The Eyes of My Mother (2016)

Σκηνοθέτης: Nicolas Pesce

Συγγραφέας: Nicolas Pesce

Παίζουν: Kika Magalhaes, Will Brill, Diana Agostini, Olivia Bond, Paul Nazak

Χώρα: Η.Π.Α

Release: 2016

Runtime: 76 mins

Καταλληλότητα:

Η.Π.Α: R

Αν ήμουν ο Νίνος Φενέκ Μικελίδης, (γειά σου Δάσκαλε και ας με έκοψες στις εξετάσεις για πολιτικές διαφωνίες το 86') και παρουσίαζα αυτήν την ταινία στην Κινηματογραφική Λέσχη, θα την περιέγραφα ως εξής:
"Μια ενδελεχής αλληγορική ματιά, στην κοινωνική απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου, εκούσια ή ακούσια, και μια σκληρή κριτική σε όλα όσα τολμούν να την διαταράξουν, ειδικά όταν ακουσίως εμπλέκονται με την εκούσια οικειοθελή διαπόμπευση του εξώτερου εγώ, διατυμπανίζοντας παντού την έλλειψη ανάγκης αλλά την επιθυμία επαφής, οδηγώντας σε έναν αναπόφευκτο κατήφορο από τον οποίο ξεφεύγεις μόνο μέσω της ηδονής του Θανάτου."
Καπάκι τώρα αν ΔΕΝ ήμουν ο Μικελίδης αλλά ο Μπακογιανόπουλος, θα σας κάρφωνα και το φινάλε.
Αλλά δεν είμαι κανείς από τους δύο.

Συνεχίστε με ασφάλεια λοιπόν αν και νόημα δε βγαίνει...
Η Φρανσίσκα, ζεί με μαμά και μπαμπά (οι οποίοι φαίνονται να την έκαμαν στα 60 τους) εις ειδυλλιακήν φάρμαν.

Παίρνουμε τη μισχαροκεφαλή και κάνουμε σπρέντ τα μαγουλα. 

Η Μαμά, φανατική του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, του πρώτου οργανωμένου φιλόζωου της Ιστορίας, σφάζει γελάδια και τους βγάζει τα μάτια για να μάθει ανατομία η ανεπρόκοπη μικρή. Κάτι σαν τον Ανδαλουσιανό σκύλο δηλαδής, αλλά με γελάδι. Καλύτερα γιατί από σκύλο τι μπριζόλα να βγάλεις ως υποπροϊόν?

Στα μάτχια όχι Ωστεριτυ. Αυτά θα δώσουν τη γέπση.

Αλό και τρισαλό.
Είμαι πλανώδιος ουρητής φαρμών.

Η οικογενειακή ευτυχία, (με απόντα πατέρα, εκεί είναι δηλαδής αλλα ούτε μιλάει ούτε λαλάει, Λάκων θα είναι...) διαταράσσεται όταν πλανώδιος πλασιές εμφανίζεται και με ευφάνταστο σχέδιο διείσδυσης και για τους πλέον καχύποπτους, ζητεί να πάει για κατούρημα πλήζ, διότι περαστικός ήμανε δώ στη μέση του πουθενώς 725 μίλια από την κοντινότερη φάρμα.

Όπερ και εγένετο, τον αφήνουν να μπεί, και ανακαλύπτουν ότι τελικά δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα...

Τώρα σείς λέτε: Α άλλο ενα χώμ ινβέησηων.
Οχι δεν είναι. Θα ήταν, αν αυτό που περιγράφηκε δεν ήταν τα δέκα πρώτα λεπτά και σκάρτα κιόλας.
"Ε, Πές μας παραπάνω" σας ακούω να λέτε απο την γαλαρία.
"Πρίτς" Σας απαντώ. "Να το δείτε κι εσείς να μοιραστείτε τον πόνο μου"
"ΠΕΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ" σας ακούω να λέτε και πάλι πλησιάζοντας με δικράνια στα χέρια.
"Καλα ηρεμία. Θα πώ" Απαντώ, πετώντας σας τραγανό μπέηκων σε μικρά κομμάτια και Σεϊτάν για τους σατανιστές/Βήγκαν.

Αλληγορικό πλάνο, καυτηριάζοντας την καταπίεση του διεθνούς καπιταλισμού, στην ροζιασμένη εργατική
γροθιά. Ο γιος του εργάτη που μαλακίζεται (κατα Τζιμάκο), εκτός κάδρου.

