Circle (2015)

Σκηνοθέτες: Aaron Hann, Mario Miscione

Συγγραφείς: Aaron Hann, Mario Miscione

Παίζουν: Julie Benz, Mercy Malick, Carter Jenkins

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: Φαΐ για τους ηθοποιούς

Release: 2015

Runtime: 87 mins

Don't break the Circle

Έχω την φήμη παρλαπίπα! Λένε όλοι ότι γράφω πολλά και δέν βάζω γλώσσα μέσα. Με φωνάζουν Άδωνι εδώ στον 5° όροφο των ιδιόκτητων γραφείων του Horror Bar. Αλλά τούτο δώ θα είναι η συντομότερη περιγραφή υπόθεσης που χω γράψει.

Λοιπόν: 50 άτομα ξυπνάνε (όρθια) σε έναν κύκλο από τον οποίο δέν μπορούν να βγούν, ένεκα ηλεκτρικών εκκενώσεων για τιμωρία, από κάποιους ή κάτι που προφανώς τους τοποθέτησε εκεί.

Μας κλείσανε σε ενα μεγάλο στρογγυλό τάβλι! ΒΟΗΘΕΙΑ. 

Σύντομα ανακαλύπτουν, ότι πρέπει να διαλέγουν όλοι μαζί και να ψηφίζουν, για το ποιος θα φάει την επόμενη ηλεκτρική εκκένωση στο δοξαπατρί μέσω ενός συστήματος κρυφής ψήφου που μόνο αυτοί βλέπουν. Στέκονται βασικά πάνω στην κάλπη.

Προφανής σκοπός, το να μείνει μόνο ένας (ή και κανένας?) στο τέλος.

Η μετάλλαξή τους από, ας πούμε φιλήσυχους οικογενειάρχες κλπ. σε αιμοσταγείς δολοφόνους που θέλουν να σώσουν το τομάρι τους, χωρίς να μπορούν παρ' όλα αυτά να κουνηθούν από τη θέση τους, είναι δεδομένη.

Δηλώνω μέγας θιασώτης ταινιών που είναι γυρισμένες είτε σε περιορισμένο χώρο, είτε με λίγα άτομα, είτε σε μη περιορισμένο αλλά έναν και μοναδικό χώρο, είτε όλα τα ανωτέρω μαζί. Όσο πιο περιορισμένος ο χώρος, τόσο περισσότερες οι τεχνικές προκλήσεις 

που έχει να αντιμετωπίσει ο σκηνοθέτης, και τόσο περισσότερο γουστάρω.

Ξύπνα ξύπνα διότι χαράζει...

Εδώ ο χώρος οριοθετείται από τον κύκλο που σχηματίζουν τα 50 άτομα. Τα οποία κατά τη διάρκεια μειώνονται κιόλας. Οι ηθοποιοί επίσης δέν μπορούν να κουνηθούν και από τη θέση τους. Βήμα πιο πέρα δέν μπορούν να κάνουν! Όποια κίνηση υπάρχει είναι ουσιαστικά από τη μέση και πάνω. Τι μένει λοιπόν? Η πρόζα.

Έχουμε εδώ ένα παντελώς θεατρικού τύπου έργο. Συνεχόμενη -αναγκαστικά- πρόζα καθ' όλη τη διάρκεια. Και σε κανονική διάρκεια. Real Time που λέμε και στα Βλάχικα.

Δουλεύει? Ας το πιάσουμε λίγο "τεχνικά".

Όλοι μιλάνε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, που αποτελεί συγγραφικό λάθος. Η "δράση" ξεκινάει ουσιαστικά απότομα, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Μπορώ με λίγα λόγια να βρώ ψεγάδια στους διαλόγους, αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν είναι αρκετά για να μου χαλάσουν την συνολική εικόνα.

Αν περιμένετε εναλλαγές στο ντεκόρ, ξεχάστε το!!!

Το να γυρίσεις ολόκληρη ταινία με 50 άτομα καρφωμένα στη θέση τους τα οποία διαρκώς μειώνονται και να την κάνεις ενδιαφέρουσα, σεναριακά και σκηνοθετικά αποτελεί άθλο.

Σημειωτέον ότι από τα αρχικά 50 άτομα τα 10-15 είναι που έχουν πραγματική πρόζα. Οι υπόλοιποι είτε υπάρχουν εκεί για να φάνε τον κεραυνό στο δοξαπατρί, είτε για να πουν και μια ατάκα σε επιλεγμένα σημεία. 

Όλο το θέμα είναι το να δούμε την μετάλλαξή τους. Άλλος φαίνεται λίγο πιο βίαιος, αλλος παντελώς ταπεινός και φιλήσυχος, άλλος εσωστρεφής, άλλος εξωστρεφής. Αλλά προχωρώντας, όλοι αρχίζουν και νοιάζονται για το τομάρι τους και μόνο. Αυτοί που στην αρχή αντετίθεντο στο να κατακεραυνωθεί κάποιος συγκεκριμένος, είναι έτοιμοι να τον φάνε ωμό όταν η επιλογή είναι μεταξύ εκείνου και του εαυτού τους.

-Μη φάτε εμενα, έχω μούσια. -Ναι αλλα εγω Βυζγιά! Εχασες.

