Gravy (2015)

Σκηνοθέτης: James Roday

Συγγραφείς: James Roday, Todd Harthan

Παίζουν: James Roday, Michael Weston, Lothaire Bluteau, Sutton Foster, Lily Cole, Molly Ephraim

Release: 2015

Runtime: 95 mins  

Καταλληλότητα: Η ταινία βγήκε σε VOD και DVD οπότε

δέν υπάρχει επίσημη καταλληλότητα. Από την υπάρχουσα

ποσότητα αίματος όμως, κρίνουμε ότι στις ΗΠΑ θα είχε 18.

YOU are what WE eat. With Gravy.

Παραμονή Χάλλοουήν. Όλοι είναι κοστουμαρισμένοι, είτε για να πάνε σε πάρτυ μασκέ, είναι για να είναι οικοδεσπότες. Είτε, γιατί δουλεύουν εκείνο το βράδυ, σε εστιατόριο, και επικρατεί ατμόσφαιρα πάρτυ. Έτσι και εδώ. Στο Raoul's, ένα Μεξικάνικο εστιατόριο-μπάρ.
Είμαστε στο κλείσιμο, και το προσωπικό τα ψιλομαζεύει. Όλοι μια καλή και αγαπημένη παρέα, που κόβει τουρτίτσα στην μπαργούμαν τους, καθότι αποχωρεί απο την δουλειά για να γίνει Τραυματιοφορέας. Για την ώρα είναι ποδοσφαιρίστρια.

Η συνάδελφος σερβιτόρα/κυνηγός γαμπρού-σπόνσορα είναι Μίς Κάτι, οτιδήποτε, κομπλέ με στέμμα και τουαλέτα, ο σερβιτόρος επίδοξος μποξέρ είναι -τί άλλο?- μποξέρ, και μας μένουν οι ακοστουμάριστοι: Αφεντικό, Σεφ, και η σεκιουριτού, που κάνει για πέντε. Σε πλάτος.
Βάλε τώρα τους τελευταίους πελάτες που ξώμειναν.

Καλησπέρα. Μαρέσεις τόσο που θα μπορούσα να σε φάω ολόκληρη...
Μμμμμ...νά μια καλή ιδέα....

Ένας Εβραιόφατσας ντυμένος γαμπρός, που διάλεξε να κάνει πρόταση γάμου στην γκομενά του την ίδια μέρα που αυτή διάλεξε για να τον χωρίσει, και ένα ζεύγος στη γωνία, Γουλλιέλμπς Τέλλος και Κατγούμαν, που είναι συνέχεια απασχολημένοι με το να χώνουν την γλώσσα τους στον οισοφάγο του άλλου.

Τέλος βάρδιας, κόψαμε τούρτα, πάμε να φύγουμε μαζεύοντας και τους πελάτες αλλά οι πόρτες δέν ανοίγουν. Κόλλησαν όλες?
Οχι.
Φταίει ο Κλόουν με την ηλεκτροκόλληση.
Ο οποίος είναι παρεΐτσα με τον Γουλλιέλμο και την Γατού.
Οι οποίοι δέν ήρθαν για να πιουν.
Ήρθαν για να παίξουν και,
ΗΡΘΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕ

Και τα γαστριμαργικά τους γούστα, είναι... πώς να το θέσω... ρηξικέλευθα, περίεργα, αβαν γκάρντ, παράνομα και κοινωνικώς μη αποδεκτά.
Καλή Όρεξη.

Πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Ηθοποιού James Roday, που έγραψε και το σενάριο μαζί με τον Todd Harthan. Η σκηνοθετική και συγγραφική εμπειρία και των δύο, πέραν αυτής της ταινίας, βασικά τηλεοπτική. (Ο σκηνοθέτης φύλαξε και μια εμφανισούλα για τον εαυτό του προς το τέλος)
Έχουμε δω τώρα, βασικά ένα χώρο, μερικούς ανθρώπους, και μεγάλες προμήθειες αίματος.

Δέν είχε βερίκοκα, οπότε θα σου δείξω τι εστί μανταρίνι.

