Τρόμος από την Σκανδιναβία

Το καλοκαίρι μπήκε πλέον για τα καλά και εμείς αρχίζουμε να λιώνουμε από τη ζέστη.
Και πως ένας γνήσιος horror fan δροσίζεται;
Βλέπει Σκανδιναβικές ταινίες τρόμου!

Οι Σκανδιναβικές χώρες πέρα από το ψυχρό κλίμα, έχουν μεγάλη παράδοση σε θρύλους, οπότε δε θα μπορούσαν να μη κάνουν αισθητή τη παρουσία τους στο χώρο των ταινιών τρόμου.
Από την εποχή ακόμα του βωβού κινηματογράφου, έχουν προσφέρει θρυλικά φιλμ όπως το Körkarlen και το Häxan, ενώ μέχρι και ο σπουδαίος Ingmar Bergman χρησιμοποίησε ορισμένα στοιχεία γοτθικού τρόμου στο Vargtimmen.

Για καλή μας τύχη οι Σκανδιναβοί δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια και τα τελευταία χρόνια το είδος έχει αναβιώσει.
Τα βασικά χαρακτηριστικά είναι ο αργός ρυθμός και η βαριά ατμόσφαιρα. Όσοι φυσικά δεν είναι εξοικειωμένοι, δε πρέπει να απογοητεύονται αφού δε λείπουν ταινίες με ιδιαίτερο χιούμορ και ακραίο gore.
Όποια και αν είναι λοιπόν τα γούστα σας, σίγουρα θα ανακαλύψετε σε αυτή τη λίστα κάτι που θα σας ενδιαφέρει.

Βάλτε λοιπόν το κλιματιστικό στο φουλ, πιείτε κάτι κρύο και πάμε να παγώσουμε για λίγο!


Skjult (2009)

O Kai Koss γυρίζει στη γενέτειρα του μετά το θάνατο της μητέρας του. Φαίνεται ότι δεν έχει τις καλύτερες αναμνήσεις και γίνεται σαφές ότι έχει άσχημα παιδικά βιώματα.
Επιστρέφοντας στο πατρικό του σπίτι, επιστρέφουν και οι εφιαλτικές του μνήμες, ενώ αρχίζει να ακούει παράξενους ήχους και να αισθάνεται ότι κάποιος τον παρακολουθεί. Παράλληλα παρατηρούνται στη περιοχή κάποιες εξαφανίσεις ανθρώπων και ο Kai πιστεύει ότι ευθύνεται κάποιος από το παρελθόν του, αφού όταν ήταν μικρός προκάλεσε άθελα του ένα ατύχημα και θεωρεί ότι έχει αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς.
Ψυχολογικό θρίλερ με  πολύ καλές ερμηνείες και μια πανέμορφη φωτογραφία του φυσικού τοπίου. Το χάνει κάπου στο ρυθμό γιατί δίνεται μεγαλύτερη βάση στην ανάλυση της ψυχολογίας του ήρωα παρά στη δράση και οι όποιες ανατροπές περνούν σχεδόν απαρατήρητες. Η ιστορία είναι γνώριμη αλλά η πολύ καλή ατμόσφαιρα μυστηρίου σώζει τη κατάσταση, ενώ το φινάλε ξεφεύγει λίγο από το αναμενόμενο κλισέ αφού σου αφήνει κάποια αμφιβολία για να χεις να αναρωτιέσαι. Συμπερασματικά, είναι μια ταινία με αρκετά αργό ρυθμό αλλά διαθέτει και ορισμένα πολύ καλά στοιχεία.

