Lake Eerie (2016)

Σκηνοθέτης: Chris Majors

Συγγραφέας: Meredith Majors

Παίζουν: Lance Henriksen, Marilyn Ghigliotti, Betsy Baker, Meredith Majors, Anne Leigh Cooper

Χώρα: ΗΠΑ

Release: 2016

Runtime: 104 mins

Lake Eerie on IMDb

H Κέητ, είναι μια νεαρά προσφάτως χήρα. Είναι και ζωγράφος επίσης. Είναι και ολίγον καταθλιπτικιά, καθ' ότι κοτζάμ παίδαρο έχασε σε συνθήκες που ακόμα αγνοούμε. Αποφασίζει να φύγει από τα εγκόσμια, και μετακομίζει εις οικίαν παραλίμνιαν, σε τόπο προφανώς που βρίθει απο εξοχικά, πάνω που σκάει ο χειμώνας και όλοι την κάνουν για να γυρίσουν πίσω στις Νέες Υόρκες τους, στις Βοστώνες τους και τα Νττρόγια τους.
Εχει αγοράσει το σπίτι σε δημοπρασία όπως ανακαλύπτουμε ευκρινώς γραμμένο σε μια ταμπέλα για άγνωστο λόγο.

Νεαρά χήρα, αναζητεί σύντροφο ζωής. Το να είναι
ζωντανός δεν κρίνεται απολύτως απαραίτητο.

Το σπίτι επίσης επωλήθη όπως είναι επιπλωμένο, και ακατοίκητο απο το 1969, όπως μαθαίνουμε από την Ελάηζα, την γριά γειτόνισσα που έρχεται να την πληροφορήσει για τα πάντα και να περιποιηθεί την πληγή της Κέητ.

Οχι την ψυχική, απλά έσκισε ενα μπούτι ψάχνοντας να βρεί το γατί της μικρής αποχωρούσας γειτόνισσας που φεύγοντας την προειδοποίησε οτι "Δέν είσαι μόνη".

Γελάσατε? Εγώ ναι. Ηταν το πρώτο WTF did I just see? της ταινίας.

Για να δω αν σου πιάσανε τον κώλο στην δημοπρασία...

Το σπίτι ανήκε στον Χάρισσον Περσέα Λόϋντ, ο οποίος μετά από μεγάλη καρριέρα στην αρχαιολογία,  όπως αποδεικνύουν και οι τραγικά φωτοσοπιασμένες φωτογραφίες του (όλες ασπρόμαυρες που θυμίζουν μεσοπόλεμο) που είναι διάσπαρτες στο σπίτι, απεχώρησε απο τα εγκόσμια το 1969, και δεν τον ξανάδε ποτέ κανείς.

Κλικάρετε και δείτε την χειρότερη φωτοσοπιά του σινεμα.

Η διαθήκη του ανέφερε ρητώς ότι ΔΕΝ πρέπει να πουληθεί τίποτα μέσα απο το σπίτι και να μείνουν άπαντα στις θέσεις τους, όπερ και εγένετο. Πλην όμως τα καπιταλιστικά γουρούνια των τραπεζών τελικά πούλησαν το σπίτι σε δημοπρασία, και τσάααααακ, νά'σου η καλλίπυγος (γιατί είναι όντως) χήρα, πού ήρθε να ξεκαταθλιφτεί εδώ.
Εξ' αρχής, δεν πάμε καλά. Διάφοροι θόρυβοι στο σπίτι, και διάφορες θεάσεις!!! Σκιές περνάνε από δω και από κει, σκιές δείχνουν να στέκονται και να κοιτάνε την κοιμωμένη καλλίπυγο και πάει λέγοντας.

Λεσβιακό υπονοούμενο να το πεις? Η Ευσεβή πόθο?

Όμως εμείς, βλέπουμε την καλλίπυγο να παίρνει και κάτι χάπια, οπότε δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάτι ή είναι το αρρωστημένο της μυαλό που πλάθει ιστορίες.
Highlight της παράνοιας, η σκηνή που η καλλίπυγος, βλέπει στον ύπνο της το μακαρίτη, που στις εφτά του μακαρίτη, άλλην έβαλε στο σπίτι και προσπαθεί να πείσει την σύζυγο να το κάνει μαζί της και αυτός να κοιτάει!!!
Δυστυχώς για το αντρικό φιλοθεάμων κοινό, η σύζυγος ξυπνάει όμως.
Και αντιλαμβάνεται κίνηση από την λίμνη έξω. Είναι η μουνάρα του ονείρου που βγαίνει τσιτσίδι από τα νερά αλλά δεν την βλέπει καλά, οπότε συνεχίζοντας σε άλλο τρελλό highlight, ανάβει ένα κερί για να δει ΕΞΩ στη ΛΙΜΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ καλύτερα.

