Devoured (2012)

Σκηνοθέτης: Greg Olliver

Συγγραφέας: Marc Landau

Παίζουν: Marta Milans, Kara Jackson, Bruno Gunn

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $1,500,000 

Release: 2012

Runtime: 89 mins

Devour [dih-vou-uh r, -vou-er]

1. to swallow or eat up hungrily, voraciously, or ravenously.

2. to consume destructively, recklessly, or wantonly:

3. to engulf or swallow up.

4. to take in greedily with the senses or intellect:.

5. to absorb or engross wholly

Ξεκινάμε το έργο, με την αστυνομία, που βρίσκει το πτώμα μιας νεαράς γυναικός στο πάτωμα ενός Μπιστρό, τη νύχτα. Συνεχίζουμε με εμφανώς δικά της φλάς μπακ, για το πώς φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση.
Είναι μια καθαρίστρια, οικονομικιά μετανάστρω, που δουλεύει τις νύχτες, στο κλείσιμο, στο προαναφερθέν Μπιστρό.

Οπούλα μια σταλιά δύο επι τρία...

Εχει ενα μικρό γιό, που ζεί με την γιαγιά του, στην πατρίς τους το Ελ Σαλβαντόρ. Η καθαρίστρια ζεί σε μια οπή (τρύπα) του κερατά, ωστε να εξοικονομεί χρήμα, για να στελνει στη μάνα της, καθότι ο μικρός, χρειάζεται να κάνει κάποια εγχείρηση, για κάποια ασθένεια της οποίας τις λεπτομέρειες αγνοουμε.

Η ζωή της δέν είναι ούτε ρόδινη, ούτε εύκολη.

Ζεί στην ανέχεια.

Αμα της πείς οτι σούπιασα το Βυζί, θα στο κόψω και θα στο σωτάρω με
ποταμίσιους κολοκυθοκορφάδες σε σάλτσα μαδέρα καριολίτσα, ακούς?

Τα λεφτά είναι λίγα, και αφού στείλει τα περισσότερα στην πατρίδα της της μένουν ελάχιστα, η αφεντικίνα της είναι μια γαμιολοκαργιόλα του κερατά, της οποίας ο γκόμενος, ο σέφ του μπιστρό την πέφτει ασύστολα και ξεδιάντροπα στην καθαρίστρια, και όσο αυτή δέν ενδίδει, τόσο επιμένει.

Πάρε μου μια πίπα και θα σου πάρω μια τσίχλα, ενα παγωτό, και
θα σου πώ και ένα μεγάλο Ευχαριστώ. Είσαι μέσα?

Η αφεντικίνα, όσο το βλέπει, αντί να χώσει καμμια κουτάλα στο σέφ μεχρι να χτυπήσει πλέμόνι, κάνει ακόμα περισσότερο τη ζωή ποδήλατο στην καθαρίστρια.

Καπάκι στην παιδική χαρά που είναι η δουλειά της, αρχίζουν σε κάποια στιγμή και μερικοί πελάτες να της την πέφτουν στην τουαλέτα.
Απο κεί τουλάχιστον, και παρά τις αρχές της, βγαίνει κανα φράγκο, αλλα με σαφές ξερνοβολητό αηδίας.

Μόνη της χαρά οι σύντομες συνομιλίες με τον μικρό της γιό απο το τηλέφωνο...

Καταναλώνουμε το πρώτο εικοσάλεπτο του έργου με την περιγραφή της κατάστασής της, και μας έχει ήδη πιάσει αγχος.
Η γνωριμία της με έναν Πυροσβέστη, ενα βράδυ κατά τύχη, βγάζοντας τα σκουπίδια, αποτελεί το πρώτο καλό πράγμα που της εχει συμβεί απο τότε που πήγε σε αυτή τη χώρα.
Μετά?
Αρχίζει να βλέπει (μαζί και εμείς) πράγματα. Σκιές στο βάθος, θόρυβοι απο το υπόγειο, μια τρύπα στον τοίχο που βλέπει σε τί αραγε? Μια καλά κρυμμένη πόρτα στο κελλάρι...
Αρχίζει μια ένταση που κλιμακώνεται γεωμετρικότατα με την πάροδο των ημερών, οι διάφορες θεάσεις γίνονται όλο και περισσότερες, σε λίγο και αισθάνεται και βλέπει να την κυνηγούν, και δέν μπορει να εξηγήσει τίποτα ούτε αυτή, ούτε εμείς.
Αρχίζει και αναρωτιέται για την αλήθεια όσων βλέπει. Δέν ξερει τί είναι αυτά που βλέπει, αν είναι κακοποιοί ή φαντάσματα, ή αν ο,τι βλέπει είναι πραγματικό, ή ακόμα, αν χάνει τα λογικά της...

