The Poughkeepsie Tapes (2007)

Σκηνοθέτης: John Erick Dowdle

Συγγραφείς: Drew Dowdle , John Erick Dowdle

Παίζουν: Stacy Chbosky, Ben Messmer, Samantha Robson

Χώρα: ΗΠΑ

Release: 2007-2014

Runtime: 86 mins

Δη Πού(?) Κήπση Ταρες

Σε ένα σπίτι στο Πουκίπσι (δέν μπορώ ούτε γραμμένη να δώ τη λέξη χωρίς να γελάσω...) απο το οποίο ο ενοικιαστής έφυγε, μετά απο έλεγχο της σπιτονοικοκυράς, βρίσκονται πάνω απο 800 βιντεοκασσέτες, τακτικά τοποθετημένες και αρχειοθετημένες με ημερολογιακή σειρά. Οι κασσέτες, δείχνουν την δράση ενος κατα συρροή δολοφόνου, απο δεκαετίας.

Παραδίδονται φυσικά στην αστυνομία, αποκεί στο FBI, και ξεκινάει κυνήγι για να βρούν τον υπάιτιο όλων των δολοφονιών, βασανιστηρίων, απαγωγών κλπ, που περιγράφονται γλαφυρότατα στις κασσέτες του Πουκίπσι. (κρατιέμαι...)

Η ταινία είναι ενα ντοκυμανταίρ, που ανατρέχει στα γνωστά πλέον λόγω δημοσιότητας γεγονότα, με αναπαραστάσεις, παίρνοντας συνεντεύξεις απο Πράκτορες, αστυνομικούς, ειδικούς, γονείς και φίλους θυμάτων, γείτονες, περαστικούς, τουρίστες, θείτσες κλπ.

Παρακαλούμε, αν ανευρεθεί, να παραδοθεί σε ένα τεμάχιο.
Δίδεται αμοιβή.

Το FBI βρίσκοντας τις κασσέτες μπορει να συνδέσει εξαφανίσεις και άλυτα εγκλήματα με τον συγκεκριμένο θύτη. "Κεντρική" υπόθεση, γύρω απο την οποία περιστρέφεται το ντοκυμανταίρ, η απαγωγή της Cheryl Dempsey, μιας νεαρής την οποία απαγάγει απο το σπίτι της, σκοτώνοντας και διαμελίζοντας τον φίλο της.

Γινόμαστε μάρτυρες λοιπόν, του χρονικού της προσπάθειας σύλληψής του.

Ως mockumentary, η περιγραφή της υπόθεσης δέν μπορεί να είναι μεγάλη. Μπορει να είναι εκτενέστερη όμως μια μίνι ανάλυση. Πάμε σε λίγα ιστορικά ημι-παράδοξα της παραγωγής.

7 χρόνια χοροπηδημα! ο κώλος μου έγινε φλάτ.

Η ταινία πρωτοκυκλοφόρησε το 2007, και προβλήθηκε τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς στο Tribeca Film Festival, χωρίς διανομέα. Απολύτως φυσιολογικό, γιατι ολα σχεδόν τα ίντυ, διανομή δέν εχουν εξασφαλισμένη, και περιμένουν στα φεστιβάλ, μήπως το δεί κάποιος scout κάποιου στούντιο και τους προτείνει να το αναλάβει. Ετσι κι εδώ, το είδε η MGM, το άρπαξε, και το προγραμμάτισε για ρηλής το Δεκέμβρη. Το κότσαρε και ως τρέιλερ σε άλλα δικά της ρηλής, όλοι το περίμεναν, αλλα πέντε βδομάδες πρίν την ημερομηνία διανομής, το απέσυρε και τό βαλε στο ράφι. Δέν το κυκλοφόρησε ούτε σε DVD ούτε σε Blu Ray.
Η ταινία ξεχάστηκε απο τους ιθύνοντες, απερρίφθησαν προτάσεις αλλων διανομέων να αγοράσουν τα δικαιώματα, και έμεινε να μαζεύει σκόνη.
Λογικά, εφόσον μιλάμε για χώρρωρ φάνς, άρχισαν οι σπέκουλες και οι συνομωσιολογίες.
Η ταινία είχε υλικό απο πραγματικούς δολοφόνους, το FBI τους υποχρέωσε σε απόσυρση επειδή ηταν αληθινή ιστορία παρότι οχι το υλικό και διάφορα αλλα τέτοια ωραία.

Στο οπισθόφυλλο: Αν το δείτε ποτέ να κυκλοφορεί
νόμιμα, να μας χέσετε πατόκορφα.

