It Follows (2015)

Σκηνοθέτης: David Robert Mitchell

Συγγραφέας: David Robert Mitchell

Παίζουν: Maika Monroe, Keir Gilchrist, Lili Sepe, Olivia Luccardi

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $2,000,000

Release: 2015

Runtime: 100 min

It Follows like the stench of shit.

H Jay είναι μια 19χρονη κοπέλα σαν όλες τις άλλες.  Η ζωή της είναι  γεμάτη όνειρα, ανέμελες στιγμές, βόλτες με φίλους και φυσικά γκόμενους. Όλα θα  αλλάξουν όταν γνωρίζει ένα μπάνικο τύπο και αποφασίζει να βγει ραντεβού μαζί του. Μια φυσιολογική βραδιά στο σινεμά θα καταλήξει σε φυσιολογική ενδοαμάξια ξεπέτα και τότε η Jay θα αρχίσει να ζει τον απόλυτο εφιάλτη. 

Νόμιζα ότι το πάει το γράμμα και μου βγήκε ξενέρωτος. Ζω τον απόλυτο εφιάλτη. 

Ο τύπος τη προειδοποιεί ότι της μετέδωσε ''κάτι'' που θα την ακολουθεί από εδώ και στο εξής τόσο επίμονα όσο η κυτταρίτιδα. Το ''κάτι'' δε μπορεί να τρέξει, αλλά θα επιμείνει μέχρι να καταφέρει να την πιάσει και να της κάνει κακό. 

Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί από αυτό είναι να το μεταδώσει σε κανέναν άλλον ανυποψίαστο, ομοίως με ξεπέτα.

''Κάτι'' σταμάτα να με ακολουθείς μου αρέσουν ούτως η άλλως οι ξεπέτες. 

Άραγε τι είναι αυτό που της μετέδωσε; Είναι μια κατάρα που πάει σετάκι με μερικά φαντάσματα; Είναι ένα αφροδίσιο νόσημα; Η μήπως δεν είναι τίποτε απ' όλα αυτά και τα πάντα είναι αποκύημα της νεανικής της φαντασίας;

Η Jay σταδιακά θα αρχίσει να βλέπει πράγματα που οι άλλοι δε μπορούν να δουν, πράγματα από κάποια άλλη διάσταση που φαίνεται να την ακολουθούν επίμονα. Έχοντας τους φίλους της στο πλευρό της θα προσπαθήσει να ξετυλίξει την άκρη του νήματος ώστε να ξεφύγει πριν να είναι για όλους αργά. 

Η αίσθηση ότι κάποιος μας ακολουθεί είναι μια από τις πιο συχνές φοβίες. 

Οι περισσότεροι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να κοιτάει πίσω με ανησυχία μετά από κάποιο περίεργο θόρυβο έστω για μια φορά στη ζωή μας.  Με αυτό τον φόβο καταπιάνεται και η ταινία, τον φόβο της αβεβαιότητας για το άγνωστο που μας έχει πάρει στο κατόπι και καλούμαστε να τον αντιμετωπίσουμε ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά.

Η κόκκινη γόβα και το πόδι σε 90 μοίρες θα φορεθούν πολύ φέτος το καλοκαίρι  

Το It Follows σάρωσε τα φεστιβάλ και διαφημίστηκε ως η καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς.

Ο τρόμος όμως ήταν καλεσμένος αλλού, με αποτέλεσμα να την κάνει με ελαφρά στο δεκάλεπτο και εμείς μείναμε να παρακολουθούμε ένα ψυχολογικό θρίλερ με κάποια μεταφυσικά στοιχεία για ντεκόρ.

Πραγματικά αρχίζω να αναρωτιέμαι για τα κριτήρια με τα οποία χαρακτηρίζεται ένα έργο ως τρόμου. Ίσως όσοι περιμένουμε μια τρομακτική ατμόσφαιρα ή έστω κάποιες τρομακτικές σκηνές, να ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν, διαβολικά πλασμένο και στη πραγματικότητα ταινίες σαν αυτή να προκαλούν μαζικές λιποθυμίες από φρίκη.

Τζά σε τρόμαξα! 

Θα πεταχτεί τώρα κάποιος από το κοινό και θα μου πει ότι υπάρχει και ο ψυχολογικός τρόμος και όντως ο μάστορας θα έχει δίκιο. Μόνο που  πριν αρχίσετε όλοι να πυροβολείτε τον πιανίστα θα πρέπει να επισημάνω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση  πήρε απουσία και αυτός και μάλιστα αδικαιολόγητη.

Η σκηνοθεσία είναι άρτια τεχνικά, μας προσφέρει αξιόλογα καδραρίσματα και ωραία, αν και υπερβολικά πολλά, πανοραμίκ πλάνα. Ο David Robert Mitchell είναι σαφώς ταλαντούχος δημιουργός, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δίνει τη μεγαλύτερη βάση στον τομέα της αισθητικής με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία. Θα μου πείτε μόνο εδώ συμβαίνει;
Όχι φυσικά, αλλά εδώ απλά βγάζει μάτι.

Ως αποτέλεσμα, ο συνδυασμός τρόμου και ψυχολογικού θρίλερ δεν αποδίδει σωστά. Ειδικά στο κομμάτι του τρόμου υπάρχει μεγάλο πρόβλημα αφού σε κάποιες φάσεις η ταινία όχι μόνο δε τρομάζει αλλά προκαλεί γέλιο. Σίγουρα οι συγκεκριμένες ''άτυχες'' στιγμές δε θα ενοχλούσαν το ίδιο αν μιλάγαμε για ταινία της σειράς, αλλά από μια κατά τα άλλα ποιοτική παραγωγή δε περιμένεις κάτι τέτοιο. 

