Wolf Creek (2005)

Σκηνοθέτης: Greg McLean 

Συγγραφέας: Greg McLean

Παίζουν: John Jarratt, Nathan Phillips, Cassandra Magrath, Kestie Morassi

Χώρα: Αυστραλία

Budget: $1,000,000

Runtime: 99 min

Release: 2005

How can you be found when no-one knows you're missing?

Based on True Events on Wolf Creek

Μια παρέα νεαρών φίλων, κάμει backpacking στην Αυστραλία. Οπερ σημαίνει, βάλαμε σε ενα σακκίδιο τρία σώβρακα, ενα εντομοκτόνο, ένα τσαντίρι και αέρα πατέρα φύγαμε και οπου γής και πατρίς. Λάθος πρώτο.

ΤΟ περίεργο της παρέας αυτής, είναι οτι ΔΕΝ αποτελείται απο Μια απολύτως ξέκωλη ξανθιά, την σεμνή και μετρημένη φίλη της, τον αθλητή γκομενο της πρώτης, τον φιλο του που σπουδάζει ψυχολογία και ένα νέρντ.

-Fire up the Barby mate?   -I beg your pardon?

Η Παρέα εδώ, αποτελείται απο δύο νεαρές Αγγλίδες σε διακοπές στις αποικίες, και εναν Αυστραλό φίλο τους. Αγνωστο το πώς καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Η μάλλον το πώς καταλαβαίνουν οι Αγγλίδες οποιονδήποτε εκεί πού ναι.






Πάρτυ μέχρι τελικής πτώσεως, γενικά και ειδικά πιώματα μεγάλης ολκής, ασύστολη κραιπάλη και Άγιος ο Θεός. Η τελευταία ιδέα είναι το να πάνε στο Κουήνσλαντ. Οπότε αγοράζουν και ενα σαπάκι του 1821, φορτώνουν στο πορτ μπαγκαζ τα σακκίδια, και off they fuck.

Αλλος σκοπός, να κάμουν μια στάση στο δρόμο, για να δουν τον κρατήρα στο Wolf Creek, εναν απο τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Στην πραγματικότητα αυτό, όχι στην ταινία. Ο κρατήρας δέν ειναι εφφέ. Υπάρχει. Αποφασίζουν να ρίξουν ενα σκαρφάλωμα για να μπούν μέσα στον κρατήρα, και μια πεζοπορία, παρότι δέν εχουν παρα πολύ χρόνο στη διάθεσή τους μέχρι τη δύση του ηλίου. Ξεκινάνε, και με το τέρμα της πεζοπορίας, είναι ήδη νύχτα και το αμάξι αρνείται να πάρει μπρός. Oι αποφάσεις δύσκολες. Ή θα περπατήσουν 4200 χλμ μεχρι τον πολιτισμό, ή θα την βγάλουν μέσα στο αμάξι στη μέση του πουθενά, περιτριγυρισμένοι απο καγκουρά, πόσσουμ, τσιπούρες, τι σκατά εχει εκει πέρα τέλος πάντων.

Αλλα όχι! Διάσωσις τελευταίας στιγμής, στο πρόσωπο ευθυτενούς και περήφανου φαβοριτοφόρου ντόπιου καραμπαστουνόβλαχου, με φορτηγίδα με 25000 βάτ φώτα, και φάτσα που εμπνέει εμπιστοσύνη αφού εμπνεύσει το γέλιο πρώτα.

G'Day. Let my Wallaby Be mate.

Και το όνομα αυτού? Mick Taylor. (Μίκ Τάηλα στα Αυστραλέζικα)
"Ούπς την πατήσατε, δέν δουλεύει", το πόρισμα του λεβεντόβλαχου, να σας ρυμουλκήσω στο τσαρδί μου να σας το σιάξω το πρωί, η πρόταση. Και την δέχονται! Λάθος δεύτερο.

Nefelim Mining Co.

Μια και δυό, πάνε στο προαναφερθέν τσαρδί, ενα νταμάρι ταμπελοφορεμένο ως Navithalim Mining Co.

Ο Τύπος είναι περίεργος αλλα ευχάριστος και γελαδερός, πράγμα που οι νέοι μας το αποδίδουν στην έλλειψη ανθρώπινης επαφής, και πιθανόν στην παρατεταμένη αγαμία, μιας και δέν φαίνεται να υπάρχουν γίδες πουθενά εκει γύρω.
Ούτε κάν καγκουρά.
Ντάξ, γυαλίζει ο μάτης του λίγο, αλλα τί σκατά, δέν εχουμε και επιλογές, ας κοιμηθούμε, και βλέπουμε το πρωί.

Το πρωί λοιπόν, αυτό που βλέπουμε, ειναι οτι ξυπνάμε ξεχωριστά, δεμένοι και φιμωμένοι.
Να ανησυχήσουμε?
Η συνέχεια αναμενόμενη. Ο Μπαστουνόβλαχος αποδεικνύεται συλλέκτης χοληδόχων κύστεων τουριστών, ο ενας τουρίστας ψάχνει τον άλλον, παμε να σώσουμε τα τομάρια μας, αχ ο παρα λίγο γκομενος ειναι βασανισμένος αλλα δεν εχω χρόνο, χέστον παναφύγω κλπ κλπ ευτράπελα.

Είναι φονιάς ο χωρισμός, και εδώ εχουμε την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός αποκομμένου απο τον κοινωνικό ιστό μοναχικού απόβλητου, που πασχίζει για μια ανθρώπινη επαφή, μια κουβέντα, ενα χάδι, μια όμορφη κουβέντα...
Μπά, όχι.
Εχουμε εναν πειραγμένο που σφάζει τουρίστες και κανει τις ωοθήκες τους κολλιέ.

