Let us Prey (2014)

Σκηνοθέτης: Brian O'Malley

Συγγραφείς: David Cairns, David Cairns

Παίζουν: Liam Cunningham, Pollyanna McIntosh, Bryan Larkin

Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία
Release: 2014

Tο Let us Prey είναι μια Σκωτσέζικη παραγωγή.
Ως τέτοια, αρχικά δεν περιμένεις και πολλά πολλά, περιμένεις ως συνήθως, μια ταινία Αγγλικού τηλεοπτικού τύπου.

Ε, λάθος κάνεις.





H Αστυφυλακίς Ρέητσελ, παει πρώτη μέρα στη δουλειά, σε νέα μετάθεση, εις κωλοχώρι Σκωτσεζέν.

Γαμώ τη δυσμενή μου μετάθεση γαμώ...

Στο δρόμο, τυγχάνει μάρτυς ατυχήματος, οπου πιτσιρικάς μικροντοπέμπορας, με συναφείς απασχολήσεις, κάνει αλοιφή (ή έστω έτσι θα έπρεπε) με το αμάξι, αψηλό, ευθυτενή μεσήλικα με μυστήριο βλέμμα.
Αλλα πού είν' το πτώμα? οέο?

Και ανευ πτώματος, ο νεανίας μπουζουριάζεται και η νεαρά πηγαίνει για δουλειά με έτοιμο πεσκέσι.
Ψάχνουν ολοι το θύμα, αλλα θύμα πουθενά, μέχρι που εμφανίζεται εξάφνως.
Δεν μιλάει, δέ λαλάει, δεν κοιτάει κάν.

Τοποθετείται με συνοπτικές και αυτός, στο κελλι 33. Συγγνώμη, στο κελλί 6.
Αλλοι θαμώνες της ημέρας, πέραν του προαναφερθέντα νεανία, ενας δολοφόνος, και ένας παιδόφιλος. Ολοι πάντως, έχουν κατι περισσότερο να κρύψουν. 'Ετσι και αλλιως αν δεν είχαν, θα παρατάγαμε την ταινία, και θα πηγαίναμε Μικέλ για τήλιο.

Με τον Καπετανάκη... πόχει μπούκλα στο μουστάκι...

Εκεί, πλέον, αρχίζει ο Νο6 να ξεδιπλώνει την πολυσχιδή του προσωπικότητα, ξεδιπλώνει, ξεδιπλώνει, ωσπου δέν χωράει κανένας πλέον μεσα.


Μια ταινία, κατα βάση Θεατρικού τύπου, ουσιαστικά σε έναν χώρο, με ελάχιστα άτομα. (Τα οποία και λιγοστεύουν γεωμετρικά) (Δεν ειναι spoiler αυτό, horror είναι η ταινία)
Καλά σημεία, οι πολύ καλοστημένοι χαρακτήρες, παρότι "απλοί" σε σύλληψη, και το καλό παρότι μικρό κάστ.
Κακά σημεία, οι χαρακτήρες ήθελαν λίγο παραπάνω το χρόνο τους, να δικαιολογήσουν τις πράξεις ή την όποια κατάστασή τους. Εν ολίγοις, μενεις λίγο να θες να μάθεις και γιατί, εκτός του πώς και πότε.

Δεν μπορεις σε κανενα σημείο ουτε να συμπαθήσεις ουτε να αντιπαθήσεις κανεναν, γιατι ενω περιμενεις σε μια τέτοια ταινία (λίγος κόσμος-περιορισμένος χώρος) να αναπτυχθουν οι χαρακτήρες, αυτό δεν γίνεται ποτέ.

Ητοι, ρε φίλε, αφου πας να μας πείς οτι ο τέδες εχει κάτι να κρύψει, και μας αφήνεις υπονοούμενα οτι θα το δούμε, πες μας και δυό λόγια για την πάρτη του. Τι καπνό φουμάρει? Τον χτύπησαν ακτίνες γάμμα μικρόνε? Διαστάσεις στήθους, μέσης, γοφών, αν αγαπάει τους ασφόδελους και τέτοια. Οχι ξεραϊλα μη χέσω.

Η δράση όμως, δεν σε αφήνει σε πολλή ησυχία να το σκεφτείς και να σου λείψει. Αυτές ειναι σκέψεις που θα κάνεις εκ των υστέρων.

