The Exorcism of Molly Hartley (2015)

Σκηνοθέτης: Steven R. Monroe

Συγγραφέας: Matt Venne

Παίζουν: Sarah Lind, Devon Sawa, Gina Holden

Χώρα: HΠA

Release: 2015

Runtime: 96 mins  

Καταλληλότητα: Αυστραλία: 15, Σιγκαπούρη: 18

The Exorcism of Molly Hartley

Ξεκινάμε με έναν Παπά, που βοηθά έναν άλλον Παπά σε εναν εξορκισμό. Η εξορκιζόμενη, είναι αναμενόμενα σαν την Ρέηγκαν του Εξορκιστή, πλην ενήλικη και γκαστρωμένη. Δέν ξερνάει πρασινίλες παρ όλα αυτά... Το θέμα είναι ότι όλα πάνε σταδγιάλα (κυριολεκτικά) και από μαλακία του προαναφερθέντος Παπά, που τον πιάνει κώτσο ο διάολας, έχουμε δυό θύματα, τον άλλο Παπά, και την δαιμονισμένη.
Ελαφρό φλάς φόργουορντ, για να μην αναγκαστούμε να δούμε δίκη και ξύρισμα και άλλα βαρετά, και πάμε στην μεταφορά του Φάδερ σε ένα "Ρωμαιοκαθολικό Ίδρυμα" (όπως το αποκαλεί ο επίσης Παπάς διευθυντής του). Ο Διευθυντής από επαγγελματική αλληλεγγύη, έχει βάλει και βύσμα για να παει ο συνάδελφος εκεί αντί για την φυλακή. Εκ των συμφραζομένων, είναι ψυχιατρείο, καθότι ο Παπάς επικαλέστηκε παράνοια στο δικαστήριο.
Παράλληλα...

Το μόνο αποδεκτό σημείο που η ερμηνεία
της πρωταγωνίστριας ηταν αποδεκτή.

Βυζγια γιατι πήραμε καταλληλότητα
15. Αν παίρναμε 18 θα είχε και αίμα.

Η δις Μόλλυ Χάρτλεη, εορτάζει τα 24α γενέθλιά της. Εορτάζει δις, καθότι είναι και η νεώτερη που έγινε ποτέ συνεταίρος στην φίρμα που δουλεύει. (δικηγόρος?)
Το πιοτί ρέει άφθονο, οι αναστολές χαμηλώνουν, και πρίν πάρεις χαμπάρι, η Μόλλυ χαμουρεύεται με μια γνωστή ενός τύπου από την παρέα, και αποφασίζουν να πάνε σπίτι όλοι μαζί για επιτραπέζια παιχνίδια, και για να τους δείξει την συλλογή της από έγχρωμα προφυλακτικά.
Το επόμενο πρωί, βρίσκει δυο μπάτσους να χτυπάνε πόρτες επειδή ΧΤΕΣ έγιναν παράπονα για θόρυβο.

Εχα σπάλα, ελιά και φιλέτο απο παρτούζα.
Πάρε κόζμε παρε κοΖΜΕ.

Και τι βρίσκουν?
Φυσικά τα άλλα μελη της παρτούζας σε τακτοποιημένα τεμάχια.
Βουρ και την Μόλλυ στο εν λόγω Ψυχιατρείο λοιπόν, για αξιολόγηση. (και μετά τι άραγε?)

Πάτερ βόηθα. Εχει πάρει ανάποδες.

Εκεί, η -τρομακτικά σχεδόν αδύνατη- ψυχολόγος που έχει αναλάβει την αξιολόγηση, αρχίζει και παρακολουθεί μια εναλλασσόμενη συμπεριφορά, η οποία χειροτερεύει και πάει ντουγρού προς το ανεξήγητο. Τηλεκινητικές ικανότητες, πράγματα πετάνε στο δωμάτιο, πετάει και η ίδια ενίοτε, η Μόλλυ μιλάει με περίεργες φωνές, και λοιπά γνωστά και συναφή.
Η κατάσταση χειροτερεύει τόσο, που η ψυχολόγος ζητάει την βοήθεια του Παπά!!!
Και βάζω τρία θαυμαστικά, γιατί κάτι τέτοιο δέν θα συνέβαινε ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ.
Ξεκινάει λοιπόν ένας εξορκισμός, που θα έχει περίεργη κατάληξη, καθ' ότι ο ΕξΑπεδώ, έχει άλλα σχέδια για την Μόλλυ...

