Trouble Every Day (2001)

Σκηνοθέτις: Claire Denis

Συγγραφείς: Claire Denis, Jean-Pol Fargeau

Παίζουν: Vincent Gallo, Tricia Vessey, Béatrice Dalle

Χώρα: Γαλλία, ΗΠΑ

Release: 2001

Runtime: 101 mins

Αφού το είδα, έχω και εγώ Trouble Every Day. Στο στομάχι.

Οποιος δεί την περίληψη της ταινίας στο Imdb, θα δεί καποια πράγματα για τυχαίες συναντήσεις, και εργαστήρια που εξερευνούν την λίμπιντο, και λοιπά πράγματα που για να τα γράψεις ως περίληψη, θα πρέπει ή να είχες πρόσβαση στο σενάριο και να δείς το τί τελικά εννοούσε ο ποιητής, αλλα ΔΕΝ το είδες στην ταινία, ή να είσαι παντελώς τριμάλακας. Τείνω προς το δεύτερο.

Ού λαλά ναουμ. Νουζαβών Α Παγί.

Ζεύγος νεονύμφων εξ Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, καταφθάνουν εις Παρισίους δια μήνα του Μέλιτος, κομπλέ με ταγιεράκια σίξτις τύπου Ωντρεϋ Χέπμπορν για την κυρία, και ένα ευμεγέθες τσαντάκι με 329 διαφορετικά μπουκαλάκια με χάπια για τον κύριο. 

Aσε το Βόλβο, ελα να σου φάω το βολβό.

Σχαρητήργια, να ζήσετε κλπ. Πρίν καταφθάσουν όμως, στην εισαγωγή του έργου εχουμε δεί, ευπαρουσίαστη Κυρία, να κάνει βλεφαριδούλες σε διερχόμενο φορτηγατζή. Αργοτέρως, θα την δούμε με αίματα στο στόμα, και τον Μαύρο -προφανώς- φίλο της να σκάβει λάκκο μάλλον για να κρύψει τα κατορθώματά της.


Χμμμ... ενδιαφέρον ε?
Πίσω στους νεόνυμφους.
Ο νεόνυμφος, κάνει απέλπιδες προσπάθειες να βρεί εναν Γιατρό, ερευνητή ενος εργαστηρίου που μελετεί τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ολοι ομως τον πληροφορούν οτι ο κος Ιατρός εχει αποχωρήσει προς άγνωστον κατεύθυνσιν, χωρίς να αφήσει λεπτομέρειες.

Ο νεόνυμφος, αποδεικνύεται οτι αποφεύγει να κάμει σέκς με την κυρία του, εμφανές σε μια σκηνή, οπου μετά απο το μπαλαμούτι, αποχωρεί ταχέως δια την τουαλέτα, για να αποτελειώσει την δουλειά εκεί, υπο την απογοήτευση της νέας συζύγου του, η οποία, για κάποιον άγνωστο λόγο, δείχνει περισσή κατανόηση.

Underbelg.Το χωνευτικό ποτό για μετά το φαγητό.
Και το κέφι συνεχίζεται.

Η αρχική ευπαρουσίαστη κυρία όμως, δέν ακολουθεί την ίδια οδό. Το κάμει το σέκς ας πούμε με εναν διαρρήκτη που μπήκε σπίτι μιας και ο Μαύρος φίλος της την κρατάει κλειδωμένη στο υπνοδωμάτιο για -τελικώς- προφανείς λόγους.

Και τον τρώει μετά.

Ωραία ε?

Τώρα όμως δέν μπορώ να συνεχίσω την πλοκή γιατι φτάσαμε στο τέλος της ταινίας σχεδόν!

Μπερδευτήκατε λίγο ε?
Συνεχίστε την ανάγνωσιν...