Ο Σκηνοθέτης, μέχρι αυτήν την ταινία, είχε κάνει μόνο ντοκυμανταίρ. Δέν φαίνεται αυτό πουθενά. Ο σεναριογράφος, δέν είχε κάνει αλλη δουλειά. Ούτε αυτό φαίνεται.
Η εταιρία παραγωγής, που αποτελείται απο τους δυό τους, επίσης είχε κανει μονο δικές τους δουλειές. Αυτό, ε, κάπως φαίνεται.

Το σενάριο έλεγε οτι πρεπει να τρώω ψαρονέφρι με βουβαλίσια κρέμα.
Γιατι μου βάλατε κεφτεδάκια γαμω τη φτηνοπαραγωγή σας γαμώ?

Η Ταινία είναι Indy, και δέν διεκδικεί δάφνες ποιότητας ταινίας στούντιο. Σεναριακά, στέκεται πολύ καλά στο ύψος της. Κάποιοι θα την βρούν προβλέψιμη. Εξαρτάται απο την εμπειρία του καθενός στις ταινίες τρόμου. Ομως και αυτοί που θα προβλέψουν, δέν θα το κάνουν με το καλημέρα. Θα έχουν δεί πάνω απο τη μισή ταινία, και αυτό λεει πολλά. Οι υπόλοιποι, δέν θα προβλέψουν τίποτα και θα φάνε μια καλού μεγέθους ανατροπή με το φινάλε.
Αυτά για το σενάριο, γιατι το να κρατιέται κάτι σπώηλερ φρή, δέν ειναι πάντα εύκολο. Και περνάμε σε αυτό που οι περισσότεροι "εμπειροι" χώρρωρ φάνς αναζητούμε.
Ατμόσφαιρα.
Τί εχουμε δώ λοιπόν? Εχουμε μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού.
Μήν σας φαίνονται πολλά τα 1.500.000 δολλάρια. Δέν ειναι. Απο την άλλη, το μεγαλύτερο μέρος του μπάτζετ μιας ταινίας ξοδεύεται σε πρωταγωνιστές και διανομή, και αυτό εδώ δέν είχε κανενα ακριβό πρωταγωνιστή, και διανομή δέν είχε καν. Εκανε την γύρα της σε φεστιβάλ αναμένοντας να την αρπάξει κανα στούντιο αλλα δέν συνέβη αυτό, και βγήκε κατευθείαν σε DVD όπως ΠΑΡΑ πολλές σήμερα.
Και αυτός ειναι ο λόγος που πολλές φορές χάνουμε καλές ταινίες. ΑΝ δεν βγούν αίθουσες, πρεπει να αναλωθεί πολύς χρόνος και χρήμα σε λοιπές διαφημίσεις για να την μάθουμε. Και τις περισσότερες φορές δέν υπάρχει.

Λοιπόν, αν κάνουμε αυτή τη σκηνή 18 λεπτά, παμε για Χρυσό Φοίνικα!

Πίσω στην ατμόσφαιρα τώρα.
Λοιπόν η ταινία, ΔΕΝ εχει γρήγορη δράση.  Εχει και αρκετό περίμενε, και η οποια δράση της κυλάει αργά. Στο πρώτο μισό τουλάχιστον, μεχρι να αρχίσει να κλιμακώνεται αρκετά. Αυτός ο ρυθμός του πρώτου μισού είναι και ίσως ο λόγος που κανένα στούντιο δέν τη μάζεψε για διανομή. Ενδεχομένως τους φάνηκε πολύ "τέχνη".
Αλλος ενας λόγος, ειναι το οτι δέν θα μπορούσαν να την κατατάξουν εύκολα. Η Ταινία ειναι μισοθρίλλερ μισοτρόμου. Μήν περιμένετε Jump scares, μην περιμένετε εφφέ, ή αίματα, ή μάτια να βγαίνουν απο τις κόγκες, ή χοληδόχους κύστεις να πετιούνται σε τηγάνια. Συγκεκριμένα, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, και παρότι και εσύ όπως και η πρωταγωνίστρια βλέπεις διάφορα, ή ακόμα και αν τα βλέπεις οταν δέν τα βλέπει αυτή, είσαι σε μια εσκεμμένη σύγχιση για το τό βλέπεις. Υπάρχει μια δημιουργική ασάφεια (sic) στη δράση. Δέν ξερεις τι είναι αυτό που βλέπεις. Δέν ξερεις που θα καταλήξει το πράμα.

Καλησπέρα σας. Είμαι το τελώνιο της περιοχής σας. Αναλαμβάνω αμαρτίες
παντός είδους, με εγγυημένη αιώνια πυρά. Υπογράψτε στο κούτελο.