Οπότε, το 2014, κανει ενα τσάαααακ η MGM και το βγάζει τον Ιούλιο σε VOD. Ανασκιρτούν απο χαρά οι χώρρωρ φάνς που δεν το χαν δεί, κλείνονται στόματα συνομωσιολόγων, παρότι κάποιοι υπέθεσαν οτι το FBI απλά είχε συλλάβει τον οποιο ύποπτο οπότε άφησαν την ταινία ελεύθερη, και όλοι είναι ευτυχισμένοι και γουργουρίζουν σαν γατιά στην ποδιά 65χρονης θείτσας.

Και δυο βδομάδες μετά, το ξαναποσύρουν.
ΕΛΕΟΣ ΡΕ. Η ΔΩΣΤΕ ΤΟ Η ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟ. ΠΑΡΤΕ ΜΙΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ.
Η τελική είναι ότι ακόμα να το δούμε στις αίθουσες, ή σε επίσημο DVD ή Blu Ray, και αναρωτιέμαι αν θα το δούμε ποτέ.
Στην φήμη της ταινίας βέβαια, αυτό έχει κάνει καλό, αλλά όχι στα κέρδη της.

Πάμ' παρακάτω.
Η ταινία είναι γραμμένη απο αμφότερα τα αδέρφια Dowdle, τον Drew Dowdle που έχει γράψει μαζί με τον σκηνοθέτη μεγάλο του αδερφό John Erick Dowdle, ολες σχεδόν τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει ο τελευταίος. Οι οποίες περιλαμβάνουν τις γνωστότατες Quarantine του 2008, Devil το 2010, As Above, So Below του 2014 και το αναμενόμενο μέσα στο 2015 No Escape. Που σημαίνει οτι το ράφι στο οποίο μπήκε η πρώτη τους "σοβαρή" ταινία, δεν κόλλησε ευτυχώς για μας την καριέρα τους.

Είναι Mockumentary.

Δέν είναι σπλατεργιά. Είναι το "Μαστορέματα Online"

Kαι μάλιστα σαν διάρθρωση, απο τα πολύ καλά. Εχει σωστές αναλογίες υλικού found footage (που είναι εξάλλου και το όλο θέμα της ταινίας) και συνεντεύξεων σύν λοιπού υλικού, και το found footage κομμάτι είναι ισως και υπερβολικά ρεαλιστικό.
Περιμένετε μετά απο αυτό να μπούμε σε φάση να περιγράφουμε γκοριές και σπλαττεριές αλλα εις μάτην.
ΔΕΝ έχει.
Όπως δέν θα είχε και ενα κανονικό ντοκυμανταίρ που θα έδειχνε η τηλεόραση.
Ομως, καταφέρνει να "Ίπτανται μια υφέρπουσα απειλή" (sic Ζουράρις) όπου βλέπεις πλάνο απο την κάμερα του δολοφόνου. με λίγα λόγια, σε τραβάει ανετα να το θεωρήσεις αληθινό, εν μέρει λόγω του οτι, όπου υπάρχει υλικό του δολοφόνου, είναι ενα απόλυτα αμοντάριστο υλικό με την καμερα να ξεχνιέται ανοιχτή στο κάθισμα του αυτοκινήτου, να κουνιέται κλπ, και εν μέρει με την "άνεση" που ο δολοφόνος κάνει ότι κάνει.

ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΤΙΣ ΑΝΑΚΑΤΕΨΕ? Ε? Ε?

Εμφανίζεται σπάνια στις κασσέτες, και πάντα είτε μεταμφιεσμένος είτε παντελώς καλυμμένος. Στο μεγαλύτερο μέρος, βλέπουμε ψυχολογικά ή μή βασανιστήρια.

Η απαχθείσα Cheryl Dempsey, εχει γίνει το σέξ τόϋ του, την εχει κρατήσει εκεί, υποχρεώνοντάς την να είναι η σκλάβα του, και κάνοντάς της τέτοια πλύση εγκεφάλου, που η άμοιρη εχει αποκτήσει σύνδρομο Στοκχόλμης, Βερολίνου, Ουλάαν Μπατόρ, και Κάτω Τραχανοπλαγιάς ταυτόχρονα.

ΔΕΝ είναι μια ταινία που θα σε τρομάξει με αυτό που βλέπεις. Ούτε είναι μια ταινία, με σκοτεινή ατμόσφαιρα, τύπου κάστρο με φάντασμα κλπ. Είναι ενα κανονικότατο ντοκυμανταίρ, και μήν περιμένει να δεί κάποιος κάτι περισσότερο απο άποψη τρόμου. Αν το θέμα δέν ηταν τέτοιο, θα κατηγοριοποιούταν στα θρίλερ αποκλειστικά.

Δέ θα με πιάσουν ποτές.
Θα χακάρω τους φούρνους μικροκυμάτων τους
και θα τους ψήσω ΟΛΟΥΣ. Χνιε χνιε χνιε!!!

Ο "τρόμος" της υπόθεσης είναι όπως γίνεται πολλές φορές, στην προσωπικότητα του δολοφόνου, του οποίου το πρόσωπο δέν βλέπουμε ποτέ. 

