The Veil (2016)

Σκηνοθέτης: Phil Joanou

Συγγραφέας: Robert Ben Garant 

Παίζουν: Jessica Alba,  Lily Rabe, Thomas Jane,

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $ 4,000,000

Release: 2016

Runtime: 93 mins

Καταλληλότητα: 

ΗΠΑ: R

The Veil

Το 1985 ενα φοβερό συμβάν συνταράσσει την ήρεμη Αμερικανική ζωή. Τα μέλη μιάς σέκτας, Του "Πέπλου", αυτοκτονούν ομαδικά παίρνοντας ενα δηλητηριώδες κοκτέηλ του αρχηγού, γκουρού και ιδρυτή της σέκτας, Τζίμ Τζέηκομπς. Στον τόπο που βρέδηκαν τα δεκάδες πτώματα μετά απο έφοδο του FBI που όμως έγινε πολύ αργά, βρίσκεται ένα κοριτσάκι, αγνώστων στοιχείων, που επιμένει χαμογελαστό ότι "δεν πέθαναν, θα τους φέρει όλους πίσω".
25 χρόνια μετά, το ίδιο κοριτσάκι, η Σάρα Χόουπ, έχει μεγαλώσει. (φοβερή αποκάλυψη έ?)
Αλλά εξακολουθεί να βασανίζεται από απορίες σχετικά με εκείνη τη μέρα.
Γιατί την είχε γλυτώσει? Γιατί μόνο εκείνη? Γιατί η διαιτησία ευνοεί το Γαύρο?
Η ζωή της είναι γεμάτη ερωτηματικά.

Απο πού έρχομαι? Πού πηγαίνω? Πως θα φτιάξω βήγκαν μαγιονέζα?

Ξάφνου, έρχεται μια πρόταση από μια ομάδα ντοκυμανταιριστών που θένε να αναμοχλεύσουν τα συμβάντα εκείνης της μέρας.
Την θέλουν μαζί τους, να τους δείξει τα κατατόπια, αλλά και για έναν άλλο σημαντικό λόγο.
Φωτογραφίες του FBI από την έφοδο, αποκαλύπτουν την ύπαρξη κάμποσων κινηματογραφικών μηχανών στον τόπο της αυτοκτονίας, αλλά και άλλων μαζί με βιντεοκάμερες, σε ένα δωμάτιο που δεν βρέθηκε ποτέ.
Κατά συνέπεια, υπολογίζουν ότι κάπου στην περιοχή που κατείχε η σέκτα, υπάρχουν κάμποσα φίλμ που το FBI δεν βρήκε ποτέ.
Ποιός άλλος λοιπόν καλύτερος να τους δείξει τα κατατόπια, από κάποια που ζούσε εκεί? (ασχέτως που τότε ήταν 7 και έχουν ήδη περάσει 25 χρόνια)
Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν λοιπόν, και φτάνουν εις περιφραγμένην έκτασιν, τους αφήνουν να μπούν μέσα, και γίνεται εμφανές οτι 25 χρόνια, δεν έχει πατήσει το πόδι του εκεί ούτε γάτος.
Η Σάρα θυμάται ένα μονοπάτι. (25 χρόνια μετά)
Παίρνουν το μονοπάτι μέσα στο δάσος. Φτάνουν σε ένα ποτάμι όπου η Σάρα θυμάται ένα πέρασμα με κοιτόστρωση (25 χρόνια μετά).

Αράχτε. Εχω νοικιάσει snuff απο το βιντεοκλάμπ.
Ποπκόρν φέρατε?

Φτάνουν σε ένα σπίτι που το FBI δεν βρήκε ποτέ.(25 χρόνια μετά)
Το γιατί δεν το βρήκε ενώ θα έπρεπε να έχουν χτενίσει ολόκληρη την περιοχή, το ξεπερνάμε σφυρίζοντας αδιάφορα.
Μέσα βρίσκουν αυτό που ήλπιζαν και κάτι που δεν ήλπιζαν.
Τα φίλμ, που ποτέ δεν βρήκε το FBI, και κάτι πτωματάκια που αρνούνται να αποσυντεθούν τελείως. (25 χρόνια μετά)
Η θέαση λοιπόν αυτών των φίλμ, αρχίζει να ξεδιπλώνει το μυστήριο του τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη μέρα, το γιατί συνέβη, και το τι θα γίνει μετά, καθότι όσο προχωράει το πράμα, ανακαλύπτουν ότι τα διάφορα θορυβάκια που ακούγανε κατά καιρούς, δεν ειναι χαρωπά ζωάκια του δάσους, που παίζουν ευτυχισμένα στις φυλλωσιές...

