The Atticus Institute (2015)

Σκηνοθέτης: Chris Sparling

Συγγραφέας: Chris Sparling

Παίζουν: William Mapother, Julian Acosta, Anne Betancourt

Χώρα: ΗΠΑ

Release: 2015

Runtime: 92 min

Εδώ είναι Ινστιτούτο Atticus, φαιό νταμάρι

κι αυτή ένα πεδίο βολής φτηνό

που ασκούνται βρίζοντας της ξένοι φαντάροι.

Ενα ντοκυμανταίρ, όπως λέει και το μονόφυλλο της ταινίας, για την μοναδική περίπτωση Δαιμονισμού, παραδεκτέα απο την Κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Το 1976, ενα εργαστήριον (παρά)Ψυχολογίας εν Πενσυλβανία Ηνωμένων Πολιτειών, αρχίζει να καμει πειράματα, με άτομα που διατείνονται οτι έχουν τηλεκινητικές, τηλεπαθητικές, τηλεοπτικές, τηλεφωνικές, τηλέμαχες, τηλερεμόρτη δυνάμεις.
Ποιος ξέρει τι βύσμα είχαν για να καταφέρουν να εξασφαλίσουν επιχορήγηση για κάτι τέτοιο.
Μέσα στους διάφορους, απο απατεώνες έως επίδοξους που όμως δέν τα κατάφεραν που απαρτίζουν το αντικείμενο των μελετών τους, τους έρχεται γυναίκα, αμίλητη, κλειστή και ντροπαλή, δέν μιλά, δέν λαλά, τόσο, που νομίζεις οτι απλά εχει κάποια ψυχολογικά, και δέν εχει θέση εκεί.

Έχω κάποια ψυχολογικά...Δέν εχω θέση εδώ...

Προχωρώντας, γίνεται εμφανές οτι έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ανθρώπου με ιδιαίτερες δυνάμεις που ξεδιπλώνονται σιγά σιγά, και τηλεκίνησης, και τηλεπάθειας, και υποβολής.

Κρατάς ρήγα σπαθί, αλλα εχω κέντα στον άσσο, οποτε για να δώ μου χρωστάς τρία εκατομμύρια.

Το νέο κυκλοφορεί, πράκτωρ του Στρατού εμφανίζεται, και αναλαμβάνει όλο το εργαστήριο ως Τώπ Σύκρετ, με την βοήθεια ενόπλων φρουρών, με την προφανή ιδέα να μπορέσει να χρησιμοποιήσει την Γυναίκα, (που μπορεί μέχρι και να υποβάλλει σε κάποιον να αυτοκτονήσει ας πουμε) ως όπλο κατασκοπείας.

AΦΗΣΤΕ ΜΕ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΦΑΩ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΟΛ-O-ΒΑΝ

Ομως, προχωρώντας ακόμα παραπέρα, διαφαίνεται οτι έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση, όχι ψυχικών δυνάμεων, αλλα δαιμονισμού.

Ντοκυμανταίρ είναι. Ήτοι, έχουμε και συνεντεύξεις σημερινές με τους συμμετέχοντες στα πειράματα, και φυσικά, υλικό της εποχής, τραβηγμένο απο κάμερες κλπ. της εποχής.

Εξακολουθούν και υπάρχουν όπως και στις καλυτερες ταινίες του είδους, αδικαιολόγητα σε μήκος, μέγεθος ή στήσιμο πλάνα, που λές, "τωρα αυτό γιατί να το είχαν τραβήξει?" όπως μια κεκλεισμένων των θυρών συνέλευση μερικών ατόμων, με λεγόμενα που "δεν πρεπει να βγουν απο αυτό το δωμάτιο". Ε και τι βαζεις καμερες τότε ρε φίλε? Αλλα πως θα το μαθαίναμε μείς? ε?

-Ό,τι πούμε, θα μείνει εδω μέσα!!!
-Να κλείσουμε την κάμερα τότε?
-Οχι. Ας τα καταγράψουμε για να τα μάθουν όλοι.