Ακούμε την φωνή του, και ακούγεται απο νορμάλ ανθρωπος, έως (συνήθως) λίγο νέρντ, αμήχανος και κάπως φλού, κάπως ασαφής. 

Επίσης ενοχλητικός μιας και η φωνή του είναι ψιλή. Θα έλεγα φανταστείτε υπόξανθο διοπτροφόρο, αδύνατο υπάλληλο στο ταχυδρομείο με μάλλινο γιλέκο, γυαλιά με κοκκάλινο σκελετό και χωρίστρα. Κάπως έτσι... 

Κάποιον ξέρω έτσι...ποιόν? 

Α ναι!!!

Επι το έργον όμως, μεταμορφώνεται. και κάπου εκεί, στην συνειδητοποίηση του οτι ο δολοφόνος δέν εχει την προσωπικότητα του Δρ Λέκτερ ή την Βλάβη του Τζέησον τρομάζεις με το πιθανό της υπόθεσης όπως και με την θεατρικότητά του, που ενω μερικές φορές αγγίζει το γελοίο, η όλη κατάσταση δέν σε αφήνει όχι να γελάσεις, αλλα ουτε να μήν ενοχληθείς. Γνωστοτατο παράδειγμα το κάτωθι! Δέν μπορεί, χώρρωρ φάνς είστε, κάπου το έχετε πετύχει, ακόμα και αν δέν ξέρατε απο πού είναι. Μήν ανησυχείτε, είναι Σπώηλερ φρή.

Η Πίκρα τώρα...
Οι ερμηνείες και οι διάλογοι. Αυτά τα δύο, ειναι κάτι που εδώ καθότι δέν είμαστε Αγγλόφωνοι μας περνάνε στο ντούκου. Ειδικά το δεύτερο.

Εεε, ο τέτοιος, εε ο δολοφόνος, ναι, εεε είναι κακός, εεε
ναι, και πριόνοζε τα θύματα με κουτάλα, εε ναι, και εεε...

Ο ενδεδειγμένος τρόπος να βγάλεις ντοκυμανταιρίστικο παίξιμο απο τους ηθοποιούς σου είναι να μην τους δώσεις κείμενο παρα μόνο γενικές οδηγίες για το τί πρεπει να πούν. Γιατι σε ενα Mockumentary ΔΕΝ θελεις να παίξουν. Θες να τα πούν φυσικά, γιατι το παίξιμο φαίνεται σαν τη ρίγα μες στην μπαλλα, και δέν κολλάει με τίποτα.

Εδώ λοιπόν, είναι εμφανές οτι δόθηκε ακριβές κείμενο, με αποτέλεσμα, παρά τις προσπάθειες των συμμετεχόντων ηθοποιών το αποτέλεσμα να είναι κάτω του μετρίου. Ακούς ατάκες που δέν θα ήταν δυνατόν να τις πεί κάποιος με την θέση/στάτους/μόρφωση αυτού που τις λέει, και αντιδράσεις που δέν θα έκανε αν δεν "τό παιζε".
Αυτά όμως, είτε για τους Αγγλόφωνους είτε για αυτούς που έχουν τόσο καλή γνώση της γλώσσας που δέν χρειάζονται υπότιτλους.

Του βάζω ενα 3/5. Σα να λέμε 6/10. Θα μπορούσα ανετα να του βάλω λιγότερο, γιατι είμαι απο εκείνους που δέν χρειάζονται υπότιτλους, οπότε αυτά που αναφέρω ως ελλατώματα, μου μπήκαν κάπως στο μάτι. Αλλα όσο σκέφτομαι την ταινία, τόσο πιο ασήμαντα μου φαίνονται, και τόσο πιο πολύ μου μένει η συνολική ατμόσφαιρα και εμπειρία της, η οποία με αντάμοιψε με το παραπάνω.

Παίζει να με λύσει κάποιος? Με ξαναδένετε για το ρηλής..

Που σημαίνει οτι θα μπορούσα να της βάλω και παραπάνω απο το 3/5 τελικά... Μπέρδεμα.
Τελικά και περιέργως, αν σου κάνει αυτό το υποείδος του mockumentary, με όλο το Found Footage του, καθότι είναι υποείδος που εχει όσους φίλους και πολέμιους, η ταινία σου μένει χαραγμένη περιέργως στο μυαλό, και παρά τα ελλατώματά της, και παρα το γεγονός του οτι δέν τρόμαξες σταλήθεια βλέποντάς την. Θα την είχα στην μικρή μου λίστα με τις πολύ "σοβαρές" μου ταινίες, αν δεν ηταν το όνομα!

Πουκίπσι! 

ΠΟΥΚΙΠΣΙ. 

ΧΑΑΑΑΑΑΑΑ