Τρόμος από τη Γαλλία

Ο αγαπημένος Γαλλικός κινηματογράφος, νέος και κλασσικός, έχει χαρίσει αριστουργήματα και επάξια χαίρει μεγάλης εκτίμησης στους κύκλους των horror fans.

Σε αυτό το αφιέρωμα, όπως και στα επόμενα που θα ακολουθήσουν, θα σας παρουσιάσουμε γνωστές ταινίες αλλά και πιο άγνωστες, που μπορεί να διαθέτουν ορισμένες αδυναμίες αλλά σίγουρα αξίζουν τη προσοχή.

Πρέπει να διευκρινίσω, ότι θα επικεντρωθούμε αποκλειστικά στις ταινίες τρόμου γι' αυτό και ορισμένα εξαιρετικά θρίλερ απουσιάζουν από τη λίστα.

Πάμε λοιπόν να δούμε ποιες είναι οι Γαλλικές ταινίες τρόμου που προτείνουμε!



Vertige (2009)

Πέντε νέοι ορειβάτες ταξιδεύουν στη Κροατία για να περάσουν μερικές στιγμές χαλάρωσης πάνω στα βουνά(;). Φτάνοντας, συνειδητοποιούν ότι η διαδρομή που θέλουν να ακολουθήσουν είναι κλειστή, αλλά δε πτοούνται και συνεχίζουν κάνοντας παράκαμψη Μπορεί να νομίζουν ότι έχουν μεγάλη εμπειρία στην αναρρίχηση αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι η απόφαση που πήραν θα τους φέρει αντιμέτωπους με μεγάλο κίνδυνο.. Σαν να μην έφτανε αυτό κάποιος φαίνεται να τους ακολουθεί και δεν έχει καθόλου φιλικές διαθέσεις. 

Εδώ συναντάμε όλα τα κλισέ, νέοι, ολίγον ηλίθιοι πάνε εκδρομή, υπάρχει σχιζοφρενής δολοφόνος κτλ κτλ. Όμως το πρώτο μέρος της ταινίας είναι ιδιαιτέρως αγχωτικό και προσφέρει κάποια εξαιρετικά πλάνα που σου προκαλούν υψοφοβία ακόμα και αν δεν έχεις.
Στο δεύτερο μέρος που παίζει ο δολοφόνος, φαίνεται ότι τους τελείωσε το budget ή οι ιδέες αλλά υπάρχουν κάποια πετσοκόμματα που σώζουν τη κατάσταση.Το φινάλε μπορώ να πω ότι μου άρεσε και με εξέπληξε γιατί δεν είδα αυτό που περίμενα!
Μια ταινία που έχει αδυναμίες αλλά είναι σκάλες ανώτερη από πολλές του είδους της.

Mutants (2009)

Σε ένα post-apocalyptic σκηνικό, ένα ζευγάρι προσπαθεί να επιβιώσει από έναν ιό που μεταλλάσσει τους ανθρώπους σε ζόμπι που διψούν για ανθρώπινο αίμα. Ο άντρας θα μολυνθεί αλλά η έγκυος γυναίκα του που είναι γιατρός δε θα τον εγκαταλείψει και θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει αψηφώντας τους κινδύνους που έχει η συγκεκριμένη απόφαση για την ίδια της τη ζωή. Εκείνος θα παλέψει για να νικήσει την αρρώστια, εκείνη  το φόβο. Πόσο μεγάλη είναι άραγε είναι η δύναμη της αγάπης; 

Μια ρομαντική ιστορία που τοποθετείται σε ένα σκηνικό φρίκης και ευτυχώς δεν είδαμε τις ''Γέφυρες του Μάντισον'' αφού τα ζόμπι δεν είναι διακοσμητικά και υπάρχει gore. 

Στα θετικά, η πανέμορφη φωτογραφία στους τόνους του μπλε που συνδυάζεται εξαιρετικά με το χιονισμένο τοπίο, το πολύ καλό μακιγιάζ καθώς και η κεντρική ιδέα που έχει κάτι να πει, κάτι που δε συναντάμε συνήθως σε ταινίες με ζόμπι, Στα αρνητικά κάποια σεναριακά κενά που εντοπίζονται κυρίως στις συμπεριφορές των δευτερευόντων χαρακτήρων και ο αργός ρυθμός σε κάποια σημεία. Σαν σύνολο όμως είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον φιλμ και διαθέτει κάποιες φρέσκιες ιδέες που αφήνουν θετική εντύπωση. 