Thale (2012)

O Elvis και ο Leo, εργάζονται σε ένα συνεργείο καθαρισμού που αναλαμβάνει συνήθως δύσκολες δουλειές..Κατά την ώρα του καθήκοντος σε μια απομακρυσμένη καλύβα, ο Elvis βρίσκει ένα κρησφύγετο γεμάτο κονσέρβες και κασέτες (ναι, υπήρχαν κάποτε κασετόφωνα). Προσπαθώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει, βρίσκονται μπροστά σε μια πολύ μεγαλύτερη ανακάλυψη... Μέσα σε μια μπανιέρα υπάρχει ένα πλάσμα που μοιάζει εξωτερικά σε γυναίκα, αλλά στη πορεία θα καταλάβουν ότι δεν είναι άνθρωπος και ότι η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο.
Ένα σκοτεινό παραμύθι που αντλεί έμπνευση από τη Νορβηγική λαογραφία και συγκεκριμένα από το μύθο της huldra, ενός πλάσματος με γυναικεία μορφή και ουρά αγελάδας που ζει στα δάση.  Όμορφη φωτογραφία, καλό soundtrack και ξεχωριστοί χαρακτήρες, ειδικά του Leo που αποτελεί από μόνος του δείγμα του ιδιαίτερου black χιούμορ που διαθέτουν οι Σκανδιναβοί. Φυσικά αδυναμίες υπάρχουν και περισσότερο στο σενάριο που δεν είναι τόσο εμπλουτισμένο όσο θα έπρεπε με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία η ταινία να κουράζει αφού η ιστορία δε προχωράει. Επιπλέον το CGI δεν είναι ότι καλύτερο αλλά πρόκειται για φιλμ χαμηλού προϋπολογισμού οπότε οι απαιτήσεις είναι μικρότερες σε αυτό το τομέα. Παρά τα όποια όμως προβλήματα, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια που μπορεί να μη τρομάζει αλλά έχει κάτι διαφορετικό να παρουσιάσει.

Antichrist (2009)

Εκείνος και εκείνη βγάζουν τα μάτια τους την ώρα που το βλαστάρι τους κατεβαίνει από τη κούνια, πέφτει από το παράθυρο και σκοτώνεται. Εκείνη δεν αντέχει την απώλεια του γιου της, βασανίζεται από ενοχές και αρρωσταίνει με βαριά κατάθλιψη. Εκείνος είναι πιο ψύχραιμος και την προτρέπει να σταματήσει τα φάρμακα και να αφήσει τη θλίψη να τη καταβάλλει ώστε να μπορέσει μετά να την απωθήσει  και να βρει την ισορροπία. Πηγαίνουν στην Eden, μια καλύβα μέσα στο δάσος για να βρουν τη λύτρωση. Εκεί όμως θα έχουν να αντιμετωπίσουν τη φύση και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Το αμφιλεγόμενο έργο του εκκεντρικού Lars von Trier που δίχασε αρκετά το κοινό, αφού χαρακτηρίζεται από αριστούργημα έως και άθλιο δημιούργημα ενός σκηνοθέτη που τρελάθηκε.
Ο άνδρας και η γυναίκα επιστρέφουν στην Εδέμ απ'όπου ξεκίνησαν όλα, χάνουν κάθε επαφή με τον πολιτισμό που δημιούργησαν και εξαφανίζεται ο κάθε φραγμός που επιτάσσει η λογική. Η άγρια φύση τους επιβάλλεται και αναγεννιούνται τα πιο άγρια τους ένστικτα. Η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται, η ιστορία ξαναγράφεται και ο Αντίχριστος έρχεται. Είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσεις τη καλλιτεχνική αξία του φιλμ. Πρόκειται για μια οπτική πανδαισία που ξετυλίγεται σε κεφάλαια που διαθέτουν διαφορετική αισθητική, ώστε να αντλούν και διαφορετικά συναισθήματα, ενώ η μουσική συνοδεύει εκπληκτικά τις εικόνες.
Εδώ τελειώνουν τα καλά, αφού μια ταινία κρίνεται και από το νόημα που θέλει να δώσει και εδώ ήρθαμε αντιμέτωποι με το απόλυτο κενό. Ο μισογυνισμός είναι έκδηλος  αλλά είναι η άποψη του δημιουργού οπότε μπορεί να την έχει και να την εκφράζει ελεύθερα. Πέρα από αυτό, δε βρήκα κανένα άλλο ιδιαίτερο νόημα, εκτός από κάποιες πεσιμιστικές και συγκεχυμένες ιδέες ενός ανθρώπου που εμφανώς πάσχει από κατάθλιψη.  Μια καλλιτεχνική κινηματογράφηση δε χρειάζεται να είναι επιτηδευμένη και το ταλέντο γίνεται εύκολα αντιληπτό αρκεί να προσφέρει κάτι με ουσία. Δε θα σταθώ καθόλου σε κάποιες σοκαριστικές σκηνές. Απλά αναρωτιέμαι πως γίνεται κάποιοι να θεωρούν τα σπλάτερ σκουπίδια και μετά να ανάγουν την ίδια και χειρότερη σε κάποιες περιπτώσεις διαστροφή, σε τέχνη. Μάλλον δε θα μάθω ποτέ.
Όπως έγινε αντιληπτό, αναφέρω τη ταινία μόνο για εγκυκλοπαιδικούς λόγους και δε τη προτείνω.
Φυσικά ο σκηνοθέτης πέτυχε το σκοπό του και δημιούργησε ένα φιλμ που δε φεύγει εύκολα από τη μνήμη και συζητιέται ακόμα. Μόνο που ότι δε ξεχνιέται εύκολα δε σημαίνει ότι είναι και καλό.

