Absentia (2011)

Σκηνοθέτης: Mike Flanagan

Συγγραφέας: Mike Flanagan

Παίζουν: Katie Parker, Courtney Bell, Dave Levine

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $70.000

Release: 2011

Runtime: 87 mins

Declared dead, in Absentia

H Tricia, είναι γκαστρωμένη. Ο σύζυγός της ο Ντάνιελ, εχει εξαφανισθεί απο επταετίας.
Δέν εχει γκόμενο. Και είναι γκαστρωμένη. Ναί! Διακρίνουμε ενα ελαφρό σεναριακό κενό που δέν θα εξηγηθεί ποτέ των ποτών αλλα πάμε παρακάτου. Στα εφτά χρόνια εξαφάνισης μπορεί να υπογράψει τα χαρτιά που θα ανακυρήξουν τον σύζυγο και νομικά νεκρό, ενεκα εξαφάνισης. Ήτοι, Dead in Absentia.

Είμαστε αδερφές ρε και γουστέρνουμε. Πρώμπλεμ Ομοφοβικέ?

Η Callie, είναι η αδερφή της. Νοστιμούλα, αψηλή και πρώην πρεζόνι. Ερχεται για κατι μέρες στην μεγάλη αδερφούλα της, να βοηθήσει στο συναισθηματικό βάραθρο που έχει πέσει η δεύτερη, λόγω της υπογραφής του προαναφερθέντος πιστοποιητικού θανάτου, και της επικείμενης μετακόμισης απο την συζυγική εστία, ως προσπάθεια αλλαγής και επανάκτησης του ελέγχου της ζωής της. (ζωγραφίζω λεκτικά σήμερα...)

Ελάτε στο Glendale CA.
Εχουμε γαμάτα τούνελ.

Απεναντι απο το σπίτι, υπάρχει μια απολύτως συνηθισμένη υπόγεια διάβαση πεζών. Ούτε καν υπόγεια, διάβαση κάτω απο υπέργειο δρόμο. Ενα μεσαίου μεγέθους τουνελάκι.

Άμε στο γιό μου και πέστου να κλείσει το θερμοσίφωνο...
Τό'χω ανοιχτό απο το 1995.

Εκεί λοιπόν, σε ενα τζόγκινγκ, συναντεί ρακένδυτο τύπο, ο οποίος έχει πάθει αιδοιόπλακα που η μικρή μπορει και τον βλέπει, και την παρακαλεί να ειδοποιήσει τον γιό του!!! Πλην ομως η μικρή παραδόπιστη, κλάνει παστίλιες με δυόσμο και λοιπές μέντες και την κάμει με ελαφρά και πλάγια. (συνεχίζω να ζωγραφίζω λεκτικά!!!)

Η μεγάλη αδερφή όμως, αρνούμενη πάντα να ελπίζει για την επιστροφή του τηνκάνωντα, δέν σταμάτησε ποτέ να βάζει αφισσούλες στο δρόμο για εξαφανισμένο ατομο κλπ. Επίσης συναισθηματικά ποτέ δέν το δέχτηκε, και τελευταία χειροτερεύει. Τον βλέπει εδώ και εκεί, τον ονειρεύεται συνέχεια, προς τέρψιν του ψυχαναλυτή της, που διακρίνει χρυσορυχείο στην τύπισσα. Η μικρή όμως απο το σόκ της συνάντησης στο τούνελ το ψάχνει. Βρίσκει οτι αυτός που είδε, είναι εξαφανισμένος απο το 1995, και οτι ο γιός του διατείνεται οτι τον πήραν τέρατα. Ψάχνοντας βρίσκει και αλλες μυστήριες εξαφανίσεις, που οδηγούν στο ίδιο σημείο.
Στο τούνελ.

ΜΠΟΥ! Κέρδισα. Εφτα χρόνια ψάχνατε! Ρεκόρ Γκίνες κρυφτού έσπασα.

