Σκηνοθέτης: Shion Sono
Χώρα: Ιαπωνία
Release: 2015
Runtime: 85 mins
Καταλληλότητα:
Ιαπωνία: 15
Ν. Κορέα: 18
Tag=Riaru Oni Gokko=Real Oni gokko=Αμπάριζα.
Γιατί δύσκολα? Γιατί είναι μια ταινία του Shion Sono. Κατευθείαν στα βαθειά... Αντε πάμε να δούμε. Λοιπόν, η Μίτσουκο, είναι μια μαθήτρια. Της αρέσουν οι ασφόδελοι και η μυρωδιά των ανθών κερασιάς την άνοιξη. Το κινητό της έχει μπρελόκ ένα ροζ φτερό, κρατάει ημερολόγιο και γράφει ποίηση. Θέλει κάποτε να βρει έναν όμορφο πρίγκηπα ο οποίος θα πάθει κατατονικό σοκ από την ποίησή της και θα την ζητήσει σε γάμο επι τόπου.
Η Μίτσουκο είναι στο σχολικό λεωφορείο, καθ οδόν προς το σχολείο, απορροφημένη στην ποίησή της... Όμως της πέφτει το στυλό και πέφτει κι αυτή στα γόνατα για να το πιάσει.
Η συνέχεια είναι η εξής:
Ναί!!! Είναι μια ταινία του Shion Sono.
Αργότερα η Μίτσουκο τρέχοντας να ξεφύγει, θα φτάσει στο σχολείο της (???) όπου θα πειστεί ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο, και θα περάσει την μέρα ήρεμα, ανάμεσα στις συμμαθήτριές της οι οποίες φυσικά φοράνε τραγικά κοντές φούστες δείχνοντάς μας τα βρακιά τους σε κάθε ευκαιρία.
 |
| Ντάξ, δεν είχαμε διαβάσει αλλα μηπως είστε λίγο υπερβολική κυρία? |
Τρέχοντας οι επιζώσες μαθήτριες να φύγουν, πέφτουν και κάτι όλμοι κλπ αναμενόμενα (?)
Μην ξεχνάτε: Είναι μια ταινία του Shion Sono.
Αργότερα, θα ανακαλύψει ότι δεν είναι αυτή που νόμιζε, αλλα μια άλλη, που μάλιστα είναι νυφούλα κομπλέ με ασπρούλια, η οποία παντρεύεται σε λίγο. Πώς τό χε ξεχάσει? Γιατί άραγε νόμιζε ότι είναι μαθήτρια?
Πάει λοιπόν στο γάμο, όπου θέλουν να την παντρέψουν με ένα γουρούνι.
Όπως είναι φυσικό, πέφτει ξύλο και περίπου 70 κιλά αίμα.
Αίμα βέβαια, γιατί είναι μια ταινία του Shion Sono.
Ήδη έχετε καταλάβει οτι όσο η ταινία πηγαίνει, η γουαταφακιά ανεβαίνει, και η όποια προσπάθεια περιγραφής της υπόθεσης πέφτει στον ανήλιαγο πάτο του Ιαπωνικού πηγαδιού της γουαταφακιάς στο οποίο έπεσε ο Shion Sono μικρός.
Φήμες θέλουν να μην βγήκε ποτέ από εκεί.
Εγκαταλείπω την προσπάθεια περιγραφής, γιατί είναι μια ταινία του Shion Sono.
Oni Gokko σύμφωνα με τις ενδελεχείς έρευνες του Horror Bar είναι το παιχνίδι "Tag". Εμείς είμαστε Έλληνες όμως και το κοντινότερο στα καθ' ημάς, είναι η Αμπάριζα. Στην Αμπάριζα, παίρνεις "Αμπάριζα και φεύγεις", από ένα προκαθορισμένο σημείο, προσπαθώντας να φτάσεις την "αντίπαλη" αμπάριζα χωρίς να σε πιάσουν οι λοιποί συμμετέχοντες. Στο Tag, προσπαθείς εσύ να κάνεις "tag" κάποιον άλλον ακουμπώντας τον, ενώ όλοι σε αποφεύγουν. Το αυτό γίνεται και στο Γιαπωνέζικο Oni Gokko. Oni όμως, είναι κάτι αντίστοιχο διάολα, δαίμονα, τρόλλ, ή καλλικάτζαρου.
Το Riaru στον τίτλο είναι άλλο ένα παράδειγμα της Ιαπωνικής προφοράς στα Αγγλικά, που έχει κάνει γενεές Αγγλόφωνων να χέζονται στα γέλια.
