Horror Bar: Noroi aka The Curse (2005)

Σκηνοθέτης: Kôji Shiraishi

Συγγραφέας: Kôji Shiraishi

Παίζουν: Jin Muraki, Rio Kanno, Tomono Kuga

Χώρα: Nippon

Release: 2005

Budget: $2,000,000

Runtime: 115 min

Noroi. Τα πχιό σκχιαχτικά κουλουράκια της διεθνούς Κινηματογραφίας.

Μασαφούμι Κομπαγιάσι. Γνωστός Δημοσιογράφος, σε διαρκή ερευνα για το μεταφυσικό, το τριτοματικό, και το ανεξήγητο. Κάτι σαν το Λιακόπουλο δηλαδή αλλα δέν πουλάει βιβλία. Πουλάει ντοκυμανταίρ.
Η Ταινία, είναι ενα ντοκυμανταίρ λοιπόν, που περιλαμβάνει ολη του την ερευνα για το τελευταίο του ντοκυμανταίρ, πρίν εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Τζους, παει , ξηφανίσθη. Σα να χάνεται ο Λιακόπουλος λοιπόν, και να μην τον βρίσκει ούτε η Νικολούλη.

Digital Beta. Για όσους ξέρουν απο Patch Panel.

Ο Κομπαγιάσι, ως καλός ερευνητής, αρπάει τον οπερατέρ του ή έστω την καμερά του και τρέχει, οπου ακούγεται κάτι έστω και αμυδρά ανεξήγητο, σε ελπίδα εξόρυξης μεγαλύτερης Ιστορίας. Ετσι εδώ, απο τα παράπονα μιας γυναίκας και της μικρής της κόρης, για περίεργα κλάματα μωρού απο το διπλανό σπίτι που δέν κατοικεί μωρό αλλα μια Γυναίκα με τον μικρό (5-6 ετών) γιό της, βγαίνει μια μεγαλύτερη Ιστορία.
Η προσπάθεια επαφής με την γειτόνισσα, καταλήγει σε ξέχεσμα πρώτης, προφανώς η γειτόνισσα δέν εκτιμά επαφή με ευτραφή Δημ/φο, κομπλέ με οπερατέρ να της χτυπάνε τα κουδούνια.

Twist: Η γειτόνισσα, μετακομίζει, η παραπονούμενη με την κόρη της, πεθαίνουν σε τροχαίο εντος 5 ημερών απο την μετακόμιση.

Τώρα μπλέκουμε σκηνές απο Ιαπωνικό ριάλιτι, οπου παιδιά με δηλωμένες δυνάμεις ESP, παίζουν ενα παιχνίδι οπου προσπαθουν να μαντέψουν πράγματα κλπ. Ενα κορίτσι, η Κάνα, διαπρέπει και βρίσκει ολα τα κρυμμένα σχήματα κλπ, εκτός του τελευταίου, οπου προφανώς πεινάει, και θέλει κουλουράκι.

Χέστηκα αν σας θυμίζει εξωγήινο, εμένα κουλουράκι μου θυμίζει. Προφανώς πείναγα...

Η Κάνα, μέχρι που κανει νερό να υλοποιηθεί εντός μποτίλιας απο το πουθενά!!! (Ήτοι, διψάει κιόλας)

Ανακατεύουμε επίσης εδώ, μια νεαρά ηθοποιόν, την Μαρίκα, (ναι, Μαρίκα) Ματσουμότο, που σε άλλο ριάλιτι, σε επίσκεψη σε εγκατελλειμένο Ναό, παθαίνει ενα χοντρό Νταράκουλι και χτυπχιέται στα χώματα, γιατι βλέπει και ακουει πράματα που κανείς αλλος δεν βλεπει.

Σσσττ.. μου μιλανε τα κουλουράκια.

Γονείς Κάνας, και Μαρίκα, (ναι, Μαρίκα) δίνουν επίσης συνεντεύξεις στον Κομπαγιάσι, για κατα τα φαινόμενα ασχετα πράγματα με την εκλειπούσα παραπονούμενη της αρχής.