La Meute (2010) 

Η Charlotte είναι μια ατίθαση νεαρή γυναίκα που κάνει ένα road trip.  Κάποια στιγμή αποφασίζει να πάρει μαζί της τον Max που κάνει οτοστόπ και τα προβλήματα της αρχίζουν. Σταματούν σε ένα εστιατόριο που βρίσκουν στο δρόμο τους, ο Max πηγαίνει τουαλέτα και δεν επιστρέφει ποτέ. Η Charlotte ανησυχεί για τη τύχη του και προσπαθεί να βγάλει άκρη με την ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια του εστιατορίου που δεν είναι καθόλου συνεργάσιμη και φαίνεται ότι δε λέει όλη την αλήθεια. Η κοπέλα όμως δε θα παρατήσει τη προσπάθεια και θα επιμείνει για να μάθει τι έπαθε ο φίλος της και θα κάνει μεγάλο λάθος, αφού θα βρεθεί σύντομα φυλακισμένη.
Υπάρχουν ταινίες που δε σου αρέσουν χωρίς να έχουν κάποιο μεγάλο ελάττωμα αλλά και άλλες όπως το La Meute, που διαθέτουν κάποια λάθη αλλά για ένα μυστήριο λόγο τις γουστάρεις. Μαγικό; Όχι!  Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε αστοχίες στο σενάριο και κάποιες μη ρεαλιστικές συμπεριφορές αλλά ταυτόχρονα έχουμε μια ατμοσφαιρική φωτογραφία, μερικά καλοσχεδιασμένα τέρατα, ορισμένους σούρεαλ χαρακτήρες, καλό μαύρο χιούμορ και μια κακιά με μια τόσο χαρακτηριστική φυσιογνωμία που σου καρφώνεται στη μνήμη! Προβλήματα μεν, διασκεδαστική επιλογή δε!

Maléfique (2002)

Τέσσερις κρατούμενοι μοιράζονται το ίδιο κελί. Ο Lassalle που σκότωσε τη γυναίκα του, ο τραβεστί Marcus που έχει υπό τη προστασία του τον διανοητικά καθυστερημένο Paquerette που τα τρώει ότι βρει μπροστά του συμπεριλαμβανομένης της μικρής αδελφής του και ο καινούριος στη φυλακή Carrère που έκανε κατάχρηση και προσδόθηκε από τη γυναίκα του. 

Κάποια στιγμή θα βρουν ένα παλιό βιβλίο μαύρης μαγείας κρυμμένο στο κελί τους και θα αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν τα μυστικά του για να δραπετεύσουν. Είναι τελικά το βιβλίο η σωτηρία τους ή μήπως θα τους οδηγήσει στην αιώνια καταδίκη; 

Μια ευχάριστη low budget έκπληξη! Τα γεγονότα διαδραματίζονται σε ένα κελί οπότε δημιουργείται μεγάλη αίσθηση κλειστοφοβίας. Εφέ υπάρχουν ελάχιστα έως καθόλου, οπότε αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά ότι για ένα καλό φιλμ δεν απαιτούνται πάντα πολλά χρήματα. Η αφήγηση προχωρά με σχετικά αργό ρυθμό, το σασπένς χτίζεται σταδιακά ενώ το σενάριο είναι καλογραμμένο με έντονη εστίαση στους χαρακτήρες και μερικές δόσεις παράνοιας.
Μια διαφορετική επιλογή που μπορεί να μη προσφέρεται για έντονες συγκινήσεις αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ήρεμη δύναμη. 

La horde (2009)

Τέσσερις διεφθαρμένοι αστυνομικοί πηγαίνουν σε ένα εγκαταλελειμμένο ουρανοξύστη αποφασισμένοι να πάρουν εκδίκηση από μια συμμορία γκάγκστερ που σκότωσε ένα συνάδελφο και φίλο τους. 