Οκ, η φωτιά έιναι έτοιμη. Ποιός εχει τα λουκάνικα?

Οχι οτι ειναι καταιγιστική στο πρώτο μισό ειδικά, αλλα η ατμόσφαιρα του έργου, σε κανει να αισθάνεσαι οτι συνέχεια καποιος σου σπρώχνει μπρός τον καναπέ, (κάθισμα, σκαμπώ, πολυθρόνα, ανάκλιντρο) ενα ενα εκατοστό τη φορά.

Ολο το έργο νύχτα, μιά και μόνη νύχτα συγκεκριμένα, και ακόμα πιο συγκεκριμένα απο τις 20:00 μέχρι τα μεσάνυχτα.

Η Pollyanna McIntosh ως Ρέητσελ, ακριβώς όπως θα πρεπε να ειναι ως ρόλος, δέν σου αφήνει υπονοούμενα για το παρελθόν της αν και το σενάριο δείχνει οτι υπάρχουν σκηνές που δέν κατάφεραν να μπουν στο τελικό κάτ, και ο Liam Cunningham (γνωστός και απο το Game of Thrones) ως 6, ακριβως το αντίθετο, ενας τύπος που δεν λεει πολλά, αλλα με ενα βλέμμα που αφηνει να εννοηθούν τα πάντα.

Ως Σπλατεργιά το έργον, όπου υπάρχει έιναι καλοσιαγμένη, το χρώμα του αίματος είναι καλό, οι ποσότητες αρκετές, και η διασπορά ορθή.

Με λίγα Λόγια, τρελλά επιτυχημένη ατμόσφαιρα, χωρίς να είναι κατι το εξαιρετικό ή εξεζητημένο, και αρκετή δράση απο ενα σημείο και πέρα, που σε ανταμοίβει για την πιθανή αναμονή αν δέν είσαι θιασώτης του ατμοσφαιρικού.
Ολα αυτά σε μια ταινία που θεματικά αγγίζει τα όρια του κλισέ.

Είναι ομως σαν να παραγγέλνεις ενα κοκτέηλ, και ενώ βλεπεις οτι δέν σου βάζουν τα πρώτης ποιότητας συστατικά, ο μπάρμαν έχει τέτοιο χέρι, που σου προσφέρει ενα σχεδόν αριστούργημα απο το τίποτα.





Και βλέπεις ενα έργο απο τη Σκωτία. Και λές "Ω ρε μόρτη ναουμ, θα πηξουμε στα γουήσκχια"
Αμ δέ. Μπάτσοι ρε φίλε. Ούτε σταγόνα. Δεν υπολογίζουμε καναδυό τσάγια σε κάτι φάσεις.





Ε, κλειστό μέρος, πεντεξι αντρες δυο γυναίκες, αν ηταν νοσοκομείο και αν ήταν τσόντα, θα γινόταν της Μισιρλούς.
Αλλα όχι εδώ. Μια υποψία ενος σουτχιέν και τέρμα.

Συμπέρασμα που τόχουμε ξαναδεί πολλες φορές. Δέν χρειάζεσαι ούτε μια περιουσία, ούτε το εκπληκτικό κάστ, ούτε το υπερσουπερ σενάριο για να κανεις μια καλή ταινία. Χρειάζεται να ξερεις πώς να χειριστείς ό,τι και αν εχεις στη διάθεσή σου. Χρειάζεται ενας καλος σκηνοθέτης και ένας καλος διευθυντής φωτογραφίας, για να σου στήσουν και να χειριστούν δραματουργικά μια καταπληκτική ατμόσφαιρα, και να φύγεις ικανοποιημένος απο το σινεμα.

Το Let Us Pray το καταφέρνει με ελάχιστα μέσα στη διάθεσή του και με το παραπάνω.

ΔΕΝ είναι blockbuster, ΄λη ταινία μεγάλου στούντιο μεν, δεν θα χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο απο τις ανατροπές και την πρωτοτυπία, και ίσως την επομενη μέρα, να πείς οτι δέν αξιζε, γιατι θα θυμηθείς αυτά που ελειπαν. Αλλα βγαίνοντας έξω μετά το τέλος, δεν θα κλάψεις τα λεφτά σου.