The Inhabitants (2015)

Directors: Michael Rasmussen, Shawn Rasmussen
Writers: Michael Rasmussen, Shawn Rasmussen
Stars: Elise Couture, Michael Reed, India Pearl
Vasilios Asimakos, Danny Bryck, Erica Derrickson
Country: USA
Release: 2015
Runtime: 90 min

The March Carriage. Ευρύχωρα δωμάτια, πλούσιο πρωινό, ποικιλία φαντασμάτων.

H Jessica και ο Dan είναι ζευγάρι και ενδιαφέρονται να αγοράσουν ένα πανδοχείο. Έτσι λοιπόν πηγαίνουν να δουν το ''March Carriage'' που διατηρούσαν δυο ηλικιωμένοι, αλλά πλέον πωλείται λόγω του θανάτου τους ενός.
Αν ήξεραν όμως τι πρόκειται να επακολουθήσει δε θα πέρναγαν ούτε απ' έξω.

Το δεύτερο όνειρο ζωής είναι να αγοράσουμε
μια βάρκα και να βγαίνουμε για κουτσομούρα

Τους υποδέχεται η ιδιοκτήτρια με την ανιψιά της που κανονίζει τα διαδικαστικά, καθώς η ηλικιωμένη γυναίκα υποφέρει από γεροντική άνοια και δεν είναι σε θέση να συνεννοηθεί. Το ζευγάρι διστάζει αρχικά γιατί δεν είναι σίγουροι αν τους επιτρέπουν τα οικονομικά τους να προχωρήσουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά τελικά παίρνουν τη μεγάλη απόφαση αφού γι΄αυτούς είναι όνειρο ζωής. Είναι πολύ λογικό εξάλλου για δυο 25χρονους να θέλουν διακαώς να αποκτήσουν πανδοχείο.

Για το πανδοχείο θέλω τριάντα χιλιάδες ακατέβατα.
Τα φαντάσματα πληρώνονται εξτρά με το κεφάλι. 

Να γίνει εκείνος συντηρητής και εκείνη καμαριέρα, να ξυπνούν από τις 5 για να φτιάξουν το πρωινό, να αραδιάσουν μερικά κουτσούβελα και να μη τους μένει χρόνος ούτε για κατούρημα και να ζήσουν ευτυχισμένοι στη μέση του πουθενά. Σημαντική πληροφορία:
Ο συγκεκριμένος τύπος καταλύματος ονομάζεται ''Bed and Breakfast'' γιατί προσφέρει δωμάτιο με πρωινό και δεν υπάρχουν άλλες υπηρεσίες. Αν σας τύχει, μη περιμένετε roome-service και cocktail bar.

Οκ, είναι το καλό μου προφίλ αλλά τελειώνεται με το πλάνο
γιατί θα αρπάξω καμιά πούντα 

Αφού έκαναν το όνειρο τους πραγματικότητα, μετακομίζουν και αρχίζουν όλα χαρά να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες για να ανακαινίσουν τον χώρο ώστε να μπορέσει να δεχθεί πελάτες.
Ανακαλύπτουν σε ένα βιβλίο ότι το οίκημα είναι κτισμένο από το 1665 και έχει αρκετά ''σκοτεινή'' ιστορία αλλά αυτό δε φαίνεται να τους πτοεί. Όταν ο Dan θα αναγκαστεί λόγω δουλειάς να πάει μερικές μέρες στο Σικάγο, η Jessica θα μείνει μόνη στο άδειο πανδοχείο και θα αρχίσει να εξερευνά τον χώρο. Όμως αυτό που θα ανακαλύψει θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα...

Έχουμε πει πολλές φορές ότι τα creepy ξενοδοχεία, πανδοχεία, μοτέλ και τα συναφή, είναι κλασσικό θέμα στις ταινίες τρόμου. Στους περισσότερους έρχεται στο μυαλό το Shining ή το Psycho, γεγονός απόλυτα λογικό αφού μιλάμε για δυο αριστουργήματα που στιγμάτισαν το είδος. Φυσικά έχουμε δει ανά τα έτη πολλά ακόμη horror hotels, με πιο πρόσφατο αυτό του American horror story.
Το Inhabitants έρχεται να προσθέσει ακόμα ένα στη λίστα μας, το ''March Carriage''.
Το πρόβλημα είναι ότι όση καλή διάθεση και αν έχεις δε μπορείς να πεις ότι το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό.

Αέραααααααα

Το Inhabitants είναι η νέα δουλειά των Michael Rasmussen και Shawn Rasmussen, των σεναριογράφων του The Ward του John Carpenter.  Το τονίζω για να ακολουθήσω το παράδειγμα τους αφού το αναφέρουν στο πόστερ,  όπως και στο πόστερ του Dark Feed που ήταν η προηγούμενη ταινία τους.
Δε λέω, το όνομα Carpenter είναι μεγάλη διαφήμιση και είναι λογικό να το εκμεταλλευτείς όταν είσαι πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά η δεύτερη φορά πάει πολύ.