Το χαρωπό παρτσακλό της διπλανής πόρτας.

Ερχεται η Ανηψιά της γριάς γειτόνισσας που σπουδάζει κατιτίς σχετικό με αρχαιολογία, και θα ήθελε να δεί το σπίτι του Χάρισσον Περσέα Λόϋντ που είναι προφανώς πολύ μούρη στους ανάλογους κύκλους.
Εντωμεταξύ όμως, η Κέητ έχει ανακαλύψει το ημερολόγιο του λεγάμενου. Και με την μικρή μαζί, μαθαίνουν ότι σε μια ανασκαφή στην Αίγυπτο, η Λόϋντ ανακάλυψε ένα μενταγιόν που ανήκε σε μια Φαραωκόρη που ο Πατήρ καθάρισε με συνοπτικές.
Συμπέρασμα: Το σπίτι είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ερημωμένη κατοικία.
Συγκεκριμένα προφανώς δεν είναι καν ερημωμένη, και η Κέητ -φυσικά- δεν είναι μόνη.
Τα μυστικά του σπιτιού κρέμονται ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τον ταλαιπωρημένο μισοκαταθλιπτικό σβέρκο της.

Ας ξεκινήσουμε από τις εύφημους μνείες.

Ο Chris Majors, ο σκηνοθέτης της ταινίας, και η Meredith Majors, συγγραφέας του σεναρίου και πρωταγωνίστρια, είναι ζεύγος. Ανδρόγυνο. Και παρότι η εμπειρία τους από ταινίες είναι ελάχιστη σε επαγγελματικό επίπεδο και μηδαμινή σε μεγάλου μήκους ταινίες, έκαναν μια εταιρία, την Savage Beast Films, για να κάνουν το ψώνιο τους. Τέτοιες προσπάθειες πρέπει πάντα να αντιμετωπίζονται θετικά. Η ταινία έχει γίνει εκ των ενόντων. Δεν κατάφερα να βρω στοιχεία για το Μπάτζετ, αλλά είναι εμφανώς χαμηλό. Συγκεκριμένα τα περισσότερα φράγκα έχουν πέσει στις αναμενόμενες για ταινία τρόμου κορυφώσεις προς το τέλος της ταινίας, και πάω στοίχημα ότι και τα γυρίσματα, ξεκίνησαν από εκείνες τις σκηνές.

Οταν τελειώσουμε τη σκηνή, θα κάνω εξωτερικές εργασίες,
θα σφουγγαρίσω το χώρο και θα κάτσω του Παραγωγού.

Οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι πολυτεχνίτες, όπως η Anne Leigh Cooper που παίζει την ανηψιά, βρίσκεται στην διανομή και σε θέσεις όπως βοηθός παραγωγής, στο ενδυματολογικό, σκρίπτ κλπ.

Η Ταινία λοιπόν, είναι φτιαγμένη με μεράκι, και αγάπη στο αντικείμενο.

Φτάνει αυτό?

Λυπάμαι, αλλά όχι.

Αλλη μια υπέροχη φωτοσοπιά.

Το κεντρικό θέμα, τύπου κατάρα, Αίγυπτος, το υπερπέραν, και πάει λέγοντας είναι κλισέ. Αυτό προσωπικά δεν με πειράζει ποτέ και καθόλου. Πολλά μπορεί να είναι κλισέ αλλά ιδωμένα με μια νέα οπτική που αξίζει τον κόπο.

Ε, εδώ δεν υπάρχει καμμιά νέα οπτική.

Είναι απλά ένα ατελείωτο κλισέ από αρχής μέχρι τέλους.

Για το σενάριο, μιας και το έγραψε η πρωταγωνίστρια, θα της επιστήσω την προσοχή στο εξής: Ο γραπτός λόγος είναι διαφορετικός από τον προφορικό. Αυτά που φαίνονται καλά γραμμένα στο χαρτί, ακούγονται πολλές φορές γελοία προφορικά.

Και αυτό είναι το πρόβλημα με ΟΛΟΥΣ τους διαλόγους. ΟΛΟΥΣ όμως. όσοι δεν μιλάνε καλά Αγγλικά θα τ προσπεράσουν, αλλά όσοι τα ακούνε θα γελάνε συνέχεια.