Αλλο αστέρι της έρευνας, ο Μιτσούο Χόρι. Σούπερ Μέντιουμ, που κυκλοφορεί με καπέλο και παλτό τίγκα στο αλουμινόχαρτο, ως Χοτ Ντόγκ τέρας, γιατι έτσι, λέει, δέν τον βλέπουν τα Εκτοπλασματικά Σκουλήκια απο τα οποία προστατεύει τον κόσμο. (Κάπου κεί, μέχρι και ο Λιακόπουλος σηκώνει τα χέρια.)

Πχιάνω Ολα της DIGEA στο κρανίο κατευθείαν, χωρίς τηλεόραση!

Σε συνέντευξη στον Κομπαγιάσι, περίεργα καρρέ εμφανίζονται ανάμεσα απο τα πλάνα του Χόρι.

Σας τόπα οτι έχουμε θέμα με κουλουράκια!!! Πώς? Τί εννοείτε "Δέν ειναι κουλουράκια"?

Όμως, ΤΙΠΟΤΑ δέν είναι ασχετο, και αρχίζει να πλέκεται ενας ιστός, οπου όλα είναι αλληλένδετα, οπως διαφαίνεται απο την εκτεταμένη έρευνα.
Κεντρικό σημείο αναφοράς, η αρχική μετακομίσασα γειτόνισσα με τον γιό της.

Βάζεις μέσα και ένα χωριό, αρκοπύντως δαιμονολατρικό, που καλύφθηκε απο τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε απο ενα νέο φράγμα το 1978 (οχι τη Λίμνη Πλαστήρα), και το μπλέξιμο εκτοξέυεται.

Πεθαίνουν και διάφοροι εντωμεταξύ, αρχίζουν να λιγοστεύουν αυτοι απο τους οποίους ο Κομπαγιάσι μπορει να παρει συνεντευξη, και το σκηνικο κοντεύει να θυμίσει Game of Thrones, που πέφτουν ολοι σαν τις μύγες.
Η πλοκή μπερδεύεται, φαινομενικά ασχετα γεγονότα διαπλέκονται μεταξύ τους, και η υπόθεση παίρνει υπερφυσική και επικίνδυνη τροπή, απειλώντας όλους τους εμπλεκόμενους.

Πάμ' πίσω στην αρχή. Η Ταινία ειναι ενα ντοκυμανταίρ, κανονικό και μονταρισμένο, με ενθετες σκηνές αρχείου, οπως τα τεμάχια απο τα ριάλιτι με την Κάνα και την Μαρίκα (νάι, Μαρίκα), με την μουσικούλα του, τους τίτλους του, τις κάρτες που σου λένε ποιος είναι αυτός που μιλάει, συνεντεύξεις, απόψεις ειδικών κλπ. Κομπλέ.
Συγκεκριμένα, είδα μόνο ένα (1) πλάνο, που δέν υπήρχε δικαιολογία να υπάρχει, αλλα υπήρχε μονο για να ειπωθεί κάτι και να το ακούσουμε εμείς.
Μετά απο τόσες ταινίες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, σα να λέμε, Τσιρίζει η αδερφή σου απο τον επάνω όροφο ρε φίλε, και η πρώτη σου δουλειά είναι να αρπάξεις την κάμερα για να πας να δεις τι τρέχει?
Η χειρότερα, να σε κυνηγάνε τελώνια, διάολες, και 27 τέρατα της αποκάλυψης, και το μόνο που σκέφτεσαι είναι να βάλεις το κινητό να τραβάει ΟΧΙ το τι σε κυνηγάει, αλλα το που πηγαίνεις? ΕΛΕΟΣ ΡΕ!!!
Εδώ, ακόμα και σε ένα σημείο που φάνηκε λίγο αδικαιολόγητη η κάμερα, δικαιολογείται γιατι έχει το φρεζολάητ επάνω, ειδάλλως θα πέφτανε όλοι σε κανα γκρεμό νυχτιάτικο.
(Για το γεγονός του οτι δέν υπάρχει κάμερα που να πρεπει να καταγράφει κιόλας για να δουλεύει το φώς, σφυρίζωμεν αδιάφορα, ποιώντας την νήσσαν. Ντάξ, πταίσμα)

Η πλοκή της ταινίας, ΔΕΝ είναι, επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολη. Είναι σχεδόν κατασκοπικού θριλερικού τύπου, οπου ο λόγος που βλέπουμε οτι βλέπουμε εξηγείται λίγο πριν την τελική κορύφωσιν.
Και πρέπει να πώ εδώ, οτι δέν καταφέρνει να ΜΗΝ γίνει βαρετό ανα σημεία, οχι επειδή δέν γίνεται τίποτα, αλλα επειδή σε εχει μπλέξει κάμποσο ενδεχομένως, και τό χεις χάσει.