Θα αρχίσω από τα θετικά, που είναι λίγα και θα τα ξεπετάξω γρήγορα. Οι δυο σκηνοθέτες έχουν καλή αισθητική στα πλάνα τους.
Είμαι από τους θεατές που δίνουν μεγάλη βάση στην αισθητική ενός φιλμ και εκπλήσσομαι ευχάριστα όταν συναντώ κάτι τέτοιο.
Μη φανταστείτε ότι είδα καμιά αισθητική πανδαισία, αλλά υπήρξαν κάποια ωραία κάδρα με σωστό φωτισμό που τράβηξαν τη προσοχή μου. Αυτό μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος αν προσέξει τις φωτογραφίες του review, που δίνουν την - λανθασμένη - αίσθηση ότι πρόκειται για μια προσεγμένη δουλειά.

Οι παιδικές φατσούλες είναι πάντα αξιαγάπητες. 

Επιπλέον κάποια τρομάγματα, δυο στον αριθμό, ήταν επιτυχημένα.
Οι λοιπές στιγμές που υποτίθεται θα έπρεπε να νιώσουμε κάποια ένταση δεν δούλεψαν σωστά και για αυτό ευθύνεται, μεταξύ άλλων, η μουσική υπόκρουση.
Όταν πας να δημιουργήσεις τρομακτική ατμόσφαιρα και έχεις για συνοδεία ένα συνεχές βουητό που προϊδεάζει τον θεατή γι΄αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει, χάνεις το παιχνίδι με το καλημέρα.


Επιπροσθέτως έλειπε εκείνος ρυθμός που θα σε μπάσει στο κλίμα ώστε να δώσεις την απαραίτητη προσοχή στα γεγονότα. Το αποτέλεσμα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να περνούν απαρατήρητα πολλά από αυτά που εκτυλίσσονται στην οθόνη και η ταινία να γίνεται επιεικώς βαρετή.

Μπάνιο σε ούζο. Εξαιρετική ιδέα. 

Εάν υπήρχαν μόνο αυτά τα προβλήματα θα λέγαμε απλά ότι πρόκειται για ένα μέτριο φιλμ, με θετικά και αρνητικά στοιχεία, αλλά το σενάριο δεν μας έκανε τη χάρη.
Η κεντρική ιδέα δεν είναι πρωτότυπη αλλά προσωπικά δε με ενοχλεί, εφόσον είναι σωστά εκτελεσμένη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχαν κενά, οι διάλογοι ήταν της πλάκας, η ιστορία δεν ήταν σωστά δομημένη και η ταινία ήταν γεμάτη με άσχετα γεγονότα για να περνάει η ώρα.
Τέσσερα στα τέσσερα δηλαδή!

Πρακτικό κούρεμα που εκτελεί χρέη κουρτίνας.

Το ζευγάρι κάνει δουλειές, η τύπισσα κόβει βόλτες με το σκύλο, βρίσκει τρεις άσχετους, οι άσχετοι πάνε στο πανδοχείο χωρίς λόγο και αιτία και πολλά ακόμα τέτοια χαριτωμένα, που σε κάνουν να θες να πετάξεις στην οθόνη τα ποπ-κορν με το μπολ μαζί. Μάλιστα ένας από τους άσχετους είναι ο Vasilios Asimakos και το αναφέρω γιατί είναι πατριωτάκι, αλλά δε νομίζω ότι είναι ευχάριστο για κανέναν ηθοποιό να υποδύεται έναν χαρακτήρα χωρίς λόγο ύπαρξης.

Οι ερμηνείες γενικά είναι μέτριες, αν και διαφαίνεται ότι οι πρωταγωνιστές  Elise Couture και Michael Reed κάνουν φιλότιμες προσπάθειες. Όμως δεν έχουν καθόλου καλή χημεία μεταξύ τους και δεν πείθουν σαν ζευγάρι. Τονίζω ότι αυτό γίνεται αντιληπτό από την αρχή και όχι σταδιακά, για να υποθέσουμε ότι ευθύνεται το μέρος. Μοιάζουν περισσότερο με δυο ξένους που συγκατοικούν, κουτουπώνονται καμιά φορά και έχουν το ίδιο εντυπωσιακό όνειρο...να ανοίξουν πανδοχείο στα 25!

Από το μπουκάλι λείπει ένα ποτήρι.
Η τύπισσα κρατάει στο χέρι το ποτήρι και έχει πιει μια γουλιά. Σε όλη τη σκηνή δείχνει τύφλα στο μεθύσι.
 Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος πως τα κατάφερε;;;

Δε μπορώ να πω ότι η ταινία είναι χάσιμο χρόνου. Είναι άδικη έκφραση όταν βλέπεις ότι έχει γίνει κάποιου είδους προσπάθεια, ασχέτως αν τελικά δεν πέτυχε. Θα ήθελα πολύ να βάλω 2 στα 5 ή αλλιώς 4 στα 10 μπουκάλια - κρασοπότηρα - σφηνάκια - καράφες ή όπως αλλιώς τα έχετε βαφτίσει πολύ επιτυχημένα κατά καιρούς. Και αυτό αποκλειστικά για την αισθητική που με εξέπληξε ευχάριστα σε κάποια σημεία, όμως δε μπόρεσα τελικά να παραβλέψω τα σεναριακά προβλήματα.
Θα ήταν καλό στο μέλλον οι δυο δημιουργοί να ασχοληθούν αποκλειστικά με τη σκηνοθεσία και να μείνουν μακρυά από το σενάριο. Τώρα αν αναρωτιέστε αν αξίζει τελικά τον κόπο να κάνετε μια βόλτα μαζί με τους ήρωες στο March Carriage, θα πω όχι. Μόνο τα φαντάσματα περνάνε καλά εκεί.