Απο γκόμενα του Ash, κωλογρια γειτόνισσα.

Το κάστ τώρα.

Στους τίτλους της ταινίας, η Meredith Majors εμφανίζεται δικαίως και ολόσωστα πρώτη. Πρωταγωνίστρια είναι.

Στην αφίσα όμως, εμφανίζεται πρώτη η Betsy Baker, η πάλαι πότε Linda, η Γκόμενα του Ash στο Evil Dead. Περάσανε όμως 35 χρόνια από τότε, και δεν την λες και μεγάλο όνομα.

Ο Lance Henriksen σε άλλον έναν
απο τους ρόλους που μας έχει
συνηθίσει τελευταία.

Το βαρύ πυροβολικό όμως είναι ο Lance Henriksen, που ακόμα παλεύει να μαζέψει εκείνα τα κωλοένσημα για να πάρει την συνταξούλα του, οπότε παίζει σε ότι μαλακία βρεί μπροστά του. 
Έτσι κι εδώ, προφανώς έχουμε μια φάση, "Ρε σύ, ελα μια μέρα γύρισμα, πέντε σκηνές, και πάρε ένα πεντοχίλιαρο"

Φαντασία υψηλού επιπέδου. Γουρούνι και δολοφόνος.
Μπάτσος θά' ναι.

Και πήγε. Ο ρόλος του θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει, ως παππούς της Κέητ, που απλά της λέει μερικά ενθαρρυντικά λόγια. Δεν εννοώ ότι θα μπορούσε να έχει παίξει άλλος, εννοώ ότι και να βγάλεις τις σκηνές του από το σενάριο, δεν αλλάζει τίποτα απολύτως στην ταινία, που σημαίνει ότι οι σκηνές του προστέθηκαν αργότερα στο σενάριο αφού έγινε η συμφωνία να παίξει, και δεν ήξεραν που να τον βάλουν.

Το αίμα της ταινίας.

Δεν θα πω ότι ήταν κακό ή κάτι τέτοιο, ή ότι το μέηκ άπ ήταν κακό. Μια χαρά ήταν, 

Απλά ήταν ένα σημείο που το εκπαιδευμένο μάτι καταλαβαίνει το σφιχτό μπάτζετ.

Δεν βλέπεις πουθενά αίμα να ρέει. Ενώ υπάρχουν μερικές πληγές που ΜΟΛΙΣ έγιναν κλπ, το αίμα δεν το βλέπεις να πετάγεται και να τα κάνει όλα αιματί όπως έχουμε συνηθίσει. Το ψεύτικο αίμα είναι ακριβό!!!

Σεναριακά κενά.

Ευχαριστούμε τη μαμά μας, το μπαμπά μας, το χασάπη
τους πυροσβέστες, και έναν τύπο που μας είπε γειά.

Η Ταινία τσουλάει αρχικά αργά, προσπαθώντας να φτιάξει ατμόσφαιρα πράγμα στο οποίο αποτυγχάνει, ένεκα των κενών της. Πηδάς από μέρα σε νύχτα χωρίς ενδιάμεσα, και τούμπαλιν, δεν κατανοείς τον χρόνο που περνάει, και από ένα σημείο και πέρα, τα πάντα επιταχύνονται σε μια προσπάθεια κορύφωσης που όμως έρχεται πολύ αργά γιατί έχεις ήδη βαρεθεί, λόγω και της διάρκειας της ταινίας και του πρότερου αργού ρυθμού. 104 λεπτά είναι πολλά για την συγκεκριμένη ταινία. Θα το απέδιδα στις σκηνές του Lance Henriksen, οτι και καλά ήταν εκ των υστέρων πρόσθετες, αλλά οι σκηνές του εκτός μίας ήταν στο δεύτερο μισό, όπου είχε ήδη γίνει η ζημιά.

Γιατί Κέητ? Γιατί δεν μου είπες
πόσο μαλακία θα βγεί η ταινία?

Τρομάγματα μηδέν, παρά μερικές άτεχνες προσπάθειες.

Ατμόσφαιρα μηδέν, παρά πολλές άτεχνες προσπάθειες.

Ερμηνείες τώρα...