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τα ζόμπια που αποφάσισαν ξαφνικά να κατακλύσουν τους δρόμους του Παρισιού αναζητώντας ανθρώπους για μεζέ. Αστυνομικοί και κακοποιοί εγκλωβίζονται στο κτήριο και θα αναγκαστούν να συνεργαστούν ώστε να έχουν μεγαλύτερες ελπίδες να επιβιώσουν. 

Ζόμπια λοιπόν και μάλιστα Γαλλικά, που απ' ότι φαίνεται το έχουν με τη ταχύτητα! 

Πρόκειται για ένα πολύ διασκεδαστικο ταινιάκι με γρήγορο ρυθμό, καλές σκηνές δράσης κοφτό μοντάζ και πετυχημένο gore. Η ιστορία είναι απλή, με τα απαραίτητα κλισέ για γαρνιτούρα, αλλά αυτό που σε ενδιαφέρει πρωτίστως από μια τέτοιου είδους ταινία δεν είναι η εύστοχη ανάλυση των χαρακτήρων ούτε το πρωτότυπο σενάριο. Σε ενδιαφέρει η δράση και φυσικά τα ζόμπια!
Από τα τελευταία ειδικά, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε από τη φωτογραφία, διαθέτει μπόλικα! 

Livide (2011)

Η Lucie είναι μια εκπαιδευόμενη νοσηλεύτρια που περιποιείται ασθενείς κατ' οίκον. Στην πρώτη μέρα εργασίας της, επισκέπτεται την κυρία Jessel, μια ηλικιωμένη γυναίκα που υπήρξε φημισμένη δασκάλα χορού αλλά πλέον βρίσκεται σε κώμα. 

Η νοσοκόμα Wilson που εκπαιδεύει τη Lucie την πληροφορεί ότι η κυρία Jessel δεν έχει κανένα στον κόσμο, αφού η κόρη της έχει εξαφανιστεί ενώ η τελευταία της επιθυμία ήταν να πεθάνει στην έπαυλη της όπου είναι κρυμμένος ένας πολύτιμος θησαυρός. Η νεαρή κοπέλα, αποφασίζει μαζί με το αγόρι της και τον αδελφό του, να μπουν το βράδυ κρυφά στην έπαυλη για να αναζητήσουν τον θησαυρό αλλά αυτό που θα ανακαλύψουν εκεί ξεπερνά τους χειρότερους τους εφιάλτες. 

Ένα σκοτεινό παραμύθι με εξαιρετική αισθητική. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να περιγράψει το livide του Alexandre Bustillo και Julien Maury.
Το αλληγορικό σενάριο και το γεγονός ότι δεν υπάρχει ομαλή μετάβαση από το πρώτο μέρος του φιλμ στο πιο artistic δεύτερο ίσως μπερδέψει και ενοχλήσει ορισμένους θεατές.
Όμως πρόκειται για μια αξιόλογη εναλλακτική πρόταση που ασκεί μια μοναδική γοητεία και θα ικανοποιήσει και τους φίλους της φαντασίας και του gore. Μάλιστα πρέπει να επιλέξετε να το δείτε σε καλή ανάλυση, για να απολαύσετε ορισμένες σκηνές ανθολογίας σε όλο τους το μεγαλείο. 

Ils (2006)

Η Clémentine και ο Lucas είναι ένα νεαρό ζευγάρι Γάλλων που εργάζονται στη Ρουμανία. Ζουν σε μια απομακρυσμένη έπαυλη μέσα στο δάσος και τίποτα δε φαίνεται να μπορεί να διαταράξει την ηρεμία τους. Ώσπου ένα βράδυ ξυπνούν από περίεργους θορύβους που ακούγονται έξω από το σπίτι τους. Ένας άγνωστος εχθρός φαίνεται να τους απειλεί και  ένα ανελέητο κυνήγι θα αρχίσει. Μπορεί να μη ξέρουν ποιος είναι και τι θέλει αλλά θα το μάθουν με το χειρότερο τρόπο...