Οταν βλέπω ταινίες σε DVD, μια πολύ καλή ενδειξη για το οτι δέν θα μου βγεί σε καλό η ταινία, είναι οταν αισθάνομαι την ανάγκη να δώ πόσο έχω δεί και πόσο ακόμα μένει.
Και την αισθάνομαι αυτήν την ανάγκη συνήθως, οταν θεωρώ οτι κακώς δεν εχουμε μπεί ακομα στην υπόθεση, και οτι η όποια εισαγωγή τρενάρει.
Στην συγκεκριμένη περιπτωση, αντιστάθηκα στο να δώ πόση ώρα εχω δεί, και το έκανα μόνο οταν μπήκαμε όντως στην υπόθεση! Οταν επιτέλους αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε το τι πραγματεύεται η ταινία, πέραν του να μας δείχνει μικρά δείγματα της ζωής των πρωταγωνιστών.
Αυτό το σημείο εδώ, ήταν στο 48° λεπτό.
Ναι! Περάσαμε 48 λετπά βλέποντας πράγματα μέν, αλλα χωρίς καμμιά συνοχή και καμμια απολύτως υπόθεση. Κάτι που να σου ενδεικνύει οτι αυτά θα δεθούν κάπως ρε παιδάκι μου.
Αυτό το δέσιμο γίνεται στο τέλος της ταινίας, κανα δεκάλεπτο πρίν το τέλος. Πράγμα που δέν θα ήταν κακό απο μόνο του. Εχουμε δεί πολλές ταινίες οπου η υπόθεση "δένεται" μόνο στο τέλος. Αλλα είναι θρίλλερ συνήθως, και εχεις δεί ιστορίες να εκτυλίσσονται, και να προχωράνε μεχρι να δεθούν ολες σε μία.
Εδώ, απλα είναι σαν να βλέπουμε σκόρπιες εικόνες, και μια βαρύγδουπη και αργότατη -και καλά- δράση, που απλά δέν βγάζει κανένα νόημα.
Χαρακτήρες μπαίνουν και βγαίνουν μονο και μονο για να μας πούν κάτι για την υπόθεση για να το μάθουμε επιτέλους και εμείς, οπως μια γιατρός σε ενα φλάς μπακ που δέν μαθαίνουμε ποτέ τι ρόλο βαρεί, ή μια γνωστή του νεόνυμφου την οποία επισκέπτεται η γυναίκα του, μονο για να την παρει -για άγνωστο λόγο- ο ύπνος στην πολυθρόνα της.
Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να ειναι εφαψίας σε δύο περιπτώσεις ανευ συνέχειας, και βλέπουμε και ανθρώπους να κάθονται να τους φάνε, ουρλιάζοντας -ατεχνα και σιγά- απο πόνο, χωρίς όμως να κουνάνε ενα χεράκι για να αποτρέψουν το αναπόφευκτο.
Κάπου εδώ ρωτάμε: ΓΙΑΤΙ την βλέπουμε αυτήν την άτεχνη προσάθεια τέχνης με υποτιθέμενα υπόβαθρο Χώρρωρ? Και παίρνουμε την απάντηση: "Επειδή κάποιος είπε στο Imdb οτι είναι Θρίλλερ Τρόμου".

Το 6,1 απλά αποδεικνύει το πόσοι πασχίζουν να φανούν κουλτουριάρηδες, λεγοντας οτι κατάλαβαν τα κρυμμένα νοήματα μιας μαλακίας και μισής. 

Πάμε στο σκηνοθετικό μέρος...
Απειρα κοντινά πλάνα με σκοπό να επικεντρώσουμε στο χαρακτήρα και όχι στο ντεκόρ.
Επιτυχημένα? Οχι. Γιατι δέν ξερεις ποιός βρίσκεται πού, και εντέλει χάνεις μια υπόθεση που ακόμα και αν εκτυλίσσεται τόσο αργά, χάνεται γιατι μεχρι να γίνει ενα δεύτερο πράμα εχεις ξεχάσει το πρώτο. Σε όλη τη διάρκεια του έργου αισθανόμουν την ανάγκη να δώ το σενάριο. Ωστε να δώ πως περιγράφεται στο χαρτί, μια απο τις εκατοντάδες ΠΟΛΥ μικρές σκηνές του έργου (σε μια αποτυχημενη προσπάθεια να δημιουργηθει ρυθμός) οταν στο πανί τελικά εχει βγεί ως ενα ξεκάρφωτο συγκεχυμένο και νοηματικά φλού πλάνο?