Rare Exports (2010)

Στα σύνορα της Φιλανδίας με τη Ρωσία ζει ο Rauno, ένας πατέρας που μεγαλώνει μόνος τον γιο του Pietari. Στη περιοχή γίνονται κάποιες ανασκαφές από μια ομάδα αρχαιολόγων, γεγονός που έχει δημιουργήσει προβλήματα στο περιβάλλον και έχει ενοχλήσει τους ντόπιους. Οι ανασκαφές όμως θα φέρουν στην επιφάνεια ένα πολύ καλά κρυμμένο μυστικό που έχει απόλυτη σχέση με τα Χριστούγεννα, αφού πρόκειται για τον Σάντα αυτοπροσώπως! Μόνο που δε μοιάζει καθόλου με τον συμπαθητικό γεράκο που όλοι γνωρίζουμε και αντί για δώρα σκορπάει πτώματα...
Φανταστείτε τον εαυτό σας τα Χριστούγεννα που η κινηματογραφική ατμόσφαιρα μοιάζει με πεδίο μάχης ανάμεσα στη Μελωδία της ευτυχίας και τη Μαίρη Πόππινς. Ταινίες σαν αυτή σίγουρα αποτελούν καταφύγιο.Το Φιλανδικό Rare Exports είναι ένα παρανοϊκο φιλμ φαντασίας, με μπόλικο καυστικό χιούμορ και κάποια στοιχεία τρόμου. Η διαφορά με αρκετά Χριστουγεννιάτικα slashers είναι ότι εδώ δεν υπάρχει δολοφόνος που σκοτώνει επειδή του τη δίνουν οι γιορτές, αλλά το ρόλο του κακού αναλαμβάνει ο ίδιος ο Άγιος. Καλές ερμηνείες και ιδιαιτέρως από τον μικρό Onni Tommila και ωραία εφέ για low budget φιλμ. Σίγουρα δε διαθέτει όσο αίμα θα θέλαμε αλλά παραμένει μια καλή επιλογή για να μπεις στο εορταστικό κλίμα.. από την ανάποδη.
Must see λοιπόν για τα Χριστούγεννα!

Rovdyr (2008)

