Horror Bar: The Editor (2014)

Σκηνοθέτες: Adam Brooks, Matthew Kennedy

Συγγραφείς: Adam Brooks, Matthew Kennedy, Conor Sweeney

Παίζουν: Adam Brooks, Paz de la Huerta, Conor Sweeney, Matthew Kennedy, Laurence R. Harvey

Χώρα: Καναδάς

Budget: CAD 130,000 = $ 94,000

Release: 2014

Runtime: 95 mins

Καταλληλότητα:

Αυστραλία: R

The Editor. Δηλαδή ο Μοντέρ. Επιτέλους πρωταγωνιστεί ένας από τους πιο παραγνωρισμένους ρόλους σε μια ταινία.

Ο Ρέη Σίζο, (που δεν μου το βγάζεις απο το μυαλό οτι έχει όνομα/λογοπαίγνιο για το Scissors=Ψαλίδι, μιας και ο μοντέρ όλο κόβει) είναι ένας πολυβραβευμένος μοντέρ, ο οποίος όμως είναι πια με τέσσερα δάχτυλα μείον.
Πλέον, αντί να μοντέρνει οσκαρικές παραγωγές, εχει περιοριστεί στα Μπί μούβις, και στα Giallo.
Μέσα απο την διαρκή χλεύη των συναδέλφων και των συνεργατών του, κάνει την δουλειάν του ήσυχα κάθε μέρα, περιμένοντας να επιστρέψει σπίτι, στην αγαπημένη του Ζοζεφίν.

Η οποία είναι μια γκρινιάρα κάρια, πλην όμως και καλά μουνάρα, ξεπεσμένη στάρ των ταινιών του είδους.

Αχχχ.. πού 'ναι οι εποχές που μοντάριζα

την "Μαρία την Άσχημη"...

Πάρε με δώ, πάνω στην κόπια
εργασίας και την κολλέζα.

ΣΕ ΘΕΛΩ ΜΟΝΤΕΡ ΜΟΥ.
Το γράφει, δεν το βλέπετε?

Ο έρωτάς του για την Ζοζεφίν τον κάνει να αγνοεί παντελώς τα διαρκή υπονοούμενα της πιτσιρίκας Μπέλλας, της βοηθού του, η οποία οπλισμένη με ντεκολτέ και μίνι ξέμπουτο, εν ολίγοις του στέλνει το μήνυμα να την πάρει από παντού εκεί, πάνω στη μουβιόλα.

Ο Ρέη όμως, με το γαντάκι του με τα τέσσερα ξύλινα δάχτυλα είναι πιστός και συνεπής.
Δουλεύει δίπλα από το πλατώ σε μια παραγωγή της κακιάς ώρας, με πολύ αίμα, και ακόμα περισσότερα βυζγιά.
Όμως, κάτι σπάει την φαινομενική ηρεμία της δουλειάς σε μια ταινία.
Φόνοι.

Ημουν τόσο κακός σε αυτή τη σκηνή, δεν αντέχω αλλο...

Πρωταγωνιστές αρχίζουν να τα κακαρώνουν σε περίεργες πόζες και υπο περίεργες συνθήκες, και όλοι τους βρίσκονται με τα τέσσερα δάχτυλα του δεξιού χεριού κομμένα.
Φυσικό λοιπόν, ο Επιθεωρητής Πήτερ Πορφάηρη που καλείται να αναλάβει την υπόθεση, να υποψιάζεται εκείνον ως κύριο υπαίτιο των φόνων, και να του γίνει στενός κορσές για να μάθει την αλήθεια.
Ο Ρέη όμως είναι και εκείνος αποφασισμένος να αποδείξει την αθωότητά του με κάθε κόστος, όσο το body count ανεβαίνει σε κάθε σκηνή και κάθε αναίτια εμφάνιση κωλομεριού...

Κυρίες και κύριοι, πρόκειται για μια ταινία Κόλαφο. Πιο συγκεκριμένα Κώλαφο, θα το καταλάβετε άπαξ και την δείτε. και Κώλαφος και Βύζαφος. Αν είστε Σερνικά, θα το προσέξετε. Αλλά δεν στεκόμαστε εκεί, δεν είμεθα τόσο ρηχοί εδώ στο Χώρρωρ Μπαρ. Απλά λιάρδα. Λοιπόν ας το πιάσουμεν απο την αρχή.