Η Ταινία κυκλοφόρησε σε VOD στις 19 Ιανουαρίου. Την είδα στις 20, και μόλις τελείωσε, ήξερα ακριβώς τι θα γράψω ως κριτική. Τώρα έχουν περάσει 3 μέρες, και οι αρχικές μου αντιδράσεις φαίνονται λίγο υπερβολικές. Με λίγα λόγια, κατάφερα να βρω και μερικά θετικά στοιχεία στην ταινία.
Ας ξεκινήσουμε από αυτά.
Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον γνωστό για τις συνεργασίες του με τους U2, Καλιφορνέζο Phil Joanou.
Πρωταγωνιστούν: Η Lily Rabe που έχει αποδείξει το ταλέντο της στο American Horror Story, ο Thomas Jane που θυμόμαστε απο το The Mist, και η Jessica Alba που έχει ωραίο κώλο.
Tο ξετύλιγμα του μυστηρίου που σιγά σιγά ξεδιπλώνεται τελικά είναι καλό, παρά την πρώτη μου αντίδραση.

Γιατί? ΓΙΑΤΙ δε διάβασα το σενάριο πριν υπογράψω
η μαλάκω? ΓΙΑΤΙ?

Με λίγα λόγια, πάμε κάπου ξέροντας ελάχιστα, αρχίζουμε να μαθαίνουμε διάφορα σιγά σιγά, με ερωτήματα να δημιουργούνται ταυτόχρονα, και το κουβάρι ξετυλίγεται σιγά σιγά, όσο το βλέπουμε να σχηματίζεται.
Οι ερμηνείες όλων, είναι πολύ καλές, ειδικά του Thomas Jane, στο ρόλο του γκουρού της σέκτας που οδήγησε τόσο κόσμο στην αυτοκτονία το 85'. Επιτηδευμένα υπερβολικός ως προτεστάντης ιεροκύρηκας σε πύρινους λόγους κατά του Καθολικισμου, σε κάνει να ξεπεράσεις την κλισεδιά των γυαλιών ηλίου που φοράει συνέχεια θυμίζοντας το Sacrament, και της άσπρης φορεσιάς του που θυμίζει Elvis.
Σκηνοθετικα, ως αισθητική, μια χαρά όλα, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.
Περνάμε στα κακά.

Δείτε κώλο εδώ.
Στην ταινία όχι.

Η Jessica Alba ΔΕΝ μας δείχνει κωλαράκι. Αυτό και μόνο, ξέρω, κάνει τους μισούς αναγνώστες να προσπεράσουν την ταινία.
Οι διάλογοι. Είναι ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΕ ΤΑΙΝΙΑ.
Το πλήθος του κάστ.
Το συνεργείο που είναι εκεί, αποτελείται από την προσκεκλημένη Σάρα Χόουπ, την Μάγκι, που είναι η τσίφ Ντοκυμανταιρίστρια, και άλλους 6.

ΜΠΟΥ ρε. Και αυτό είναι όλο. Άντε, άλλο ένα.

Αποτέλεσμα? Δεν υπάρχει ο χρόνος να αναλυθεί κανένας χαρακτήρας, δεν είσαι με κανέναν, τους ξεχνάς γιατί δεν τους έχεις δει αρκετά, και όταν αρχίζουν να αποκτάνε ρόλο, σχεδόν λες: "Και αυτός ποιος είναι?"
Ελλειψη τζαμπσκεριών. Δεν είμαι της Τζαμπσκεριάς, δεν τις ψάχνω, αλλά σε αυτήν την συγκεκριμένη ταινία, θα ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τρόπος να αποκτήσει ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Και αυτό επειδή η ταινία στερείται οποιασδήποτε ατμόσφαιρας και ρυθμού.
Η ατμόσφαιρα, απλά ΔΕΝ υπάρχει. Ο μοναδικός τρόπος να δοθεί μιά κάποια ατμόσφαιρα είναι το sound design. Δεν λέω η μουσική, γιατί δεν πρόκειται για μουσική.
Πρόκειται για διαρκείς συριχτούς ήχους υψηλού τόνου, εναλλασσόμενους με χαμηλού τόνου, και ξαφνικά ΒΖΙΙΙΝΝΝ και ΚΡΑΤΣ και ΜΠΡΑΑΦ και λοιπές τέτοιες κλισεδιές που μπαίνουν στις τζαμπσκεριές, πλην όμως εδώ μπαίνουν εν αιθρία.