Και τότε, μετά απο 7 χρόνια, επανεμφανίζεται ο χαμένος σύζυγος. Ρακένδυτος, ξυπόλητος, αφυδατωμένος και υποσιτισμένος, με ουδεμία ανάμνηση του πού ήταν τα τελευταία 7 χρόνια.

Και την σπάει στον ευτραφή μπατσούλη που είχε αναλάβει τη χαρτοδουλειά της επίσημης εξαφάνισής του, ο οπόίος καλόβλεπε την γκαστρωμένη σύζυγο.

Ο Χαμένος, είναι, όπως και ο τύπος στο τούνελ, εκπληκτος για το οτι τον βλέπουν. Χωρίς ιδιαίτερη ακόμα επαφή με το περιβάλλον του, τον παίρνουν σπίτι, οπου εκεί, φαίνεται πλέον, οτι μάλλον κατα λάθος ξαμολήθηκε, και οτι "αυτοί" που τον κράταγαν τόσο καιρό, εχουν μάλλον έρθει να τον πάρουν πίσω...

Υπερ και κατά. Ας ξεκινήσουμε απο τα κατά. 70.000 δολλάρια. Είναι ψίχουλα. Δέν κάνεις ταινία με τόσα, παρα μόνο found footage που όλο σου το τεχνικό μέρος είναι της πλάκας. Και για αυτό εχουν γίνει τόσο της μόδας. Επειδή μέσα στη φτήνια τους, πολλοί προσπαθούν να κάνουν κανα στούντιο να τους προσέξει. Εδώ, ΔΕΝ είναι τέτοιο το έργο όμως. Οι φωτισμοί είναι σχεδόν ερασιτεχνικοί, παρότι δέν είναι, απλά οι σχετικοί με το επάγγελμα θα καταλάβουν οτι απλά ΔΕΝ υπήρχαν αρκετά φωτιστικά σώματα. Τα όποια εφφέ λάμπουν δια της απουσίας τους. Ακόμα και το μέηκ άπ είναι σχεδόν ημιτελές. Λές και βαφτήκανε όλοι μονοι τους στο σπίτι πρίν το γύρισμα.

-Θα φανεί το οτι ξέχασα να βαφτώ σήμερα?
-Μήν ανησυχείς. Δέν είχαμε λεφτά ούτε για φώτα σήμερα.

Οι διάλογοι, είναι της πλάκας σχεδόν παντού, και πολλοί απ αυτούς σου δίνουν την εντύπωση οτι έχουν μπεί για να απλώσει λίγο η ταινία, ή για να μην είναι μουγκή.
Αλλα αυτά, δέν είναι τίποτα, μπρός στις παντελώς θολές και άνευ καθοδήγησης ερμηνείες.
Δέν είναι ευκολο να παίξεις καλά, οταν η ποιότητα των διαλόγων είναι τόσο κακή, μια ματιά στον Αστυνόμο Θεοχάρη το αποδεικνύει. και είναι ακόμα πιό δύσκολο οταν δέν εχεις οδηγίες για την συνέπειά σου. Ολοι παίζουν λες και χρησιμοποιήθηκε τελικά η πρώτη πρώτη πρόβα, και είναι εμφανέστατο οτι οδηγίες δέν υπήρχαν. Μερικοί το πάνε το γράμμα, αλλα οι πρωταγωνίστριες όχι. Η πείρα όλων όσων έπαιξαν μικρή, χωρίς να τους δώσει την ευκαιρία να αναπτύξουν ενα δικο τους στύλ για να φαίνονται πιο άνετοι.
Και όλη την ώρα, ο σκηνοθέτης να κοιτάει τα πλανάκια του.
Τα οποία, είναι Πολύ μα πολύ καλά.
Καθαρά σκηνοθετικά, προτιμώ αυτήν την ταινία του Mike Flanagan απο την αλλη του γνωστότατη, το Oculus.

Γρήγορα ρε πρίν μας ζητήσουν ενοίκιο τούνελ.