Αλλα ειναι πταίσματα.

Eίναι ενα πολύ καλά δομημένο ντοκυμανταίρ, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό της εποχής, ελλείψει περισσοτέρων πλάνων, με πολλές συνεντεύξεις κατα το BBC πρότυπο σε σκοτεινό φόντο κλπ. Ολα για να σε κάνουν να χαλαρώσεις και να μπείς μεσα στη θέαση ενός κανονικού ντοκυμανταίρ.

Και το καταφέρνει, γιατι σε γενικές γραμμές, αυτό που βλέπεις δεν ξερεις τί ακριβώς είναι, μεχρι να αρχίσουν να συμβαίνουν πράγματα. 

Αλλα ακόμα και όταν αρχίζουν, υπάρχει και η σεναριακή αλλα και η σκηνοθετική μαστοριά, που να μήν σου δίνει να καταλάβεις ακριβώς τι γίνεται.

Παρακολουθείς την μεταστροφή μιας γυναίκας, απο μια ντροπαλή λιγομίλητη νοικοκυρά, σε ενα δολοφονικό τέρας με ανεξήγητες και απρόβλεπτες δυνάμεις. Δέν ξερεις απο που και απο τί να φυλαχτείς.

Το ιδίωμα των Found Footage ταινιών, είναι οτι όλα συμβαίνουν στα μούτρα σου, απότομα, χωρίς μουσική, χωρίς προειδοποίηση, και τις περισσότερες φορές χωρίς να ξερεις τι θα δείς.

Οπότε, χωρίς το εργαλείο της μουσικής και των πολύπλοκων λήψεων, και των πολλών γωνιών, θέλει τη μαγκιά του το πράμα. Και το στύλ του.

Είτε οπως στο Paranormal Activity, που με το περίμενε, σε μπαζει σε μια ατμόσφαιρα οπου ξερεις οτι κάτι θα επακολουθήσει, και είσαι σε τεταμένη ατμόσφαιρα, είτε όπως στο Cloverfield, που μεσα στην συνεχόμενη τρεχάλα, περιμένεις το οτιδήποτε, οπουδήποτε και ανα πάσα στιγμή, αλλα μεσα στην αδρεναλίνη, και πάλι σε τρομάζει.

Εδω απο την άλλη, κάθεσαι βλέπεις, και ξαφνικά ΤΣΑΑΑΑΚ....

Ούυυυυ, είμαι καλαμάρι... φτύνω μελάνια.

"Ωχ? Τί εγινε τώρα?" είναι η αναμενόμενη αντίδραση.

-Το Σταυρό σας. -Μη βρίζεις. -Μα είναι στραβός...

Και μετά και πάλι, και πάλι, και σε κάθε "κάτι" που γίνεται, επειδή ειναι διαφορετικό απο το προηγούμενο, και ποτέ αναμενόμενο.

Μουσική υπάρχει, είναι ενα κανονικό ντοκυμανταίρ, αλλα λάμπει δια της απουσίας της στα found footage τεμάχια, ασχέτως του τί δείχνουν.

Μια εκ των προτέρων χαρακτηρισμένη ιστορία δαιμονισμού, η οποία όμως δέν θα σου ρίξει στα μούτρα ένα διάολα, ένα Παζούζου, ένα Γιογκ Σοθόθ και καθαρίσαμε.

Με ανατροπές μή αναμενόμενες στο είδος, καθόλου κλισέ παρά το κλισέ θέμα, καθόλου βαρετή, παρά τη γραμμική της δράση και κορύφωση.

NIFLAMOL, για λουμπάγκο, νευροκαβαλίκεμα και κάθε είδους μυοσκελετική ανωμαλία.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα, και λόγω της αγνωστης ταυτότητας του Δαιμονικού Αντικειμένου, προτείνεται θέαση, κοντά σε μεγάλες θρησκευτικές Γιορτές, ή επετείους της Εκκλησίας του Σατανά.