Ο Ασιατικός κινηματογράφος είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο!
Oι Ασιάτες αγαπούν τον τρόμο και το έχουν αποδείξει περίτρανα.
Κάποιες ταινίες τους έγιναν γνωστές στο δυτικό κοινό, αφού τις τσίμπησε το Χόλιγουντ και τις έκανε - αποτυχημένα κυρίως- remake
Όμως οι πιο πολλές παραμένουν άγνωστες και γι' αυτό θα ξεκινήσουμε να σας παρουσιάζουμε όσες περισσότερες μπορούμε!
Εννοείται ότι θα αρχίσουμε το ταξίδι μας από την Ιαπωνία, που εκτός από πρώτη σε παραγωγή sushi, okonomiyaki και takoyaki, είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο σε παραγωγή ταινιών.
Θα αναφερθούμε αρχικά στον μεταφυσικό τρόμο επειδή υπάρχει μεγάλη προσφορά και θα αφήσουμε τα υπόλοιπα sub genres για ένα δεύτερο μέρος.
Η χώρα Ανατέλλοντος Ηλίου έχει πολλές ιστορίες με φαντάσματα, κατάρες και δαίμονες να μοιραστεί μαζί μας, καθώς η παράδοση της βρίθει από θρύλους.
Το μεταφυσικό στοιχείο είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τη κουλτούρα με αποτέλεσμα να μη χρησιμοποιείται αποκλειστικά σε ταινίες τρόμου. 'Έχουμε δει φαντάσματα ακόμα και σε δραματικές ταινίες όπου αποκτούν αλληγορική υπόσταση, όπως για παράδειγμα στο εξαιρετικό Ugetsu Monogatari
Εμείς όμως εδώ ασχολούμαστε αποκλειστικά με τον τρόμο και έχουμε καλά νέα για σας.
Οι Ιάπωνες ξέρουν να τρομάζουν!
Kuchisake-onna (A Slit-Mouthed Woman) (2007)
Οι κάτοικοι πιστεύουν ότι για όλα ευθύνεται το φάντασμα μιας γυναίκας, που λέγεται ότι απαγάγει παιδιά και τα βασανίζει μέχρι θανάτου. Μια νεαρή δασκάλα και ένας συνάδελφος της, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να ανακαλύψουν την αλήθεια.
Το Kuchisake-onna βασίζεται σε έναν παλιό θρύλο της Ιαπωνίας.
Σύμφωνα με αυτόν, ένας Σαμουράι έπιασε τη γυναίκα του να τον απατά και την σκότωσε σκίζοντας της το στόμα. Από τότε το πνεύμα της κυκλοφορεί με μάσκα και όταν συναντήσει κάποιον περαστικό, τη βγάζει και τον ρωτάει αν είναι όμορφη. Η σωστή απάντηση είναι ''έτσι κι έτσι'' και το επισημαίνω για όσους σκέφτονται να επισκεφθούν τη χώρα!
Mainstream παραγωγή, που δε διαφέρει τόσο από τις αντίστοιχες Αμερικάνικες του είδους.
Μας συστήνει όμως ένα φάντασμα που είναι αρκετά προχώ, αφού κυκλοφορεί κανονικότατα την ημέρα και δεν περιμένει τα μαύρα σκοτάδια. Μάλιστα δεν αρέσκεται μόνο στο να τρομάζει ανθρώπους αλλά τους πλακώνει και στο ξύλο για να βγάλει το άχτι του! Και το καλύτερο; Η διαβολική γυναίκα στοιχειώνει τα θύματα της με...γρίπη!
Κατά τα άλλα υπάρχουν τα προβλήματα που συναντάμε στις περισσότερες mainstream ταινίες και συνοψίζονται κυρίως στο σενάριο που ακολουθεί την περπατημένη όσον αφορά τη δομή του , αλλά και στον ρυθμό, που δε δημιουργεί πάντα την απαιτούμενη ένταση.
Μπορεί Kuchisake-onna να έχει αδυναμίες, αλλά είναι αρκετά εύπεπτο όποτε το συστήνουμε σε θεατές που επιθυμούν μια πρώτη γνωριμία με τον Ιαπωνικό τρόμο.
Ekusute (Hair Extensions) (2007)
Το συγκεκριμένο πτώμα όμως διαθέτει μια ιδιαιτερότητα καθώς φυτρώνουν συνεχώς πάνω του μαλλιά!