Τα τριπόδια είναι ακριβά φαίνεται στο ενοίκιο, οπότε εδώ δέν είχαν κανένα για να ξεκουράσει τον οπερατέρ. Σχεδόν όλη η ταινία με κάμερα στο χέρι, αλλα αυτό του δίνει μια ναϊντίλας, τότε που ήταν της μοδός στα τηλεοπτικά ειδικά οι σχετικά κουνημένες κάμερες στο χέρι, σαν να είναι τα πάντα ενα υποκειμενικό πλάνο. Αυτό ΠΡΙΝ μας βαρέσει η μόδα του Found Footage. 
Αλλα εδώ λειτουργεί καλά. Εχει δώσει μια αμεσότητα, που την χρειάζεται η ταινία, γιατι το επίπεδο της παραγωγής της είναι εμφανέστατο. Οποια πρωτοτυπία, της κάνει καλό, για να ξεγελάσει το μάτι σου απο κεί που θάπρεπε να έχει πέσει χρήμα και δέν εχει πέσει.

-ΡΕ που είν' το παπούτσι μου?
-ΣΚΑΣΕ, το κάνουμε τέχνη και στο επιστρέφουμε.

Αν τώρα, με όλα τα άνωθεν καταλάβατε οτι βγάζω την ταινία μούφα, δέν σφάλλατε μέν, αλλα μόνο στο επίπεδο παραγωγής. ΟΧΙ στο επίπεδο σκηνοθεσίας, παρά τα σαφέστατα λάθη σε χειρισμό ηθοποιών κλπ.
Η προσωπική μου προσέγγιση, όταν μια ταινία έχει σαφή ελλατώματα, είναι η εξής:
Την βλέπω. Αφήνω να περάσουν μερικές μέρες ή βδομάδες, Μετά εξετάζω αν την θυμάμαι ακόμα και γιατί. Αν την θυμάμαι για τα λάθη που με έφεραν γέλια, όπως πχ το Don't Blink, ή επειδή έπαιζε μέσα η Lauren Francesca με τα σώβρακα όπως το Muck, tότε έιναι απλά μια κακή ταινία, και ίσως τόσο κακή που καταντάει καλή. 
Αν όμως την θυμάμαι ως αυτό που υποτίθεται οτι είναι, ΠΑΡΑ τα ελλατώματα, τότε κρίνεται επιτυχημένη, Γιατι ο σκηνοθέτης, παρά τα ελλατώματα, είτε τα δικά του σε χειρισμό ορισμένων μερών της ταινίας, είτε των ελλατωμάτων της φτηνής παραγωγής, κατάφερε να κάνει μια ταινία με ατμόσφαιρα που σου μένει.
Και εδώ έγινε ακριβώς αυτό.
Αφήνουμε στην άκρη τις συγκεχυμένες ερμηνείες, αφήνουμε στην ακρη τη φτήνια της παραγωγής, και εχουμε ενα αποτέλεσμα με πολύ σωστή και καλή χρήση μουσικής, με πάρα πολύ καλό μοντάζ, που καλύπτει τα προαναφερθέντα ελλατώματα, με εφφέ που κατα βάση λάμπουν δια της απουσίας τους αλλα δέν σε ενδιαφέρει καθόλου, γιατι μια σκια στον τοίχο μπορει να είναι πολύ πιο τρομακτική απο το τέρας που θα σου κάνει "ΜΠΟΥ", αρκεί να δοθεί με μαστοριά. Και εδώ ο Μάκης ο Φλάναγκαν την έχει, παρότι αλλού χάνει.

ΟΧΙ ΜΗ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Αποτέλεσμα?
Μια ταινία, που δέν κρύβει το οτι είναι ενα φτηνό Indy, αλλα εχει τόνους ατμόσφαιρας, εχει ενα πρωτότυπο σενάριο, εχει μετρημένα αυτά που θα σου δείξει και αυτά που δέν μπορεί και δέν θα σου δείξει, και τα χειρίζεται σωστά, οπως και αυτά που θα σου αποκαλύψει και αυτά που δέν πρόκειται. Δέν θα σε αφήσει με ερωτηματικά μεν, αλλα θα σε αφήσει ισως διψασμένο για μια συνέχεια.
Εχει ελλατώματα, και πολλά μάλιστα. Αλλα η ταμπακιέρα είναι οτι οταν ζυγιστούν με τα προτερήματα, τα δεύτερα κερδίζουν κατα κράτος, παίρνουν την κούπα, και κάνουν γύρο του θριάμβου υπο τις ιαχές των ενθουσιωδών οπαδών.

