Πάει και το 2017.
Είμαστε πάλι εδώ για να σας παρουσιάσουμε τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς.
Δε λαμβάνουμε υπόψιν πότε μια ταινία άρχισε να κάνει γύρα στα φεστιβάλ, αλλά το εάν μέσα στο έτος, έκανε επίσημη πρεμιέρα στους κινηματογράφους, κυκλοφόρησε σε Vod, Blu-ray ή στο Netflix.
Όμως τελικά μας άφησε με ανάμικτα συναισθήματα, κυρίως επειδή ήταν αρκετά soft όσον αφορά τον τρόμο.
Είδαμε πολλές mainstream παραγωγές που - όπως ήταν αναμενόμενο - δεν προσέφεραν δυνατές συγκινήσεις, αφού απευθύνονται σε ένα πιο γενικό κοινό.
Τα δράματα ήταν περισσότερα από πέρυσι και φαίνεται ότι το drama - horror έχει πλέον καθιερωθεί.
Όχι, δε τραβάμε ζόρι με αυτό.
Αρκεί τα δυο αυτά είδη να συνυπάρχουν και όχι να βλέπουμε δράμα με ελάχιστα στοιχεία τρόμου.
Επιπλέον υπήρξαν ταινίες που κατηγοριοποιήθηκαν ως horror χωρίς να έχουν καμία σχέση με το είδος. Πάρτε για παράδειγμα το The killing of a sacred deer του Γιώργου Λάνθιμου αλλά και το Mother του Darren Aronofsky.
Το πρώτο είναι ένα κοινωνικό δράμα φαντασίας με επιρροές από την αρχαία τραγωδία και το δεύτερο ένα αλληγορικό φιλμ γεμάτο βιβλικές αναφορές.
Αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ήταν να μην μας μείνουν πολλές επιλογές.
Ενδεικτικό είναι ότι το 2015 είχαμε ξεχωρίσει άνετα 20 ταινίες, ενώ στη προκειμένη δυσκολευτήκαμε αρκετά...
Μάλιστα έχω την αίσθηση ότι μερικοί θα διαφωνήσουν με ορισμένες απουσίες.
Αλλά υπενθυμίζω ότι κρίνουμε σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο και όχι με βάση την εισπρακτική επιτυχία ή τα βραβεία που κερδίζει ένα φιλμ στα φεστιβάλ.
Ακολουθούν οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς, ταξινομημένες όπως πάντα ανά είδος.
Φύγαμε!
Όμως αφού στενάξουν οι σομιέδες, θα ξυπνήσουν δεμένες χειροπόδαρα γιατί οι τύποι είναι μέλη αίρεσης που κάνει ανθρωποθυσίες στον Κθούλου.
Οκ, καμία σχέση αλλά θα ήταν καλό. Τελικά κανονίζουν να συναντηθούν την επόμενη μέρα, για να κάνουν κατάδυση με προστατευτικό κλουβί και να θαυμάσουν από κοντά τη μαγεία του βυθού. Αλλά όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες ή μάλλον... οι καρχαρίες!
Ταινία με καρχαρίες. Τόσο απλά και απέριττα σαν μια μακαρονάδα με τυρί, που τη φχαριστιέσαι και με κεφαλοτύρι αντί για παρμεζάνα. Με λίγα λόγια εδώ δε θα δείτε ακριβά εφέ και ατελείωτο gore γιατί μιλάμε για περιορισμένη παραγωγή.
Θα δείτε μια συνηθισμένη ιστορία επιβίωσης που έχει καλό ρυθμό και δράση που δε σε αφήνει να βαρεθείς. Υπάρχουν βέβαια κάποια θεματάκια με τον ρεαλισμό σε συγκεκριμένα σημεία του σεναρίου, αλλά δε πάθαμε και τίποτα γιατί στο σύνολο της μας άφησε ικανοποιημένους.
Το sequel αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2019.
Για περισσότερα, δείτε τη review μας εδώ.