H υποκριτική αποτελεί ένα απο τα μεγάλα θετικά του φιλμ και η πρωταγωνίστρια Maika Monroe που θυμόμαστε από το The Guest, μας κάνει σαφές με την ερμηνεία της ότι ήρθε για να μείνει. 

Στον αντίποδα όμως ο ρυθμός είναι αργός, με λίγες σκόρπιες καλές και ατμοσφαιρικές στιγμές που δυστυχώς δεν επαρκούν για να προκαλέσουν την ανησυχία που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.

Μέχρι τα μισά δεν υπάρχει στην ουσία καμία εξέλιξη και η ιστορία αναμασάει τα ίδια μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε, που έρχεται το ίδιο ήρεμα για να ταιριάζει με το σύνολο με αποτέλεσμα να μην προσφέρει καμία κορύφωση.

Ο αργός ρυθμός μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και θετικά εφόσον η ατμόσφαιρα έχει τη δυναμική να δημιουργήσει ένα κλίμα συνεχούς ανασφάλειας στο θεατή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως  η ατμόσφαιρα μας ''ακολούθησε'' σε κάποιες στιγμές αλλά δε μας ''έπιασε''. 

Έχω γίνει πεσιμίστρια ή όντως μου έπεσε από τώρα το βυζί; 

Όλα αυτά συνδυάζονται με μια μια μουσική υπόκρουση από casio , που δίνει την αίσθηση ενός θρίλερ περασμένων δεκαετιών και θυμίζει έντονα κάποιο από τα αγαπημένα μας χιτάκια του Carpenter. Μπορεί η μουσική να δίνει ένταση και να σώζει έτσι σε αρκετά σημεία την κατάσταση αλλά δε παύει να είναι κάτι συνηθισμένο και είναι άξιο απορίας το γεγονός ότι το συγκεκριμένο soundtrack έχει εκθειαστεί τόσο πολύ. 

Το βασικό πρόβλημα όμως του It Follows βρίσκεται στο σενάριο.

To σενάριο για μια ταινία που στηρίζεται στον ψυχολογικό τρόμο και όχι στα jump scares είναι το Α και το Ω και εδώ τα νοήματα μένουν σε κάποια σημεία ανολοκλήρωτα με αποτέλεσμα να φαίνονται ρηχά.

Αυτή η ρομαντική στιγμή ενδείκνυται γα να μαζέψω μερικά βλήτα για τη χορτόπιτα. 

Η κεντρική ιδέα είναι φρέσκια αλλά έχει ένα μικρό ζητηματάκι με το ρεαλισμό.

Στα έργα τρόμου φυσικά δεν υπάρχει ρεαλισμός, αλλά αυτό εδώ δεν είναι έργο τρόμου!

Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που χρησιμοποιεί αλληγορία για να αποδώσει συγκεκριμένα νοήματα. 

Όπως προαναφέρθηκε το θέμα είναι οι φοβίες...

Σε αυτό το σημείο ας αναρωτηθούμε όλοι αν έχουμε περάσει ποτέ αν είχαμε κανέναν φόβο εκείνη την περίοδο, όταν νομίζαμε ότι το σύμπαν μας ανήκει και θέλαμε να τα δοκιμάσουμε όλα αμέσως και ειδικά τον έρωτα...Μάλιστα, όχι μόνο δε φοβόμασταν να μεγαλώσουμε άλλα πιστεύαμε ότι το πνευματικό μας επίπεδο πλησιάζει τουλάχιστον την ηλικία των 30. 

Δε λέω, κάποιες ανησυχίες τις είχαμε, αλλά σε καμία περίπτωση δε έπαιρναν τόσο υποσυνείδητες διαστάσεις. Μάλιστα δε πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ήρωες της ταινίας είναι ενήλικοι, δεν είναι 15 ετών οπότε κατά συνέπεια οι σεξουαλικές ενοχές δεν υφίστανται. 

Υπό αυτή την έννοια, η κεντρική ιδέα μπορεί ακόμα και να αποδομηθεί αν κάποιος μπει στην διαδικασία να την σκεφθεί κάπως διεξοδικά

Και φυσικά οι ξεπέτες είναι φτου κακά και η ηρεμία έρχεται μόνο όταν το πράξεις με νερντ που σε γουστάρει και βρεις την πραγματική αγάπη...

Θα το ανέλυα και παραπάνω αλλά το σπόιλερ είναι κοντά και μου χαμογελάει. 

Μια πολυαναμενόμενη ταινία που έπεσε θύμα της μεγάλης προβολής και τελικά μας απογοήτευσε.

Η καλή σκηνοθεσία και οι υποκριτικές ικανότητες δεν ήταν αρκετά για να σώσουν ένα εγχείρημα, που κατά τα άλλα είχε αρκετά προβλήματα. Το αποτέλεσμα είναι ένα μείγμα κινηματογραφικών ειδών, που συνδυαστικά δεν ξεπερνάει την μετριότητα. 

Αν το δεις σαν κάτι διαφορετικό μπορεί να μη νιώσεις ότι έχασες και το χρόνο σου αλλά να ξέρεις ότι ούτε ταινία τρόμου, αλλά ούτε και ολοκληρωμένο ψυχολογικό θρίλερ δε πρόκειται να δεις. 

Εκτός αν στα 18 σου σε τρόμαζε και εσένα το άγνωστο.

Εγώ θυμάμαι πάλι ότι το μόνο που με έχει τρομάξει είναι το γεγονός ότι έπρεπε να κόψω τα γλυκά γιατί πάτησα στην ηλικία που αλλάζει ο μεταβολισμός.

Να ένας φόβος που θα είχε όντως επιτυχία.