Bone Tomahawk (2015)

Σκηνοθέτης: S. Craig Zahler

Συγγραφέας: S. Craig Zahler

Παίζουν: Kurt Russell, Patrick Wilson, Richard Jenkins, Matthew Fox, Sean Young, Lili Simmons

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $1,800,000

Release: 2015

Runtime: 132 mins

Καταλληλότητα:

HΠΑ: R

Ηνωμένο Βασίλειο: 18 

Your Bone Tomahawk needs alotta sharpening!!!

Η Σύζυγος του Άρθουρ του Καμπόη, είναι η γιατρός της πόλης, η Σαμάνθα. Ένα βράδυ ο Φράνκλιν ο Σερίφης, την φωνάζει να βγάλει μια σφαίρα από έναν φυλακισμένο, που εκείνος του φύτεψε. Αφήνει και τον ντέπιουτη να την φυλάει και όλα καλά.
Πλην όμως το πρωί, τους βρίσκει να λείπουν, αφού βρει το πτώμα ενός άμοιρου μαύρου σταυλίτη. Ενδελεχείς έρευνες από τον - σε όλες τις γουέστερν ταινίες παρόντα - πρώην Ινδιάνο και νυν κουστουμαρισμένο με ένα φτερό στο καπέλο έτσι για το κουλέρ λοκάλ, αποκαλύπτει ότι τους έχουν απαγάγει κάτι τυπάκια, κατ όνομα Ινδιάνοι, αλλά τρωγλοδύτες.
Κάτι επιπέδου νεατερντάλιου τύποι, που ούτε γλώσσα δεν ανέπτυξαν ποτέ, άγριοι του κερατά, και το καλύτερο απ' όλα?

ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ

Αποτέλεσμα? Ο Σερίφης θα ξεκινήσει να πάει να τους βρει στην παραπέρα κοιλάδα σύμφωνα με τις οδηγίες του προαναφερθέντος πρώην Ινδιάνου νυν κουστουμαρισμένου με ένα φτερό.

Λείπει ο Σακάτης αλλά είμαστε το πιο γαμάτο απόσπασμα δυτικά του
Πέκος. Φύγαμε για να τα βάλουμε με μια ολόκληρη φυλή κανιβάλων.

Μαζί του: Ο Καμπόης ο οποίος είναι προσωρινώς σακάτης ένεκα σκασμένου ποδιού, ο άλλος ντέπιουτης ο οποίος όμως φαίνεται να κάνει αυτή τη δουλειά χατιρικά μιας και πλησιάζει τα 120 αλλά προσπαθεί να συμπληρώσει τα ένσημα μπας και πάρει 392€ σύνταξη και ένας φιλικά προς όλους προσκείμενος ωραίος Λούμπεν ημιπιστολάς, που μάλλον μυρίστηκε αίμα και θέλει να λάβει μέρος στο μακελειό.

Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν λοιπόν, κυνηγώντας τους κακούς κανίβαλους, ελπίζοντας να τους βρουν πριν το γυναικάκι του Καμπόη γίνει μεζές άνευ ούζου για την βραδινή σύναξη της φυλής.

Kurt Russell, Patrick Wilson, Richard Jenkins, Matthew Fox, Sean Young, Lili Simmons. Εντυπωσιακό κάστ για ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη όπως ο S. Craig Zahler. $ 1,800,000 Μπάτζετ. Εντυπωσιακά μικρό νούμερο για να περιλαμβάνονται όλοι αυτοί οι ηθοποιοί.

Φύλα τσίλιες.
Παω να δω αν έγινε ο καφές.

Υποθέτω το εξής: Άκουσαν όλοι ότι το έργο θα είναι Γουέστερν και τέχνη και χόρορ και την καταβρήκανε με την εναλλακτικότης του πράγματος και πήγαν με ένα κλάσμα των χρημάτων που θα έπαιρναν.
Τα γυρίσματα κράτησαν 21 μέρες, οπότε δεν τους έριξε και τρελά εκτός άλλου προγράμματος. Αλλά έτσι έχουν και μια "εναλλακτική" ταινία στο ενεργητικό τους.
Με την διαφορά ότι όλοι τους είχαν ήδη.
Η δική μου εξήγηση είναι ότι όλοι τους έχασαν κάποιο στοίχημα. Η Έπαιξαν το ρόλο στο μπαρμπούτι και χάσανε.