Αποτέλεσμα?

Παρότι είναι μια ταινία "θεατρική" με συνεχόμενη πρόζα, χωρίς καμμιά ουσιαστική άλλη δράση, σε κρατάει μια χαρά ως ψυχολογικό Θρίλλερ. Η υπόθεση είναι μεταβαλλόμενη όσο φεύγει κόσμος, από όχλος γίνονται ομάδες, και από ομάδες άτομα, που όλοι προσπαθούν για το ίδιο. Να πείσουν τους άλλους οτι ο εαυτός τους πρεπει να παραμείνει.

Και παρότι το σενάριο ουσιαστικά δέν σου δίνει καμμιά απολύτως εξήγηση ως προς το γιατί και πώς γίνεται όλο αυτό, απλά δέν σε ενδιαφέρει, γιατί σε έχει τραβήξει μέσα η υπόθεση.

Τα άτομα που απαρτίζουν την ομήγυρη, ξεκάρφωτα μεταξύ τους, από τον Μαύρο δημόσιο υπάλληλο, μέχρι τον Ασιάτη Ραπά, τον μπάτσο, τον φαντάρο, την νοικοκυρά, την λεσβία οικογενειάρχισσα, έχει απ όλα, χωρίς να πασχίζει να χωρέσει παρ όλα αυτά όλες τις κοινωνικές ομάδες ή όλες τις φυλές του Ισραήλ μέσα.

Βαρέα και ανθυγιεινά ενεκα ορθοστασίας.
Οι 12 Ενορκοι είχαν καρέκλες τουλάχιστον...

Οι σκηνοθέτες, των οποίων η πρότερη εμπειρία αποτελείται αποκλειστικά από την συγγραφή και σκηνοθεσία του The Vault, ενός Webseries με αρκετό σουξέ και ενδιαφέρον, έχουν δηλώσει οτι η έμπνευση για το σενάριο ήρθε απο το 12 Angry Men (1957) του Sidney Lumet.

Εκεί, για όποιον δέν το έχει δει, και καθ' ότι η απόφαση πρέπει να είναι ομόφωνη, ένας και μοναδικός ένορκος, κατά την συνεδρίαση για την απόφαση, προσπαθεί να αποδείξει ότι ο πιτσιρικάς κατηγορούμενος για φόνο, είναι αθώος, στους υπόλοιπους ενόρκους που απλά θέλουν να τον βγάλουν τσάκα τσάκα ένοχο και να πάνε στις πολυθρόνες τους.

Εδώ έχουμε το ίδιο σχεδόν θέμα, με πολλαπλούς και εναλλασσόμενους κατηγορούμενους.

Το κυρίως θέμα της ταινίας, η πολιτική. Καθώς ψηφίζουν ΟΛΟΙ, ανεξαρτήτως παρελθόντος, μέλλοντος, εξυπνάδας ή ηλιθιότητας.

Η ταινία χαρακτηρίζεται ως Sci Fi. Ως τέτοια κάποιους από τους οπαδούς της φαντασίας δέν θα τους ικανοποιήσει, μιας και το όλο Sci Fi θέμα του υπάρχει μόνο και μόνο γα να προωθηθεί το σενάριο. Αλλά θεωρώ ότι θα ικανοποιήσει με το παραπάνω τους θιασώτες των ψυχολογικών θρίλλερ ΕΦΟΣΟΝ ξέρουν εξαρχής ότι θα δουν μια ταινία πρόζας σε έναν και μόνο χώρο.

Το είδα μόλις χτες, και μου άρεσε. Το σκέφτομαι σήμερα και μου αρέσει περισσότερο. Τα "τεχνικά" σεναριακά ψεγάδια που πρόσεξα χτες και με ψιλοχαλάσανε, σήμερα δέν καταλαμβάνουν ιδιαίτερο χώρο στη μνήμη μου. Μου χει μείνει η συνολική αίσθηση που είναι καλότατη. 

Οπότε:

Αν σας αρέσουν τα ψυχολογικά θρίλλερ, δείτε το.

Αν δέν σας χαλάει μια ταινία που είναι ΜΟΝΟ πρόζα, δείτε το.

Αν είδατε Sci Fi και περιμένετε διαστημόπλοια ή πολυδιαστατικά τέρατα, ξεχάστε το.

Αν περιμένετε τρόμο οποιουδήποτε είδους ξεχάστε το.

Αν είδατε το 12 Angry Men και σας άρεσε, δείτε το και συγκρίνετέ το, παρότι ο Sidney Lumet είναι ΕΝΑΣ όπως εξίσου ΕΝΑΣ είναι και ο Henry Fonda.

Είναι μια ταινία που κάποιοι θα την πουν "κουλτουριάρικη" πιθανά, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δέν είναι μομφή.

Και αν τελικά σας αρέσει να βλέπετε το πώς μπορεί να κάνει κάποιος μια ταινία σε ένα χώρο ή/και με περιορισμένο αριθμό ηθοποιών, και πάλι δείτε το.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, σίγουρα δέν θα χάσετε το χρόνο σας, αλλά ίσως και να βρείτε ένα κρυμμένο διαμαντάκι.