Διότι Riaru=Real.
 |
| Ο Συγγραφεύς αφου τον έσουραν μακρυά απο το playstation. |
 |
| Πολύς αέρας. Ξυρίζει ρε παιδί μου. Φαλτσέτα. Του φεύγει κιόλας. |
Εδώ όμως, έχουμε μια ταινία του Shion Sono.
 |
| Νέα σημασία στον όρο "Eat Pussy" |
Οσοι ξέρουν τον Shion Sono, ξέρουν ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια ανάλυσης ή κριτικής του, πέφτει χάμου, κουρουλάει κάτω από τον καναπέ, και την βρίσκεις καλυμμένη από μούχλα 27 χρόνια αργότερα. Ο Shion Sono δεν επιδέχεται κριτικής, γιατί ανά πάσα στιγμή, σε οποιαδήποτε σκηνή του, δεν είσαι σίγουρος αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις, και αν αυτό που βλέπεις είναι απλά καλαμπούρι ή έχει έναν βαθύτατο συμβολισμό που μόνο εκείνος καταλαβαίνει. (άντε, και η γυναίκα του)
 |
| Σε προειδοποίησα. ΚΑΝΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΝΑ ΔΩ σου είπα. |
Aυτά είναι ταινίες του Shion Sono.
Η θα τις λατρέψεις ή θα τις μισήσεις. Αδιάφορο/η δεν θα σε αφήσουν πάντως. Θα τις θυμάσαι για χρόνια.
Μπορεί να μην καταλάβεις τίποτα, ή να είναι ολα γυαλί μπροστά σου. Και αυτό δεν θα λέει τίποτα για τις διανοητικές σου δυνατότητες. Θα λεει μόνο αν μοιράζεσαι μέρος της βλάβης του Shion Sono.
Γιατί ο Shion Sono ΕΧΕΙ βλάβη.
 |
| Θα σε πατήσω Χάμου Μωρή. |
Εδώ μιλάμε για έναν δημιουργό που ΚΑΙ οι Ιάπωνες οι ίδιοι λένε ότι έχει βλάβη.
Η ταινία αυτή, που κατά τα άλλα δεν περιγράφεται, και θα την μισήσετε ή λατρέψετε, είναι ένα κράμα φαντασίας, εφιάλτη, ρομάντσου, ποίησης, κωμωδίας (ειδικά αυτής) και ΙΣΧΥΡΗΣ γουαταφακιάς. Ισχυρότατης.
 |
| Το νόημα είναι τριφορούμενο. Το πιάσατε ε? ε? ε? ε? |
Προετοιμαστείτε για μια ταινία με τρεχάλα, ΠΟΛΛΗ τρεχάλα, χωρίς να ξέρεις ποιός πηγαίνει πού και γιατί, εναλλαγές χαρακτήρων, χωρίς να ξέρεις και πάλι γιατί, και για καθ οδόν πυρετική σύνθεση σεναρίων για το τί βλέπεις και το πού πηγαίνει η ταινία, ακόμα και αν έχεις διαβάσει το βιβλίο πάνω στο οποίο είναι βασισμένη.
Το Tag είναι ένας διαρκής πόλεμος εναντίον των εφήβων μαθητριών και όχι μόνο, αλλά ποτέ δεν είσαι σίγουρος ποιός είναι ο εχθρός, και κυρίως
ΠΟΙΑΝΟΥ ΠΟΥΣΤΗ ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ.
Προσέξατε ότι η "κριτική" έχει διανθιστεί με εικόνες, κινούμενες και μή, για να καταλάβετε τι τύπου πράμα θα δείτε αν το δείτε, γιατί επαναλαμβάνω:
Είναι μια ταινία του Shion Sono.
Δεν επιδέχεται κριτικής.
 |
| Λούζεται όλη η τάξη μου, στον Γκουαλντανκινβίρ... |
Αλλά επειδή για να υπάρχει μια σκηνή όπως υπάρχει εκεί, σημαίνει ότι έτσι ακριβώς την ήθελε, και που να χτυπάς τον κώλο σου εσύ κάτω για να καταλάβεις το γιατί, δεν θα τα καταφέρεις αν δεν θέλει αυτός.
Οπότε αποφεύγεις την κριτική, γιατί μπορεί να αναλύεις ποιητικά μια γουαταφακιά που εκείνος έφτιαξε για χαβαλέ.
Οπότε καταφεύγεις στο κλασσικό:
Είναι μια ταινία του Shion Sono.
 |
| Δεν καθόμουνα να ψοφήσω στην πρώτη σκηνή ξεκούραστα? |
Και για να γίνει εμφανές ότι αντιγράφω ξεδιάντροπα σε όλο το ρηβιού, την Virginia D' Aiquiri, της Ιδρύτρια και Διευθύνουσα Σύμβουλο του Horror Bar, θα κλείσω με την σύντομη παρουσίαση της ταινίας , από το αφιέρωμά της για τις Καλύτερες Ταινίες του 2015.