Ένα από τα καλύτερα δείγματα ψυχολογικού τρόμου που βασίζεται στις καλές ερμηνείες και την άριστη σκηνοθεσία που έχει καταφέρει να αποδώσει μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει κάποιο πρωτότυπο σενάριο, οι διάλογοι είναι ελάχιστοι και τα εφέ ανύπαρκτα.Υπάρχει μόνο το σκοτάδι και οι ήχοι που δημιουργούν μια συνεχόμενη αίσθηση απειλής, που είναι τόσο ρεαλιστική που ίσως πιάσεις τον εαυτό σου να τσεκάρει λίγο το δωμάτιο.. Το σοκαριστικό φινάλε μπορεί να μην ικανοποίησε ένα μέρος του κοινού, άλλα κρίνεται επιτυχημένο γιατί δικαιολογείται σε όλο το φιλμ και δε φαίνεται παράταιρο.
Λέγεται ότι η ιστορία είναι αληθινή και ίσως όντως να υπάρχει κάποια δόση αλήθειας...

Calvaire (2004)

O Marc είναι τραγουδιστής που έχει έφεση στις ώριμες γυναίκες και έχει κάψει καρδιές σε όλα τα Κ.Α.Π.Η. της περιφέρειας. Μια νύχτα του χαλάει το αυτοκίνητο μέσα στην ερημιά και αποφασίζει να μείνει στο πανδοχείο που βρίσκεται στο κοντινό χωριό. Ο χήρος ιδιοκτήτης του πανδοχείου Bartel, φαίνεται αρκετά ευγενικός αρχικά αλλά σύντομα θα δείξει τις πραγματικές του προθέσεις. Απαγάγει τον Marc και τον κρατάει με τη βία γιατί απλά...του λείπει η γυναίκα του Gloria! Πολύ γρήγορα ο Marc θα καταλάβει ότι δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον Bartel αλλά και όλο το χωριό.

Συμπαραγωγή Βελγίου και Γαλλίας, αυτό το μικρό διαμαντάκι, που σε πιάνει εντελώς απροετοίμαστο με την ανυπέρβλητη του παράνοια. To calvaire δηλαδή γολγοθάς στα Γαλλικά, περιγράφει απόλυτα το μαρτύριο που πρόκειται να βιώσει ο πρωταγωνιστής. Είδαμε κτηνοβασίες, βιασμούς, εξευτελισμό της ανθρωπινής προσωπικότητας και λατρεμένες σουρεαλιστικές σκηνές που δημιουργούν ένα σκοτεινό και εκκεντρικό αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχει ιδιαίτερο αίμα, ούτε τρόμος με την παραδοσιακή του έννοια αλλά το φιλμ δε τα έχει ανάγκη γιατί βρίσκεται σε άλλη, δική του διάσταση!
Οι φίλοι του exploitation επιβάλλεται να το τσεκάρουν!

Frontière(s) (2007)

Εν μέσω μιας κοινωνικής αναταραχής, μια ομάδα νεαρών διαπράττει ληστεία αλλά τα πράγματα θα πάνε αρκετά στραβά. Δύο από την ομάδα καταφέρνουν να ξεφύγουν με τα λεφτά και βρίσκουν καταφύγιο σε ένα φαινομενικά ήσυχο πανδοχείο κοντά στα σύνορα. Τα προβλήματα που είχαν όμως μέχρι τώρα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που πρόκειται να αντιμετωπίσουν γιατί το πανδοχείο ανήκει σε μια οικογένεια διεστραμμένων νεοναζί. Η συνέχεια θα είναι οδυνηρή και γι αυτούς και για τους φίλους τους που θα πάνε εκεί για να τους αναζητήσουν, αφού θα έρθουν αντιμέτωποι με το απόλυτο τρόμο. 

Αιματηρό και υπερβίαιο το Frontière(s) του Xavier Gens αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα του νέου Γαλλικού extreme cinema. 

Γερές δόσεις σπλάτερ, ατμόσφαιρα απελπισίας, διάσπαρτες σκηνές ανθολογίας ακόμα και κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, συνδυάζονται αποτελεσματικά σε ένα δυνατό φιλμ που μπορεί να μην είναι τέλειο αλλά προσφέρει πραγματική ένταση.  Η ανάγκη για επιβίωση γίνεται κινητήριος μοχλός για να ξεκινήσει ένα ταξίδι φρίκης για τους πρωταγωνιστές και όπως καταλάβατε, η κεντρική ιδέα παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες  με αυτή του Hostel.

