Goksung -The Wailing (2016)

Σκηνοθέτης: Hong-jin Na

Συγγραφέας: Hong-jin Na

Παίζουν: Do-won Kwak, Jun Kunimura, Hwan-hee Kim, Woo-hee Chun, Jung-min Hwang, Do-won Kwak

Χώρα: Ν. Κορέα

Release: 2016

Runtime: 156 mins

Καταλληλότητα:

Αυστραλία: 15

Γαλλία: 12

Μαλαισία: 18

Και η βρόχα έπεφτε στρέη θρού.

Ο Τζόνγκ Γού, είναι αρχιφύλαξ με μοτοσακό. Οχι κανα σοβαρό μοτοσακό, σα Φλορέττα μου φάνηκε, αλλα το προσπερνάμε.
Εχει και μια κόρη, και μια γυναίκα, και μια μάνα, και ζούν όλοι μαζί αντάμα εις Κορεάτικον κωλοχώρι, κομπλέ με μουσώνες, λάσπη και βρόχα.

Και ξαφνικά, ΦΟΝΟΣ.

Ασυνήθιστο για το κωλοχώρι, φόνος ειδεχθής και αιματηρός. Και μετά κι άλλος θάνατος. Κι άλλος.

Εγω κυρ Ενωμουτάρχα δεν έχου ιδέαν για του φουνικώ.

Το λίνκ μεταξύ τους, φαίνεται να είναι κάποια σπάνια και άγνωστη δερματική πάθηση. Πρίν όμως πάνε στο Νοσοκομείο Συγγρου ομαδικώς για εξέτασιν σύφιλης, σκάει φήμη οτι Ιάπων (τι άλλο?) ερημίτης που ζεί στο δάσος (που αλλού) και είναι στην πραγματικότης κάκιστο πνεύμα, που επιθυμεί τον θάνατο όλων των παρευρισκομένων εις την ευρύτερην περιοχήν (τι άλλο?) 

Τσοντούλα δυναστείας Τογκουκάβα
16ου αιώνος. Για ιστορικούς λόγους.

Επιτόπια έρευνα του Αρχιφύλακος, αποκαλύπτει βωμόν, κομπλέ με κρανία ζώων, κόκκαλα, βρώμα, μπίχλα και τσόντες, αλλα και με φωτογραφίες των θυμάτων και το κυριότερο, ενα παπούτσι της κορούλας του Αρχιφύλαξ, η οποία εις το καπάκιον, αρχίζει να φέρεται περίεργα...

Βάζουμε στην εξίσωση και μια ξεκάρφωτη άγνωστη νεαρά εμφανώς μειωμένης αντίληψης που προειδοποιεί τον Αρχιφύλακα, εναν Σαμάνο που φωνάζει η μάνα του να κάνει καλά την κορούλα απο το εμφανώς κακό πνέμα που την έχει καταλάβει, η βροχή συνεχίζεται, λάσπες παντού, γλιστράει, και καπου εκεί πεφτεις, σπάς πόδι, και περιμένεις την τελική κορύφωσιν...

Κάντε μια έτσι πάνω και ξαναδείτε την διάρκεια της ταινίας.
Ναι, είναι 156 λεπτά, ήτοι, 2:36.
Μερικές ταινίες, τις βλέπεις, και λές αχ να χε κι άλλο. Για αυτήν εν μέρει θα μπορούσα να πω το ίδιο, αλλα ανα σημεία. Το "Αχ να χε κι άλλο" πάντως κυρίως το έλεγα καθώς την έβλεπα, για το υπεργαμάτο ρολό χοιρινό με χριστουγεννιάτικη γέμιση που τσάκιζα ταυτόχρονα.
Τελείωσε κάπου στην μία ώρα ταινίας. Κρίμας...
Τι είδαμε στην ταινία:

Μερικά πλάνα με απόλυτα υπέροχη φύση. Τόσο που γύρναγα πίσω και το πάγωνα για να το ξαναδώ.
Εναν σκηνοθέτη που απεδείχθη πάρα πολύ καλός, παρότι με μικρή φιλμογραφία που περιλαμβάνει τα πολύ καλά Chaser και  In the Yellow Sea.
Είδαμε μια υπόθεση, που θα την έλεγες και κλασσική αλλα όχι ιδιαίτερα αναμενόμενη, οχι εξαιτίας της υπόθεσης της ίδιας, αλλα της διάρθρωσής της.
Εν ολίγοις, ο συγγραφέας, προσπαθεί να σε μπερδέψει κάπως, ρίχνοντας το βάρος απο δώ και απο κεί, κάνοντας καλό τον έναν τη μία και τον άλλον την άλλη. Και το καταφέρνει μεν, αλλα με ενα τραγικό ελάττωμα.