Αναρωτιέσαι αν θα βγεί απο τη γωνία επίδοξος βιαστής, δολοφόνος με ματωμένο μπαλντά, ή ο Νυαρλαθοτέπ. Αλλα δέν σε πειράζει καθόλου. Ισα ισα εντείνει την αγωνία.
Η Οποία παρά την αργή αρχική δράση είναι κάμποση!!!
Υπάρχει μια διάχυτη κατάθλιψη. Ενα πλάκωμα, που αντικατοπτρίζει πάντα και παντού την διάθεση και κατάσταση της πρωταγωνίστριας. Μια βαριά ατμόσφαιρα, που σε φέρνει κοντά της και την κάνει το κεντρικό σου σημείο οσο βλέπεις, σαν να μασκάρει τα υπόλοιπα περιττά γύρω της. Εκτός οταν η ταινία, θέλει να δείς και κάτι άλλο. Κάποια απειλή.
Με λίγα λόγια ο Σκηνοθέτης εχει ακροβατήσει μεταξύ θρίλλερ, τρόμου, και τέχνης ισόποσα και καραμπουζουκλίδικα. Αν δέν είστε του πολύ action σε εργα τρόμου, και εκτιμάτε το θριλλερικό στοιχείο περισσότερο, θα σας ικανοποιήσει πλήρως.
Ερμηνείες τώρα...

Μωρή, θα σε στείλω πίσω στο κωλοχώρι σου με ενα Σατώ Λαφίτ του
73' στογκώλο. Θα υποφέρεις. Ηταν κακή χρονιά.

Η Kara Jackson, είναι η καριόλα αφεντικίνα. Και είναι τόσο αντιπαθητική παρότι όμορφη, που θές να πάρεις το μπουκάλι το κρασί που μονίμως πίνει και να της ξύσεις τον οισοφάγο απο την κάτω μεριά απο μέσα.
Οι υπόλοιποι, είναι απόλυτα συμπληρωματικοί, και υπάρχουν εκεί,για να εντείνουν συμπάθεια ή αντιπάθεια αντίστοιχα. Είναι ντεκόρ.

Εκτός βεβαια της πρωταγωνίστριας Marta Milans. κανείς απο τους ηθοποιούς που παίζουν δεν εχει μεγάλο βιογραφικό. Εδώ ομως έχουμε μια πρωταγωνίστρια, που κρατάει όλο το έργο στους ώμους της επάξια. Δέν ειναι ευκολο να είσαι τόσο κεντρικό σημείο της υπόθεσης, να είναι ΟΛΟ το έργο πάνω σου, και να τα καταφέρεις τόσο καλά.

Καλά που έχει μετρό. Στην πατρίδα μου θα πήγαινα
με γαϊδούρι ή με μυρμηγκοφάγο της γραμμής.

Ειδικά σε μια Indy παραγωγή, που ο χρόνος γυρίσματος είναι πολύ λιγότερος απο μια μεγάλη παραγωγή. 
Η Marta Milans δείχνει όμως μια τεράστια συνέπεια στο παιξιμό της. Και σε πείθει σε όλες τις μεταπτώσεις της στις οποίες γίνεσαι μάρτυρας.
Ισως και να είναι ο καλύτερος λόγος για να δεί κάποιος την ταινία. Υπέροχη ερμηνεία, απο την Ισπανίδα χωρίς να πέφτει στο σφάλμα καμμίας απολύτως υπερβολής.

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, όσο βρισκόμαστε στο Μπιστρό, (μήπως παμε και για πολύ πουθενά αλλού?) την ώρα που είναι ανοιχτό, έχουμε διάσπαρτα μικρά κλιπάκια κοντινών προετοιμασίας φαγητών.
Εψαξα πολύ για να βρώ ολόσωμη φωτό του σκηνοθέτη, καθότι με εφαγε η περιεργεια για το αν ειναι χοντρός. Τελικα δέν βρήκα, έμεινα με την απορία για το αν κουβαλάει παραπάνω κιλά, αλλα χωρίς καμμια αμφιβολία για το αν ειναι κοιλιόδουλος. Αν χώνεις μεσα στην ταινία τέτοια πλάνα, σίγουρα είσαι!!!

Αν είστε καθόλου σαν κι εμάς, και παρότι η ταινία είναι τρόμου, έχετε δίπλα και κανενα φυλλάδιο ντελίβερι!!!

Δέν θα σας συνεπάρει με την πρωτοτυπία της, ούτε με την άρτια παραγωγή της. Ο ρυθμός της στο πρώτο μισό, την καθιστά για πολλούς "οχι εύκολη" ταινία. Ομως, αν δέν είστε οπαδός σλάσερ και λοιπών υποειδών, και αν εκτιμάτε ενα καλό θρίλερ, ακόμα και αν δέν είστε θεατής ταινιών τρόμου, η ταινία θα σας αποζημιώσει με το παραπάνω.
Μπορει να είναι μια φτηνή παραγωγή, σε ελάχιστους χώρους και με ελάχιστους ηθοποιούς, μπορει οι χαρακτήρες εκτός του πρωταγωνιστικού να αφήνονται (επίτηδες) ανεκμετάλλευτοι, μπορει να μην τρομάξεις (άν το ήλπιζες) αλλα η ταινία πείθει με το παραπάνω. Αναμένουμε με σχετική αγωνία την επόμενη δουλειά του Σκηνοθετικού-Συγγραφικού δίδυμου.