Ένας ζαβός υπάλληλος του νεκροτομείου που πουλάει σε κομμωτήρια μαλλιά για extensions, κλέβει το πτώμα για να κάνει τη τύχη του. Όμως τα μαλλιά είναι καταραμένα και σκοτώνουν αδιακρίτως. Τα δολοφονικά μαλλιά θα καταλήξουν στο κομμωτήριο που εργάζεται μια νεαρή κοπέλα και θα τη βάλουν σε μεγάλους μπελάδες.
Το σίγουρο είναι ότι ο Shion Sono δε δημιουργεί και τις πιο συνηθισμένες ταινίες. Η συγκεκριμένη, είναι ένα μείγμα τρόμου και κωμωδίας με δυο μεζούρες κοινωνικού δράματος και ένα κουταλάκι του γλυκού καμενιάς. Ένα φάντασμα, θέλει να εκδικηθεί και τόνοι μαλλιών εκσφενδονίζονται προς κάθε κατεύθυνση. Ομολογουμένως δεν το λες συνηθισμένο σενάριο αλλά πιστέψτε με, οι Ιάπωνες μας έχουν δώσει και πολύ χειρότερες W.T.F στιγμές.
Το βασικό πρόβλημα του φιλμ είναι ότι έχει σχετικά μεγάλη διάρκεια (108 λεπτά) και η δράση αργεί πολύ να κάνει την εμφάνιση της. Ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει κάποια μηνύματα για την υπερκατανάλωση και την εξάρτηση από την μόδα, με αποτέλεσμα ο τρόμος στο πρώτο μισό της ταινίας να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Αξίζει λοιπόν η αναμονή για να δείτε μερικές σκηνές ξεμαλλιασμένου τρόμου; Εάν είστε fan των J-Horror γιατί όχι;
Όμως μέσα στο θάλαμο, εκείνος παρατηρεί ένα απόκομμα εφημερίδας που προαναγγέλλει τον θάνατο της κόρης του! Πριν προλάβει να αντιδράσει, ένα φορτηγό χτυπάει το κοριτσάκι που βρίσκει τραγικό θάνατο.
Τρία χρόνια αργότερα, ο Hideki έχει χωρίσει με τη γυναίκα του και συνεχίζει τη προσπάθεια για να ανακαλύψει στοιχεία για τη καταραμένη εφημερίδα.
Το Yogen είναι περισσότερο υπερφυσικό θρίλερ παρά ταινία τρόμου αφού η βαρύτητα, δίνεται στο μυστήριο σχετικά με τη παλιοφυλλάδα. Παρακολουθούμε την έρευνα που κάνει ο πρωταγωνιστής για να καταλάβει τι συμβαίνει και φυσικά όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες! Μοιάζει αρκετά στη σεναριακή ιδέα με μια Αμερικάνικη ταινία του 2007, αλλά εδώ η ατμόσφαιρα είναι αρκετά πιο σκοτεινή.
Στα θετικά οι καλές ερμηνείες και από τους δυο πρωταγωνιστές καθώς και το ενδιαφέρον σενάριο, που θέτει αρκετά ερωτήματα για την έννοια του πεπρωμένου. Στα αρνητικά ο ρυθμός που δεν είναι πάντα τόσο γρήγορος όσο θα έπρεπε καθώς και το γεγονός ότι οι ανατροπές, κινούνται σε προβλέψιμα μονοπάτια.
Συμπερασματικά, είναι ένα φιλμ που δεν προορίζεται τόσο για να τρομάξει όσο για να προβληματίσει.
Άραγε η τύχη μας είναι προδιαγεγραμμένη ή μπορούμε να την αλλάξουμε;
Rinne (Reincarnation) (2005)
Πως σχετίζονται άραγε όλοι μεταξύ τους;
Ταινία του Takashi Shimizu, σκηνοθέτη του Ju-on, που δανείζεται κάποια στοιχεία από κλασσικά αριστουργήματα της δυτικής σχολής. Θα δείτε εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο που έχει στιγματιστεί από ένα στυγερό έγκλημα καθώς και αρκετά φαντάσματα που δεν έχουν κάνει ποτέ check-out και ζητούν εκδίκηση. To σενάριο αντλεί έμπνευση από τη θεωρία της μετενσάρκωσης, σύμφωνα με την οποία η ψυχή, δε πεθαίνει ποτέ αλλά αναγεννάται μετά το θάνατο σε διαφορετικό σώμα. Το πρόβλημα είναι ότι οι πράξεις της προηγούμενης ζωής δεν παραγράφονται στην επόμενη...
Το Rinne προσφέρει μερικές πολύ καλές στιγμές ενώ ταυτόχρονα διαθέτει μια ιστορία που κρύβει ενδιαφέρουσες εκπλήξεις. Αρχικά κάποια γεγονότα μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους αλλά μην ανησυχείτε, όσο η ταινία προχωράει προς το φινάλε τα πάντα ξεκαθαρίζουν σε ικανοποιητικό βαθμό.