Η ταινία λοιπόν, είναι μια ενδελεχής αλληγορική ματιά, στην κοινωνική απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου.
Ήτοι, κουλτούρα του κερατά. Για άλλους "Arthouse"
Με λίγα λόγια, δεν έχει ακριβώς υπόθεση, αλλά απλά μια συλλογή καταστάσεων.
Τις οποίες δεν ωφελεί να τις αναλύσεις ή περιγράψεις, γιατί ο λόγος που θα δεις την ταινία, δεν είναι για την κλιμάκωση τους σεναρίου ή της υπόθεσης αλλά για την συνολική εντύπωση που θα σου αφήσει, είτε αφηγηματικά, είτε ερμηνευτικά, είτε αισθητικά.

Να αρχίσω από τα καλά ή τα κακά άραγε? Άντε πάμε τα καλά που είναι και λιγότερα.
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη. Που δεν είναι καθόλου κακό, αν και είχε κάμποσα έως πολλά πλάνα φύσης που το ασπρόμαυρο δυστυχώς αποδεικνύεται λίγο, εκτός αν πλακώσεις τα γκράφικς σε διόρθωση εικόνας πράγμα για το οποίο, εμφανώς τα φράγκα δεν υπήρχαν.
Όμως, η αισθητική και ειδικά τα καδραρίσματα του σκηνοθέτη είναι ΑΡΤΙΑ.

Πουλ πουλ πουλ... όχι, πώς μου τόπε η μαμά? Μπε? Γαβ? Πάολα? Εσύ?

Κάθε πλάνο του σχεδόν, ένας πίνακας, κι ας είναι ασπρόμαυρος.
Τα πάντα προσεγμένα αισθητικά, ζυγισμένα, και σχεδόν τέλεια.
Οι γνώστες κανόνων αισθητικής και ζωγραφικής, άσχετα αν συμφωνούν ή όχι με αυτούς τους κανόνες, θα αναγνωρίσουν πολλούς στα κάδρα του σκηνοθέτη, και θα πρέπει να παραδεχτούν ότι δουλεύουν.
Η Δράση τώρα. (όποια κι αν είναι...)
Αφηγηματικά δεν αφήνει κενά, με λίγα λόγια αν το δείς ψυχρά και "με τους κανόνες" δεν γίνεται βαρετή. Η όποια κλιμάκωσή της είναι σωστή, χωρίς να σε κάνει να αρπάξεις το τηλεγκαβλιτζέκι σου για να προσπεράσεις την σκηνή η το πλάνο που ο Αστραπόγιαννος κατεβαίνει ρηαλ τάημ το βουνό.

Σκαζμός. Ερμηνεύω. Σε λίγο θα πετάξω και βυζί.

Ερμηνείες. Δεν κρίνονται. Είναι εμφανές οτι κουβέντα περι χαρακτήρος μόνο με την πρωταγωνίστρια έγινε, η οποία αποδίδει τον ρόλο της άριστα, και είναι ένας απο τους λόγους για να δείς την ταινία.
Δεν την ξέρω την Kika Magalhaes, δεν εχει και κανα μακρύ βιογραφικό, αλλά ελπίζω να την ξαναδώ και σε ρόλο που να της αξίζει, γιατί όντως αξίζει. (Άβυζη τελείως όμως μάγκες ναουμ, λυπάμαι...)
Οκ λοιπόν περί αρτιότατης αισθητικής κλπ, που είναι και οι λόγοι, μαζί με την Kika Magalhaes, που η ταινία παίρνει το βαθμό που παίρνει και που άντεξα να την παρακολουθήσω μέχρι τέλους.
Η ταινία λοιπόν, δεν έχει υπόθεση όπως είπα.

Πολλές φορές, όταν μια ταινία καθυστερεί με τα προκαταρκτικά της, και δεν μπαίνει στην υπόθεση, κάνω μια έτσι να δώ πόση ώρα έχει περάσει.
Αν είναι ανω των είκοσι λεπτών, αρχίζω να έχω τεράστιες απαιτήσεις αποζημίωσης από κει και πέρα, ειδάλλως χαρακτηρίζω την ταινία κακή.

Νασπό, 55 λεπτά ταινίας, εγώ σώβρακο θα αλλάξω ποτές?

