito και ομολογώ ότι στην αρχή έκοψα λάσπη. Ο Almodóvar φυσικά είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης, με ένα ιδιαίτερο όμως κινηματογραφικό στυλ που δε ταιριάζει σε όλους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δοκιμάζει κάτι διαφορετικό και φτιάχνει μια ''όμορφη'' ταινία, και μπορεί ο χαρακτηρισμός να φαντάζει απλός αλλά αυτό σκεφτόμουν συνεχώς όταν τη παρακολουθούσα. Τα χρώματα είναι έντονα, τα κάδρα πολύ προσεγμένα και η μουσική καταπληκτική. Η ιστορία δίνεται μέσα από φλας μπακ που εντείνουν το ενδιαφέρον και προσδίδουν κάποιες νότες αγωνίας.
Φυσικά το φιλμ δεν απευθύνεται στους φίλους του τρόμου γιατί εμείς θα θέλαμε περισσότερη ένταση και παράνοια. Δε θα σταθώ καθόλου στους συμβολισμούς και τα νοήματα που απορρέουν από το φιλμ, ο Almodóvar το έχει το ζητηματάκι με τη σεξουαλικότητα οπότε ο κάθε θεατής μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Θα πω μόνο ότι η ταινία, πέρα από κάποιες ξύλινες ερμηνείες, είναι τεχνικά άριστη, έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει και αποτελεί μια εναλλακτική πρόταση που αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος.
¿Quién puede matar a un niño? (1976)
Τα παιδιά υπομένουν τις φρικαλεότητες των ενηλίκων χωρίς να φταίνε σε τίποτα, τι γίνεται όμως όταν αποφασίζουν να εκδικηθούν και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο;
Οι ενήλικες πρέπει να παλέψουν για να επιβιώσουν, αλλά ποιος μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί; Ένα συγκλονιστικό δίλημμα από ένα φιλμ της δεκαετίας των 70s που τολμά να παρουσιάσει παιδιά να επιδίδονται σε σοκαριστικές δολοφονίες. Όπως ήταν αναμενόμενο αντιμετώπισε τη λογοκρισία της εποχής και θάφτηκε αρχικά, μέχρι που βρήκε τα τελευταία χρόνια την αναγνώριση που του αξίζει και έγινε γρήγορα cult. Σκηνοθέτης ο Narciso Ibáñez Serra, που σε αυτή τη δεύτερη και τελευταία κινηματογραφική του δουλειά μετά το ατμοσφαιρικό La residencia, αποδεικνύει ακόμα περισσότερο ότι είναι ένας χαρισματικός δημιουργός. Με φόντο ένα ειδυλλιακό νησί, δημιουργεί μια εφιαλτική ατμόσφαιρα και χαρίζει στιγμές που δοκιμάζουν τα όρια του θεατή και μένουν για καιρό στη μνήμη. Ειδική μνεία πρέπει να δοθεί στη μουσική Waldo de los Ríos που είναι εξαιρετική. Αν το ζευγάρι των πρωταγωνιστών δεν έπαιρνε κάποιες ηλίθιες αποφάσεις, που βοηθούν μεν την εξέλιξη αλλά προκαλούν γέλιο, θα μιλάγαμε σίγουρα για αριστούργημα. Και έτσι όμως, είναι μια από τις πιο αξιόλογες ταινίες της δεκαετίας της και ίσως καλύτερη όλων των εποχών με θέμα παιδιά δολοφόνους. Το ριμέικ του Makinov είναι απλά συμπαθητικό.
[Rec] (2007)
Για το Rec τα έχουμε ξαναπεί στο αφιέρωμα για τα καλύτερα found footage αφού πρόκειται για τον πιο άρτιο εκπρόσωπο του συγκεκριμένου είδους. Αλάνθαστη σκηνοθεσία με κανένα αδικαιολόγητο πλάνο όσον αφορά τη χρήση της κάμερας, καλές ερμηνείας που βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, πετυχημένη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και ωραία εφέ, σε μια πραγματικά τρομακτική ταινία.