Δε λέω σε απόλυτο, γιατί οι Ιάπωνες δημιουργοί δεν είναι ιδιαιτέρως επεξηγηματικοί όταν έχουν να κάνουν με φαντάσματα. Εξάλλου οι πολλές εξηγήσεις του μεταφυσικού είναι εντελώς περιττές.
Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, καθώς κατά τη διάρκεια της νύχτας φτάνει ένα ασθενοφόρο που μεταφέρει ένα άτομο που έχει προσβληθεί από έναν εξαιρετικά επικίνδυνο και μεταδοτικό ιό. Οι γιατροί προσπαθούν να τον απομονώσουν και να κατανοήσουν την αιτία της μόλυνσης, αλλά δε θα προλάβουν καθώς ο ιός αρχίζει να εξαπλώνεται με καταστροφικά αποτελέσματα.
Τα νοσοκομεία είναι από μόνα τους ανατριχιαστικά και αποτελούν ιδανικό μέρος για να γυριστεί μια ταινία τρόμου. Όταν μάλιστα μιλάμε για ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο κτήριο όπου νοσηλεύονται ανισόρροποι ασθενείς και περιφέρονται μερικά φαντάσματα, δημιουργείται μια πολύ καλή βάση. Το Kansen δεν είναι μια τυπική ταινία με πνεύματα αφού επικεντρώνεται περισσότερο στις ψυχολογικές αντιδράσεις των ηρώων, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει κάποιες καλές στιγμές gore που του προσδίδουν μια b-movie αισθητική.
Ιδιαίτερη ατμόσφαιρα χαρίζει σκοτεινή φωτογραφία στους τόνους του πράσινου που δημιουργεί συνεχώς μια αίσθηση δυσφορίας, ενώ πολύ έντονη είναι η αντίθεση με το κόκκινο καθώς παίζει ιδιαίτερο ρόλο.
Μπερδευτήκατε λίγο ε; Λογικό, αφού το σενάριο κρύβει συμβολισμούς και μάλιστα επιλέγεται ένας πολύπλοκος τρόπος αφήγησης που γεννά διαρκώς ερωτήματα και δύναται να μπερδέψει σε πολλά σημεία τον θεατή. Είναι άραγε ο ιός υπαρκτός ή έχουμε να κάνουμε με μια ομαδική παραίσθηση; Η σήψη είναι αναπόφευκτη μετά τη μόλυνση άλλα οφείλεται πράγματι στον ιό ή σε κάποιο εκδικητικό φάντασμα; Άραγε παίζουν κάποιον ρόλο οι τύψεις των ατόμων όταν συνειδητοποιούν τα λάθη τους;
Μιλάμε λοιπόν για μια ενδιαφέρουσα ταινία που δε προτείνεται όμως σε θεατές που θέλουν να παρακολουθήσουν κάτι βατό.
Honogurai mizu no soko kara (Dark Water) (2002)
Τα προβλήματα του διαμερίσματος είναι αρκετά καθώς εκτός από υπερβολική υγρασία, υπάρχει και μια μεγάλη διαρροή νερού από το ταβάνι.
Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας δε φαίνεται πρόθυμος να λύσει το πρόβλημα οπότε η Yoshimi, αποφασίζει να εξερευνήσει από μόνη της το διαμέρισμα που βρίσκεται στον πάνω όροφο για να ανακαλύψει τα αίτια της διαρροής. Όμως μερικά πράγματα καλύτερα να μην τα ψάχνεις ποτέ.
Μια ταινία με έντονο το υγρό στοιχείο και αν σας κάνει εντύπωση πως το νεράκι του θεού μπορεί να γίνει τρομακτικό, αφήστε τον Hideo Nakata να σας δείξει τον τρόπο. Το story είναι αρκετά κοινότυπο καθώς έχουμε δει άπειρες φορές μια μητέρα με ανήλικο παιδί σε στοιχειωμένο διαμέρισμα.
Είναι κακό αυτό; Στην συγκεκριμένη περίπτωση όχι γιατί τα υπόλοιπα στοιχεία είναι προσεγμένα και υπερκαλύπτουν την έλλειψη πρωτοτυπίας του σεναρίου. Εκπληκτική ατμόσφαιρα που λειτουργεί υποδόρια και προκαλεί συνεχώς ανατριχίλες ακόμα και όταν δε συμβαίνει τίποτα το τρομακτικό.