Αίμα, αίμα, και λίγο αίμα ακόμα. Μετά Βυζγιά. Και μετά κι άλλο αίμα.

Σε ποιούς απευθύνεται αυτή η ταινία?
Α) Στους λάτρεις των Giallo.
B) Στους πολέμιους των Giallo και σε όσους τα σιχαίνονται.
Γ) Στους επαγγελματίες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης που θα δούν πολλά περισσότερα απ όσα οι υπόλοιποι. Αν πληρούν και προϋποθέσεις και για το Α ή το Β ακόμα καλύτερα.
Δ) Σε όσους αρέσουν οι κωμωδίες τρόμου.

Ο σκύλος παρακολουθεί. Είναι σκηνή σέξ.
Περιμένατε κάτι το νορμάλ εσείς δηλκαδή?

Σε ποιούς ΔΕΝ απευθύνεται τώρα η ταινία:

Α) Σε όσους δεν έχουν ίχνος χιούμορ, ακόμα και αν οι ίδιοι νομίζουν ότι έχουν.

Β) Σε όσους έχουν μηδενική εμπειρία από Giallo ή έστω γενικά από Ιταλικές Μπιμουβικές παραγωγές του 80, και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα τεχνικά και σεναριακά ελαττώματα μιας ταινίας.

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι ανήκω στους πολέμιους.
Ξέρω ότι πολλοί από σας κλαίτε τώρα γιατί είστε λάτρεις και σας απογοήτευσα, και ότι μόλις έκοψα τις πιθανότητες να μου κάτσει κάποια αναγνώστρια στο μισό, αλλά η αλήθεια είναι υψίστης σημασίας.
Έχουμε παραδείγματα της εποχής με εκπληκτική ατμόσφαιρα, είναι γεγονός, αλλά αφ' ενός βρίσκονται μέσα σε έναν ΑΠΕΡΑΝΤΟ σωρό ηλίθιων μπιμουβιών της σειράς και του κώλου, αλλά και εκείνες ακόμα, έχουν τα τεχνικά ελαττώματα που έχουν ΟΛΕΣ σχεδόν οι Ιταλικές παραγωγές, και που κάνουν αδύνατη την παρακολούθησή τους από μένα τουλάχιστον.
Εδώ λοιπόν τι έχουμε?

-Μωρό μου, είναι δολοφόνος εκεί μαζί σου?
Μη γελάτε, αυτή είναι ΟΝΤΩΣ η ατάκα του.

Εχουμε μια κωμωδία, μια ξεκαρδιστικότατη σάτιρα στα Ιταλικά Μπιμούβιζ, με ιδιαίτερη έμφαση σε ΟΛΑ τους τα ελλατώματα. Είτε τεχνικά, είτε "καλλιτεχνικά".
Οποιος έχει δει ταινίες του είδους, (επαναλαμβάνομαι, ΟΧΙ τις καλές, αλλά τις άλλες, της σειράς) ξερει οτι οι Ιταλοί είναι οι πρώτοι διδάξαντες της πολυπλευρικότητας στην κατάταξη από την επιτροπή καταλληλότητας.
Με λίγα λόγια, την εποχή που εδώ παίζανε 2 ταινίες μαζί, Καράτε-Σέξ, ο Ιταλός σου 'λεγε "Ε, αφού αυτό θέλει ο κόσμος δεν το κάνουμε σε μία ταινία?"
Οπότε αν το σενάριο είχε αίμα, σου λέει, ακατάλληλο θα βγει έτσι κι αλλιώς, ρίξε και Βυζγιά.
Ή αν η ταινία είχε Βυζγιά, σου 'λεγε ακατάλληλο θα βγει έτσι κι αλλιώς, ρίξε και αίμα.
Και όλα αυτά, σε σενάρια γραμμένα πάρα πολλές φορές από αξιότατους συγγραφείς, με πολύ καλές ιδέες, οι οποίοι όμως έπεσαν σε παραγωγούς με αίματα και βυζγιά στα μυαλά.
Συνοψίζουμε στα ελαττώματα που υπερβάλλονται στην ταινία:
ΚΑΚΙΣΤΟ ντουμπλάζ.