Εκτός της Betsy Baker και του Lance Henriksen, που είναι παλαίμαχοι, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι είναι προφανώς ερασιτέχνες, και δεν κατάφεραν να φέρουν εις πέρας διαλόγους τόσο κακογραμμένους, λες και τους είχε γράψει ο Φώσκολος. Αυτό συμπεριλαμβάνει και τον ίδιο το σκηνοθέτη στο ρόλο του Χάρρισον αν και εκείνος τα πήγε σαφέστατα καλύτερα.

Ακουσα θόρυβο... και μού πεσε το σαπούνι.
Πού να σκύψω να το πιάσω?

Ειδικά πάντως η ανηψούδα και η καλλίπυγος σεναριογράφος και πρωταγωνίστρια είναι άσε  τη μία βάρα την άλλη.

Η Διεύθυνση φωτογραφίας τώρα.

Ήμουν σίγουρος ότι στην θέση του διευθυντή φωτογραφίας θα έβρισκα κάποιον παντελώς άγνωστο, άνευ βιογραφικού και προφανώς ερασιτέχνη. Ναι, η διεύθυνση φωτογραφίας είναι ό,τι χειρότερο έχω δει σε επαγγελματική ταινία στη ζωή μου.

Αντ' αυτού όμως βρήκα τον κύριο David M. Brewer. Μια ματιά στο βιογραφικό του μού δειξε ενα σωρό μικρού μήκους και ντοκυμανταίρ αλλά τίποτα άξιο λόγου. κατέληξα στο οτι είναι οπερατέρ, παρά διευθυντής φωτογραφίας.

Αλλά έκανε την διεύθυνση φωτογραφίας στο Insidious!!! (παρότι δεν ήταν μόνος, αναφέρονται δύο ονόματα).

ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΗΝ. Αλλιώς μπορεί να προσπαθήσει να βρεί διανομέα
και θα φάει ξύλο.

Πράγμα που σημαίνει ότι ΑΝ τελικά μπορεί όντως να κάνει διεύθυνση φωτογραφίας, το κάκιστο αποτέλεσμα οφείλοταν στο ότι δεν είχε φώτα να φωτίσει, γιατί το ενοίκιο των επαγγελματικών φώτων ΚΟΣΤΙΖΕΙ. Και μάλιστα ΠΟΛΥ.

Η Ταινία, δεν έχει κυκλοφορήσει επίσημα κάπου. Έλαβε μέρος σε ένα τοπικό φεστιβάλ, και δεν την είδε και ακούμπησε κανένας διανομέας, ίσως και λόγω άρνησης των δημιουργών που θα ήθελαν έλεγχο στις διαδικασίες από αρχής μέχρι τέλους. Αν και δεν φαντάζομαι διανομέα να αγγίζει αυτήν την ταινία.

Κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή από την ίδια την εταιρία στις 15 Ιανουαρίου.

Μπορείτε να την προμηθευτείτε είτε για ενοικίαση ή για αγορά από το Amazon ή το iTunes μέσω και της εταιρίας από εδώ. ------------------------>

Σχολιάσαμε και πιο πάνω τις περίεργες αποχρώσεις που παίρνει το σενάριο σε σχέση με τα τρίο, τα ημιλεσβιακούλια υποννοούμενα και πάει λέγοντας, δεδομένου μάλιστα ότι η πρωταγωνίστρια που καλείται να υποδυθεί αυτό το ρόλο και να γλωσσοφιλήσει κάποια είναι και η σεναριογράφος.

Ο Ηθοποιός πρέπει να κάνει ενίοτε και πράματα που δεν του αρέσουν.
Στην συγκεκριμένη δεν πρόσεξα κάτι τέτοιο.

Όχι ότι θα δείτε τίποτα παραπάνω στην ταινία, αλλά είναι λίγο θέμα για συζήτηση ρε παιδάκι μου μεταξύ του αντρικού φιλοθεάμωνος κοινού. Προσωπικά μόνο η τέχνη με ενδιαφέρει, αλλά ξέρω ότι εσείς είστε ολίγον ανωμαλάρες.

Οπότε, χάριν της έγκυρης και έγκαιρης ενημέρωσης, πάρτε καναδυο  εσταντανέ από τα επίμαχα, τα οποία βασικά μας έκαναν να πιστέψουμε ότι θα δούμε και τίποτα απο την καλλίπυγο σεναριογράφο/Πρωταγωνίστρια αλλά εις μάτην.

Να παίζεις σε ταινία με τον άντρα σου, να τον εχεις
φιλήσει μια φορά, αλλα μια Λατίνα μουνάρα τρείς.