Δέν περιμένατε να υπάρχει αυτό το μέρος σε αυτή την ταινία ε? Κι όμως υπάρχει. Αλλα όχι για τους λόγους ακριβώς που περιμένετε/ελπίζετε. Σύμφωνοι η ταινία περιλαμβάνει την νοστιμούλα Katie Parker, η οποία έχει κατά πολλούς τα εχέγγυα να μπεί σε αυτήν την κατηγορία, παρότι εμένα μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που έχει χάσει πρόσφατα ΠΟΛΛΑ κιλά, αλλα εδώ βρισκόμαστε για τα Βυζγιά της Courtney Bell. ναι, της γκαστρωμένης πρωταγωνίστριας, που κανείς και ποτέ δέν μας εξηγεί το γιατί και το πώς είναι γκαστρωμένη, με εφτά χρόνια εξαφανισμένο σύζυγο, και συμπεριφορά που σου θυμίζει καλόγρια ή γυναίκα ναυτικου που τον περιμένει να γυρίσει.
Ούτε καν του χαμένου συζύγου δέν του φαίνεται περίεργο όταν επιστρέφει απο τα ξένα (?).

Οπότε τί ακριβώς κοιτάει ο ανυποψίαστος θεατής?

Βυζγιά εγκύου λοιπόν, που τα βλέπουμε παντού σε πλούσια ντεκολτέ, και όχι, το σχόλιο δέν εχει τίποτα το σεξιστικό. Δέν ειμαι απο αυτούς που πιστεύουν οτι μια εγκυος δεν θά'πρεπε να είναι σέξυ, αλλα απλά θέλει προσοχή το πως το δείχνεις σε μια ταινία, γιατι αν ειναι να χάνεις το υπολοιπο πλάνο για να δείς βυζγιά, ή θα πρέπ[ει να φαίνονται ακόμα περισσότερο, ή να είναι μέρος της υπόθεσης ή να μην είναι εγκύου, ώστε να μην εχεις και τύψεις που σ'άρέσανε. Εκτός αν δέν εχεις τύψεις έτσι κι αλλιως, Βίτσια είναι αυτά, τί να πώ...

Ο επιθεωρητής Κάλλαχαν μπορεί να έμεινε στην ιστορία με το αποόφθεγμά του περι απόψεων, αλλα προσωπικά θέλω να τις δικαιολογώ. Ωστε να εχω μια εμπεριστατωμένη, και με υψηλού επιπέδου ανάλυσης κωλοτρυπίδα.
Άποψη*** συγγνώμη.
Αναλύσαμε ενδελεχώς τα ελλατώματα της ταινίας, Το προτέρημα ειναι ενα και μόνο! Οτι η ταινία εχει τα προσόντα να σου μείνει και να την θυμάσαι. Και να την θυμάσαι σαν ταινία που σου άρεσε, οχι απο τις άλλες.
Πολύ καλή ατμόσφαιρα, πολύ καλό σενάριο, ασυνήθιστο, και μια διαρκής απειλή, που δέν ξερεις καν τι είναι και δέν σε ενδιαφέρει να μάθεις.
Προτείνεται σε φίλους των Indy, αλλα όχι σε αυτούς που έχουν συνηθίσει την αμερικανιά παραγωγή με τα κλισέ και τις ωραίες εικονίτσες. Εδώ πρέπει να παραβλέψεις τεχνικά ελλατώματα. Αλλα κανένα σεναριακό. Αλλα αυτή είναι απλά η γνώμη μου.
Αλλα ξέρετε τι λένε για τις γνώμες.
Είναι σαν τις σκωληκοειδείς αποφύσεις.
Μπορεί να μην έχεις κάν.