Με αυτά κάνεις ένα καλό exploitation. Σίγουρα.
Τι γίνεται όμως άμα γεμίσεις το σενάριο με κατραμοκατάμαυρο χιούμορ?
Κωμωδία τρόμου.
Αλλά τι γίνεται όταν αυτό το χιούμορ είναι βασικά μη μεταφραζόμενο, και "όχι για όλους"?
Ε, γίνεται μια κωμωδία τρόμου που δέν είναι για όλους, λόγω του χιούμορ της.
Τι εννοώ? Όχι ότι, "δεν θα πιάσουν" όλοι τα αστεία. Το χιούμορ της ταινίας είναι συνεχόμενο και πέφτει κατά ριπάς. Και υπάρχει χιούμορ για όλους.

Η γλώσσα κόκαλα δέν έχει...
Οπότε είναι γαμάτη σωταρισμένη σε κατσικίσιο βούτυρο!

Με λίγα λόγια, θα το ευχαριστηθει και αυτός που γελάει με τις τούρτες στα μούτρα και τις κλανιές όσο και οι υπόλοιποι. Παρότι δέν είναι χοντροκομμένο.
Αλλά οι χαρακτήρες και οι "αναλύσεις" που κάνουν στην ταινία, απευθύνονται σε άλλο κοινό! 

ΚΑΡΓΙΟΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ
ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟΛΙΒΑΝΟ ΜΕ
ΤΟ ΘΥΜΑΡΙ ΣΤΟ ΜΟΣΧΑΡΑΚΙ.

Οι χαρακτήρες μιλάνε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο επίτηδες. Και αυτός ο τρόπος είναι σαν να έχουν καταπιεί εγχειρίδιο Μάρκετινγκ. Οποιος έχει εμπειρία τέτοιου εγχειριδίου θα με καταλάβει. Πετάνε φιλοσοφικές ατάκες αναρώτησης για την ζωή, το σύμπαν και τα πάντα, ανα πάσα στιγμή, ασχέτως με το αν ταιριάζει με το χαρακτήρα που βλέπουμε ή αν ταιριάζει με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
ΑΥΤΑ τα αστεία, άλλοι θα τα πιάσουν, και άλλοι όχι. Εκείνοι που δέν θα τα πιάσουν, και πάλι θα γελάσουν, και μάλιστα πολύ, αλλά εκείνοι που θα τα πιάσουν, θα ανακαλύψουν ενα διαμάντι σενάριο.
Μια παντελώς αρρωστημένη μίξη. Κάτι σαν να συναντήθηκε ο Woody Allen με τον John Cleese, και να γράφανε μαζί on acid.
Σε κωμωδίες τρόμου, πολλές φορές, δέν έχεις απαιτήσεις αίματος και γκοριάς.
Εχεις από τη μία ταινίες τύπου Deathgasm που η μισή ταινία είναι κατακόκκινη και γλιστράς πάνω στα άντερα, και από την άλλη ταινίες τύπου Final Girls που έχουν μεν τρελλή πλάκα αλλά θέλοντας να μεγιστοποιήσουν τα εισητήρια, υπάρχει το τρομο-θέμα, αλλά όχι αίμα.

Εμμ... οταν είπα οτι "ψήνομαι για φαΐ" δέν είχα
ακριβως αυτό στο μυαλό μου...

Εδώ, όσο το επιτρέπει το θέμα, η γκοριά υπάρχει σε κουβάδες. Αλλά όσο το επιτρέπει το θέμα, γιατί σπλαττεριά ΔΕΝ είναι βέβαια.
Το θέμα μας είναι το φαΐ και οι συνταγές! Ναι! Σοβαρά. Αλλά θα ικανοποιήσει ακόμα και τους σπλάττερ φάνς γιατί η κωμωδία πάντα υπερέχει και δέν σου λείπει τίποτα.
Η ταινία έχει αγοραστεί από τον Ιούνιο από την Shout! Factory. Και αυτό χωρίς να κάνει την καθιερωμένη γύρα στα φεστιβάλ, παρότι ανεξάρτητη παραγωγή. Προφανώς εδώ έπαιξαν ρόλο οι καλές γνωριμίες του σκηνοθέτη και μάλλον η προβολή της μισοτελειωμένης τότε ταινίας στους ιθύνοντες. Εγινε προβολή από τις 2 Οκτωβριου σε περιορισμένο αριθμό αιθουσών, και βγήκε σε DVD και Blu Ray στις 6 του ίδιου μηνός. Και θεωρώ ότι είναι λίγο κρίμα, γιατί έτσι, δέν θα φτάσει στα αυτιά πολύ κόσμου η ύπαρξη της ταινίας, ενώ αξίζει και μάλιστα ΠΟΛΥ.