Σκοτεινή φωτογραφία με έμφαση στη μελαγχολία του ψυχρού κτηρίου και των κλειστοφοβικών του διαδρόμων. Εδώ που τα λέμε αυτό το μέρος είναι από μόνο του τρομακτικό και σαν να μην έφτανε αυτό είναι και στοιχειωμένο!
Ακόμα μια επιτυχία του Hideo Nakata που μετά το Ringu, μεταφέρει και πάλι στη μεγάλη οθόνη ένα διήγημα του Kôji Suzuki. Περιττό να αναφέρω ότι το Αμερικάνικο ριμέικ που ακολούθησε, δε συγκρίνεται σε κανένα σημείο με το πρωτότυπο.
Chakushin ari (One Missed Call) (2003)
Τα κορίτσια αρχικά δε δίνουν ιδιαίτερη σημασία, αλλά σύντομα η Yumi θα καταλάβει ότι το περιεχόμενο του μηνύματος περιέγραφε τον θάνατο της φίλης της! Τώρα πρέπει να ανακαλύψει τι συμβαίνει πριν λάβει και εκείνη ένα αντίστοιχο μήνυμα...
Ο εκκεντρικός δημιουργός Takashi Miike, αφήνει για λίγο το extreme cinema και ασχολείται με τον μεταφυσικό τρόμο, με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Η ταινία γνώρισε δυο sequels και ένα - αναμενόμενα κατώτερο- Αμερικάνικο ριμέικ, ενώ το στοιχειωμένο ringtone , έγινε αμέσως μόδα και αφορμή για πολλές φάρσες! Η τεχνολογία για ακόμα μια φορά στην υπηρεσία των πνευμάτων και εδώ με πιο άμεσα αποτελέσματα, αφού κινητό έχουμε όλοι μαζί μας!
Ο Mike αγαπά το black humor και δε χάνει ευκαιρία να ασκεί κριτική στο κοινωνικό γίγνεσθαι, οπότε πέρα από τα αγαπημένα μακρυμάλλικα φαντάσματα, θα δείτε και μια ζωντανή εκπομπή εξορκισμού οπού τα πάντα θυσιάζονται στον βωμό της τηλεθέασης. Σίγουρα αυτή δεν είναι η καλύτερη ταινία του, όμως διαθέτει μια ιστορία με μυστήριο και αρκετές ανατροπές, Ποιος άραγε στέλνει τα μηνύματα; Γιατί όσοι πεθαίνουν έχουν μια κόκκινη καραμέλα στο στόμα; Αυτά και άλλα πολλά θα απαντηθούν στο φινάλε ενώ μέχρι να φτάσετε εκεί θα σας κρατήσουν συντροφιά ορισμένες γερές τρομάρες! Αν αγαπάτε λοιπόν τον μεταφυσικό τρόμο και δεν έχετε δει ακόμα το one missed call, σπεύσατε αμέσως.Και μετά πετάξτε τα κινητά σας!
Όμως οι ψυχές τους δεν βρίσκουν ηρεμία και επιστρέφουν με σκοπό να αποπλανήσουν και να σκοτώσουν κάθε Σαμουράι που βρίσκεται στο δρόμο τους.
Ένας νεαρός πολεμιστής, αναλαμβάνει μετά από εντολή του αρχηγού του να εξοντώσει τις δυο διαβολικές γυναίκες. Όταν όμως τις αντικρίσει, δε θα μπορέσει να φέρει εις πέρας την αποστολή του γιατί οι φυσιογνωμίες τους, του φαίνονται πάρα πολύ οικείες...
Ταινία τρόμου, κοινωνικό σχόλιο, ιστορία αγάπης.Το πολυδιάστατο φιλμ του Kaneto Shindô μπορεί να μην είναι τόσο τρομακτικό συγκριτικά με τους μεταγενέστερους εκπροσώπους του είδους, αλλά σίγουρα είναι ατμοσφαιρικό και απόλυτα εθιστικό.
Η κεντρική ιδέα είναι η εκδίκηση, που αποτελεί τον κινητήριο μοχλό για πολλές ιστορίες φαντασμάτων.
Ωστόσο τα πνεύματα που εκδικούνται δε βρίσκουν ευχαρίστηση γιατί είναι εγκλωβισμένα σε ένα αιώνιο μαρτύριο που τα αναγκάζει να βιώνουν συνεχώς τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος.
Μια τρομακτική ιστορία λοιπόν που είναι συνάμα και τραγική, με ήρωες-θύματα της ανθρώπινης βιαιότητας και των κοινωνικών ανισοτήτων.