Ταινία τρόμου. Οκ. Αν είστε απαφτούς, που ψάχνουν να δουν ταινία για να τρομάξουν, προσπεράστε με χάρη, και χαμόγελο βγαίνοντας απο την πίσω πόρτα σφυρίζοντας αδιάφορα το μουσικό θέμα του The Thing. Δέν πρόκειται να τρομάξετε, αλλα αυτό μάλλον γίνεται εμφανές εξ αρχής, απο την αληθοφάνεια του ντοκυμανταίρ. Θα σκιαχτείτε όμως.
Αν απο την άλλη είστε απο τους τύποι που τους αρέσουν τα κουλουράκια, δείτε το.

Υλικά: 2 φλ Αλευρι του 1822 απο πετρόμυλο για γαϊδουρια, 2 φλ αίμα μπαμπουϊνου, 1 κ,γλ Μπέηκιν, και φλέμα όσο πάρει. Ανακατευουμε ψέλνοντας επίκληση στον Καγκουροτάμπα, και βάζουμε σε προθερμασμένο στους 1200° φούρνο για 4,7 δευτερόλεπτα. Απολαυστε με γάλα μεσα σε κρανίο φόξ τερριέ.

θα μείνετε με μερικά ίσως αναπάντητα στο τέλος. Τύπου: "Ο αποτέτοιος τί απέγινε?" ή "γιατι ανοιξαν τα φώτα στην τάδε σκηνή" ή "Ποιός εφαγε τελικά τα κουλουράκια?" αλλα ειναι ανευ ουσίας. Η υπόθεση είναι ευκρινής, "εξηγήσιμη" (όσο μπορει να είναι μια τέτοια υπόθεση που μπλέκει μεταφυσικά, τελώνια, διάολες, κουλουράκια και άλλα) και απλά αφήνει ενδεχομενως εναν κάποιο αέρα, για ένα δεύτερο μέρος που -ίσως ευτυχώς- δέν εγινε ποτέ. Δέν σε αφήνει με απορίες για τα άμεσα παντως.

Η ταινία χαρακτηρίζεται "δύσκολη". Απο αλλους θα χαρακτηριστεί και βαρετή, και απο αλλους μουφα, γιατι δέν τρομάξανε.

Εγω την χαρακτηρίζω ενα κανονικότατο Ντοκυμανταίρ, που ενδεχομένως θα μπορούσαμε να το δούμε και στην κανονική τηλεόραση (Με παρουσιαστή το Χαρδαβέλλα, πεθένο μιλάμε) αν δέν ηταν και τα κάποια στοιχεία που το καθιστούν τρόμου. Αλλα το στυλάκι είναι αυτό! Του κανονικού ντοκυμανταίρ, και αν κάτσεις να το δείς ως τέτοιο, και οχι προετοιμασμένος/νη να τρομάξεις και να δαγκώνεις παπλωματα, δέν πρόκειται να σε απογοητεύσει. Αντιθέτως, μάλλον και ικανοποιημένος/νη θα μείνεις, και θα καταπιείς καμμια μύγα αν δεν κλεισεις το στόμα.

Ο Σκηνοθέτης μας, ο Kôji Shiraishi, είναι αυτός που αργότερα εφτιαξε και το Grotesque.

Και όπως και σε εκείνο το ρηβιού, σας αφήνω με μια φωτό του, για να γνωρίζουμε τις φάτσες που ντύνουν τα αρρωστότερα μυαλά του επαγγέλματος, και επιβεβαιώνουν την βλάβη που κρύβεται πίσω τους.