Κυρία Μέρεντιθ αν με διαβάζετε στείλτε μου μια αποκαλυπτική φωτό σας, και αλλάζω την κριτική στο άψε σβήσε.
Δράττομαι και της ευκαιρίας να πλέξω το εγκώμιο της εκπληκτικής αφίσας της ταινίας.
Φτιαγμένη προφανώς από τον ίδιο άνθρωπο που έκανε τις αισχρές φωτοσοπιές του Χάρισσον, κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις. Με κώλο και άνευ, για ηπιότερο κοινό χαμηλότερης ηλικίας. Καλύτερα με τον κώλο πάντως, για να επικεντρώνεται το μάτι εκεί, μπας και αγνοήσει την τραγικότητα του υπολοίπου.

Απο ταινία, Κώλος. Αλλα απο κώλο, ΤΑΙΝΙΑΡΑ.

Θα εγκαινιάσουμε με αυτήν την ταινία έναν νέο τρόπο βαθμολογίας μιας και είχαμε χρόνια να δούμε ταινία που να μας μας κάνει να το θελήσουμε. Νομίζαμε ότι το είδος "Τόσο Κακό Που Είναι Καλό" είχε θαφτεί στα συντρίμμια της δεκαετίας του 80 μαζί με τις βάτες, τις γκέτες, και τις μιζανπλί με τις ανταύγειες.

Δεν έγινε εμφανές από την άνωθεν κριτική, αλλά το συνοψίζω εδώ:

ΤΟ ΒΛΕΠΑΜΕ ΚΑΙ ΓΕΛΑΓΑΜΕ ΩΣ ΤΡΕΛΛΟΙ, όλοι της δοξασμένης συντακτικής ομάδος του Horror Bar.

ΧΩΡΙΣ να είναι καμμενιά η ταινία, το τονίζω αυτό, ήταν μια μπιμουβιά του χειρίστου είδους, τόσο μπιμουβιά που σου φέρνει τρελλά γέλια σε κάθε κακοτεχνία, και πιστέψτε με είναι ΠΟΛΛΕΣ.

Πειράζει αν επαναλάβω τα λόγια από άλλη ταινία?
Ετσι κι αλλιώς για τους τίτλους με θέλατε...

Πράγμα που μας αναγκάζει να δώσουμε μια διπλή βαθμολογία, την επάνω κρίνοντάς την ως "κανονική" ταινία, με τα συνηθισμένα υπέρ και κατά, και την κάτω με μοναδικό γνώμονα το πόσο το διασκεδάσαμε βλέποντάς την!!!

Και το διασκεδάσαμε πολύ.

Ενα θέμα και σενάριο κλισέ, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να γίνει μια χαρά ταινία, με μερικές από τις χειρότερες ερμηνείες που έχω δει ποτέ μου, καπακωμένα με την χειρότερη διεύθυνση φωτογραφίας που έχω δει ποτέ μου, και ένα,  όχι σενάριο με κενά, αλλά ένα μεγάλο κενό, στο οποίο πού και πού διακρίνεις αμυδρά μερικά ψήγματα σεναρίου. 

Ευχαριστούμε το μανάβη, το Θείο Βάνια, το ντελιβερά,
το τοπικό Sex Shop, και μια γκόμενα πού χα πηδήξει
στο γυμνάσιο, στο πάρτι του Λουκά.

Το διασκεδάσαμε όμως.

Και για άλλη μια φορά, επικροτούμε και χαιρετίζουμε την προσπάθεια ενός ζευγαριού να κάνουν την πλάκα τους, το βίτσιο τους και την τέχνη τους (ασχέτως του πώς μας φαίνεται εμάς) χωρίς εξωτερικές πιέσεις από παραγωγούς και στούντιο, με λεφτά μαζεμένα από φίλους και συγγενείς.

Παρότι αυτό το στόρι του ζεύγους το έχουμε ξαναδεί στο ζευγάρι Jamin Winans και Kiowa K. Winans, που όμως έβγαλαν αριστουργήματα όπως το Ink του 2009.

Και επίσης παρότι του ότι η δικαιολογία του χαμηλού μπάτζετ δεν στέκει όταν έχουν φτιαχτεί και πάλι αριστουργήματα όπως το ΙΙΙ του Pavel Khvaleev με μόνο 15,000€, αυτή η ταινία, με όλα της τα ελαττώματα μας διασκέδασε αφάνταστα και την προτείνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Art Factor, του κώλου.

Fun Factor, στο Θεό.