Οι καλύτερες ταινίες τρόμου του 2015

Το 2015 τελείωσε.
Ισχύει.
Είδαμε πάρα πολλές ταινίες τρόμου.
Και αυτό ισχύει.
Μετά από ένα εξαντλητικό συμβούλιο των μελών του Horror Bar
(ευχαριστούμε την χασαποταβέρνα ''ο Άρχοντας'' και την κάβα ''Νέκταρ'' για τις ευγενικές χορηγίες τους) επιλέξαμε τις καλύτερες ταινίες τρόμου του 2015.

Σημαντική διευκρίνηση: Δεν λαμβάνουμε υπόψιν το πότε μια ταινία άρχισε να κάνει γύρα στα φεστιβάλ, αλλά το εάν μέσα στο 2015 έκανε επίσημη πρεμιέρα στους κινηματογράφους ή κυκλοφόρησε σε Vod και Blu-ray.
Θα δείτε επιπλέον κάποιες μη-Αγγλόφωνες ταινίες, που απέκτησαν μια ας το πούμε ''πιο ευρεία διανομή'' μέσα στο έτος, ώστε να καταφέρουμε να τις δούμε και εμείς.

Σε κάθε περίπτωση οι ταινίες που ακολουθούν κατάφεραν να ξεχωρίσουν την χρονιά που μας πέρασε.
Πάμε λοιπόν να δούμε ποιες είναι οι καλύτερες ταινίες του 2015, σύμφωνα πάντα με το υπό-είδος στο οποίο ανήκουν.

Wyrmwood: Road of the Dead

Ζόμπια! Και τι περιμένεις από μια ταινία με ζόμπια;
Οσκαρικές ερμηνείες, ανάλυση χαρακτήρων και σενάριο με βαθύτερους συμβολισμούς.
Οκ πλάκα κάνω. Περιμένεις δράση, χιούμορ, άντερα και μπόλικο αίμα.
Αυτή η low budget Αυστραλέζικη παραγωγή προσφέρει ακριβώς ότι υπόσχεται. Διασκεδαστική, φρέσκια και με αισθητική που θυμίζει λίγο ταινίες τύπου Mad Max, χωρίς όμως να χάνει τον δικό της χαρακτήρα.
Μην περιμένετε ότι θα δείτε μια ταινία χωρίς αδυναμίες, αλλά μια καλή προσθήκη στο συγκεκριμένο είδος.
Και το σημαντικότερο; Όταν ένα καλό αποτέλεσμα έχει φτιαχτεί με τόσο μικρό προϋπολογισμό, ξέρεις ότι οι δημιουργοί του έχουν μεράκι και πάνω απ' όλα σέβονται τους θεατές τους.
Δείτε τo review μας εδώ 

Backcountry

Είναι γεγονός ότι γυρίζονται πλέον ελάχιστα animal - horrors.
Τα καλά νέα είναι ότι οι οπαδοί του συγκεκριμένου είδους - και όχι μόνο -  έχουν την ευκαιρία να δουν στο Backcountry, μια από τις πιο ρεαλιστικές επιθέσεις αρκούδας!
Γιατί η Καναδέζικη ταινία του Adam MacDonald οφείλει την επιτυχία της σε αυτόν ακριβώς τον λόγο. Στον ρεαλισμό με τον οποίο παρουσιάζονται τα γεγονότα, που σε κάνει να νιώθεις ότι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να βρεθεί στη θέση των ηρώων.
Η αρκούδα δεν εμφανίζεται αρκετές φορές, αλλά η ατμόσφαιρα είναι τόσο επιτυχημένη, που ο θεατής αντιλαμβάνεται την παρουσία του κινδύνου ακόμα και όταν δεν τον βλέπει. Σίγουρα θα προτιμούσαμε ο πρωταγωνιστής να ήταν λιγότερο στόκος, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε από το να απολαύσουμε τη ταινία!