Ο αγωνιώδης ρυθμός καθηλώνει και το ευρηματικό φινάλε είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν υπάρξει σε ταινίες τρόμου. Φυσικά το συγκεκριμένο είδος δεν απευθύνεται σε όλους τους θεατές γιατί ορισμένοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα την handheld cam αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αξίζει κάθε εξαίρεση!
Το δεύτερο μέρος αποτέλεσε μια μεγάλη έκπληξη γιατί ήταν αρκετά καλό, κάτι που δε συμβαίνει συνήθως με τα σίκουελ. Δε μπορώ να πω δυστυχώς το ίδιο για τα επόμενα..
Los Otros (The Others) (2001)
Είχα τη τύχη να δω τη ταινία στον κινηματογράφο χωρίς να γνωρίζω τίποτα γι' αυτήν. Μου έκανε πραγματική εντύπωση που ένα mainstream φιλμ εξ' Αμερικής ήταν τόσο ατμοσφαιρικό. Όταν φυσικά παρατήρησα τους τίτλους τέλους και το έψαξα, βρήκα τη λύση του μυστηρίου! Πρόκειται για συμπαραγωγή Ισπανίας - ΗΠΑ και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του Alejandro Amenábar που σκηνοθέτησε, έγραψε το σενάριο και τη μουσική. Απειλητική ατμόσφαιρα, επιβλητική φωτογραφία, καταπληκτική απόδοση της εποχής, άριστες ερμηνείες και ένα ανατρεπτικό φινάλε δοσμένο δεξιοτεχνικά από έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη. Πολλοί θεατές θεώρησαν τότε τη ταινία μια αντιγραφή της 6ης Αίσθησης λόγω του φινάλε και πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν μεγάλες ομοιότητες. Όμως ο Alejandro Amenábar πρόσθεσε τις δικές του εντυπωσιακές πινελιές και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ενδιαφέρον. Ακόμα μια απόδειξη ότι υπάρχουν ταινίες, που μέσα από την απλότητα τους καταφέρνουν να γίνουν τρομακτικές.
Mientras duermes (2011)
Ο σκηνοθέτης του REC Jaume Balagueró, καταπιάνεται εδώ με τον ψυχολογικό τρόμο και τα καταφέρνει το ίδιο καλά παρουσιάζοντας ένα σκοτεινό θρίλερ της κλασσικής σχολής. Θεωρώ το Mientras duermes μια ανατριχιαστική ταινία γιατί η απειλή που παρουσιάζει δεν είναι ένα φάντασμα που μετακινεί τα έπιπλα όταν κοιμάσαι, αλλά ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας που δεν τον πιάνει το μάτι σου. Όταν μάλιστα τον υποδύεται ένας εξαιρετικός ηθοποιός όπως ο Luis Tosar, γίνεται τόσο οικεία η φυσιογνωμία του, που αρχίζεις να κοιτάς καχύποπτα τον μπακάλη της γειτονιάς σου. Η συμπεριφορά του πρωταγωνιστή δεν εκλογικεύεται, είναι απλά ένας γεννημένος ψυχασθενής και οι πραγματικοί ψυχασθενείς δεν έχουν ποτέ λογικά κίνητρα. Το σενάριο μπορεί να είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά είναι πρωτότυπο και χτίζεται μεθοδικά προκαλώντας έντονο ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος. Το σασπένς χαρίζεται σε ικανοποιητικές δόσεις ενώ η κορύφωση του φινάλε προκαλεί κόμπο στο στομάχι..
Άντε να κοιμηθείς χωρίς να κοιτάξεις κάτω από το κρεβάτι μετά!
Αυτές ήταν οι καλύτερες ταινίες τρόμου και θρίλερ από την Ισπανία
Εκτός φυσικά από τις συγκεκριμένες κατηγορίες, υπάρχουν και εξαιρετικές ταινίες φαντασίας καθώς και αστυνομικά θρίλερ που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος.
Ας ελπίσουμε ότι ο Ισπανικός κινηματογράφος θα συνεχίζει να μας εκπλήσσει στο μέλλον το ίδιο ευχάριστα.
Άρθρα που μπορεί να σας ενδιαφέρουν:
Μούτσας γκράσιας. Λατρεύουμε ισπανικό κινηματογράφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος έχει βγάλει διαμάντια.
ΔιαγραφήΠαρακαλούμε και Viva España!