Μετά από μια σκληρή πρώτη σεκάνς που παρουσιάζεται ο βιασμός των δυο γυναικών, το σκηνικό αλλάζει και η οθόνη γεμίζει με πανέμορφες εικόνες. Το θεατρικό στοιχείο είναι έντονο και ειδικά κατά την διάρκεια της ιεροτελεστίας που ακολουθούν οι δυο γυναίκες για να σκοτώσουν τα θύματα τους. Εξαιρετικές ερμηνείες, υπέροχη φωτογραφία και έντονος ερωτισμός.
Μια αξιόλογη ταινία του Kaneto Shindô, όμως την αγαπημένη μας θα τη συναντήσετε λίγο παρακάτω.
Ξεχάστε ότι ξέρετε για τα στοιχειωμένα σπίτια. Το Hausu του Nobuhiko Ôbayashi προέρχεται από άλλο πλανήτη και εισέβαλε στη κινηματογραφική γη με το έτσι θέλω. Είναι ένα φιλμ που δύσκολα περιγράφεται αλλά θα κάνω μια προσπάθεια για να σας μπάσω στο κλίμα.
Φανταστείτε μια ταινία τρόμου στο στυλ της Καντυ Κάντυ, με φαντάσματα, splatter και μπόλικο animation. Προσθέστε τώρα μερικές πρέζες κιτς, κάποιες ισχυρές δόσεις σουρεαλισμού, ένα διαβολικό γατί, ένα ιπτάμενο κεφάλι, ένα πιάνο που τρώει ανθρώπους και έτοιμο το Hausu!
Χαρακτήρες που αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας. έντονες χρωματικές παλέτες, ανυπέρβλητο μοντάζ και μοναδικά ειδικά εφέ, συνδυάζονται σε ένα ξέφρενο οπτκοακουστικό πανηγύρι που φλερτάρει ταυτόχρονα με τον τρόμο και την παρωδία.
Ορισμένοι θεωρούν ότι το Hausu είναι μια αλληγορία για το τέλος της αθωότητας. Άλλοι ότι είναι απλά το δημιούργημα ενός εκκεντρικού σκηνοθέτη. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένα μυστικό κυβερνητικό πείραμα, για τις αντοχές του μέσου θεατή στον σουρεαλισμό και βάζω στοίχημα ότι υπήρχε ειδικό επιστημονικό προσωπικό στα γυρίσματα.
Αλλοπρόσαλλο, καμένο και γουαταφακιά μεγάλης ολκής, αλλά ταυτόχρονα ένα cult διαμάντι που θα σας χαρίσει μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία
Προτείνεται αποκλειστικά σε πειραγμένους θεατές.
Noroi: The Curse (2005)
Όλα ξεκίνησαν όταν επισκέφτηκε με το συνεργείο του μια γυναίκα που άκουγε συνεχώς ένα παράξενο κλάμα μωρού από ένα γειτονικό σπίτι, όπου δεν υπάρχει κάποιο βρέφος. Ο δημοσιογράφος ξεκινάει μια προσπάθεια για να διαλευκάνει την υπόθεση όμως σύντομα συνειδητοποιεί ότι είναι πιο δύσκολη απ' ότι φαντάζονταν.
Τι ανακάλυψε τελικά και πως σχετίζονται όλα με την εξαφάνιση του;
Ο Kôji Shiraishi, που μερικοί ίσως γνωρίζουν από το Grotesque, έχει μια έφεση στα mockumentaries και το αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία. Το Noroi είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει χαρίσει και άλλα καλά φιλμ στο sub-genre.
Η ταινία ακολουθεί τη δομή κανονικού ντοκιμαντέρ και περιλαμβάνει το μονταρισμένο footage υλικό της έρευνας του δημοσιογράφου, εμπλουτισμένο με αποσπάσματα τηλεοπτικών εκπομπών και συνεντεύξεις. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν αρχαίο δαίμονα όμως είναι αρκετά πολύπλοκη, καθώς εμπλέκονται αρκετά πρόσωπα και προκύπτουν συνεχώς νέα στοιχεία.
Εξαιρετικός είναι ο τρόπος που ο Shiraishi χτίζει το μυστήριο, ενώνοντας σταδιακά τα κομμάτια του παζλ. Στην αρχή παρακολουθούμε φαινομενικά άσχετα γεγονότα αλλά όσο ξετυλίγεται το κουβάρι της υπόθεσης, τα πάντα αποκτούν νόημα. Φυσικά του παίρνει κάποιο χρόνο καθώς η ταινία διαρκεί σχεδόν δυο ώρες και αυτό ίσως κουράσει μια μερίδα του κοινού που προτιμά τα πιο εύκολα σενάρια.