The Hallow (The Woods)

Ο Corin Hardy εντυπωσίασε με την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά μεγάλου μήκους και όχι άδικα.
Καταρχάς να τονίσω ότι το Hallow είναι μια mainstream ταινία με ότι αυτό συνεπάγεται. Καταφέρνει όμως να διαφοροποιηθεί σε ορισμένους τομείς και αυτός είναι ο βασικός λόγος που ξεχωρίζει.
Το σενάριο συνδυάζει την Ιρλανδική μυθολογία με τον οικολογικό τρόμο και παρουσιάζει ένα ''ζωντανό'' δάσος που εκδικείται όσους το ενοχλούν. Πρόκειται για μια προσεγμένη παραγωγή, με καλή φωτογραφία, ικανοποιητικές ερμηνείες και εφέ. Είχαμε κάποιες ενστάσεις με τον ρυθμό που θα μπορούσε να ήταν πιο ομοιόμορφος, καθώς και με τους χαρακτήρες που ήθελαν λίιιιγο παραπάνω δουλειά. Όμως τα καλά στοιχεία ήταν περισσότερα οπότε το ρεζουμέ ήτο θετικότατο.
ΥΓ.  Ιρλανδική συμπαραγωγή και δεν έπαιζε σταγόνα πιώμα. Αίσχος.
Δείτε τo review μας εδώ 

Welp (Cub)

Το Βελγικό Welp σε σκηνοθεσία Jonas Govaerts, ήταν μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς που μας πέρασε. Πρόσκοποι (παιδάκια και αρχηγοί) πάνε εκδρομή σε δάσος και κάποιος τους καθαρίζει. Το σενάριο ακούγεται κοινότυπο αλλά είναι πολύ σωστά εκτελεσμένο και εκτιμήσαμε ιδιαιτέρως τις δόσεις πρωτοτυπίας που διαθέτει. Τα δάση κρύβουν παγίδες, αλλά το συγκεκριμένο περισσότερες! Οι φόνοι, αν και λίγοι, είναι ευρηματικοί, ενώ υπάρχει αρκετή βία σε παιδιά και ζώα, που φυσικά δεν θα βλέπαμε αν η ταινία ήταν Αμερικάνικη.        

Ο ρυθμός είναι πολύ καλός και η όλη ατμόσφαιρα παραπέμπει σε ταινία των 80s. Το μόνο αρνητικό είναι ότι θα έπρεπε να δοθούν περισσότερες εξηγήσεις στο φινάλε ώστε να μην μείνουμε με απορίες.

Το Welp μπορεί να μην είναι λοιπόν το καλύτερο slasher της δεκαετίας, αλλά σίγουρα είναι μια αξιοπρεπέστατη ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα.

Extraordinary Tales

Φέτος είδαμε αρκετές ανθολογίες αλλά αυτή που ξεχωρίσαμε είναι τελικά μια ανθολογία animation.
Κουλό; Όχι αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για ένα αφιέρωμα στο έργο του Edgar Alan Poe.
Πέντε ιστορίες με διαφορετικό στυλ μεταξύ τους, αλλά με κοινό σημείο αναφοράς την εκπληκτική αισθητική και την ατμόσφαιρα που σε ταξιδεύει. Την εικόνα, πλαισιώνουν με την αφήγησή τους οι φωνές των Christopher Lee, Bela Lugosi, Guillermo del Toro, Julian Sands και Roger Corman.
Σίγουρα ο Edgar Alan Poe δεν επιδέχεται κριτική και όσοι γνωρίζουν το έργο του θα ξέρουν τι πρόκειται να παρακολουθήσουν.
Δεν θέλω να αρχίσω τις κοινότυπες εκφράσεις τύπου ''πανδαισία εικόνας και ήχου'' οπότε θα πω μόνο ότι καραγουστάραμε. Αν αγαπάτε την σκοτεινή ατμόσφαιρα του Poe σίγουρα θα καραγουστάρετε και εσείς. 