Βαρέθηκα με τις ανθρώπινες Σαρανταποδαρούσες
και φόρεσα το Ράσο.

Οι Ιταλικες ταινίες, είναι πάντα ντουμπλαρισμένες, δεν είχαν ΠΟΤΕ σύγχρονο ήχο. Το ντουμπλαζ όμως ήταν πάντα κάκιστο. Και μπορεί να το ανέχεσαι στον καλό τον Κακό και τον Άσχημο γιατί είναι αριστούργημα, αλλά όχι εδώ. Οι μισοί μιλάγανε Αγγλικά, και οι άλλοι μισοί Ιταλικά. Κατά συνέπεια, όσοι μιλάνε Ιταλικά δεν βλέπουν κοντινό πλάνο ποτέ, για να μην φανεί.
Πλάνα λείπουν συνέχεια, μιας και τα πλάνα χάνονταν στο πάτωμα της σουίτας μοντάζ, ή από λάθος λήψη ήταν καμμένα κλπ, ή επειδή από ελλειπή προγραμματισμό, ξεχάστηκαν να μπουν στο όρντινο γα να τραβηχτούν.
Το εταλονάζ, (η χρωματική διόρθωση) είναι του κώλου, μας και γινόταν σε εργαστήριο πάνω στο φίλμ με μεγάλο κόστος, και η εικόνα αίσχος μιας και ήταν όλα τραβηγμένα σε 16mm για φτήνια.

Ουπς... Μαλακία, δεν ήταν μάσκα τελικά. Βάλτης τη φάτσα πίσω.

Παντελής ασυνέπεια στα πλάνα, μιας και ο παραγωγός ερχόταν στο πλατώ στα καλά καθούμενα και "διέταζε" το σκηνοθέτη να το τραβήξει "έτσι" και πάει λέγοντας.
Μουσική που έπεσε στο βαρέλι του κλισέ μικρή, αδικαιολόγητα ζουμ ίν και ζουμ άουτ στα καλά καθούμενα για να δέσει το πλάνο απο το προηγούμενο που σταμάτησε απο λάθος ΧΩΡΙΣ να αναγκαστούμε να αλλάξουμε γωνία λήψης κλπ.
Πραγματικά ακόμα και σπουδαστής Κινηματογράφου να είσαι, και να μην τα έχεις ζήσει, τα κινηματογραφικά inside jokes είναι τόσα, που η ταινία θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές, καθότι τα έχει ΟΛΑ μαζεμένα.

Το καρρέ με την άρτια και εκπληκτική αισθητική 80'ς που δεν θα λείψει απο κανένα ρηβιού της ταινίας.
Τακούνα, Σωβρακάρα, ταπετσαρία, και γυμνός με μπότα και πέτσινο στην κρεββατοκάμαρα.
Η εικόνα που είναι η καλύτερη διαφήμιση της ταινίας.

Σεναριακά κενά μεγέθους Death Star. Ασχέτως που το σενάριο είναι προβλέψιμο και κάκιστο φυσικά, τα κενά του το κάνουν να μπάζει τόσο, που από την πτώση της θερμοκρασίας είναι πλέον Cool.

Φλάς Μπάκ Σεξ. Δείχνουμε Βυζγιά γιατί ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Αδικαιολόγητα από την πλοκή φλάς μπακ, για να δούμε κανά βυζί. Πχ, ο Επιθεωρητής βλέπει την ηθοποιά γκόμενα του πρωταγωνιστή, και ΦΥΣΙΚΑ γνωρίζονται, και ΦΥΣΙΚΑ έχουν πηδηχτεί και ΦΥΣΙΚΑ και θα το δούμε σε φλάς μπακ.

Αδικαιολόγητες ενέργειες, που ακόμα αναρωτιέμαι τι σκοπό θα μπορούσαν να εξυπηρετούν.