Για να πω την μαύρη μου αλήθεια αυτό εδώ μου άρεσε περισσότερο γιατί το βρήκα πιο καλοδουλεμένο σε όλους τους τομείς.

Όσοι αγαπούν τα κινηματογραφικά ''κοψίδια'' απλά δε πρέπει να το χάσουν!

Haute Τension (2003)

Δυο συμφοιτήτριες η Marie και η Alexia, επισκέπτονται το σπίτι της δεύτερης στην εξοχή για να περάσουν το διήμερο με τους γονείς της και να ξεφύγουν από τους έντονους ρυθμούς της πόλης..
Εκεί όμως καραδοκεί ένας ψυχοπαθής δολοφόνος που θα απαγάγει την Alexia, αφού πρώτα ξεκληρίσει όλη την οικογένεια της.
Η ολίγον λεσβία Marie, θα γλιτώσει και θα ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου για να σώσει τη φίλη της από τα χέρια του παρανοϊκού φονιά. 

Η ταινία που έκανε αισθητή τη παρουσία του Γαλλικού τρόμου στην αγορά της Αμερικής, αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα από τα πιο απολαυστικά slasher που έχουμε δει. Υπερένταση λοιπόν όπως λέει και ο τίτλος και το σίγουρο είναι ότι το φιλμ του Alexandre Aja είναι όνομα και πράγμα! Ρεαλιστικές δολοφονίες, λουτρό αίματος να πλημμυρίζει την οθόνη, αξιόλογες ερμηνείες, ασταμάτητο σασπένς και ένας χαρακτηριστικότατος δολοφόνος που σκοτώνει γιατί απλά τη βρίσκει ενώ διαθέτει και αρκετές σεξουαλικές ανησυχίες! Το ανατρεπτικό φινάλε δίχασε το κοινό και η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε να λείπουν κάποιες σκηνές για να δικαιολογείται απόλυτα. Αν εξαιρέσουμε αυτή την αστοχία, η ταινία αποτελεί αδιαμφισβήτητα, μια αξιομνημόνευτη προσθήκη στο σινεμά τρόμου.

À l'intérieur (2007) 

Η Sarah είναι μια ετοιμόγεννη γυναίκα που έχασε τον άντρα της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μια νύχτα πριν γεννήσει κάποιος άγνωστος θα χτυπήσει τη πόρτα της με την πρόφαση ότι θέλει να κάνει ένα τηλεφώνημα. Η Sarah δε θα ανοίξει αρχικά λέγοντας ότι κοιμάται ο άνδρας της αλλά ο άγνωστος της απαντά ότι ο άντρας της έχει πεθάνει...Είναι η αρχή για ένα ανελέητο κυνηγητό αφού πίσω από τη πόρτα βρίσκεται μια αδίστακτη γυναίκα που έχει σκοπό να κλέψει το μωρό της Sarah, εξοντώνοντας όποιον βρεθεί στο δρόμο της. 

Το À l'intérieur κατά τη ταπεινή μου άποψη είναι το καλύτερο home invasion που έχει υπάρξει ως τώρα.  Οι πρωτοεμφανιζόμενοι τότε Alexandre Bustillo και Julien Maury καταφέρνουν από την αρχή του έργου να κάνουν τον θεατή να αισθάνεται άβολα, οδηγώντας τον σταδιακά στο απόλυτο σοκ με το extreme gore που αντικρίζει. Σε ορισμένες σκηνές μάλιστα είναι αρκετά δύσκολο να μη στρέψεις καθόλου το βλέμμα σου αλλού, αφού υπάρχει τόσο έντονος ρεαλισμός που νιώθεις ακόμα και πόνο..και ειδικά αν ανήκεις στο γυναικείο κοινό! Η ατμόσφαιρα θυμίζει θρίλερ περασμένων δεκαετιών, η μουσική ταιριάζει απόλυτα και οι ερμηνείες είναι απλά εξαιρετικές. Το μόνο ελάττωμα που βρήκα είναι ελάχιστα σεναριακά κενά που ξεχνιούνται όμως αμέσως γιατί η συνολική εμπειρία σε ανταμείβει και με το παραπάνω! 