Η ταινία είναι σήκουελ του The Haunting of Molly Hartley (2008). Εκεί, η τελειόφοιτη Λυκείου Μόλλυ, εδαιμονίσθη για λόγο τον οποίο δέν κατέχω, γιατί δέν τό χω δει, και δέν πρόκειται κιόλας. Εδώ λοιπόν, έχουμε την συνέχεια, και καλά έξι χρόνια μετά. (κρατήστε αυτό το έξι, πάιζει ρόλο).

Ελα να παίξουμε τσιγκολελέτα ψυχολόγε. 

Εκείνη η ταινία λοιπόν, είχε κοστίσει 5,000,000 $ και κατάφερε να τραβήξει αρκετούς στο σινεμά για να βγάλει 13. Δέν την λες λοιπόν, "καλή" παραγωγή, ή σουξέ, αλλά μπήκε αρκετό χρήμα στις τσεπούλες των παραγωγών.
Και σου λένε, δέν πετάμε και ένα σήκουελ, μπας και πάρουμε και εκείνο το Τζακούζι για την πίσω αυλήν?
Μόνο που τούτο δω, βγήκε μόλις σε DVD και VOD. Μόνο. Δεν ασχολήθηκαν καν με το σινεμά.
Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί ο κόσμος που θα πληρώσει πραγματικά λεφτά είτε για να το νοικιάσει είτε για να το αγοράσει, θα κλαίει λιγότερα.

Τα πήρα κράνα τώρα. Τί εννοείς "γνωστό μέηκ άπ"?

Η ταινία είναι ΑΛΛΟ ΕΝΑ αναμάσημα του εξορκιστή.
Και όταν λέμε αναμάσημα, εννοούμε ότι η δαιμονισμένη, για ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ εχει το μέηκ άπ της Ρέηγκαν, και ότι ξερνάει πρασινίλες. Αλλά όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν οι εκάστοτε παραγωγοί ότι είναι "φόρος τιμής" στον Εξορκιστή, δέν το τρώμε πλέον.
Το σενάριο, δέν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον μέχρι να φτάσει προς το τέλος όπου έχει μια κάποια ανατροπή τρόπον τινά, η οποία όμως δέν φτάνει για να το σώσει.

Πές τρία Πατερημά μωρή, ή θα σε αλατισω.

Μέχρι το 40 λεπτό περίπου δέν έχει γίνει τίποτα, απλά περνάμε το χρόνο για να γίνει η ταινία μεγάλου μήκους φτηνά, καθότι είμαστε αποκλειστικά μεσα στα δωμάτια του Ιδρύματος.
Και περνάει ο χρόνος ανούσια, άνευ αγωνίας ή ανυπομονησίας για το τι θα γίνει αργότερα.
ΞΕΡΕΙΣ εξ αρχής, και από το τρέϊλερ, και από τις περιγραφές που κυκλοφορούν, οτι θα γίνει εξορκισμός. Έχεις και τον Παπά μέσα στο ίδρυμα και περιμένει. Ε άντε ρε παιδιά, να δούμε δράση.
Αλλά και όταν βλέπεις "δράση" είναι ενα μαύρο χάλι.
Οι εξορκισμοί προσφέρονται για Jumps Scares και γενικότερα τρομάγματα, αλλά εδώ λάμπουν δια της απουσίας τους, και από το σενάριο και από τη σκηνοθεσία. Η τελευταία φαίνεται να έχει γίνει παντελώς διαδικαστικά, στύλ "Πάμε να τελειώνουμε να πληρωθούμε".
Και είναι κρίμα από το σκηνοθέτη του ρημέηκ του I Spit on Your Grave (2010) όπως και της δεύτερης συνέχειάς του.