Ατσα κουστουμιά ο σακάτης...

Το σκηνοθέτη τον γνωρίσαμε μόνο ως σεναριογράφο μέχρι στιγμής. Στο πολύ καλό πλην διχαστικό Asylum Blackout. Τούτη δω είναι η πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια, και με δικό του σενάριο.
Στο οποίο όμως δεν φαίνεται να τα έχει πάει πολύ καλά.
Οκ, ήθελε να κάνει ένα ατμοσφαιρικό Γουέστερν. Θεμιτό. Ήθελε επίσης εμφανώς να έχουν τον κύριο λόγο οι χαρακτήρες και όχι η δράση. Επίσης θεμιτό.
Έχουμε συνηθίσει ειδικά στις ταινίες τρόμου τις αδικαιολόγητες πράξεις και ενέργειες. Απο τα παγώματα των πρωταγωνιστών ενώ τους επιτίθεται το τέρας, μέχρι το πανταχού παρών γελοίο αργό αργό γύρισμα προς τα πίσω όταν ακούς περίεργο θόρυβο.
Εδώ τι έχουμε?
Απαγωγή της Γιατρού μας από φυλή κανιβάλων Ινδιάνων. Και ενώ σε όλα τα γουέστερν όλο το χωριό πετάει τη σκούφια του να φτιάξει απόσπασμα για να κυνηγήσει τον ένα και μοναδικό δραπέτη, εδώ κάνουν ΌΛΟΙ τις πάπιες? Και τελικά πάει ο Σερίφης, ένας πιστολάς, ένας κωλόγερος και ένας σακάτης????

Όποιος περάσει απο δω, θα του γίνει το κρανίο φωλιά για δεκοχτούρες.

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΦΥΛΗΣ? Έλεος.
Είναι πολλές, μα πάρα πολλές ακόμα οι παντελώς αδικαιολόγητες πράξεις που εν τέλει είναι σεναριακά κενά. Απλά δεν μπορώ να τις πω χωρίς Σπόϊλερ. Όποιος το δει θα τα καταλάβει καθώς θα έρχονται. Είναι έργα που το περνάς πολλές φορές στο ντούκου και δε σε νοιάζει! Αυτή ΔΕΝ είναι μια απ' αυτές. Διάφοροι εμφανίζονται να ξέρουν αυτά που δεν θα πρεπε να ξέρουν, ξαφνικά, μόνο και μόνο γιατί δεν θα μπορούσε να προχωρήσει αλλιώς το σενάριο.
Ούτε να τελειώσει. Και δεν προχωράει ομαλά αυτό το σενάριο! Πασχίζει να προχωρήσει.
Και αυτό γιατί δεν συμβαίνει σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ.
Πολλές φορές κάνω μια έτσι να δω πόσος χρόνος έχει περάσει σε μια ταινία εκεί που πλέον έχει τελειώσει η εισαγωγή και έχει για τα καλά μπει στην δεύτερη πράξη, ήτοι στο θέμα.
Είναι κάπου στο 30 με 35 λεπτό αυτό. Στο ένα τρίτο της ταινίας.
Εδώ, έκανα επίσης μια έτσι όταν θεώρησα ότι έχει μπει στο κυρίως θέμα. Ήταν στο 1:40.
Ναι! Εκεί που οι άλλες ταινίες θα είχαν τελειώσει, μιας και τούτη δω είναι 2 ώρες και 12 λεπτά.

Περιμένω μιαμιση ώρα. Να ξεκινήσω επιτέλους?