Martyrs (2008)

Η Lucie όταν ήταν παιδί είχε πέσει θύμα απαγωγής αλλά κατάφερε να αποδράσει. Τα σημάδια όμως δεν έχουν φύγει από την ψυχή της αφού μεγαλώνοντας βασανίζεται από εφιάλτες και το μόνο που θέλει είναι να πάρει εκδίκηση από τους δυνάστες της. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα θα εισβάλει σε ένα σπίτι που ζει μια φαινομενικά απλή οικογένεια και θα τους σκοτώσει όλους εν ψυχρώ αφού πιστεύει ότι είναι οι υπεύθυνοι για την παιδική της κακοποίηση. Στο πλευρό της βρίσκεται η φίλη της - και όχι μόνο - Anna, που αρχικά ανησυχεί μήπως η Lucie σκότωσε λάθος ανθρώπους αλλά σύντομα θα καταλάβει ότι η φίλη της είχε δίκιο και μάλιστα με ένα εφιαλτικό τρόπο. 

Υπάρχουν ταινίες τρόμου που θυμάσαι επειδή σου άρεσαν αλλά υπάρχουν και κάποιες που και να προσπαθήσεις δε θα ξεχάσεις ποτέ. Εδώ πρέπει να τονίσω ότι αν οι προηγούμενες ταινίες της λίστας σας φάνηκαν βίαιες πρέπει να προσπεράσετε το Martyrs και να μη μπείτε στη διαδικασία να το δείτε! Ο Pascal Laugier χτίζει με το καλημέρα μια ζοφερή πραγματικότητα που ''καταπίνει'' τον θεατή και δε του επιτρέπει να πάρει ανάσα, ακόμα και αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους. Τεχνική αρτιότητα σε όλους τους τομείς, επιστρατεύεται για να οδηγήσει σε ένα γαιτανάκι ωμής βίας. Ξεκινάμε με το έντονο, γεμάτο σασπένς  πρώτο μέρος που διαδέχεται ένα αρκετά υποτονικότερο δεύτερο, στο οποίο όμως αποτυπώνεται με κάθε λεπτομέρεια η αυθεντική φρίκη. Το σοκαριστικό φινάλε προκαλεί δέος, απογοήτευση για την ανθρώπινη φύση αλλά και λύτρωση γιατί τελείωσε αυτό το ένοχα απολαυστικό μαρτύριο.
Η απόλυτη Γαλλική ταινία του extreme cinema και μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. 

Les Yeux Sans Visage (1960)

Ο Dr. Génessier είναι ένας καταξιωμένος χειρούργος που κρύβει ένα θανάσιμο μυστικό. Έχοντας στο πλάι του τη βοηθό του  Louise, απαγάγει νεαρές γυναίκες και προσπαθεί να μεταμοσχεύσει το πρόσωπο τους στη κόρη του,  αφού το δικό της καταστράφηκε ολοσχερώς σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα για το οποίο νιώθει υπεύθυνος. Όμως το αποτρόπαιο εγχείρημα αποδεικνύεται αρκετά δύσκολο και ο γιατρός θα ξεπεράσει και τα τελευταία όρια που έχει θέσει στον εαυτό του εγκλωβισμένος ανάμεσα στην αγάπη για την κόρη του και στην υπέρμετρη του εγωπάθεια. 