Ιαπωνικές πάνες ακράτειας Hesimo Tugeru.
Εγκίισι Στεγνότητος

Την διάρκεια.
Ακόμα χειρότερα, αν και ελπίζω να εχω δίκιο, η ταινία μου έδωσε την εντύπωση οτι ήταν ακόμα μεγαλύτερη και κόπηκε στις δυόμισι ώρες.
Μου δωσε την εντύπωση οτι έλειπαν σκηνες που θα έριχναν λίγο παραπάνω βάρος σε σκηνες που τώρα φάνηκαν ξεκάρφωτες, ή περασαν στο ντούκου, ή θα δικαιολογούσαν κάποια πράγματα.
Λέγοντας αυτά, προσθέτω οτι η ταινία ΔΕΝ μου φάνηκε βαρετή πουθενά. Παρά την διάρκεια. Κύλησε μια χαρά, και τελικά έμεινα με ορισμένα και καλά αναπάντητα, που μου δημιούργησαν την εντύπωση οτι έλειπαν σκηνές.

Will perform exorcisms for food.

Σε ImdB και συναφή, υπάρχουν συζητήσεις για το φινάλε, για το τι ρόλο βάραγε τελικά ο τάδε και η δείνα και τα κλασσικά τοιαύτα.
Τα προσπερνάμε, γιατι δεν είχε τίποτα δυσνόητο η ταινία, απλά ορισμένα πράγματα σε αφήνουν μετέωρο, καθότι τα παρατάει στη μοίρα τους.

Μπορεί να μην είμαι Σάκις, αλλα
σαζγαμό απο ερμηνεία κουφάλες.

Μένουμε στην πολύ καλή ατμόσφαιρα όμως, στην μίξη της κωμωδίας με τον τρόμο ανα σημεία που βλέπεις σχεδόν πάντα σε ΑπωΑνατολίτικες ταινίες, στον εξαίρετο Αρχιφύλακα, τον Do-won Kwak, παντελώς αντιήρωα και αντισυμβατικό, αλλά και στην ανεκπλήρωτη αίσθηση που αφήνει η ταινία,  όχι με το φινάλε της, αλλα με πολλά ενδιάμεσά της.

Ιάπων σε Κορεάτικη ταινία σημαίνει
απο κακός μέχρι διάολας.

Ατού ο Jun Kunimura που θα θυμάστε απο το Kill Bill, αλλά και απο το Ichi the Killer, 

το στόμα της Woo-hee Chun, 

αλλα κυρίως το πως είναι δυνατόν ενα μικρό κορίτσι, η Hwan-hee Kim να παίζει έτσι σε τέτοια ηλικία.

Στην Κορέα ΔΕΝ πεινάμε. Αλήθεια.

Α! Γαστριμαργική Κορέα.

Κοιτάχτε με, τρώω σε 27 σκηνές.
Αλήθεια έχουμε φαή.

Κάνουμε μέχρι και επιτραπέζιο
μπάρμπεκιου γαμώ το φελέκι μου.
Ακόμα να πειστείτε?

Οχι οτι έχει φαγιά η ταινία, παρότι πάντα όταν βλέπεις Κορεάτικη ή Γιαπωνέζικη ταινία, υπάρχει κάποια σκηνή οπου κάποιος τρώει, και ακόμα και αν είναι μόνος του, το τραπέζι έχει τουλάχιστον 17 πιάτα και μπώλ, και ας έχουν μεσα ενα πλοκάμι καλαμαριού ή ένα φύκι το καθένα.
Η γαστριμαργική μνεία εδώ όμως γίνεται λόγω εξορκισμού.

Παρε και αυτή δγιαβολικώ κοψίδι.

Πάρε και τούτη να μάθεις να κάνεις
αυγά στον καναπέ μωρή.

Στην επίμαχη σκηνή, σε παράλληλη δράση εχουμε πολύ κοψίδι. Βόιδια, γρούνια, και κυρίως κοτόπουλα, που θα έκαναν και τον πιό χαμηλά ιστάμενο της εταιρίας προστασίας ζώων να ανατριχάσει και να αποστρέψει τον οφθαλμό αηδιασμένος.
Εμείς, απλά αναρωτιόμαστε τί έκαναν με όλα τα σφαχτάρια αφου τελείωσε το γύρισμα.

Η ταινία με άφησε λίγο διχασμένο.
Ακροβατεί λίγο αλλα έντεχνα μεταξύ του νορμάλ και του κουλτουριάρικου, και της βρίσκω ελάττωμα την μεγάλη διάρκεια, παρότι δεν με έκανε να βαρεθώ.


Με αποζημίωσε με ερμηνείες, υπόθεση και την διάρθρωσή της, αλλα δεν μου άφησε και κάτι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο.
Κατά συνέπεια την προτείνουμε μεν, αλλα με την κατάλληλη διάθεση δε.