Μη περιμένετε πολλά εφέ και απότομα τρομάγματα. Το Noroi γίνεται τρομακτικό λόγω της απόλυτης του αληθοφάνειας καθώς θα μπορούσε άνετα να περάσει για κανονικό ντοκιμαντέρ.
Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε review εδώ
Ju-On (The Grudge) (2002)
Όμως σύντομα θα καταλάβει ότι στο συγκεκριμένο σπίτι κατοικούν εκδικητικά πνεύματα. Μια τραγική ιστορία με πρωταγωνιστές μια τριμελής οικογένεια και μια...γάτα συνέβη κάποτε εκεί.
Η ταινία βασίζεται στον θρύλο της κατάρας που στοιχειώνει τους χώρους όπου άνθρωποι έχουν πεθάνει βίαια. Τα θύματα αφήνουν πίσω τους οργή, που μετατρέπεται σε διαβολική ενέργεια και εξαπλώνεται σαν ιός. Όσοι ''μολύνονται'' βρίσκουν φρικτό θάνατο και η κατάρα συνεχίζεται...
Το Ju-On είναι εμπνευσμένο από τις ταινίες Ju-On και Ju-On 2 που προορίζονταν για την τηλεόραση, αλλά η επιτυχία τους οδήγησε τον Takashi Shimizu να προχωρήσει σε κινηματογραφική παραγωγή.
Δεν είναι μια εύκολη ταινία καθώς έχει σπονδυλωτή δομή και δεν ακολουθεί γραμμική αφήγηση.
Δεν υπάρχουν βασικοί ήρωες αφού ο πρωταγωνιστής είναι η ίδια η κατάρα και απλά ο θεατής την παρακολουθεί στο ταξίδι της από θύμα σε θύμα. Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι ίσως να μπερδευτούν κάπως όμως δε πρέπει να αποθαρρύνεστε. Το Ju-On είναι μια ταινία που έχουν λατρέψει οι περισσότεροι φίλοι του μεταφυσικού τρόμου και ακόμα και αν σας μείνουν κάποια κενά, θα απολαύσετε ορισμένες πολύ ανατριχιαστικές στιγμές που έμειναν στην ιστορία! Ο σκηνοθέτης ξέρει να τρομάζει τους θεατές του ακόμα και κατά την διάρκεια της ημέρας, καθώς συνδυάζει αποτελεσματικά την εικόνα με τον ήχο και δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα σε όλη τη διάρκεια του φιλμ.
Η επιτυχία ήταν αναμενόμενη και ακολούθησαν αρκετά sequels. Ο Takashi Shimizu σκηνοθέτησε και το Αμερικάνικο remake του 2004 που όπως αναμένονταν, ήταν αρκετά πιο εύπεπτο και λιγότερο ατμοσφαιρικό.
Ringu (The Ring) (1998)
Η δημοσιογράφος Reiko προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο γιατί ανάμεσα στα θύματα ήταν και η ανιψιά της.
Μετά από έρευνα βρίσκει τη βιντεοκασέτα σε μια εξοχική καλύβα όπου οι έφηβοι είχαν πάει διακοπές. Ανακαλύπτει έτσι ιδίοις όμμασι ότι πρόκειται για κάτι σατανικό και ξεκινάει έναν αγώνα δρόμου για να καταλάβει τι συμβαίνει και να σώσει τη ζωή της. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα όταν δει τη βιντεοκασέτα ο μικρός γιος της...
Το Ringu ήταν η πρώτη ταινία που σύστησε τον Ιαπωνικό τρόμο στο ευρύ κοινό, οπότε του οφείλουμε πολλά. Μεγάλη επιτυχία στη χώρα του, γνώρισε αρκετές διακρίσεις και sequels.
Όπως ήταν επόμενο, το Χόλιγουντ δεν άργησε να μπει στο παιχνίδι και το 2003 είδαμε το Αμερικάνικο remake. Μάλιστα ήταν εξίσου καλό και αυτό είναι ένα πραγματικά σπάνιο γεγονός!
Όμως τα εύσημα πρέπει να πηγαίνουν στο πρωτότυπο, ειδικά όταν μιλάμε για μια ταινία με τόσα καλά στοιχεία. Εξαιρετικό σενάριο, γεμάτο μυστήριο και πρωτοτυπία που βασίζεται σε ομώνυμο βιβλίο του Kôji Suzuki. Σκηνοθεσία από τον Hideo Nakata που δημιουργεί υποβλητική ατμόσφαιρα χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου εφέ. Συμπληρώστε τώρα τις καλές ερμηνείες, το creepy βίντεο και τη Sadako να ξεπετιέται από την τηλεόραση και έχουμε μια ταινία που πάγωσε το αίμα σε εκατομμύρια ανυποψίαστους θεατές.