Τέσσερις νέοι, δυο γκόμενες-δυο γκόμενοι, ξεκινούν για μια εκδρομή κοντά στη φύση. Στο δρόμο θα σταματήσουν σε ένα εστιατόριο οπού θα διαπληκτιστούν με κάτι μπουρτζόβλαχους που φαίνεται ότι δε γουστάρουν και πολύ τους επισκέπτες από την πόλη. Φεύγοντας παίρνουν μαζί μια γκομενίτσα που βρήκαν εκεί αλλά στο δρόμο αυτή δεν αισθάνεται καλά και αναγκάζονται να σταματήσουν στη μέση του πουθενά. Αυτό όμως είναι τραγικό λάθος γιατί σύντομα θα βρεθούν κυνηγημένοι και θα αρχίσει ένας ασταμάτητος αγώνας επιβίωσης.
Η υπόθεση του έργου μπορεί να συνοψιστεί στη φράση ''ωδή στα κλισέ'' και η βάση της ιστορίας θυμίζει αρκετά το πρόσφατο αλλά μέτριο Preservation . Ενοχλητικοί χαρακτήρες που τους κυνηγάνε οι κακοί μέσα στα λαγκάδια, θύματα που γίνονται θύτες και ναι τα έχουμε ξαναδεί όλα άπειρες φορές και τα έχουμε μάθει απ'έξω. Όμως αυτό το Νορβηγικό low budget ταινιάκι είναι ανώτερο από πολλά του είδους γιατί είναι αρκετά γρήγορο, πράγμα περίεργο για Σκανδιναβική ταινία και διαθέτει αρκετό πετυχημένο gore. Μην περιμένετε κάποιο ιδιαίτερο σενάριο ούτε ανατροπές αλλά να περιμένετε κάποιες καλές στιγμές αγωνίας και εξάλλου το φιλμ γι΄αυτό προορίζεται. Το φινάλε ήταν λίγο απότομο αλλά το βρήκα αρκετά ταιριαστό με το σύνολο.

Fritt vilt (2006)

Μια παρέα νέων πάνε για σκι στα Νορβηγικά βουνά, αλλά ο τραυματισμός του ενός θα τους αναγκάσει να αναζητήσουν καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο. Τα κινητά τους εννοείται ότι δε πιάνουν αλλά το μέρος διαθέτει αλκοόλ και αυτό είναι αρκετό για να περάσει όμορφα η νύχτα. Μόνο που δεν είναι μόνοι τους, γιατί αν ήταν δε θα βλέπαμε ταινία τρόμου αλλά μάθημα για κοκτέιλ με φυσικό πάγο. Κάποιος ζει εκεί και δε συμπαθεί καθόλου τους επισκέπτες και θα πρέπει να παλέψουν σκληρά για να μείνουν ζωντανοί.
Έχω την εντύπωση ότι ήταν λίγο περιττό να αναλύσω την υπόθεση η οποία περιγράφεται με τρεις λέξεις: νέοι-χιόνι-δολοφόνος. Οι ήρωες όμως εδώ μπορεί να παίρνουν κάποιες ηλίθιες αποφάσεις αλλά δεν είναι τελείως στόκοι και αυτό από μόνο του αποτελεί ανατροπή. Επιπλέον είναι και αρκετά συμπαθείς ενώ οι ερμηνείες στέκονται ως επί το πλείστων σε ικανοποιητικά επίπεδα. Η κινηματογράφηση είναι προσεγμένη ενώ οι  σκηνές καταδίωξης αρκετά αγωνιώδεις και συνδυάζονται αποτελεσματικά με το χιονισμένο τοπίο ή τους σκοτεινούς διαδρόμους του κτηρίου. Μπορεί να μην είναι λοιπόν κάτι πρωτότυπο αλλά είναι ένα αξιοπρεπέστατο χιονισμένο slasher. Ακολούθησαν και συνέχειες με το νούμερο δυο να είναι καλό ενώ το τρία μέτριο.

The Monitor (2012)