Φεύγουμε λοιπόν από το νέο κύμα γιατί ένα αφιέρωμα στον Γαλλικό τρόμο δε θα μπορούσε να μη περιλαμβάνει και ορισμένες κλασσικές ταινίες που άφησαν εποχή. Αδιαμφισβήτητα, το ποιητικό Les Yeux Sans Visage του Georges Franju είναι  μια από αυτές.  Αν και την εποχή που κυκλοφόρησε αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία από κοινό και κριτικούς, ο χρόνος της έδωσε τη θέση που του αξίζει ανάμεσα στις cult ταινίες τρόμου του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αριστοτεχνική σκηνοθεσία και φωτογραφία που καθηλώνουν, εκπληκτικό σενάριο με άπειρους συμβολισμούς, εξαιρετικές ερμηνείες και δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Ο τρόμος εδώ δεν έχει καμία σχέση με αυτό που γνωρίζουμε σήμερα, είναι ύπουλος και σε παγιδεύει αργά και δε θα το αντιληφθείς, παρά μόνο όταν το φιλμ τελειώσει και συνειδητοποιήσεις τι παρακολουθησες . Μια ταινία που άσκησε μεγάλη επιρροή στον κινηματογράφο του φανταστικού και η παρακολούθηση της επιβάλλεται.

Les diaboliques (1955)

H Christina είναι σύζυγος του Michel που είναι διευθυντής σε ένα οικοτροφείο. Πρόκειται για έναν πολύ καταπιεστικό άντρα που βασανίζει τη γυναίκα του αλλά και την ερωμένη του Nicole, που εργάζεται ως δασκάλα στο ίδιο οικοτροφείο. Οι δυο γυναίκες φτάνουν στα όρια τους και αποφασίζουν να συνεργαστούν για να τον δολοφονήσουν. Πράγματι τα καταφέρνουν και όταν βεβαιωθούν ότι πλέον δε ζει, πετούν το πτώμα του στη πισίνα του σχολείου. Λίγες μέρες μετά όμως το πτώμα δεν υπάρχει πια και σαν να μην έφτανε αυτό ο νεκρός αρχίζει να εμφανίζεται μπροστά σε μαθητές και σε αναμνηστικές φωτογραφίες. Άραγε το φάντασμα του Michel γύρισε από τους νεκρούς για να πάρει εκδίκηση ή υπάρχει κάποιος που ξέρει το σκοτεινό μυστικό των δυο γυναικών και παίζει μαζί τους; Η άθραυστη Christina που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας θα αρχίσει να καταρρέει ενώ η ορθολογίστρια Nicole προσπαθεί να μείνει πιο ψύχραιμη.

Και αισίως φτάσαμε στο διαχρονικό αριστούργημα του H.G. Clouzot, που παραμένει μια αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία και ας έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε που προβλήθηκε για πρώτη φορά. Με ένα ανατρεπτικό σενάριο, βασισμένο στο μυθιστόρημα των ταλαντούχων Boileau και Narcejac, ο Clouzot πλέκει έναν ιστό έντονου μυστηρίου αναμιγνύοντας στοιχεία μεταφυσικού τρόμου και αστυνομικού θρίλερ. Μπορεί πλέον η ανατροπή του φινάλε να  φανεί σε κάποιον προβλέψιμη αλλά δε πρέπει να ξεχνάμε το πόσο πρωτοποριακή και βλάσφημη ήταν για εκείνη την εποχή. Μάλιστα στους τίτλους τέλους ο σκηνοθέτης προέτρεπε τους θεατές να μην αποκαλύψουν το τέλος της ταινίας , σε μια ομολογουμένως πανέξυπνη κίνηση προώθησης. Είναι περιττό να αναλύσω ένα προς ένα όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη καλλιτεχνική αρτιότητα της ταινίας, αυτό που οφείλω όμως να αναφέρω είναι ότι καταφέρνει ακόμα και σήμερα να είναι τρομακτική εξαιτίας της ζοφερής της ατμόσφαιρας και της εξαιρετικής σκοτεινής φωτογραφίας.
Ίσως το πιο αγωνιώδες φιλμ του κλασσικού κινηματογράφου!

Ο Γαλλικός κινηματογράφος δύσκολο απογοητεύει το κοινό του.

Πράγματι, η μόνη ταινία που με χάλασε έως τώρα είναι το ανούσιο Trouble Every Day, ενώ υπάρχουν αρκετές που μπορεί να μη μπήκαν στη λίστα αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν κακές.

Εάν ξέρετε και εσείς καμιά καλή, ενημερώστε μας γιατί όλο και κάτι θα μας έχει διαφύγει!