Είχα δει το Ringu σπίτι με κλειστά φώτα και ανοιχτό κουτί πίτσας και ακριβώς μόλις τελείωσε η ταινία, σαν τον διάολο χτύπησε το τηλέφωνο!
Μέσα στο 2015 αναμένεται το Rings σε σκηνοθεσία του F. Javier Gutiérrez. Τα πολλά sequels δε βγαίνουν σε καλό, αλλά ας ελπίσουμε ότι δε θα μας απογοητεύσει.
Kairo (2001)
Ο Kiyoshi Kurosawa χρησιμοποιεί ένα μείγμα τρόμου και αλληγορίας και δημιουργεί ένα ανατριχιαστικό και συνάμα άκρως πεσιμιστικό φιλμ.
Αν ψάχνετε για ταινία με ένταση, καλό θα είναι να μην επιλέξετε το Kairo γιατί ο νωχελικός του ρυθμός και η μεγάλη του διάρκεια (118min) θα σας απογοητεύσουν. Εάν όμως επιθυμείτε να παρακολουθήσετε ένα αργό φιλμ που εστιάζει στον ψυχολογικό τρόμο μέσω της κοινωνικής πραγματικότητας, η ταινία θα σας αποζημιώσει και θα σας μείνει για καιρό στη μνήμη.
κόσμο μας, όχι όμως για να εκδικηθούν αλλά γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε.
Είναι μόνα και δυστυχισμένα και η παρουσία τους καταθλίβει περισσότερο απ' ότι τρομάζει. Όμως την ίδια μοναξιά νιώθουν και οι ζωντανοί αφού η αποξένωση των μεγαλουπόλεων έχει πάρει τραγικές διαστάσεις.
Οι άνθρωποι αυτοκτονούν ή γίνονται σκιά του εαυτού τους και αυτό δεν είναι επιλογή αλλά αναπόφευκτη κατάληξη. Η αφορμή μάλιστα δίνεται από το μεγαλύτερο μέσο αποξένωσης... τον υπολογιστή.
Ο φόβος εδώ λοιπόν είναι πιο ενοχλητικός από ποτέ γιατί είναι υπαρξιακός και πηγάζει από τις ανησυχίες που έχει κάθε ανθρώπινο ον από τη φύση του. Έχουμε βρει άραγε τη πραγματική φιλία; Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για μας;
Ή είμαστε στην ουσία μόνοι και θα παραμείνουμε έτσι και στη ζωή και στο θάνατο;
Είναι απαραίτητο για το τέλος να σταθούμε στην απόλυτα επιτυχημένη ατμόσφαιρα απειλής που περικυκλώνει τους ήρωες καθιστώντας μάταιη κάθε προσπάθεια διαφυγής. Η φωτογραφία μουντή, με έμφαση στις σκιές και τις εικόνες εγκατάλειψης ενώ εξαιρετική δουλειά γίνεται και στη χρήση του ήχου.
Μην περιμένετε δομημένο σενάριο, ούτε απαντήσεις γι' αυτά που συμβαίνουν επί της οθόνης.
Το Kairo είναι μια άσκηση φόβου που αφήνει κάθε θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Onibaba (1964)
Η απελπισία είναι μεγάλη για τις δυο γυναίκες που πρέπει να συνεχίσουν να παλεύουν μόνες τους και ειδικά για τη μητέρα, που έχει ένα παραπάνω λόγο να ανησυχεί. Σιγά σιγά αντιλαμβάνεται ότι αρχίζει να δημιουργείται μια ερωτική έλξη μεταξύ της νύφη της και του Hachi. Φοβούμενη ότι η νεαρή γυναίκα θα την εγκαταλείψει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμποδίσει αυτή τη σχέση.
To φιλμ αντλεί την ιστορία του από μια Βουδιστική παραβολή ενώ σε ελεύθερη μετάφραση Onibaba σημαίνει γυναίκα δαίμονας ή μάγισσα. Πράγματι η ιστορία έχει να κάνει με ένα δαίμονα που όμως εδώ αποκτά περισσότερο συμβολική υπόσταση. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Kaneto Shindô, επιχειρεί να περιγράψει τη κόλαση. Έτσι, εικονοποιεί έναν εφιάλτη, που βρίσκεται στη γη και δημιουργήθηκε από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Ένα σκηνικό φρίκης όπου βασιλεύει η απόγνωση, η ζήλια και ο φόβος, ενώ τα ένστικτα της επιβίωσης και του σαρκικού πόθου κυριαρχούν και παρουσιάζονται στην πιο πιο πρωτόγονη και απογυμνωμένη τους μορφή.
