Man Bites Dog aka C'est arrivé près de chez vous (1992)

Σκηνοθεσία: Rémy Belvaux, André Bonzel, Benoît Poelvoorde

Συγγραφείς: Rémy Belvaux, André Bonzel, Benoît Poelvoorde, Vincent Tavier

Παίζουν: Benoît Poelvoorde, Rémy Belvaux, André Bonzel, Jean-Marc Chenut,  Jacqueline Poelvoorde-Pappaert,Nelly Pappaert

Χώρα: Βέλγιο

Release: 1992

Budget: BEF 1,000,000 (25000€)

Runtime: 95 min

Οσο προσεκτικά πάντως και να το είδα, δέν είδα πουθενά Άντρα να δαγκάνει σκύλο.

Καλωσήλθατε σε ένα ντοκυμανταίρ, για τον βίο και τα έργα του κατα συρροήν δολοφόνου της γειτονιάς σας.

Η αρχή του έργου, θεωρητικώς, σε προδιαθέτει για την συνέχεια. Ας την παρακολουθήσουμε.

Συνεχίζουμε με μια ενδελεχή ανάλυση του τί λόγος έρματος πρεπει να υπάρχει, αναλόγως του σωματικού βάρους του θύματος, ωστε το τελευταίο, να βουλιάξει και να μην κινδυνεύσει να αναδυθεί απο κεί που θα το φουντάρουμε δίνοντας σημαντικά στοιχεία για μας, και τους λόγους που το δολοφονήσαμε.

Add caption

Απο κεί και πέρα, παρακολουθούμε τον Μπέν, (Μπενουά) το αντικείμενο μελέτης μας, με το κινηματογραφικό μας συνεργείο, Σκηνοθέτη, Οπερατέρ και ηχολήπτη, στις καθημερινές του ασχολίες, που περιλαμβάνουν δολοφονίες, ληστείες, απαγγελία ποίησης, κοινωνικά σχόλια για την ζωή το σύμπαν και τα πάντα, παράθεση κριτικής περι της σύγχρονης αρχιτεκτονικής κλπ.

Σκοτώνουμε με όσο δυνατόν λιγότερη φασίνα μετα.

...και κάνουμε dispose το body με ησυχία, τάξη και ασφάλεια.

 Ολα βαίνουν ομαλώς, εντος πλαισίων ενος ντοκυμανταίρ, εως ότου το συνεργείο, αρχίζει να εμπλέκεται στο στόρι, λόγω εγγύτητος με το αντικείμενό τους, και ως θύμα, αλλα και ως θύτης.

Λοιπόν, τί έχουμε τελικά εδώ? Εχουμε μια μαύρη, αλλα ΠΟΛΥ Μαύρη κωμωδία, απ'αυτές που ίσως δέν πρόκειται να σε κάνουν κάν να γελάσεις, αλλα το κωμικό της υπόθεσης είναι πλεγμένο μέσα της. Ητοι, οχι, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να κανεις ενα ντοκυμανταίρ για έναν δολοφόνο εν ώρα δουλειάς, γιατι άν τό κανες μαλλον θα πήγαινες φυλακή ως συνεργός τουλάχιστον, ή έστω, δέν θα είχες την φάτσα του Δολοφόνου σε κοινή θέα. Η ακόμα χειρτότερα, την οικογένειά του, το σπίτι του, τους φίλους του κλπ.

Οσο ψωνάρα και αν ήταν ο ίδιος (γιατι είναι).

"Τεχνικά" εχουμε ενα Mockumentary που καθ οδόν, γυρνάει σε Found Footage, μιας και ξεκινά μονταρισμένο κανονικά, με πρόζα πανω σε δράση, με σφήνες πλάνα voice over κλπ, αλλα στα μισά καταλήγει ουσιαστικά σε παράθεση του υπολοίπου υλικού οπως το βρήκαμε απο τη λήψη. Εχουμε την ψωνάρα ενός δολοφόνου, που μιλάει για τα πάντα μόνο και μόνο επειδή βρήκε ενα βήμα, μια ταινία γι αυτόν, (άγνωστο πώς). Εχουμε την παράθεση του "ηθικου του κώδικα" που αντιτίθεται στο οτι μια οικογένεια σκοτώθηκε τσάμπα, αφου δέν εχουν τίποτα στο σπίτι αξιο κλοπής, παρόλα αυτά συνεχίζει δολοφονώντας και το παιδάκι της οικογένειας (σκηνη που αναμενόμενα κόπηκε απο την Αμερικανική βερσιών).

Το συνεργείο, αρχικά απλά ακολουθεί, μέχρι που σε μια μη αναμενόμενη τροπή, αφου ενα θύμα ξεφεύγει και αναγκάζονται σε κυνηγητό, ενα μέλος καταλήγει θύμα του θύματος.

Σιγά σιγά, η εμπλοκή γίνεται μεγαλύτερη καταλήγοντας σε ενα βιασμό αλλου θύματος, οπου λιάρδα μεν, αλλα συμμετέχουν όλοι.

Ο Μπενουά λοιπόν, είναι ψωναρομαλακάκος. Μεγάλης Ολκής. Αλλα ένοπλος οπότε δεν του λεει και κανεις τίποτα. Τα διάφορα trivia της ταινίας αποκαλύπτουν τα εξής: Οτι οι συμμετέχοντες, ήτοι μανα απτέρας παππούδες του Μπέν, είναι οντως αυτοί, απλά κάθονταν εκεί και λέγανε τα δικά τους, πράγμα που βόλεψε, καθ'ότι η οικογένεια του Μπεν υποτίθεται οτι δέν εχει ιδέαν για τις δραστηριότητές του, δεν ξερανε οι αθρωπες οτι θα παίζανε σε ταινία ως οικογένεια κατα συρροήν δολοφόνου οι άμοιροι...