Δείτε τo review μας εδώ 

Hidden 

Τρομόδραμα.
Το είδος που άνθισε μέσα στο 2015 και ειδικά στην κατηγορία των zombies.
Αρκετοί θεατές δεν το είδαν με καλό μάτι αφού περίμεναν ταινία τρόμου και τελικά κατέληξαν να παρακολουθούν δράμα με στοιχεία τρόμου.
Να σημειώσουμε για ακόμα μια φορά, ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν τα παραπλανητικά trailers.
Παραδέχομαι ότι ήμουν ανάμεσα στο Hidden και το Extinction του Miguel Ángel Vivas γι' αυτή την κατηγορία, αλλά τελικά επέλεξα το φιλμ των αδελφών Duffer. Ο λόγος είναι ότι το Hidden έχει κάτι διαφορετικό να παρουσιάσει και αναφέρομαι φυσικά στο έξυπνο του σενάριο. Η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε περισσότερο τρόμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν είναι καλή για το είδος της.
Πάντως ευχόμαστε να μην γίνει το συγκεκριμένο είδος μόδα. Λίγες ταινίες κάθε χρόνο και καλές!
Δείτε τo review μας εδώ 

The Atticus Institute

To καλύτερο mocumentary της χρονιάς αφορά μια περίπτωση δαιμονισμού που υποτίθεται ότι παραδέχεται η κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Ένα mocumentary κρίνεται επιτυχημένο, όταν μπορεί να πείσει τον θεατή ότι παρακολουθεί κανονικό ντοκιμαντέρ.
Σε αυτό τον τομέα το Atticus Institute τα πάει πολύ καλά. Είναι προσεγμένο και αρκούντως ρεαλιστικό. Η πρωταγωνίστρια Rya Kihlstedt δίνει μια πειστικότατη ερμηνεία και σου κόβει τα ήπατα με την ηρεμία που έχει πριν... την καταστροφή. Αλλά και ως ταινία δαιμονισμού στέκεται ικανοποιητικά, αφού αποφεύγονται τα περισσότερα κλισέ για να ενισχυθεί ο ρεαλισμός. Βλέπεις για παράδειγμα την δαιμονισμένη και εκεί που περιμένεις να ξεπεταχτεί το πράσινο ξερατό, εκείνη φτύνει μελάνι σαν καλαμάρι! ΑΝΑΤΡΟΠΑΡΑ!
Δείτε τo review μας εδώ  

The Visit 

Το Visit είναι mocumentary αλλά θυμίζει περισσότερο found footage και γι' αυτό μπήκε στη συγκεκριμένη κατηγορία.
Είναι η ταινία που βάλθηκε να μας καταστρέψει μια από τις πιο τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων: Την εικόνα του παππού και της γιαγιάς!
Ο M. Night Shyamalan, έκανε ξανά μια ''επίσκεψη'' στην horror σκηνή και μας παρουσίασε ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά, με χιούμορ και κάποια στοιχεία τρόμου.
Μπορεί λοιπόν η συγκεκριμένη επίσκεψη να μην μας προσέφερε έντονες τρομάρες, αλλά ήταν ότι πρέπει για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Ίσως αυτό από μόνο του να μην φαντάζει αρχικά ικανό για να χαρακτηριστεί μια ταινία επιτυχημένη. Όταν όμως περνάς ευχάριστα βλέποντας κάτι, θα το θυμάσαι και θα θες το ξαναδείς. Σημαντικό δεν είναι τελικά;
Δείτε τo review μας εδώ 

Cybernatural (Unfriended)