Εδώ λοιπόν, δεν ήταν στο εικοστό λεπτό που δεν είχε "μπει" στην όποια υπόθεση ακόμα αλλά στο 55'. Και όταν ξέρεις ότι απομένουν μόλις άλλα 15 περίπου, οι απαιτήσεις γίνονται τεράστιες και -φυσικά- δεν εκπληρώνονται ΠΟΤΕ.
Μάπα το καρπούζι.
Παρακολουθούμε μερικά χρόνια από την ζωή της Φρανσίσκα, αποσπασματικά,  αλλά δυστυχώς χωρίς συνοχή, και χωρίς την απαραίτητη κλιμάκωση που θα ΕΠΡΕΠΕ να συνοδεύει το κάθε ορόσημο στη ζωή της που βλέπουμε.
Το λάθος?

Δεν άκουσα, πώς είπατε? 

Τα κάνω όλα μόνος και συμφέρω.
Ούτε γκόμενο χρειάζομαι. 

Ο σκηνοθέτης είναι και ο Σεναριογράφος. Ε, και από πότε είναι λάθος αυτό θα μου πείτε?
Δεν είναι, αρκεί να μην συντρέχουν και άλλα τρία πράγματα. Και εδώ συντρέχουν.
Πρώτον είναι μια ανεξάρτητη μικρή παραγωγή, οπότε ο σκηνοθέτης είναι και σεναριογράφος και παραγωγός και ουάν μαν σόου γενικά, δεύτερον ΔΕΝ έδωσε σε κάποιον πεπειραμένο σεναριογράφο το σενάριό του να το χτενίσει, και τρίτον είναι πρωτοεμφανιζόμενος, και άπειρος, που δικαιολογεί προφανώς την υπερβολική του σιγουριά που οδήγησε στα προηγούμενα δύο.

Ορίστε?

Η απουσία κλιμάκωσης -επιμένω- είναι αυτό που με ενόχλησε περισσότερο, και που κάνει την ταινία κακή, αφού δεν συνδέει κάν τις περιόδους που βλέπουμε μεταξύ τους, δεν βλέπουμε την αλλαγή της πρωταγωνίστριας, και σε αφήνει με μια εντύπωση ότι τελικά έχεις δει την Ρώσική Κιβωτό αν την είχε κάνει ο Αγγελόπουλος, σε μονοπλάνο, αλλά σε γενικό σταθερό ένα λιβάδι με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι να τραβάει ανεπιτυχώς μαλακία για μιάμιση ώρα.

Η ταινία φυσικά δεν έχει ίχνος τρόμου.

Μερικά πλάνα ή/και καταστάσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "ενοχλητικές" αλλά μέχρι εκεί. Και εκείνες χάνουν γιατί δεν έχει δοθεί το απαραίτητο βάρος.

Συγγνώμη κύριε, ποιός είστε?

Κάπου, ελάχιστα και αφηρημένα, και τελικά ίσως μόνο και μόνο επειδή είναι και αυτή ασπρόμαυρη, μου θύμισε κάποια ψήγματα Darling. Η διαφορά είναι ότι εκεί που το Darling επιτυγχάνει, αυτό εδώ αποτυγχάνει. Δηλαδή, το Darling, επικεντρώνεται στην πρωταγωνίστρια, αγνοεί επιδεικτικά την υπόθεση, επιδεικτικά όμως, και ενώ αυτό σου αφήνει κάποια κενά μεν, σε αποζημιώνει με την αναλυτικότατη περιγραφή της ψυχολογίας της ηρωίδας. Σε κάνει εν τέλει να απορροφηθείς από αυτήν, και αγνοείς και εσύ με τη σειρά σου την ανύπαρκτη υπόθεση.
Εδώ, πασχίζει να αναλύσει την πρωταγωνίστρια, αλλά είναι σαν να μην ξέρει πώς. Λές και έστησε απλά την κάμερα και περιμένει ως εκ θαύματος να εμφανιστεί στην οθόνη η αποκάλυψη.
Αλλά αυτό δεν γίνεται ποτέ.

Με τα χάδια σου θα μου σηκωνόταν
αν δε μου τό'χες κόψει...