Ακολουθεί φούσκος και ευχαριστώ. Ούλτρα Φεμινιστικό

Αγαπημένη μου, Ο Μοντέρ τρώει σε Ρεστωράν με τη Σύζυγο που του γκρινιάζει για την ανεπάρκειά του, και αυτός το υπομένει στωϊκά, ενω ΟΛΟ το ρεστωράν τους κοιτάει. Ξάφνου, πετιέται ο επιθεωρητής από το πουθενά, και της χώνει δυο χαστούκια επειδή "αυτός δεν είναι αρκετά άντρας για να την βάλει στη θέση της" Αποτέλεσμα? Εκείνη του λέει και ευχαριστώ για τους φούσκους.
Σουρρεαλιζμός.
Ηθελα να ξεκινήσω το ρηβιου με την φράση "Δεν θα μακρηγορήσω", καλά που δεν το έκανα. Αλλά το κόβω εδώ.
Το έχετε πιάσει το νόημα.
Προχωράμε σε κάτι πιο ζουμερό...

Τρόμος και Βυζγιά πάνε μαζί. Τι? Πού? Πώς? ακούω να ρωτάτε. Δεν ξέρω ρε παιδιά μου το είχε πει ένας Ιταλός παραγωγός το 1978. Κάτι παραπάνω θα ήξερε. Θα μπορούσε να έχει κάνει και τούτη δω την ταινία. Οκ, τα Βυζγιά σε τέτοιες μπιμουβιές ήταν στο πρόγραμμα.

Σεξ σε αίθουσα προβολής. Εχετε κανει ποτέ? Εγω στο It Follows.
Με γάμησε αυτή η ταινία.

Περίμενες να τα δεις να ξεπετάγονται από καμμιά γωνία. Και εδώ ξεπετάγονται κυριολεκτικά και από τις γωνιές. Κάθεσαι και γελάς με το πόσα βυζγια βλέπεις σε αυτήν την ταινία, είτε ως παντελώς αδικαιολόγητο φλάς μπακ, είτε ως παντελώς αχρείαστη σκηνή σέξ, είτε ακόμα χειρότερα, απλά ως φόντο, να γεμίζουν την εικόνα και να χειροκροτεί το φιλοθεάμων κοινό με χαρά. Ακολουθεί εκτενές pictorial.

80'ς. Δεν είχαν εφευρεθεί τα ξυραφάκια ασφαλείας ακόμα.

Κε Παραγωγέ, να φορέσω αυτό το βυζί ή αλλο?

Κώλος την έκανες τη σκηνή ρε κορίτσι μου...

Σέξ, Βία, Ζαχαρώδη προϊόντα, ρύζια, τυριά Αμφιλοχίας, λικέρ.

Ας μιλήσουμε σοβαρά, μη δίνετε σημασία στα αιδοιούλια που γδύνονται...

80'ς. Η εποχή που οι Άντρες γαμούσαν με το παντελόνι.

Είπα να μιλήσουμε σοβαρά, μη γυρίσεις να κοιτάξεις την αξύριστη.

Δεν μπορείς να μην μπλέξεις τα βυζγιά ΚΑΙ με τα αίματα πάντως. Τουγκέδερ είναι ακόμα καλύτερα. Καλες οι Φράουλες, καλη και η σοκολάτα αλλα μαζί....

ΕΡΧΟΜΕ να σας ανοίξω νέα σχισμή αμφότερων.

Αγαπημένο μου σημείο, φόντο σε κουβέντα στο πλατώ, όπου ήδη έχουν εμφανιστεί ένα σωρό γδυτές γκόμενες να περιφέρονται άσκοπα, αποκαλύπτονται δύο, που μή έχοντας σεναριακό λόγο ύπαρξης εκεί, βαράνε παλαμάκια α μπε μπα μπλόμ τσιτσίδι. Θαυμάστε τις μαζί με τα άλλα βυζγιά υψηλού επιπέδου της ταινίας.

Θα μιλήσουμε τελικά σοβαρά ή θα κοιτάς όλο Βυζγιά?