Πολλοί είπαν ότι το Unfriended ανανέωσε το είδος του found footage. Στην πραγματικότητα όμως δεν ανήκει εκεί αλλά σε μια νέα σχετικά κατηγορία ταινιών, όπου η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια οθόνη υπολογιστή.
Μπορούμε να το λέμε και e-Footage!
Επομένως υπάρχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα γιατί το Unfriended απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο target group θεατών.
Σε όσους γουστάρουν found footage και επιπλέον είναι εξοικειωμένοι με τους υπολογιστές και το περιβάλλον του internet.
Οι υπόλοιποι δεν θα καταφέρουν να το απολαύσουν, αφού το πιο πιθανό είναι να τους προκαλέσει ζάλη. Μια εφηβική ταινία με απλό αλλά πρωτότυπο σενάριο, που έχει μοναδικό σκοπό να ψυχαγωγήσει. Και το κατάφερε!
Δείτε τo review μας εδώ 

Last Shift

Τι να σου κάνει μια γυναικά μόνη σε ένα αστυνομικό τμήμα; Περιφέρεται και βλέπει μερικά φαντάσματα. Άντε να πούμε ότι αυτό το έχουμε περίπου ξαναδεί, αλλά όταν μιλάμε για φαντάσματα κρατουμένων το πράγμα σοβαρεύει!
Στο Last Shift θα δείτε αρκετά jump scares.
Για την ακρίβεια είναι τόσα πολλά, που θα μπορούσαν να χωριστούν και να φτιαχτούν τρεις τουλάχιστον mainstream ταινίες για γενικό κοινό.
Βέβαια οι τζαμσκεριές δεν επαρκούν από μόνες τους, αν και αποτελούν τον σημαντικότερο λόγο για να δεις μια ταινία μεταφυσικού τρόμου.
Οπότε οφείλω να τονίσω, ότι το Last Shift είναι καλοδουλεμένο και στους υπόλοιπους τομείς. Αναφέρομαι ειδικά στην επιτυχημένη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που οφείλεται κατά πολύ στην εξαιρετική χρήση της steadicam. Δεν είναι αριστούργημα, ούτε ότι πιο πρωτότυπο έχουμε δει. Είναι όμως μια ταινία που οι δημιουργοί της δούλεψαν πολύ και αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα.
Δείτε τo review μας εδώ 

Let Us Prey

To Let us Pray του Brian O'Malley, είναι από τις περιπτώσεις ταινιών που με μια δεύτερη θέαση τις εκτιμάς περισσότερο. Όχι, δεν κρύβει τίποτα βαθύτερους συμβολισμούς και νοήματα που απαιτούν προσοχή. Απλά με μια δεύτερη ανάγνωση, διακρίνεται καλύτερα η σκηνοθετική λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.
Όλες οι ταινίες έχουν ελαττώματα, άλλες περισσότερα άλλες λιγότερα.
Η επιτυχία του Let Us Prey οφείλεται στην ατμόσφαιρα, που σε οδηγεί να παραβλέψεις τα αρνητικά και να επικεντρωθείς στα θετικά. Συμπερασματικά δεν χρειάζεται μια περιουσία για να κάνεις μια καλή ταινία τρόμου.
Ένα αστυνομικό τμήμα και λίγοι κρατούμενοι την κάνουν την δουλειά σου. Αρκεί να υπάρχει ταλέντο.
Σημαντική Ανακοίνωση: Το γεγονός ότι συμπεριλάβαμε στις καλύτερες ταινίες τρόμου, δυο ταινίες που εκτυλίσσονται σε αστυνομικό τμήμα, είναι εντελώς τυχαίο γεγονός.
Δείτε τo review μας εδώ 

A Girl Walks Home Alone at Night

Toν Φεβρουάριο, είδαμε στους Ελληνικούς κινηματογράφους, το πρώτο Ιρανικό-βαμπιρικό-γουέστερν τρόμου σε σκηνοθεσία της Ana Lily Amirpour. Όσο περίεργο ακούγεται αυτό, άλλο τόσο περίεργη είναι και η ταινία. Η κατηγορία των Art House Horrors, περιλαμβάνει ταινίες που δεν δίνουν τόση έμφαση στον τρόμο όσο στο εικαστικό κομμάτι.
Με λίγα λόγια μιλάμε για ''κουλτούρα'' και μπορεί στο συγκεκριμένο blog να μην είμαστε φανατικοί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να εκτιμήσουμε μια καλή ταινία.
Το Girl Walks Home Alone at Night είναι ένας εξαιρετικός συνδυασμός εικόνας και ήχου, ενώ δεν λείπουν και οι αναμενόμενες αναφορές στην καταπίεση των γυναικών στην Ιρανική κοινωνία.
Το αν σας αρέσει το συγκεκριμένο είδος το γνωρίζετε εσείς. Εγώ το μόνο που θα πω, είναι ότι εφόσον η απάντηση είναι ναι, αυτή εδώ η ταινία είναι μια από τις καλύτερες επιλογές.
Δείτε τo review μας εδώ 

III

Το III ή αλλιώς Τρίο, είναι μια ταινία του Ρώσου σκηνοθέτη Pavel Khvaleev. Είμαστε στην Art House κατηγορία, οπότε τα κύρια χαρακτηριστικά είναι η εξαιρετική αισθητική και ποιητική διάθεση. Το σενάριο είναι αρκετά πρωτότυπο και παρουσιάζεται μέσα από μια διαφορετική και ξεχωριστή οπτική.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η προσπάθεια αποπροσανατοισμού, κυρίως μέσω του ντεκόρ, που σε ωθεί να εστιάσεις ακόμα περισσότερο στην υπόθεση.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το III είναι μια Indie ταινία, που φτιάχτηκε από ένα συνεργείο οχτώ ατόμων και κόστισε μόλις 15.000 ευρώ. Υπάρχουν άπειρες ταινίες με πολύ μεγαλύτερο budget, που δεν πλησιάζουν καν την ποιότητα αυτής. Άπειρα μπράβο στους δημιουργούς.
Δείτε τo review μας εδώ 

Riaru Onigokko (Tag) 

Οι Γουαταφακιές είναι μια από τις αγαπημένες μας κατηγορίες. Φυσικά μιλάμε για ταινίες που απευθύνονται σε πολύ περιορισμένο κοινό, καθώς είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις χωρίς να τσιγαριστούν τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Ο φετινός νικητής της κατηγορίας, είναι μια ταινία από την Ιαπωνία. Από που αλλού θα ήταν εξάλλου; To Tag αρχίζει έτσι.
Το Tag συνεχίζει με κάποια χαρωπά κοριτσάκια με κοντές φουστίτσες που τρέχουν στην εξοχή. To Tag έχει εξαιρετική αισθητική, που συνδυάζεται με επιτηδευμένα κάκιστες σπλατεριές. Το Tag είναι ένας συνεχής αγώνας δρόμου που δεν ξέρεις γιατί άρχισε και που θα τελειώσει. Στο Tag θα δείτε πολλές γυναίκες, οι άντρες εμφανίζονται προς το τέλος. Το Tag είναι μια ταινία, που κατά τη διάρκεια της θα κάνετε τουλάχιστον δέκα σενάρια για το τι βλέπετε και τελικά δεν θα είναι κανένα σωστό. Το Tag είναι μια ταινία του Shion Sono.
Φαντάζομαι ότι πλέον καταλάβατε περί τίνος πρόκειται.

Musaranas (Shrew's Nest)

Οι γείτονες μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμοι σε ορισμένες περιπτώσεις. Αλλά στο Musaranas είδαμε να ισχύει κάτι εντελώς διαφορετικό...
Ένας νεαρός άνδρας χτυπάει την πόρτα σε γειτονικό του σπιτι για να ζητήσει βοήθεια και καταλήγει να παλεύει για τη ζωή του.
Ισπανική ταινία που τεχνικά τουλάχιστον είναι αψεγάδιαστη.
Πολύ καλές ερμηνείες, φωτογραφία, μουσική και εξαιρετική απόδοση της δεκαετίας του 50.
Το μόνο αρνητικό είναι ότι κάποιοι χαρακτήρες έπρεπε να αναλυθούν περισσότερο, ώστε να δικαιολογούνται καλύτερα οι αποφάσεις τους. Όμως υπάρχει εξήγηση γι' αυτό, αφού το σεναριακό βάρος δίνεται επίτηδες στην κεντρική ηρωίδα.
Μια πολύ καλή επιλογή, ειδικά για τους φίλους του ψυχολογικού τρόμου.
Δείτε τo review μας εδώ 

 Ich seh, ich seh (Goodnight Mommy)

To Goodnight Mommy είναι η πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά των σκηνοθετών Severin Fiala και Veronika Franz. Αυτό είναι εντυπωσιακό, εάν αναλογιστεί κανείς την προσοχή που έχει δοθεί στη λεπτομέρεια. Μια αξιόλογη τεχνικά ταινία με κάποιες αδυναμίες στο σενάριο και το αναφέρω ως μειονέκτημα επειδή το σενάριο είναι σημαντικό για ένα ψυχολογικό θρίλερ. Όμως σε κάθε περίπτωση αξίζει το χρόνο σας. Προσοχή! Μιλάμε για μια ταινία από την Αυστρία με αναμενόμενα αργό ρυθμό, οπότε προτείνεται σε όσους είναι εξοικειωμένοι με αυτό. Μην φανταστείτε ότι είναι  βαριά κουλτούρα αλλά μην περιμένετε και καμία έντονη δράση. Το πολυαναμενόμενο Goodnight Mommy άξιζε λοιπόν την αναμονή.
Ακούγεται παράξενο μετά από κάποιες μαζεμένες απογοητεύσεις που φάγαμε φέτος...αλλά συμβαίνει!
Δείτε τo review μας εδώ 

The Final Girls

Νοσταλγείτε τα slashers της δεκαετίας του 80;
Βρίσκετε διασκεδαστικά τα κλισέ που τα χαρακτήριζαν;
Θέλετε να ξαναβάλετε στοίχημα για το ποιος θα πεθάνει πρώτος;
Έχετε συντροφιά που αποτελείται από φίλους-πίτσες-μπύρες και θέλετε να δείτε κάτι πολύ ευχάριστο;
Αν ναι, το  Final Girls του Todd Strauss-Schulson, είναι η ταινία που ψάχνετε.
Μια παρέα φίλων παγιδεύονται μέσα....σε ένα τυπικό slasher των 80s και πρέπει να συνεργαστούν με τους ήρωες της ταινίας για να αντιμετωπίσουν τον μανιακό δολοφόνο.
Μια παρωδία των ταινιών που αγαπήσαμε, που χάνει μεν κάποιους πόντους από την έλλειψη gore, αλλά κερδίζει από τις άφθονες χιουμοριστικές της στιγμές.
Δείτε τo review μας εδώ 

He Never Died

Μια κωμωδία που δεν μοιάζει με τις υπόλοιπες της λίστας. Δεν είναι κωμική με τη στενή έννοια του όρου, αλλά όλο το χιούμορ της βασίζεται στον κεντρικό της χαρακτήρα. Με λίγα λόγια, ο ξεκάρφωτος τρόπος που αντιδράει και οι ατάκες του ΤΑ ΣΠΑΝΕ!  Ένας ρόλος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα Henry Rollins και πράγματι, η ταινία του οφείλει ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της.
Από την αρχή, υπάρχει μυστήριο σχετικά με το τι ρόλο βαρεί ο τύπος, γι' αυτό καλύτερα μην δείτε πρώτα το trailer γιατί είναι πολύ αποκαλυπτικό. Η δράση δε λείπει, αφού ο ήρωας μπλέκει με τη μαφία, αλλά δεν θα είναι αυτός που θα έχει σοβαρό πρόβλημα...Το μόνο μας παράπονο, είναι ότι το φινάλε ήταν επίτηδες απότομο για να σε αφήσει με cliffhanger, αφού έπεται συνέχεια σε μορφή μίνι-σειράς. Αναμένουμε αγωνιωδώς.
Δείτε τo review μας εδώ 

The Editor

Αφήνουμε τα slashers για να περάσουμε σε ακόμα ένα κλασσικό υπό-είδος.
Και τι έχουμε εδώ;
Μια σάτιρα των giallo! Φαντάζομαι ότι όσοι διαβάζετε αυτή τη στιγμή, γνωρίζετε τι εστι giallo, καθώς και τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που μας χάρισε το είδος. Επιπλέον ξέρετε, ότι υπάρχουν και συγκεκριμένα ελαττώματα, που για πολλούς (μεταξύ αυτών και εμού) αποτελούν μέρος της γοητείας τους. Αν πάλι δεν γνωρίζετε τίποτε από όλα αυτά, δυστυχώς δεν θα καταφέρετε να απολαύσετε το χιούμορ της ταινίας σε όλο του το μεγαλείο.
Εμείς πάλι την ταινία τη λατρέψαμε για πολλούς και διαφόρους λόγους, αλλά ο σημαντικότερος είναι ότι δεν μας έμεινε άντερο από το γέλιο. Τόσο απλά.
Δείτε τo review μας εδώ 

Deathgasm

Μαζί με το Editor που αναφέραμε προηγούμενος, μπαίνουν χαλαρά στις 5 καλύτερες κωμωδίες τρόμου της δεκαετίας. Το Deathgasm είναι μια απολαυστική και θεότρελη ταινία από τη Νέα Ζηλανδία.
Ο σκηνοθέτης Jason Lei Howden, έβαλε σκοπό να φτιάξει μια metal horror comedy και (ευτυχώς για εμάς) τα κατάφερε, κερδίζοντας στον διαγωνισμό Make My Horror Movie.
Στο Deathgasm θα δείτε δαίμονες, αίμα, αποκεφαλισμούς, διαμελισμούς, μηχανές γκαζόν, αλυσοπρίονα, δονητές - φονικά όπλα, και  φυσικά θα απολαύσετε άφθονη metal μουσική. Εννοείται ότι δεν είναι η ταινία που θα δεις για να τρομάξεις, αλλά για να σπάσεις πλάκα με την ανυπέρβλητη καφρίλα.
Metal up your ass!
Δείτε τo review μας εδώ 

Αυτές ήταν κατά την γνώμη μας οι καλύτερες ταινίες τρόμου του 2015.
Είναι εμφανές ότι μιλάμε για την χρονιά της κωμωδίας, γιατί είδαμε πολλές και ξεκαρδιστικές.

Επίσης θα παρατηρήσατε ότι οι Αμερικάνικες ταινίες της λίστας, είναι μόλις οκτώ και αυτό είναι ένα ελάχιστο ποσοστό συγκριτικά  με το μέγεθος της παραγωγής.
Μάλιστα οι ταινίες που συμπεριλάβαμε, είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους Indie.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μισούμε τις Αμερικάνικες ταινίες, αλλά ότι κάποιοι θυσιάζουν την ποιότητα στο βωμό τους κέρδους.

Τέλος να σημειώσουμε, ότι  υπάρχουν ακόμα μερικές ταινίες του 2015 που δεν έχουμε δει, αφού παίζονται ακόμα στους κινηματογράφους του εξωτερικού.

Συμπερασματικά, το 2015 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για τον τρόμο.
Ελπίζουμε το 2016 να είναι το ίδιο καλό και γιατί όχι ακόμα καλύτερο.

Δείτε και τις Χειρότερες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε ΕΔΩ