H Anna μετακομίζει με τον οχτάχρονο γιο της Anders, σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων στο Όσλο. Με τη βοήθεια δυο κοινωνικών λειτουργών, προσπαθεί να ξεφύγει από τον πρώην σύζυγο της που τους κακοποιούσε ψυχικά και σωματικά. Όμως τα σημάδια της κακοποίησης δεν έχουν σβήσει, η ψυχική της υγεία είναι εύθραυστη και έχει μετατραπεί σε μια παρανοϊκά υπερπροστατευτική μητέρα. Αποφασίζει να αγοράσει ένα σύστημα ενδοεπικοινωνίας για μωρά ώστε να ακούει τον γιο της όταν κοιμάται. Μάλιστα αναπτύσσει μια φιλία με τον Helge που είναι υπάλληλος στο κατάστημα απ' όπου το αγόρασε και το γεγονός αυτό φέρνει μια κάποια ισορροπία στη διαταραγμένη της ζωή. Όμως ένα βράδυ ακούει από το monitor περίεργες φωνές που δε προέρχονται από το δωμάτιο του γιου της. Ποιοι είναι άραγε αυτοί που φωνάζουν και πως γίνεται η Αnna τους ακούει; Και γιατί ο νέος φίλος του Anders φαίνεται τόσο παράξενος;
Από τη μια έχουμε εξαιρετική αποπνικτική ατμόσφαιρα, έντονο μυστήριο με κάποια μεταφυσικά στοιχεία και αξιόλογες ερμηνείες από τη Noomi Rapace και τον Kristoffer Joner. Από την άλλη όμως η ιστορία μπλέκεται αρκετά, σε σημείο που πρέπει να επιστρατεύσεις την εις άτοπον απαγωγή για να καταλάβεις τι έγινε στο τέλος. Δεν αναφέρομαι στη βασική αποκάλυψη, που ένα έμπειρο μάτι καταλαβαίνει εύκολα αφού δίνεται με ένα αρκετά έξυπνο πλάνο από την αρχή, αλλά σε κάποια επιμέρους στοιχεία του σεναρίου. Ένας δημιουργός οφείλει να μεταφέρει στο θεατή αυτό που έχει στο μυαλό του και εδώ δε μιλάμε απλά για ένα φινάλε με περιθώρια διαφορετικών ερμηνειών, που θα μπορούσε να είναι ταιριαστό στο όλο εγχείρημα. Μιλάμε για συγκεκριμένες σκηνές που δεν εξηγούνται επαρκώς ή δεν είναι δοσμένες τόσο θεατρικά για να αφήσουν την αίσθηση ότι αποτελούν αλληγορία.
Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, που δε μπορεί όμως να διαχειριστεί ορισμένες κατά τα άλλα πολύ καλές ιδέες. Αξίζει λοιπόν να το δείτε αλλά με δική σας ευθύνη!

Trolljegeren (2010)

Τρεις φοιτητές αποφασίζουν κάνουν ένα ντοκιμαντέρ για το λαθραίο κυνήγι αρκούδων και η έρευνα τους οδηγεί σε έναν μυστηριώδη κυνηγό τον Huns. Αποφασισμένοι να μάθουν την αλήθεια, τον παρακολουθούν και ανακαλύπτουν ότι δε κυνηγάει αρκούδες αλλά trolls! Ο Huns επιτρέπει στους νέους να τον ακολουθήσουν και να καταγράψουν με τη κάμερα το παράξενο αυτό κυνήγι αλλά τα πράγματα θα πάρουν μια τρομακτική τροπή. Το υλικό που κατέγραψαν θα βρεθεί λίγο μετά την εξαφάνιση τους...

Ένα αγαπημένο found footage,  που αντλεί την ιστορία του από τον μύθο των Trolls και το αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό και πρωτότυπο. Έχει μάλιστα και διδακτικό χαρακτήρα αφού μαθαίνουμε σημαντικά στοιχεία για τα αγαπημένα τερατάκια, για να ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε αν μας βγάλει ο δρόμος κατά Νορβηγία μεριά. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον κωμικό Otto Jespersen που υποδύεται απολαυστικά τον εκκεντρικό Huns. Οι λοιπές ερμηνείες δεν είναι το ίδιο καλές αλλά το γεγονός δεν ενοχλεί τόσο αφού οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες είναι τελείως υποστηρικτικοί. Αρκετή δράση, πετυχημένο καυστικό χιούμορ και καλά εφέ.
Δε πρόκειται για μια ταινία που έχει ως στόχο να τρομάξει, αλλά για μια διασκεδαστική περιπέτεια φαντασίας με ένα δικό της μοναδικό στυλ που ξεχωρίζει από τα συνηθισμένα.