Ίσως είναι ενας ανθρωπος παρεξηγημένος.

Το οτι κάποιος έρχεται προς το μέρος σου στριγγλίζοντας και κρατώντας Μπαλντά, δέν ειναι λόγος να γυρίσεις και να τρέχεις κάνοντας μελανιές με τις φτέρνες σου στο σβέρκο σου. Ισως προσφέρει δωρεάν μαθήματα σωστού κοψίματος αγκινάρας.
Ούτε. Να σε σφάξει θέλει και να παστώσει το ένα μπούτι σου για το χειμώνα.
Βασικά τί εχουμε δώ? Εχουμε μια σλασσεργιά/σπλαττεργιά. ΑΛΛΑ αντί ο δολοφόνος ναναι κανας κλισουμπας Τζεησονοειδής, που δέν ξερεις γιατι υφίσταται, η κανας Χανιμπαλικός τύπος σε απολυτον επαφήν με τα πάθη του τα οποία εχει αναλύσει επειδή είναι και διπλωματουχος, ή καναν γενικώς ψυχοπαθή απρόβλεπτο τύπο, εχουμε εναν μάλλον κωμικό μπαστουνοβλαχοτυπάκο, τον Μίκ Τάηλα (Αυστραλέζικη προφορά), που όσο τον κοιτάς ΑΔΥΝΑΤΕΙΣ να τον πάρεις στα σοβαρά. Παρόλα αυτά εχει εργαλειοθήκη με πένσες για νύχια και δόντια, τανάλιες, εξολκείς πλεμονιών κλπ.
Ο Μίκ Τάηλα ειναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ταινίας, παρότι ως θύτης, θα επρεπε να ειναι δευτερα/ανταγωνιστής.
Στοιχείον! Τον John Jarratt που υποδύεται τον Μίκ Τάηλα δέν τον ήξερα. Τον εψαξα να τον δώ σε ρολους πρίν απο το Wolf Creek, και αποδεικνύεται οτι είναι ενας εξαιρετικός καρατερίστας. οταν τον κοιτάς δέν βλεπεις την κωμική φάτσα του Μίκ Τέηλα.

Οταν ομως κοιτάς τον Μίκ Τάηλα ΔΕΝ βλεπεις τον John Jarratt. Aριστοτεχνικότατη ερμηνεία, μεταξύ κωμωδίας και δράματος συνέχεια, ανακατεμένη με καταστροφή καρριέρας, γιατι απο τέτοιο ρόλο, αντε να ξεκολλήσεις. Αυτός και ο Ταξίαρχος Θεοχάρης.

Σημείον ενδιαφέροντος. Θυμάστε το Crocodile Dundee, και το κλασσικο THIS is a knife? Ε, αυστραλέζικο το έργο, εχει και τη δικιά του βερσιών εδώ.


Λίγα επιγραμματικα ιστορικά. Η ταινία (όπως οι μισές ταινίες τρόμου) διατείνεται οτι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Ivan who? Fuck'em. Mick Taylor speaking.

Εδω εχουμε το εξης. Η Βόρεια Επικράτεια της Αυστραλίας, δέν επέτρεψε την προβολή οταν εγινε το αρχικό release, γιατι εκκρεμούσε η δίκη του Bradley John Murdoch, καταδικασμένου πλέον για το φόνο ενός Άγγλου τουρίστα. Η ταμπελα Navithalim Mining Co. στο νταμάρι που μένει ο Μίκ Τάηλα είναι ενα λογοπαίγνιο/αναγραμματισμός του ονόματος του Ivan Milat καταδικασμένου για 7 φόνους τουριστών, απο το 89 εως το 93.

Οπότε, ενώ η ταινία δέν ειναι ευθέως η Ιστορία κανενός απο τους παραπάνω, δανείζεται στοιχεία απο όλους, με ενδεχομένως βασικό, μια αντιπάθεια προς το Βρεταννικόν στοιχείον, που είναι έτσι κι αλλιως βαθειά ριζωμένη σε κάθε Αυστραλό ακόμα και πρώτης γενιάς.

G'Day and May your chooks turn into emus and kick your dunny door down

Κατακλείδα. Τελικά τί εχουμε δώ? Εχουμε βασικα εναν κλαυσίγελο, περνάς μια ταινία όλοκληρη μή ξεροντας αν αυτό που μόλις βρήκες αστείο, ΕΠΡΕΠΕ να είναι αστείο ή όχι. Ο δολοφόνος τόσο διφορούμενος που δέν ξερεις απο που να τον πιάσεις, αλλα φχαριστιέσαι κάθε δευτερόλεπτο εμφάνισής του. Η κατάσταση, το θεμα και το σενάριο σχεδόν ανευ ουσίας, καλύπτονται απόλυτα απο την πληθωρικότατη παρουσία του Μίκ Τάηλα.
Φιλική συμβουλή...
Αν οι φιλοι σας δέν χάνουν ευκαιρία να σας κάμουν κομπλιμάν για το χιούμορ σας, υποψιαστείτε οτι δέν έχετε, και ΜΗΝ δείτε την ταινία. Δέν θα το πιάσετε, και θα την δείτε σαν οποιαδήποτε αλλη ταινία, και δέν θα είναι τίποτα.
Αν απο την άλλη, την είδατε και δέν ήταν τίποτα, ε, τότε μάλλον όντως δέν εχετε χιούμορ.
Δέν θα σας αρνηθούμε το δικαίωμα να βλέπετε και να διαβάζετε ό,τι θέλετε, αλλα... τί κανετε εδώ?