Εύφημος μνεία σε κάποιο συγκεκριμένο ζεύγος Βυζγιών δεν θα υπάρξει, μιας και όλα τα Καναδικά εμφανιζόμενα βυζγιά είναι υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής αξίας.
Τα συγχαρητήριά μας μόνο στον Casting Director. Κουφαλίτσα. Καλά πέρασες.

Μωράκλα μου, καίγομαι για πάρτη σου. Παρε με δώ, πά στα αποκαΐδια...

Λοιπόν, πήγα να ξεκινήσω τον συμπερασματικό μου επίλογο με την φράση ότι αυτή η κωμωδία δεν είναι για όλους.
Θα ήταν Λάθος. ΕΙΝΑΙ για όλους εκτός ενός είδους θεατών. Αυτούς που είναι είτε τόσο μικροί, είτε τόσο αδιάφοροι για το θέμα που δεν έχουν ιδέα περι Giallo.

Εστέτικο Ιταλιάνο ρεντίκολο

Οι μεγαλύτεροι, (ναι, μεγαλύτερος είμαι κι εγώ, μην κοιτάτε που η γραφή μου είναι φρέσκια και νεανική) τα Giallo τα ξέρουμε είτε επειδή τα λατρέψαμε, είτε επειδή τα σιχαινόμαστε.
Αλλά όλοι μας τα είδαμε την εποχή που ταινίες βρίσκαμε μόνο στα βίντεο κλάμπ, και ήμασταν ανίδεοι από ονόματα για να μας υποψιάσει το ότι οι συντελεστές στο οπισθόφυλλο ήταν όλοι Ιταλοί.

Ο Ξάδερφος του Βαλεντίνο Ρόσσι φονεύεται μπρουτάλ.

Αχ... οι αθώες εποχές των 80'ς πριν το Ιντερνετ...
Οι λάτρεις λοιπόν, θα βρουν ένα σωρό πλάνα αντιγραφές/φόρους τιμής σε συγκεκριμένα πλάνα ή σκηνές γνωστών ταινιών του είδους. Η ταινία προσφέρεται και για διαγωνισμούς μεταξύ θιασωτών.
Οι υπόλοιποι που μας την σπάγανε αυτές οι ταινίες, θα θυμηθούμε το γιατί, μιας και τα ελαττώματα είναι σαφώς υπερτονισμένα εδώ, αλλά ήταν υπαρκτά σε όλες τις μπιμουβιές της εποχής και της περιοχής.

Οι παντελώς άσχετοι με τα Giallo τώρα, μπορεί να πιάσουν μόνο τα μισά από τα καλαμπούρια, αλλά και πάλι θα χεστούν στα γέλια!
Σας το εγγυώμαι.

Ταινία χωρίς Car Chase? Και Car Chase χωρίς πέρασμα απο χαρτόκουτα?
Γίνεται? Ε, όχι βέβαια.

Φέτος, (ή μάλλον πέρσι πλέον...το 2015 τέλος πάντων) ήταν βασικά η χρονιά της κωμωδίας τρόμου. Βγήκαν ΠΟΛΛΕΣ και ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ κωμωδίες τρόμου, άλλες για πιο γενικό κοινό, χωρίς αίμα ας πούμε όπως το The Final Girls, άλλες πηγμένες στη γκοριά όπως το Deathgasm, άλλες για πιο "ψαγμένο" κοινό όπως το Gravy, και άλλες όπως αυτό εδώ, που είναι πολύ καλό μεν για όλους, αλλά για τους πιο σχετικούς είτε με τα Giallo, είτε με τις τεχνικές του σινεμά, είναι ΔΙΑΜΑΝΤΙ.
Η βαθμολογία αντικατοπτρίζει το εξής: Θα έβαζα ένα στρογγυλό 5/5 αλλά καταλαβαίνω ότι είδα πολύ περισσότερα καλαμπούρια απ ότι ο μέσος θεατής λόγω επαγγέλματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο μέσος θεατής δεν θα γελάσει. Και ο παντελώς άσχετος με τα Giallo θα γελάσει, αλλά αν εκείνος γελάσει μία, ο σχετικός με τα Giallo θα γελάσει 10, και ο σχετικός επαγγελματικά με τον κινηματογράφο θα γελάσει 100.