Naboer (2005)

Ο John βρίσκεται σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση γιατί η κοπέλα του τον εγκατέλειψε για κάποιον άλλο. Γυρνώντας από τη δουλειά, γνωρίζει δυο ελκυστικές γειτόνισσες την Anne και την Kim, που του ζητούν βοήθεια για να μετακινήσουν ένα βαρύ έπιπλο στο σπίτι τους. Οι κοπέλες φαίνεται να γνωρίζουν αρκετά πράγματα γι' αυτόν ενώ εκείνος τις βλέπει για πρώτη φορά. Η Kim θα ξεκινήσει ένα ερωτικό παιχνίδι μαζί του αλλά ο John θα αρχίσει να αισθάνεται ότι κάτι δε πάει καλά και τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Σύντομα θα εγκλωβιστεί σε έναν εφιαλτικό κόσμο όπου τα όρια της λογικής και της τρέλας είναι αρκετά δυσδιάκριτα. Είναι άραγε θύμα κάποιας συνωμοσίας ή η αλήθεια είναι ακόμα πιο τρομακτική;
Ένα μικρό σε διάρκεια αλλά πολύ ατμοσφαιρικό θρίλερ από τη Νορβηγία.  Το ερωτικό στοιχείο είναι έκδηλο, ειδικά στην σκληρή σκηνή σεξ και έχει γίνει πολύ καλή δουλειά όσον αφορά την αποτύπωση της ψυχολογίας του ήρωα μέσω της εικόνας και του ήχου. Την ιστορία την έχουμε ξαναδεί αλλά εδώ παρουσιάζεται αρκετά έξυπνα, ενώ η φθαρμένη φωτογραφία, η μουσική και η ατμόσφαιρα θυμίζουν αγαπημένα κλασσικά θρίλερ. Σίγουρα δε πρόκειται για αριστούργημα αφού υπάρχουν αδυναμίες και ειδικά προς το τέλος που η αφήγηση δεν είναι βατή και μπορεί να μπερδέψει τον θεατή. Όμως δε πρέπει να ξεχνάμε ότι γίνεται προσπάθεια οπτικοποίησης του λαβύρινθου ενός παρανοϊκού μυαλού οπότε η οποιαδήποτε σύγχυση είναι αναμενόμενη.

Sauna (2008)

Λίγο πριν το τέλος του 25ετούς πολέμου μεταξύ Σουηδίας - Ρωσίας, δυο αδέλφια συμμετέχουν σε μια επιτροπή που έχει αναλάβει τη χαρτογράφηση των νέων συνόρων. Ο Knut είναι ένας ήρεμος χαρακτήρας που θέλει να γίνει καθηγητής στο πανεπιστήμιο ενώ ο στρατιωτικός Eerik είναι το άκρως αντίθετο, αφού η φρίκη του πολέμου τον έχει μετατρέψει σε ένα σκληρό και εξαρτημένο από τη βία άνθρωπο. Στο δρόμο τους θα σταματήσουν σε ένα αγροτόσπιτο όπου ο Eerik θα σκοτώσει τον ανυπεράσπιστο χωρικό και θα κλειδώσει τη κόρη του στο υπόγειο για να πεθάνει. Ο  Knut εξοργίζεται και συνειδητοποιεί ότι ο αδελφός του έχει μετατραπεί σε ένα ανθρωπόμορφο τέρας που δρα χωρίς συναισθήματα. Μάλιστα έχει τύψεις που δε κατάφερε να επέμβει και αρχίζει να πιστεύει ότι το φάντασμα της νεαρής κοπέλας τους ακολουθεί ζητώντας εκδίκηση. Η τελική πράξη του δράματος θα παιχτεί όταν φτάσουν σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, όπου ζουν παράξενοι κάτοικοι και στο βάλτο δεσπόζει μια σάουνα που φαίνεται ότι δε βρίσκεται τυχαία εκεί...
Η σάουνα χρησιμοποιείται για να αποβάλλονται οι τοξίνες από τον οργανισμό αλλά σύμφωνα με τη Φιλανδική παράδοση αποβάλλονται και οι αμαρτίες. Όμως η κάθαρση δεν είναι πάντα εύκολη και προϋποθέτει την αναβίωση των πιο σκοτεινών μας αναμνήσεων, ώστε να επέλθει η αυτοκριτική και να επωμιστούμε το κόστος των πράξεων μας. Ένας δύσκολος δρόμος προς τη λύτρωση ή μια αιώνια τιμωρία;
Όπως θα καταλάβετε, δεν έχουμε να κάνουμε με μια τυπική ταινία τρόμου αλλά με ένα ψυχολογικό δράμα με στοιχεία αλληγορίας που διαθέτει όμως κάποιες πολύ ''ενοχλητικές'' στιγμές. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα των βάλτων και η σκοτεινή φωτογραφία εγκλωβίζουν σταδιακά τον θεατή σε ένα πεσιμιστικό σύμπαν. Καταπληκτική σκηνοθεσία, μουσική και εξαιρετικές ερμηνείες που κερδίζουν έντονα τη προσοχή. Το φινάλε είναι υπέροχο οπτικά, όμως αρκετά πολυσύνθετο και με μεγάλο περιθώριο διαφορετικών ερμηνειών. Δεν είναι μια ταινία για όλους, αλλά αν δίνετε μεγάλη βάση στην ατμόσφαιρα και δε σας ενοχλεί ο αργός ρυθμός δε πρέπει να τη χάσετε!