Και το όσκαρ Ξελαρυγγιάς πάει στην...

Το αυτό ισχύει και για την υπερκλισεδιάρικη μουσική.
Στέκομαι στην ερμηνεία της Sarah Lind, που δέν ήξερε τι έπαιζε και γιατί, με αποτέλεσμα να μου θυμίζει ερμηνευτικά Κηάνου Ρήβς με Βυζγιά.
Σεναριακές γελοιότητες, που όποιος έχει δει έστω ένα θρίλλερ αστυνομικού τύπου αναγνωρίζει με τη μια. Οπως οι δύο μπάτσοι που βρίσκουν τα πτώματα στο σπίτι της Μόλλυ στην αρχή, την αρχίζουν στην ανακρισούλα στον καναπέ της. ΟΧΙ οι ένστολοι ΔΕΝ τα κάνουν αυτά. Μετά έχουμε το ανεξήγητο του τι σκατά είναι αυτό το Καθολικό ίδρυμα που τους πάνε, ΑΝΤΙ για το ψυχιατρείο της φυλακής. Και ντάξ, ο Παπάς είχε βύσμα. Αυτή?

Το κουρδιστό εξορκιστήρι. Δυστυχώς δέν μπορώ να σας πώ τι κάνει
γιατι είναι Σπώηλερ, αλλα έκλαψα απ 'τα γέλια...

Το άλλο στο οποίο θα σταθώ, είναι η συσκευή του εξορκιστή.
Ναί! Συσκευή. Παρότι όλο το θρησκευτικό μέρος της ταινίας έχει κρατηθεί στο σχετικά πραγματικό/πιστευτό, (εκτός από τις συνηθισμένες πλέον αναφορές σε κομμάτια της αποκάλυψης τα οποία ΔΕΝ υπάρχουν) κάνει ο τύπος μια έτσι, και βγάζει το κουρδιστό εξορκιστήρι!!!
Μια συσκευούλα με ένα μηχανισμό που την ανοίγει και...
Και τί? Θα δείτε αν το δείτε, αλλά είναι το σημείο που το αστείο έγινε γελοίο.
Δεν είμαι κατά του να βάζεις τέτοιες πατέντες μέσα σε ένα σενάριο, αλλά ΔΕΝ πρέπει να κρατάς το υπόλοιπο σε υποτιθέμενα πραγματική βάση!
Αποτέλεσμα? Μούφα.

Αυτή η ταινία, αν ήταν Δικηγόρος, θα ήταν χασοδίκης. Αν ήταν χαρτί, θα ήταν κωλόχαρτο. Αν ηταν PC θα ήταν 486 στα 66Hz. Αν ηταν ποδοσφαιριστής θα ηταν με ένα πόδι. Αν ήταν δαίμονας, θα ήταν καλλικάτζαρος με ειδίκευση στο γαργάλημα. Αν ήταν φυτό, θα ήταν τσουκνίδα. Η λίστα είναι ατελείωτη.

Το μοναδικό καλό πλάνο της ταινίας. Φχαριστηθείτε το.

Δεν αξίζει ούτε το χρόνο που χάσανε οι δημιουργοί της, ούτε τον δικό σας αν αποφασίσετε να την δείτε. Οκτώβρης είναι, ο μήνας του Χάλλοουήν, και μας σερβίρεται ότι υπάρχει και δέν υπάρχει, προσπαθώντας να πιάσει το πνεύμα της εποχής.
Θα ήθελα πολύ να καταλήξω στο άτι δέν θα ήταν κακή για μια χαλαρή Κυριακή απόγευμα περιμένοντας να νυχτώσει για να ρίξεις πάνω την "καλή" ταινία, αλλά φευ...
Ούτε για αυτό κάνει.
Αποφύγετέ την όπως ο Παπάς τα πράσινα ξερατά του δαιμονισμένου.