Grotesque aka Gurotesuku (2009)

Σκηνοθέτης: Kôji Shiraishi

Συγγραφέας: Kôji Shiraishi

Παίζουν: Kotoha Hiroyama, Hiroaki Kawatsure, Shigeo Ôsako

Χώρα: Nippon

Release: 2009

Runtime: 73 min

#Gurotesuku, #Lovestory,#Kittens Playing, #Spring beautiful Day

Iάπων νεαρός, ντροπαλός, και πιθανοτάτως παρθένος, κορτάρει αδέξια Ιαπώνισσα νεαρά, μάλλον όχι παρθένα, (αλλά εκεί οι καλές κοπέλες σαν παρθένες φέρονται) συναδέλφισσα από το γραφείο.

Στην επιστροφή από το πρώτο τους αδέξιο, ντροπαλό και μάλλον παρθένο τους ραντεβού, πέφτουν αμφότεροι θύματα απαγωγής από "κάποιον".
Ξυπνούν κάπως έτσι:

Ήξερες ότι γουστέρνω Hardcore BDSM και με έφερες δω; Έλα μολόγα, χεχεχε, έλα πες... χεχε... όχι;;;;

Ταχέως το σκηνικό αλλάζει σε κάπως έτσι:

Μαρέσουν τα βυζγιά σου. Λέω να τα κάνω πορτατίφ.

Άκουσα ότι ήθελες να χάσεις 10 κιλά. Η επιθυμία σου διαταγή μου.

Θα σου φτιάξω το μαλλί, μετά το κρανίο, μετά το σκώτι, και μετά το πάγκρεας. Τι χρώμα θες το τελευταίο;

Βασανιστήρια, άνευ τέλους, άνευ αιτίας, άνευ ελπίδας, άνευ αναισθητικού.  

Τέλος Υπόθεσης.

Είναι Gore. ΠΟΛΥ όμως.

Είναι splatter. ΠΟΛΥ όμως.

Από την άλλη, ΔΕΝ είναι το χειρότερο Gore ή Splatter που έχετε δει. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω ποσότητες αίματος ή αηδίας. Δεν είναι εκεί το θέμα.

Το θέμα είναι εδώ:

Η λέξη disturbing δεν έχει ακριβώς το ίδιο νόημα στη μετάφραση. Επίσης δεν έχουμε κάποια λέξη που να αποδίδει ακριβώς αυτό το νόημα. Μάλλον είμαστε πιο χοντρόπετσοι από τους κουτόφραγκους. Αλλά το disturbing αποδίδει ορθά το νόημα.

Για να είμαι ειλικρινής, είδα το έργο τρώγοντας, χωρίς να χάσω την όρεξή μου, παρά τις διάφορες σκηνές τέτοιου είδους:

Α! Τώρα που το θυμήθηκα, ήταν καλά τα λουκάνικα που σας είδα να τρώτε;

Με κάρφωνες με το βλέμμα σου ε; Σειρά μου τώρα.

Είναι ο τρόπος που γίνονται όλα. Επικρατεί μια ηρεμία, μια ψυχρότητα, μια απαλότητα κινήσεων, μια σιγουριά για το τι πρέπει να γίνει, που το κάνουν τόσο εκφοβιστικό.

Ο βασανιστής, δεν αλλάζει σχεδόν καθόλου και ποτέ ύφος, Ρίτσαρντ Γκηρ ένα πράμα.

Ήσυχα. Αν φωνάξεις, θα σου κόψω τη γλώσσα. Αν μουγκρίσεις, θα σου κόψω και τις φωνητικές χορδές.

Δεν ξέρεις ποιος είναι, δεν ξέρεις γιατί το κάνει, και εκ των συμφραζομένων, δεν περιμένεις να μάθεις κιόλας. Οι δυο ήρωες, δεν είναι τύποι που να σου δίνουν την εντύπωση ότι κρύβουν κανένα ένοχο μυστικό, κανένα λόγο που να προτρέπει σε εκδίκηση, δεν υπάρχει λόγος πουθενά.

Η μόνη πιθανότητα το βίτσιο του βασανιστή. 

Στο 'πα να μην βάζεις το δάχτυλο στη μύτη γιατί θα σου βγει σε κακό. Στο είπα!!!!