Η Βία της ταινίας...
Θα το πώ με κίνδυνο να ακουστώ υπεραναλυτικός μαλάκας κριτικού τύπου...
Η Βία έρχεται αβίαστα, είναι "Γαλλικού" τύπου. Ητοι, χονδροειδής, και σούρχεται εκει που δέν το περιμένεις. Σε αντιπαράθεση με την αμερικανικού τύπου, που πρώτα κάμωμε ατμοσφαιρα, χώνουμε και την μουσικούλα μας, ανάβουμε και δυο κεριά, βάζουμε και άλατα στη μπανιέρα και μετά τσααααααακ.
Εδώ κάθεσαι χορέυεις καλαματιανό στο γάμο, και ξαφνικά ένας τύπος απο πίσω, διαμελίζει τη νύφη ας πούμε. Ετσι, απότομα.

Το μπιφτέκι σου. Που έχεις κρυμμένο το μπιφτέκι σου? ΦΕΡΕ ΤΟ ΜΠΙΦΤΕΚΙ ΣΟΥ.

Αλλα αυτή η "Γαλλικού" τύπου βία, παρότι απότομη και άνευ περισσοτέρων εξηγήσεων συνήθως, σε κάνει να χωνέψεις το γεγονός και τη βαρύτητά του καλύτερα. Και πάλι σε αντιπαράθεση με την Αμερικανιά δράσης ας πούμε, που οι καλοί/κακοί/περαστικοί, πέφτουν σαν τις μύγες και δέν ρίχνεις κάν δεύτερη ματιά.

Παρακάτω. Εγραψα πρίν οτι το έργο, περνάει απο κανονικό μονταρισμένο ντοκυμανταίρ, σε found footage. Ουδεμιά εξήγηση δέν δίνεται επ αυτού, απλά συμβαίνει, καπου εκεί που το συνεργείο αρχίζει και εμπλέκεται στα δρώμενα, ενεργά πλεον.

Ο Νίνος Φενέκ Μικελίδης θα έλεγε οτι είναι το pivotal point, οπου ο συμβολισμός μια καταναλωτικής καπιταλιστικής κοινωνίας, στην μορφή τριών επαγγελματιών που εκμεταλλεύονται τα πάθη των αθώων που εκπροσωπούν την εργατική τάξη, στα χέρια του Μπεν, σαφούς αναφοράς στο τραπεζικό σύστημα, αποκτούν συνείδηση, τασσόμενοι υπέρ των αγώνων τους, αλλα υπο το βάρος της καπιταλιστικής προπαγάνδας, μπλέκουν τις προτεραιότητές τους, καταλήγοντας βασανιστές αντί για απελευθερωτές.

Δέν ηταν σωστό το φώς, τον ξανασκοτώνεις σε παρακαλώ αλλη μια?

Το κωμικό στοιχείο πάντως είναι διάχυτο του κερατά, παρότι είναι κωμωδία τύπου "What dafuck Did I just See?" παρά τύπου ROFL.

"Ιστορικά" τώρα, η ταινία γυρισμένη το 1992, προηγείται του Blair Witch Project (1999), αλλα ακομα και μια indy παραγωγή Αμερικής, σίγουρα θα είχε καλυτερη τύχη απο ενα Βέλγικο B-Movie. Οπότε πήγαν αλλου τα Found Footage πρωτεία, παρότι κανενα απο τα δύο δεν τα έχει, αφού υπήρχε ήδη το Cannibal Holocaust (1980).

Νομίζω οτι το Βέλγιο, δέν εχει χάσει τα πρωτεία, της μεγαλύτερης κατα κεφαλήν κατανάλωσης μπύρας παγκοσμίως, οπότε δέν αποτελεί έκπληξη, το οτι όλοι πίνουν συνέχεια ενα πράμα.

Εις Υγείαν.

Ντάξ, δώ είναι λίγο γράν γκινιόλ να μιλήσεις περι Βυζγιών, μιας και η μόνη αναλογη σκηνή είναι βιασμού, και δή Ομαδικού, αλλα ναί, υπάρχει. Οπότε πάρτε και το δείγμα δωρεάν.

H ταμπακιέρα:

Η Ταινία ειναι Μαύρη κωμωδία. ΠΟΛΥ μαύρη όμως, δέν προβλέπεται να γελάτε στα αλήθεια, δέν υπάρχουν καλαμπούρια, δεν πεφτουν τούρτες στα μούτρα, αλλα όλη της η ατμόσφαιρα και το θέμα είναι τραβηγμένα τόσο πολύ απο τα μαλλια, που καθίστανται κωμικά. Πράγμα που ισχύει μέχρι τέλους, παρά την μεταστροφή των ρόλων και των ηρώων.

Αξίζει τον κόπο να το δείτε, έστω Ιστορικά, και ως παράδειγμα του πώς μπορεις να κανεις μια πολύ καλή ταινία, με σχεδόν μηδέν μέσα και χρήματα. 

Και μήν ξεχνάμε και τον ορίτζιναλ τίτλο της ταινίας: "C'est arrivé près de chez vous" που σημαίνει: "Συνέβη κοντά σας". Μηπως πρεπει να ρίξετε μια πιό προσεκτική ματιά στους γέίτονες?