Το έργο δέν το ήξερα.

Κάντε κλίκ στην φωτό για να θαυμάσετε σύγρονη σινεματική τέχνη.

Αλλα επρεπε να υποψιαστώ οτι δέν θα έγβαινε σε καλό οταν στην πρώτη κάρτα των τίτλων είδα πρωταγωνιστή τον Vincent Gallo, τον ανθρωπο που δέν μου το βγάζεις απο το μυαλό οτι γύρισε το The Brown Bunny (2003), μόνο και μόνο για να μας επιδείξει ναρκισσιστικότατα την πίπα που του πήρε ον κάμερα η Chloë Sevigny.
Ναί, την βάζω, γιατι το έργο δέν ειναι λέει τσόντα, είναι τέχνη. Το άν η πίπα είναι έντεχνη το αφήνω σε εμπειρότερους/ες να το κρίνουν!!!

Η ταινία, ΑΝ ήταν μικρού μήκους, επειδή απο τις μικρού μήκους δέν εχεις τις ίδιες απαιτήσεις απο συνοχή σεναρίου και δράσης, θα ήταν καλή. Πλήν όμως είς μάτην! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ. Οπότε δέν ειναι δυνατόν να περιμένεις το φινάλε για να δεθεί μια υπόθεση που εχει εκτυλιχθεί σε μιά δράση τόσο αργή, που την έχεις ήδη ξεχάσει.
Ουτε είναι δυνατόν, να περιμένεις να δείς τους χαρακτήρες που εισήχθησαν μονο για να δώσουν ενα κάποιο στοιχείο, να ΜΗΝ ξαναεμφανίζονται, οπότε να αναρωτιέσαι γιατι υπήρξαν εξ αρχής.

-Γειά! Είμαι πελάτης. Θέ να σε γαμήσου?
-Οκ, τελείωσα τη βάρδια μου εξάλλου ωραίε αγνωστε.

Ουτε να βλέπεις αλλον χαρακτήρα, μιας καμαριέρας που εμφανίζεται κάμποσο, να μην εχει καμμιά εξέλιξη , και να υπάρχει εκεί ΜΟΝΟ για να την πηδήξει (πανεύκολα, απλά εμφανίζεται και η αλλη του κάθεται, κι ας τον εχει δεί δυο φορές μονο χωρίς καμμια αντίδραση) ο πρωταγωνιστης.

High overhead, they carry the dead

Where the blood of my enemy lies

Εκανα προσπάθεια να βρώ κάτι έστω λίγο καλό στο έργο.Η να βρώ κάτι που να το δικαιολογεί ως έργο τρόμου, μπας και πάρει κανα βαθμό μόνο και μόνο επειδή επιτελεί αυτόν τον σκοπό αλλα τζάμπα κόπος. Οσον αφορά στο τελευταίο, την δικαιολόγηση ως έργο τρόμου δηλαδή, μόνο ένα (1) πλάνο πληροί προϋποθέσεις. ΕΝΑ ΠΛΑΝΟ. Αυτό: --->

Redefining the term: "Eating Pussy"

Το σενάριο είναι συγκεχυμένο και δεν προχωράει με τίποτα, το θέμα θα μπορούσε να είναι καλό για μικρού μήκους και μόνο, η σκηνοθεσία εχει παρατήσει τους ηθοποιούς χωρίς οδηγίες, και το πλανάρισμα ειναι παιδαριωδώς απλοϊκό προσπαθώντας να καταφέρει κάτι που δέν το πλησιάζει κάν, οι ερμηνείες είναι επίσης απλοϊκές μιας και κανείς -εμφανώς- δέν ηξερε γιατι αντιδρά έτσι όπως αντιδρά, αλλα πηγαίνανε με οδηγίες της τελευταίας στιγμής.



Θα ήταν καλό να βάλουμε και αρνητικές βαθμολογίες αλλα θα μπλέξουμε.
Οπότε θα πώ απλά, οτι και το Μηδέν, ΠΟΛΥ ΕΙΝΑΙ.