Καλά το καταλάβατε, δεν έχουμε να κάνουμε με μια συμβατική ταινία τρόμου. Το Onibaba είναι περισσότερο ψυχολογικό δράμα με αργό ρυθμό που μπορεί να ξενίσει ορισμένους θεατές, αλλά δε μπορεί με τίποτα να υπονομεύσει τη μεγάλη του καλλιτεχνική αξία.
Εξαιρετική κινηματογράφηση με κλειστοφοβικές κοντινές λήψεις δίπλα στις ψηλές καλαμιές και άλλοτε με πανοραμικά πλάνα του επιβλητικού φυσικού τοπίου. Μίνιμαλ αισθητική με χρήση ελάχιστων διαλόγων και έμφαση στην εκφραστικότητα των σκυθρωπών προσώπων. Εκπληκτικό soundtrack που συμπληρώνει μοναδικά την ζοφερή εικόνα.
Αν θέλετε λοιπόν να παρακολουθήσετε κάτι πιο ''σινεφιλ'', το Onibaba αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή.
Kwaidan σημαίνει ιστορίες φαντασμάτων και όπως είναι λογικό το μεταφυσικό στοιχείο δεσπόζει.
Μέσω αυτού, αναδεικνύονται με τρόπο γλαφυρό και σχεδόν ποιητικό, κάποιες βασικές έννοιες των ανθρωπίνων σχέσεων όπως η αγάπη, η αφοσίωση, η δικαιοσύνη, η πίστη και η ηθική.
Στη πρώτη ιστορία "Black Hair''ένας φτωχός Σαμουράι εγκαταλείπει τη σύζυγο του για να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή. Παντρεύεται μια πλούσια γυναίκα όμως ανακαλύπτει ότι δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Αποφασίζει να γυρίσει στην πρώτη του σύζυγο, αλλά σύντομα συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουν πράξεις χωρίς συνέπειες.
Στην δεύτερη ιστορία "The Woman in the Snow" δυο ξυλοκόποι βρίσκουν καταφύγιο σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος για να προστατευτούν από μια ισχυρή χιονοθύελλα. Ο ένας σώζεται από βέβαιο θάνατο με τη βοήθεια μια μυστηριώδους γυναίκας που του ζητάει ως αντάλλαγμα να κρατήσει για πάντα μυστική την συνάντηση τους. Εκείνος της δίνει το λόγο του όμως μετά από 10 χρόνια θα ξεχάσει την υπόσχεση του.
Στην τέταρτη και τελευταία "In a Cup of Tea'', ένας Σαμουράι αντικρίζει μια περίεργη αντρική φιγούρα μέσα στο φλιτζάνι με το τσάι του. Συνεχίζει να τον βλέπει για τις επόμενες ημέρες
και πείθεται ότι έχει παραισθήσεις
ώσπου ο μυστηριώδης άντρας τον επισκέπτεται.
Με σαφείς επιρροές από τους θρύλους και την Ιαπωνική παράδοση, το Kwaidan αποτελεί σημείο αναφοράς για την εξέλιξη του Ιαπωνικού κινηματογράφου τρόμου. Υπερπαραγωγή για την εποχή, γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε στούντιο με εντυπωσιακά σκηνικά, ενώ η διάρκεια του αγγίζει τις τρεις ώρες. Μη περιμένετε να σας τρομάξει, όμως αξίζει να ταξιδέψετε στον ονειρικό του κόσμο και να απολαύσετε την εικαστική του πανδαισία. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, ήταν υποψήφιο για όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1966 και επίσης απέσπασε βραβείο στο φεστιβάλ των Καννών.
Αυτές είναι οι ταινίες μεταφυσικού τρόμου από την Ιαπωνία!
Όσοι από εσάς θέλετε να κάνετε μια πρώτη γνωριμία, καλό θα είναι να αρχίσετε από τις πιο mainstream ταινίες της λίστας. Υπάρχουν αρκετά διαφορετικά στοιχεία από τον δυτικό κινηματογράφο οπότε δεν είναι καλή κίνηση για κανέναν να πέσει στα βαθιά!
Οι Ιάπωνες εκτός από τα φαντάσματα αγαπούν το gore, ενώ τα πάνε άριστα και σε ένα ιδιαίτερο sub genre το W.T.F!!!
Όμως αυτά θα τα πούμε στο επόμενο μέρος του αφιερώματος.
Έως τότε, Sayōnara!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου