Pikovaya dama. Chyornyy obryad AKA Queen of Spades: The Dark Rite (2015)

Σκηνοθέτης: Svyatoslav Podgayevskiy

Παίζουν:  Alina Babak, Valeriya Dmitrieva, Igor Khripunov, Evgeniya Loza, Vladimir Seleznyov

Χώρα: Ρωσία

Budget: $ 1,000,000

Release: 2015

Runtime: 93 mins

Pikovaya dama=Queen of Spades=Ντάμα Πίκα.

Σπίτι, νύχτα, εσωτερικό.  Ρόλοι: Ανια, μικρή 12χρονη αθωόφατσα. Κάτια, έφηβο νυμφίδιο με προβλεπόμενη καρριέρα σε στριπτιτζάδικο στην Καλιφόρνια. Σεργκέϊ, επίσης έφηβος διοπτροφόρος, επίδοξο νέρντ, κομπλέ με τάμπλετ που τραβάει συνέχεια βίντεα, και Ματβέι, πιτσιρικάς επίδοξος μέλλοντας μοντέλος ή ποδοσφαιριστής, που θα του κοπεί η φόρα απότομα. Αρχίζει το παιχνίδι...
Το οποίο είναι το εξής: Σιάχνεις λέει με κραγιόν σε ένα καθρέφτη μια πόρτα και μια σκάλα. Στκεσαι άφοβα μπροστά στον καθρέφτη, και λες τρείς φορές Candyman.
Ουπς, λάθος, εννοώ λες Πικοβουπριβοτκαντάμα. Αυτό στον τίτλο. Ντάμα Πίκα στα Ρώσικα τέλος πάντων.

Ποιος δεν έκανε επίκληση στο Σατανά στα νιάτα του?
Τα καταλαβαίνω τα παιδιά...

Και Ω! ως εκ θάματου εμφανίζεται ένας φάνταζμας και σε τρώει.
Τώρα, οκ, πολλές τέτοιες ιστορίες έχουμε ακούσει μικροί. Και τα έχουμε κάνει. Τύπου πάς στο νεκροταφείο του χωριού το βράδυ και πας σε έναν τάφο και λες τρείς φορές "Σαμπλούφ" και τότε πετάγεται ο κολλητός σου και εσύ πετάγεσαι να αλλάξεις παντελόνι.
Οπότε το κάμουν και αυτά τα πεζάκηα.
Και πετάγεται ο κολλητός και κλάνουν όλοι μέντες. Και χαχαχα και χοχοχο τι μαλάκες που είστε το χάψατε κλπ.

Η μαμά. Ντάξ, από άλλη ταινία είναι,
αλλά τα καλά τα δείχνουμε ΠΑΝΤΑ.

Πλην όμως ο κολλητός που πετάχτηκε, ο Ματβέϊ, επισκέπτεται την Ανια την επομένη την ώρα που λείπει η μαμά στη δουλειά, και μένει εκεί.
Σέκος.
Η μαμά λοιπόν, (που δείχνει οτι ίσως ήδη κάνει καρριέρα σε στριπτιτζάδικο) παίρνει τηλέφωνο τον εν διαστάσει μπαμπά, μηχανικό αυτοκινήτων στο επάγγελμα, καθότι η μικρή είναι σε shόκ.
Εκείνος καταφθάνει αρνούμενος σθεναρά τις εξηγήσεις του μικρού νυμφιδίου περι φαντάσματος και παλαιάς τελετής και επίκλησης κλπ, παρά τον ανεξήγητο θάνατο ενός εφήβου από καρδιακή προσβολή.

Λέγε με Αετομάτη. Δεν είναι τίποτα, απλά έπινα Βότκα 70% αλκοόλ.

Η ενδελεχής μελέτη όμως του οπτικοακουστικου υλικού, (ήτοι των βιντακίων του Σεργκέϊ) αποκαλύπτει περίεργον μορφήν στον καθρέφτη.
Μήπως το νεαρό νυμφίδιο έχει δίκιο?
Μήπως στην άγνοιά τους τα ζωάδια τα όρθια έκαναν επίκλησιν σε πνεύμα παλαιό και φθονερό?
Μήπως κινδυνεύουν όλοι τους και ειδικά η Άνια που έκανε την επίκληση?
Μήπως θα αυτοανακυρηχτεί επιτέλους Τσάρος ο Πούτιν?
τα πράγματα αρχίζουν και περιπλέκονται μυστηριωδώς, όταν εμπλέκεται στην ιστορία και κάποιος που ξέρει πολλά περισσότερα απ όσα λέει για το θέμα...

Το έργο είναι Ρώσικο. Δεν ξέρω αν κοιτάτε ποτέ αυτά που γράφουμε πάνω πάνω κάτω από την αφίσα. Αν τα κοιτάτε το είδατε ήδη.
Οχι λοιπόν, Ρώσικο έργο τρόμου, δεν περιλαμβάνει απαραιτήτως το φάντασμα του Λένιν ου τρομοκρατεί αθώους τουρίστες με σκοπό να επιστρέψει στο σώμα του στο Κρεμλίνο. Συγκεκριμένα ΔΕΝ έχει γυριστεί τέτοιο έργο και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί. Ευχαρίστως θα έκανα ένα αντίστοιχο εδώ με τον Κολοκοτρώνη. Τέλος πάντων. Παμ΄παρακάτω.

Σίγουρα θα μου φύγει το λουμπάγκο έτσι ή θα μου αφήσει κουσούρι?

Λοιπόν η ταινία είναι καλή, αν καταλαβαίνεις εξ αρχής σε τί επίπεδο βρίσκεται.
Ή αν, ακόμα καλύτερα έχεις ιδιαιτέρως χαμηλές προσδοκίες όπως εγώ.
Την Ρωσία δεν την ξέρουμε ως παραγωγό χώρα ταινιών τρόμου είναι αλήθεια.
Γυρίζονταν βέβαια κάποιες, αλλά ένεκα ελλειπούς διανομής και ανεξάρτητης παραγωγής, εδώ δεν τις είδαμε ποτέ, εκτός αν είχαμε Ρωσοπόντιο ξάδερφο και τον βάζαμε να μας μεταφράζει ρήαλ τάημ, όπως οι υπέροχες Ρώσικες Μεταγλωττίσεις.
Φέτος βέβαια, είδαμε και το εκπληκτικό "ΙΙΙ" που μπορεί να μην είναι ακριβώς τρόμου, αλλά είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση για το τι μπορεί να κάνει ένας νεαρός σκηνοθέτης, με ελάχιστα μέσα, ΜΟΝΟ 15,000€, μερικούς καλούς φίλους, αλλά και με εκπληκτική αισθητική και ΠΟΛΥ μεράκι.
Εδώ όμως τι έχουμε?

Πουτάνα δυσκοιλιότητα, με έχεις ρημάξει...

Έχουμε μια ταινία, που κατ' αρχήν δείχνει πολύ ακριβότερη απ όσο υπαγορεύει το budget του 1,000,000$.
Ο Σκηνοθέτης, έξυπνα νοίκιασε drone, και σκίστηκε να τραβάει πλάνα σε δρόμους πλατείες και χωριά, εργατικές πολυκατοικίες, πλατείες και απόμερους δρόμους.
Αποτέλεσμα, έχεις ένα σωρό εναέρια πλάνα, που δίνουν μια πολύ διαφορετική και φαινομενικά ακριβή νότα στην παραγωγή. Τα χρησιμοποιεί έξυπνα και ως αποφορτίσεις ή γέφυρες με άριστο αποτέλεσμα στο μάτι.
Η Διεύθυνση φωτογραφίας είναι άψογη χωρίς να έχει κάτι το εξεζητημένο.
Οι ερμηνείες επίσης αναμενόμενα καλές, ειδικά η μικρή πρωταγωνίστρια, και πάλι χωρίς ακρότητες ή κάτι να ξεχωρίζει ως ιδιαίτερα καλό ή κακό.

Ντάμα πίκα... φέρτε μου μια τράπουλα, πηγαίντε με στο Καζίνο...

Καλά μας τα λες (ακούω να λέτε από τη γαλαρία) αλλά που είναι τα κακά της υπόθεσης?
Ε λοιπόν, δεν έχει ιδιαίτερα εκτός του ότι δεν προσφέρει και τίποτα πρωτότυπο.
Με λίγα λόγια, είναι σε ένα επίπεδο ταινίας μεγάλου στούντιο ως αποτέλεσμα, από εκείνες που ναι μεν γίνονται διεθνώς γνωστές και κόβουν τρελλά νούμερα σε εισιτήρια, αλλά σε σχέση με μερικά Ίντυ, δεν πιάνουν μπάζα, καθότι έχουν φτιαχτεί για να τρομάξουν κυρίως παιδιά και γενικό κοινό.
Ετσι κι εδώ, έχουμε μια ιστορία στοιχειώματος/φαντάσματος κλασσικότατη, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο που να την κάνει να ξεχωρίζει.
Είναι όμως ευκολόπιοτη, κατεβαίνει εύκολα και δεν σου κάθεται στο στομάχι.
Είναι όμως και λίγο άγευστη και άοσμη και μετά από μερικές μέρες την έχεις ξεχάσει.

Η βαθμολογία που βάλαμε αντικατοπτρίζει το εξής: Η ταινία πιάνει τη βάση μεν, όπερ σημαίνει ότι αξίζει τον κόπο να την δείτε και δεν θα χάσετε το χρόνο σας, αλλά στο τσάκ. Και το τσάκ στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η καταγωγή της.
Αν η ταινία ήταν Αμερικάνικη, και μεγάλου στούντιο, θα την θάβαμε για την έλλειψη φαντασίας της, λόγω της τεράστιας πείρας που έχει η χώρα παραγωγής της.
Και Ισπανική αν ήταν ας πούμε, και πάλι θάψιμο θα έτρωγε.
Είναι όμως Ρώσικη.

-Θα σου φάω την ψυχή.

-Δε μου τρώς τη σκωληκοειδίτη να μην τρέχω χειρουργεία?

Και τα Ρώσικα που ακούς συνέχεια, δεν σε αφήνουν να το ξεχάσεις, οπότε και την αντιμετωπίζεις λίγο διαφορετικά.
Αν σου δείξει ένας γνωστός και διάσημος γλύπτης το νέο του έργο που είναι ένας πορτοκαλί δράκος από πλαστελίνη με κίτρινα φτερά, αρκούντως ρεαλιστικός πλην παιδικός, θα τον πάρεις με τις πέτρες.
Αν σου δείξει το ίδιο έργο όμως το επτάχρονο ανηψάκι σου, θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό.
Έτσι κι εδώ.
Η Ταινία είναι Ρώσικη, το λέει και το δείχνει, και είναι αντίστοιχη μιας κανονικότατης Αμερικάνικης, ευρείας διανομής. Κομπλέ με τα -έστω- κλισέ τρομάγματά της, την ωραία της την ατμόσφαιρα και ερμηνείες.
Στέκεται επάξια δίπλα σε άλλες πολύ ακριβότερες από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, και το μόνο που ελπίζω είναι να πάει καλά, τουλάχιστον στην πατρίδα της και τις γύρω χώρες, ώστε να ενθαρρυνθούν κι άλλοι Ρώσοι δημιουργοί να ασχοληθούν σοβαρότερα με το είδος, μιας και η αισθητική τους, βρίσκει κατά πολύ το σπίτι της στον τρόμο.