Call me Elvis baby and κάτσε μου.

Οι αντιδράσεις των χαρακτήρων ΣΥΝΕΧΕΙΑ σε κάνουν να νομίζεις ότι κάτι τρέχει που θα εξηγηθεί αργότερα, αλλά μαντέψτε, ΔΕΝ θα εξηγηθεί αργότερα. Απλά οι χαρακτήρες αντιδρούν μαλακισμένα.
Και όλα αυτά είναι κρίμα.

Ε, γιατι να βρείς ενα σπίτι κρυμμένο
πίσω απο τις μολόχες?

Γιατί όπως προείπα, σκεπτόμενος την ταινία δυο τρείς μέρες αργότερα, αναγνωρίζω τα καλά της στοιχεία, που θα μπορούσαν να την κάνουν μια καλή ταινία, ΑΝ αυτός που είχε την ιδέα του θέματος, είχε μείνει εκεί, και ΔΕΝ είχε γράψει ένα από τα πιο άχρηστα σενάρια που έχω δει.
Η ταινία κόστισε 4 εκατομμύρια. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του σκηνοθέτη, ήταν ένα ρίσκο της Blumhouse, των 4 Εκατομμυρίων, η οποία άφησε πλήρως λάσκα το δημιουργικό τήμ.

Κι αν θυμίζω Sacrament
μη με φοβάσαι...

Αν είναι έτσι, τότε αυτό το συγκεκριμένο δημιουργικό τήμ, πρέπει να ψάχνει για δουλειά.
Η Universal που ανέλαβε τη διανομή, ήξερε ότι για να πάει η ταινία στις αίθουσες έπρεπε να επενδύσει μερικές δεκάδες εκατομμύρια ακόμα.
Αποτέλεσμα? Η Ταινία παρότι αρχικά θα έβγαινε στις αίθουσες, βγήκε σε VOD στις 19 Ιανουαρίου, ώστε να αποφευχθούν περαιτέρω έξοδα, για μια ταινία, που μάλλον αλλιώς φαινόταν στα χαρτιά όταν υπέγραψε η Universal και αλλιώς βγήκε ως τελικό αποτέλεσμα.

Κατακλείδα: Μην χάσετε το χρόνο σας.
Παρότι όλες, μα ΟΛΕΣ οι ταινίες έχουν υπερασπιστές και πολέμιους, τούτη δώ, είναι μια μπιμουβιά, από αυτές που αναγνωρίζεις μια πολύ καλή κεντρική ιδέα, αλλά κάκιστα εκτελεσμένη. Με τη διαφορά ότι είναι ντυμένη με σινιέ ρουχαλάκια καλής παραγωγής, με γνωστά ονόματα, και γνωστές φάτσες, και από έναν σκηνοθέτη που περιμέναμε περισσότερα. Εψαχνα εναγωνίως πληροφορίες για να δω εάν κάποιος παραγωγός έβαλε χοντρό χέρι στο δημιουργικό, και ευθύνεται για το κάκιστο αποτέλεσμα, αλλά όχι.

Ενα χρόνο καλόγρια με ζαρτιέρες και δεν έγινα ρεζίλι,
αλλά θα γίνω τώρα.

Το κάκιστο αποτέλεσμα είναι ευθύνη σκηνοθέτη, που έχει κάθε δικαίωμα να επέμβει και στο σενάριο και στα πάντα εφόσον έχει τη λάσκα από την εταιρία παραγωγής.
Η Οποία με τη σειρά της, η Blumhouse, όσο πάει γίνεται όλο και πιο mainstream. Με λίγα λόγια πάει από το κακό στο χειρότερο, και φαίνεται ότι θα καταλήξει ως εταιρία με πληθώρα έργων "τρόμου", ναι, σε εισαγωγικά, για παιδάκια, με καταλληλότητα 13.
Και ειλικρινά δεν κατάλαβα γιατί αυτό εδώ το έργο ΔΕΝ είχε καταλληλότητα 13, αφού ούτε αίμα είχε, ούτε τρόμο, ούτε κωλομέρια, ούτε βρισίδια, ούτε τζαμπσκεριές.
Δεν είχε τίποτα.
Άοσμη, άγευστη.
Πιείτε ένα ποτήρι νερό καλύτερα.