ΦΑΚ ΓΕΑ. Φέρτε μου και τη μουστάρδα τώρα.

Αν είναι σπάλα, την τρώω. Αν ειναι Ελιά σου κόβω τα δάχτυλα.

Επιτέλους. Είχαμε φτιάξει το μαχαίρι, είπαμε να το κάνουμε κανονικό κεφάλαιο στα ρηβιού, αλλά μέχρι τώρα είναι ελάχιστα τα έργα που μας έδωσαν την ευκαιρία να το χρησιμοποιήσουμε. Εδώ λοιπόν, έχουμε μιά ταινία, που κάτι τύποι, θέλουν να φάνε κάτι άλλους τύπους. (Δέν είναι σπώηλερ αυτό, το βλέπετε και στο τρέιλερ).

Φιλετάκια Καυκάσιου με δεντρολίβανο και άσπρη τρούφα.
Σε μανιφίκ!!!

Οπότε, τα πιάτα πάνε και έρχονται, και η δημιουργικότητα του Γάλλου πλην αλυσοδεμένου Σέφ απογειώνεται.

Εδώ βέβαια οφείλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε ένα σεναριακό κενό.

Εφερα τα ποδαράκια. Θα κάνουμε πατσά τελικά?

Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να φτιάξεις ψητό και νόστιμο ένα κρέας τόσο φρεσκοσφαγμένο. Αν δε σιτέψει καμμιά βδομάδα το κρέας, δέν τρώγεται, και είναι φύσει αδύνατον να ψηθεί σε μικρό χρονικό διάστημα όπως απεικονίζεται στην ταινία.
Ειδικά το ανθρώπινο κρέας, που είναι γεμάτο τοξίνες και συντηρητικά, μάλλον θα θέλει καναδυο μέρες μαρινάρισμα σε ξύδι για να μαλακώσει και να τρώγεται.

I am Zi Best Human Cook. "Human Cook" Got it ma cherie?

Αλλά εντάξει, ποιητική/σκηνοθετική/σεναριακή αδεία, το ξεπερνάμε για τις ανάγκες της ταινίας και δέν στεκόμαστε εκεί παραπάνω.
Έτσι κι αλλιώς, δέν είναι ντοκυμανταίρ, ούτε εκπομπή για συνταγές.
Απλά αν έχουμε κανέναν αναγνώστη επίδοξο κανίβαλο, να το ξέρει.
Και κλείνουμε το κεφάλαιο με περισσότερες φωτό γαστριμαργικού μπανιστιριού από την ταινία.

Η ταινία, είναι μια κωμωδία τρόμου.

Αυτό την καθιστά "για όλους". Αλλά δέν είναι. Στο σκέλος τρόμου ικανοποιεί όσο θα μπορούσε, αλλά το θέμα της είναι η κωμωδία. Και ως τέτοια, όπως έγραψα και παραπάνω, θα γελάσει μεν ακόμα και αυτός που αρέσκεται σε τούρτες και κλανίδια, αλλά το σουξέ είναι από κει και πέρα.

Μμμμμ...υπέροχο και εστιατορικού επιπέδου...
Αλλά του λείπει μια οξύτητα.

Εκτός του ότι είναι Μαυρότατο, το χιούμορ της ταινίας είναι περίεργο. Αν σου κάνει και το καταλαβαίνεις, εχεις χτυπήσει φλέβα. Αν δεν το πολυπιάσεις, ή αν απλά δέν σου κάνει, θα μείνεις ίσως λίγο διχασμένος ως θεατής. Αλλά η ταινία δέν έχει προσπαθήσει να είναι "για όλους" ούτε όμως έχει προσπαθήσει να είναι κουλτουριάρικα "για λίγους".

Κατ'εμέ, ΟΛΟΙ θα βρουν κάτι με το οποίο θα γελάσουν, και στην τελική αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο από μια κωμωδία, είτε τρόμου είτε όχι.
Η βαθμολογία αντικατοπτρίζει το πόσο γέλασα εγώ, που αυτό το χιούμορ μου κάνει μια χαρά. Υποψιαστείτε από αυτό που έγραψα παραπάνω περί Woody Allen και John Cleese.