Έτσι για να εναλλάξω και με ένα τελευταίο θετικό, οι θαυμαστές της Amalia Rodriguez, ή/και των Fado, θα μείνουν ικανοποιημένοι από το σάουντρακ της ταινίας. Όχι ότι κυριαρχούν τα fado, αλλά ακούγονται σε επιλεγμένα και σωστότατα σημεία, με την κατάλληλη βαρύτητα και ησυχία.
Η κατακλείδα είναι, ότι τελικά, είναι απο τις ταινίες που το "γενικό" κοινό θα βρει εφιαλτικές και ενοχλητικές, αυτοί που νομίζουν οτι ταινία απόλυτου τρόμου είναι Τα σαγόνια του Ζαχαρία θα το βρούν τρομακτικό, και τέλος οι κουλτουριάρηδες θα ισιώσουν τα Νίνα Ρίτσι γυαλιά τους, θα ρίξουν αγέρωχα το κασκόλ τους πίσω απο τον αριστερό ώμο, και θα κουνήσουν το κεφάλι συγκαταβατικά με θαυμασμό.

Εμείς, θα γελάσουμε με την πάρτη τους, και θα πάμε να ξαναδούμε το Martyrs.
Η ταινία λοιπόν απέσπασε διθυράμβους στα διάφορα φεστιβάλ που πήγε απο όσους ασχολήθηκαν, (αυτοί που καμμιά σχέση έχουν με τρόμο δηλαδή) την άρπαξε η Magnet, και την έκανε ένα ωραίο ψηφιακό ρηλής το Δεκέμβρη του 2016.

Είπαμε τα λίγα αλλά σημαντικότατα καλά και τα κάμποσα κακά. Η επιλογή δική σας, όπως και οι πιθανές διαφωνίες. Αν διαφωνήσετε βέβαια, θα είστε ψευτοκουλτουριάρης και θα σας πνίξω με το κασκόλ σας, να το ξέρετε. Μετά θα σας τεμαχίσω με ηλεκτρικό αλυσοπρίονο θα σας θάψω στον Υμμητό, και θα χορέψω στον τάφο σας τον χορό γονιμότητας της Φυλής Σεγκαμό των Νησιών Τιμα Λακασίσε του Νοτίου Πασιφικού.
Σίριουσλι πάντως, με την κατάλληλη διάθεση (την οποία είχα, γιατί δωροδοκήθηκα για να αντέξω την ταινία) μπορεί και να σας αρέσει.

Μπαμπακο είσαι τόσο ήσυχος, που
δέν είχα καταλάβει ότι πόθανες.

Αν είστε πιο αισθητικά διακείμενοι, σίγουρα θα αναγνωρίσετε τα καλά της αισθητικής της ταινίας, τα οποία παρ'όλα αυτά κατ'εμέ, απλά δεν αρκούν για να υπερκεράσουν τα κακά.

Πατέρας σε άλμη ΠΟΠ, τώρα ΜΟΝΟ 3,63€ το κιλό.
Μόνο στα Lidl.

Συμπέρασμα: Η ταινία δεν προτείνεται, εκτός αν είναι οπτικό και ηχητικό μπαγκράουντ σε βράδυ παρέας με καλή διάθεση κοροϊδίας προσπάθειας πρωτοεμφανιζόμενου κουλτουρ.... συγγνώμη, Σκηνοθέτη.

Μία για τον Αλέξη μία για τον Πάνο, μα γιατι δεν τρώς?

Σε εκείνη την περίπτωση προτείνεται με συνοδεία ζυμαρικών με κόκκινη σάλτσα, έτοιμη κιόλας σε βάζο, για να μην καταριέσαι το χρόνο πού'φαγες στην κουζίνα για ΑΥΤΟ, για να δώσει λίγο χρώμα καθότι το πόνημα είναι αζμπρόμαβρω, και για να θυμίζει και λιγάκι αίμα που λάμπει διά της απουσίας του η κοκκινίλας που αναπόφευκτα θα λερώσει την άσπρη μπλούζα που σα μαλάκες φορέσατε, ενώ ξέρατε δεν ξέρατε?

Τέλος, δεν αντέχω, αλλά κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην πω σε αυτόν πού'κανε ταινία για τα μάτια της μάνας του, κάτι για κάποιο άλλο σημείο της ανατομίας της μάνας του.

Σας αποχαιρετώ με το Πατσαβούρι. Τον τρίποδο γάτο της συντακτικής Ομάδος, που έχοντας το κριτικό ένστικτο του για τι ταινία γράφω, ήρθε και θρονιάστηκε πάνω στο υπερταλαιπωτημένο μου γραφείο, μεταξύ εμού και οθόνης, διακρίνοντας ότι ό,τι και να γράψω για αυτήν την ταινία είναι άνευ ουσίας.