Død snø (2009)

Μια παρέα φοιτητών πάνε εκδρομή σε μια καλύβα στα χιονισμένα βουνά της Νορβηγίας. Τώρα γιατί πρέπει να κουβαληθούν στη μέση του πουθενά για να πιουν και να βγάλουν τα μάτια τους, μόνο αυτοί ξέρουν. Το γλέντι θα διακόψει ο γνωστός creepy γέρος που θα τους προειδοποιήσει ότι το μέρος έχει μια κακή προϊστορία, αφού κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο στη περιοχή υπήρχαν αρκετοί Ναζί. Κάποιοι σκοτώθηκαν σε μια εξέγερση των κατοίκων ενώ ορισμένοι διέφυγαν, πάγωσαν από το κρύο και στοίχειωσαν το μέρος... Στην αρχή κανείς δε δίνει σημασία αλλά πολύ σύντομα θα ανακαλύψουν ότι κάποιοι παραμονεύουν στο σκοτάδι.... Είναι ναζί, είναι ζόμπια και επέστρεψαν για να πάρουν εκδίκηση!
Μια απολαυστική σπλατεριά με έντονο το κωμικό στοιχείο από τον σκηνοθέτη Tommy Wirkola, που φαίνεται ότι αγαπά και έχει μελετήσει αρκετά τις zombie movies. Άφθονο gore, ανθρώπινα μέλη που διασκορπίζονται με χάρη, έντερα σε διάφορες χρήσεις και μπόλικο αίμα που πράγματι, κάνει μια πολύ ωραία αντίθεση με το χιόνι! Το πρώτο μισό είναι κάπως αργό αλλά μόλις τα ζόμπια κάνουν την εμφάνιση τους θα απολαύσετε ένα ξέφρενο ρυθμό και αρκετούς ξεκαρδιστικούς φόνους. Υπάρχουν μπόλικα κλισέ του είδους που χρησιμοποιούνται επίτηδες αφού το φιλμ αυτοσαρκάζεται συνεχώς και μάλιστα το κάνει πολύ καλά. Ακολούθησε το Død snø 2 με μεγαλύτερο budget άρα ακόμα περισσότερο gore και με εντονότερο το κωμικό στοιχείο που μπορεί σε ορισμένες φάσεις να άγγιζε τα όρια του γελοίου αλλά ήταν το ίδιο απολαυστικό, για να μη πω περισσότερο. Αγαπημένα και τα δυο!