Και ΕΚΕΙ πέραν της σπλαττεριάς είναι ο τρόμος της υπόθεσης, γιατί ο Ιάπων, δεν είναι κανένας Ευρωπαίος που γυαλίζει το μάτι του, με κλισέ μαύρα ρούχα και πέτσινα, ή ένας επιτηδευμένα ήρεμος Χάνιμπαλ Λέκτερ, που χάνει την απροσωπία που έντεχνα καλλιεργεί ως ρόλος από τη μουσική και την ξεκάρφωτη σκηνοθεσία του προσώπου του. Είναι ένας κανονικότατα Κος Κανένας, που τον βλέπεις στο μετρό στη Στάση του Λεωφορείου, στην Εφορία, στο σπίτι στο γραφείο, στην εξοχή, και τον προσπερνάς γιατί τίποτα πάνω του δεν δείχνει τίποτα που να σε κάνει να τον θυμάσαι.
Εκτός αν ξέρεις ότι ο μόνος τρόπος σεξουαλικής του διέγερσης είναι το να κόβει κρέατα από ανυποψίαστους. Γιατί μάλλον κάπου εκεί είναι το θεματάκι του τελικώς.
Και μέσα σε όλο τον τρόμο και το αίμα, η ηλιαχτίδα του ρομάντζου, του Ιπποτισμού, της αυταπάρνησης, της αυτοθυσίας. Η οποία ηλιαχτίδα μπαίνει μέσα στο μπουντρούμι από ένα βρώμικο και κιτρινισμένο τζάμι, το οποίο όμως σύντομα γίνεται κατακόκκινο.

Ok, φαΐ δεν έχει η ταινία, μόνο σε μια σκηνή, και δεν λέει, αλλά επειδή είμαστε Έλληνες, θεωρούμε ότι θα έπρεπε να μπαίνει μια αναφορά σε φαΐ, όταν μια ταινία έχει εκτενείς σκηνές με άντερα, γιατί παρ' όλη τη σπλαττεριά, το μυαλό του Έλληνα δεν νομίζουμε ότι μπορεί να αποφύγει την συνεπαγωγή: Άντερο<=>κοκορέτσι.
Εδώ λοιπόν, το κοκορέτσι, και πολλά άλλα, σκωταριές, γλυκάδια, αντεράκια, υλικά για γαρδούμπες, τζιγεροσαρμαδάκια, εξοχικά κλπ, βρίσκονται σε αφθονία, ειδικά αν σας διέπουν κανιβαλιστικές γαστριμαργικές τάσεις, αλλά νταξ, ποιοί είμαστε μεις για να σας κρίνουμε?



Νταξ εδώ είναι λίγο περίεργο το θέμα, έχουμε μερικά πλανάκια που ο τύπος πετάει τα βυζγιά του θύματος όξω, και μια εκτενέστερη σκηνή, όπου όμως, τη μια τα βλέπεις, την άλλη εξαφανίζονται.
Όποιος το 'πιασε, το 'πιασε.

Πές μου, αν κάνεις παιδιά θα τα θηλάσεις; Τι; Ναι; Είσαι σίγουρη;

Τελικό συμπέρασμα, με ενα ελαφρό ημι-Σπώηλερ Αλέρτ. Το φινάλε της ταινίας, είναι αρκούντως και τραβηγμένο από τα μαλλιά και παντελώς γελοίο.

ΑΛΛΑ

Είναι τόσο τιτανοτεράστιο το WTF Factor της ταινίας, όπου με το φινάλε, απλά κλείνεις το στόμα με το οποίο έχεις μείνει ανοιχτό, και πας παρακάτω με ανασηκωμένα τα φρύδια σε έκφραση μεγάλης απορίας.
Είναι από τις ταινίες, που λες: Αυτόν τον σεναριογράφο ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΩ.
Που απορείς τι είδους διεστραμμένο μυαλό σκάρωσε αυτήν την ιστορία, κι ας μην είναι πρωτότυπη ή ανατρεπτική. Ε εμείς θα σας τον δείξουμε πάντως. Γιατί εκτός από το Gurotesuku, ο Kôji Shiraishi μας έχει δώσει και το Noroi: The Curse (2005), και το Kuchisake-onna A Slit-Mouthed Woman (2007). Νάτος λοιπόν, και προσέξτε το ανώμαλο βλέμμα των δαιμονικών ματιών του παραμορφωμένου από την κακία προσώπου του.

Εν ολίγοις: Άλλοι θα το λατρέψουν, άλλοι θα το βρουν γελοίο, άλλοι θα ξερνοβολήσουν τα άντερά τους, αλλά σίγουρα, ΟΛΟΙ θα το θυμούνται.

Κλείσιμο στο ηλιοβασίλεμα. "Είμαι ένας φτωχός και μόνος Δημιομπόϋ"