Για να μην την αδικώ, στο θέμα είχε μπει όντως από το 35 λεπτό. Απλά από τότε μέχρι το 1:40 δεν γινόταν τίποτα.
Ας το δούμε όμως και θετικά. Μπορούμε?
Ατμόσφαιρα η ταινία είχε! Και μάλιστα καλή. Ίσως και ΠΟΛΥ καλή.
Αλλά το να τραβήξεις μια ταινία στις 2:12 χωρίς δράση είναι φάουλ. Δεν μπορείς να βλέπεις συνέχεια το ίδιο πράγμα με ελάχιστες παραλλαγές.
Ήταν τραβηγμένο από τα μαλλιά.
Οι ερμηνείες όμως από την άλλη ανταμείβουν.
Ο Kurt Russell είναι αυτός που ξέρουμε, και δεν επιδέχεται κριτικής, αν και εδώ μου δώσε μια εσωτερικότητα που δέν περίμενα. Ο Patrick Wilson από την άλλη μου φάνηκε λίγο έξω από τα νερά του, παρότι πάντα καλός. Ο Matthew Fox αγνώριστος στο ρόλο του ψυχρού πιστολά. Αγνώριστος, και κυριολεκτώ γιατι  από το Extinction και μετά τον κυνηγάω. Εξαιρετικός εδώ. Την παράσταση όμως κλέβει ο Richard Jenkins, στο ρόλο του παρλαπίπα κωλόγερα -χατιρικώς- βοηθού Σερίφη. Επίσης και στη φάτσα αγνώριστος απο αυτό που τον θυμόμαστε ως έναν από τους δύο διευθύνοντες στο Cabin in the Woods. Λειτουργεί και ως το κωμικό τμήμα του σεναρίου και λειτουργεί καλά.

ΟΥΓΚ. Εγκώ Ιντιάνο. Τρομάξατε μα το Μανιτού?

Η όποια εμβάθυνση στους χαρακτήρες, είναι επίσης όπως ήταν στα παλιά καλά Γουέστερν. Δηλαδή ΔΕΝ κάθεσαι να πάθεις την ιστορία της ζωής του καθενός. Επικεντρώνεσαι μεν στο χαρακτήρα, αλλά ΤΩΡΑ, σε ΑΥΤΗΝ την φάση που περνάει. Δέν του κάνεις ψυχανάλυση.
Οι καλώς μιλώντες τα Αγγλικά, θα δουν και άλλο ένα πολύ καλό σημείο του σεναρίου.
Τους διαλόγους. Η γλώσσα που μιλάνε όλοι, είναι ορίτζιναλ, όπως θα μιλιόταν τότε, εκείνη την εποχή.  Ακούγεται επιτηδευμένη η γλώσσα, ενίοτε ποιητική, σαν καθαρεύουσα, αλλά είναι απλή γλώσσα της εποχής, πλην με το τότε λεξιλόγιο.

Εμφανές σεξουαλικό υπονοούμενο άνευ περισσοτέρων εξηγήσεων.

Και περνάμε στην τρίτη πράξη.
Εκεί όπου συνήθως υπάρχει ένα κρεσέντο, μια κορύφωση, μια δράση, μια κάθαρση.
Κάτι ρε αδερφέ.
Ότι να ναι.
Μπα...
Ενώ η ατμόσφαιρα της ταινίας ρέπει προς το μεταφυσικό, δεν περιμένεις να δεις κάτι τέτοιο. Το ψιλοξέρεις από την αρχή, και ας ελπίζεις.

Το πρώτο διαφημιστικό μονόφυλλο.

Από τότε που τον ρόλο της γυναίκας

του γιατρού θα τον έπαιρνε η

Jennifer Carpenter η οποία υπαναχώρησε.

Μάλλον το είδε σωστότερα το θέμα,

ή κατάλαβε ότι ο ρόλος της είναι

κομπάρσου παρά την διάρκεια της ταινίας.