Låt den rätte komma in (2008)

O Oskar είναι ένα μοναχικό δωδεκάχρονο αγόρι που είναι αρκετά φοβισμένο και γίνεται συχνά θύμα επιθέσεων των συμμαθητών του. Γι΄αυτό το λόγο του δημιουργείται μια ενδόμυχη περιέργεια για τη βία και προσπαθεί να την οικειοποιηθεί συλλέγοντας αποκόμματα εφημερίδων για κάποιες δολοφονίες που συμβαίνουν στη περιοχή. Κάποια στιγμή γνωρίζει ένα συνομήλικο(;) του κορίτσι την Eli που μετακόμισε πρόσφατα σε ένα κοντινό διαμέρισμα με τον πατέρα της. Μεταξύ των δυο παιδιών θα αναπτυχθεί μια συμπάθεια που θα εξελιχθεί σε μια δυνατή φιλία αφού φαίνεται από την αρχή ότι έχουν αρκετά πράγματα να μοιραστούν. Όμως οι δολοφονίες αρχίζουν να πληθαίνουν και φαίνεται ότι η Eli έχει άμεση σχέση αφού δεν είναι ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα...
Το Σουηδικό Låt den rätte komma in είναι μια από τις καλύτερες ταινίες με βαμπίρ που συνδυάζει αριστοτεχνικά τον τρόμο και την τρυφερότητα. Δε περίμενα με τίποτα να μου αρέσει ένα φιλμ με πρωταγωνιστές παιδάκια, αλλά υπήρχε μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο γλυκανάλατο στοιχείο και στο gore που δεν μου άφησε περιθώρια για καμία αμφισβήτηση. Ο Tomas Alfredson καταφέρνει να παρουσιάσει την μυθολογία των βαμπίρ τόσο οικεία, που νομίζεις ότι είναι μια απόλυτα φυσιολογική ασθένεια της καθημερινότητας. Δεν υπάρχουν καθόλου εξηγήσεις για το πως η Eli μολύνθηκε ή γιατί ο Oskar έχει τόσους εχθρούς στο σχολείο απλά παρακολουθούμε τη ζωή τους με τρόπο απολύτως φυσικό, γεγονός που ενισχύει τον ρεαλισμό και δημιουργεί μια ηδονοβλεπτική εμπειρία θέασης. Το κάθε πλάνο είναι μελετημένο προσεκτικά, τα κάδρα είναι πανέμορφα, η μουσική εκπληκτική και οι ερμηνείες των δυο παιδιών εξαιρετικές. Η μουντή φωτογραφία και το κρύο καταθλιπτικό τοπίο ταιριάζουν απόλυτα με τον ρυθμό, που μπορεί να είναι σε μερικά σημεία αργός αλλά ενισχύει το μυστήριο και  δίνει την αίσθηση της ηρεμίας πριν τη καταστροφή. Υπάρχει έντονη αλληγορία και πολλά μηνύματα που έχουν σχέση με την ερμηνεία του καλού και του κακού καθώς και των συναισθημάτων που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Σε όλα αυτά προσθέστε και ένα πολύ καλό φινάλε και το αποτέλεσμα είναι μια πραγματικά ξεχωριστή ταινία. Το Αμερικάνικο ριμέικ ήταν αξιοπρεπές χωρίς φυσικά να διαθέτει την μοναδική αίσθηση του πρωτότυπου.

Αυτές ήταν λοιπόν οι ταινίες τρόμου από τη Σκανδιναβία.

Οι συγκεκριμένες χώρες δεν έχουν μεγάλη παραγωγή. Βγάζουν λίγες ταινίες αλλά αρκετά προσεγμένες.
Υπάρχουν φυσικά και αρκετά ''παγωμένα'' θρίλερ, που μπορεί να μη βρίσκονται λόγω θεματολογίες στη λίστα, αλλά μας άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.

Μην περιμένετε λοιπόν και πολύ, ο χειμώνας μπορεί να αργεί αλλά είναι εύκολο να νιώσετε το κρύο στην οθόνη σας!


Άρθρα που μπορεί να σας ενδιαφέρουν: 
Τρόμος από την Ισπανία 
Τρόμος από την Γαλλία