"Οι Γουαταφακιές είναι μια από τις αγαπημένες μας κατηγορίες. Φυσικά μιλάμε για ταινίες που απευθύνονται σε πολύ περιορισμένο κοινό, καθώς είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις χωρίς να τσιγαριστούν τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Ο φετινός νικητής της κατηγορίας, είναι μια ταινία από την Ιαπωνία. Από που αλλού θα ήταν εξάλλου;
Το Tag συνεχίζει με κάποια χαρωπά κοριτσάκια με κοντές φουστίτσες που τρέχουν στην εξοχή.
To Tag έχει εξαιρετική αισθητική, που συνδυάζεται με επιτηδευμένα κάκιστες σπλατεριές.
Το Tag είναι ένας συνεχής αγώνας δρόμου που δεν ξέρεις γιατί άρχισε και που θα τελειώσει.
Στο Tag θα δείτε πολλές γυναίκες, οι άντρες εμφανίζονται προς το τέλος.
Το Tag είναι μια ταινία, που κατά τη διάρκεια της θα κάνετε τουλάχιστον δέκα σενάρια για το τι βλέπετε και τελικά δεν θα είναι κανένα σωστό.
Το Tag είναι μια ταινία του Shion Sono."
Είχα βάλει να δω την ταινία μόνο και μόνο από το γκιφ, όταν κυκλοφόρησε στο νιουζφίντ μου. τελικά όμως η σκηνή του γκιφ ήταν και η μόνη που μου άρεσε. Δεν κατάφερα να το δω ολόκληρο, επειδή όσο με καβλωσαν τα πρώτα 15 λεπτά, τόσο με ξεκαβλωσε η συνέχεια, μέχρι που βαρέθηκα και το έκλεισα. Συνήθως μου αρέσουν οι Ιαπωνικές καμμενιές, αρκεί να μην είναι σαχλές. Αυτό μου φάνηκε πολύ σαχλό. Ασε που παίζει να είναι η πρώτη Νιπονιά που βλέπω, που έχει μαθήτριες με κοντές φουστίτσες και είναι όλες μπάζα και αχώνευτες. Το Suicide Club με έψησε πάντως και το έβαλα στα προσεχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το παράτησες στη φάση, τρέχουμε χαρωπές στα δασάκια γιατι είμαστε μαθητριουλες και δείχνουμε τα βρακιά μας, αναμενόμενο. Αν και σε αποζημιώνει μετά, αυτόν τον τύπο δεν ξερεις απο που να τον πιάσεις, και κάθε ταινία του είναι άλλη φάση απο την προηγούμενη. Οσο για το μπάζα, εμένα όλες οι Γιαπωνέζες μπάζα μου φαίνονται παρότι είμαι αγαπονιπονιάρης γενικώς.
ΔιαγραφήΤο Σουησάηντ κλάμπ δεν θα σου θυμισει αυτό. Βάλε στη λίστα απαξάπαντος και το Strange Circus που ειναι πολύ πιο "τεχνιά". Επαναλαμβάνω, οι ταινίες του δεν είναι ποτέ ίδιες. Απλώς εχουν τρελλή γουαταφακιά.
Είναι ταινίες του Shion Sono®
To παράτησα σχετικά νωρίς, λίγο μετά τον κροκόδειλο και μετά το έτρεξα λίγο στο φαστ φόργουορντ να δω τι γίνεται επειδή μου είχε φανεί αργό. Αλλά ο πιο σοβαρός λόγος που το άφησα ήταν οι πρωταγωνίστριες και οι διάλογοι. Δεν ξέρω, ίσως δεν ήμουν σε φάση. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν τα Ιαπωνικά ή οι γουάτδε φακιές. Ίσως γέρασα και δεν καταλαβαίνω τους νέους.
ΔιαγραφήΔεν ήσουν σε καλή μέρα. Δεν δικαιολογείται ΕΣΥ να το παράτησες, αν και για το σημείο που λες, και εγώ στο τσάκ ήμουν. Με αποζημίωσε όμως το υπόλοιπο. Πάντως επαναλαμβάνω. Ο τύπος είναι βλάβης ΚΑΙ για τους Ιάπωνες τους ίδιους. Και αυτό λέει πολλά. Δεν ξερεις τι σκατά θα δεις σε ταινία του και πως θα έχει πιάσει το όποιο θέμα. Βλάβη. Απο την άλλη πιστεύεις οτι είδα Αμερικάνικη κριτική οπου ανέλυε το θέμα "Μπαζα μαθητριες με βρακάκια" μέσα απο οικονομικοκοινωνική σκοπιά και το τί ήθελε να συμβολίσει ο σκηνοθέτης? Το κακό ξερεις ποιό είναι? Οτι μπορει και να έχει εκίνος δίκιο!!!!!!
Διαγραφή