Όταν όμως βλέπεις εν τέλει το αντίπαλο δέος, δεν τρέχει κάστανο. Σαν να μπαίνει αλλαγή ο αγαπημένος σου παίκτης, αλλα να μην παίρνει ούτε μια πάσα. Ίσιωμα.
Βαρεμάρα.
Και εν τέλει εκεί συνοψίζεται και η ταινία. Στη βαρεμάρα.
Η ταινία, ενώ έχει καλά στοιχεία, πολλά μάλιστα, ακόμα και παραβλέποντας τα εξόφθαλμα σεναριακά κενά, είναι βαρετή.
Και ΔΕΝ είναι "κουλτουριάρικα" βαρετή, μην πηγαίνει το μυαλό σας σε Αγγελόπουλους.
Δεν πάσχει από μακρόσυρτα πλάνα με μηδενική δράση! Ίσα ίσα, δέν υπάρχει τίποτα μακροσκελές ή που να τραβάει αναίτια.
Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γίνεται ένα "μια από τα ίδια".
Σα να λέμε: Δεν χρειαζόμαστε 14 σκηνές με την διαδρομή των πρωταγωνιστών προς την κοιλάδα τάδε, την βγάζουμε και με 6. 
Η ταινία πήγε στις 2:12 αναίτια. Χωρίς ο έξτρα χρόνος να προσθέτει κάτι παραπάνω στην ταινία, αντιθέτως, μάλλον της αφαιρεί.
Βγήκε στις 23 Οκτωβρίου σε Limited Release, δηλαδή σε ελάχιστες επιλεγμένες αίθουσες σε μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ. Από την 1η Οκτωβρίου πάντως, άρχισε την καθιερωμένη  γύρα στα Φεστιβάλ. Πιθανολογώ ότι το Limited Release έγινε για να μπορέσει να αποκτήσει οπαδιλίκι η ταινία. Να αποκτήσει ένα Cult Status ρε παιδάκι μου.
Και μπορεί.
Αλλά όχι στο Horror κοινό.

Την ταινία δεν μπορώ να τη πω κακή, ακόμα και αν αρχίσω να αραδιάζω τα σεναριακά ελαττώματά της. Σκηνοθετικά ελαττώματα, πέραν του ότι τραβήχτηκε πολύ σε διάρκεια αναίτια δεν μπορώ να βρω. Η διδασκαλία των ηθοποιών ήταν καλή, οι χαρακτήρες συγκροτημένοι και ξεκάθαροι, αισθητικά και τεχνικά ο σκηνοθέτης ήταν καλός και περιμένω και άλλη ταινία του. Και σενάριό του θα περίμενα άλλο μετά το Asylum Blackout αλλά τούτο δω δεν μ'άρεσε πέραν του γεγονότος του ότι είναι γουέστερν που μας έχουν λείψει κάπως. Παρότι υπάρχει πάντα το Ravenous (1999).
Το θέμα είναι ότι ΒΑΡΕΘΗΚΑ.

Πήρα το ρόλο γιατι πάντα ήθελα να παίξω μια σκηνή που
να είμαι μώβ.

Και ότι δεν ανταμείφθηκα με μια καλή τρίτη πράξη με καλή, είτε κάθαρση είτε κορύφωση.
Ηταν φλατ, και βαρετό.
ΔΕΝ είναι ταινία για χόρορ κοινό και το 7,2 που έχει αυτήν την στιγμή που γράφω στο IMDb το αποδεικνύει. Είναι μια ταινία για γενικό κοινό, που όταν βλέπουν να συνενώνονται δυο είδη που δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου, ενθουσιάζονται.
Και ενώ δεν μπορώ να πω την ταινία κακή, θα την πω αδιάφορη ένεκα βαρεμάρας.
Και σε όσους λένε ότι το μπάτζετ των 1,8 εκατομμυρίων δολλαρίων είναι μικρό και αναρωτιούνται πως τα κατάφερε, θα αντιπαραθέσω το Ink του Jamin Winans που φαίνεται 5 φορές πιο ακριβό αλλά κόστισε τον 1/7 απ όσο κόστισε αυτό.
Συμπέρασμα: Η ταινία θα διχάσει. Ψευτοκουλτουριάρηδες θα την πουν αριστούργημα, και χόρορ φανς θα την πουν μούφα.
Άλλοι χόρορ φανς όμως θα βρουν το ρυθμό της θελκτικό.
Η καλή ταινία, είναι περισσότερα από το σύνολο των μερών που την απαρτίζουν.
Αυτή εδώ κατ εμάς πάντως, καταφέρνει δυστυχώς στο σύνολο να φαίνεται λιγότερη από τα μέρη της. Αλλά πρέπει να την δοκιμάσετε για να έχετε άποψη.