Την ίδια ιδέα έτυχε να έχει και η οικογένεια Baker που αποτελείται από τον Rob, την Margaret και τα δυο παιδιά τους. Το ζευγάρι και η οικογένεια δεν γνωρίζονται αλλά η μοίρα πρόκειται να τους παίξει το ίδιο σκληρό παιχνίδι...
Φέτος είδαμε ενδιαφέρουσες ταινίες από την Αυστραλία.
Μια από αυτές είναι και το Killing Ground, που ενώ δεν έχει να επιδείξει τίποτα αξιόλογο σεναριακά, σώζεται κυριολεκτικά εξαιτίας της σκηνοθεσίας του.
Αρχικά παρακολουθούμε τρεις παράλληλες ιστορίες που στα μισά περίπου διασταυρώνονται και ξεκινάει η δράση. Το gore είναι λίγο και εννοείται ότι σαν γνήσιοι αιματολάγνοι θα θέλαμε παραπάνω. Αλλά υπάρχει ρεαλισμός και σίγουρα ορισμένες σκηνές θα προκαλέσουν σφίξιμο στο στομάχι, ειδικά στους πιο άμαθους θεατές. Συμπερασματικά το Killing Ground δεν προσπαθεί να ανανεώσει το είδος των survival horrors. Είναι απλά ένας τίμιος εκπρόσωπος τους.
Don't Kill It
Ώσπου ένας αρχαίος δαίμονας απελευθερώνεται και σπέρνει το τρόμο στους ανυποψίαστους κατοίκους.
Η μόνη ελπίδα τους, είναι ο κυνηγός δαιμόνων, Jebediah Woodley που φτάνει εσπευσμένα στη πόλη.
H πράκτορας του FBI Evelyn Pierce, προσπαθεί να τον βοηθήσει.
Θα καταφέρουν όμως να εξολοθρεύσουν το κακό;
Δε νομίζω ότι θα υπάρχει έστω και ένας, που διαβάζοντας τη συγκεκριμένη σύνοψη, θα περιμένει να δει σοβαρή ταινία τρόμου.
Εξάλλου, μιλάμε για κωμωδία.
Η ατμόσφαιρα και ορισμένα εφέ, παραπέμπουν σε b-movies περασμένων δεκαετιών και αυτό έχει γίνει εμφανώς επίτηδες, ώστε να βγαίνει περισσότερο γέλιο. Και φυσικά ξεχωρίσει η μορφή του Dolph Lundgren σε έναν ρόλο που μας θύμισε λιγάκι τον Jack από το He Never Died (σ.σ. αν και εκείνο μας άρεσε περισσότερο). Σεναριακές εκπλήξεις δεν υπάρχουν, ορισμένες ερμηνείες είναι κάτω του μετρίου και γενικά έχει όλα τα προβλήματα μιας b-movie που σέβεται τον εαυτό της. Οπότε προτείνεται μόνο σε όσους γουστάρουν δράση και κάφρικο χιούμορ. Αν είστε από αυτούς απολαύστε υπεύθυνα!
Patchwork
Τρεις γυναίκες ξυπνάνε σε άγνωστο μέρος μετά από βραδιά μπαρότσαρκας. Οκ θα μου πείτε συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Το πρόβλημα είναι ότι βρίσκονται ενωμένες σε ένα σώμα! Τώρα πρέπει να καταφέρουν να συνεργαστούν για να πάρουν την εκδίκηση τους!
Μια διαφορετική προσέγγιση στη κλασσική ιστορία του Frankenstein, με ολίγον από Frankenhooker και αναφορές στο Re-Animator. Φυσικά δε μιλάμε για ταινία που παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Εξάλλου πόσο σοβαρά μπορείς να αντιμετωπίσεις ένα πλάσμα αποτελούμενο από τρεις γυναίκες; Που μιλάνε ταυτόχρονα;
Βάζω στοίχημα ότι τα ρσενικά της παρέας έχουν ήδη πονοκέφαλο! Ξεκινώντας από τα θετικά, υπάρχουν μερικές ιδέες που λειτουργούν καλά και προσδίδουν μια αύρα πρωτοτυπίας.
Η Tory Stolper είναι απολαυστική στο ρόλο της και έχει γίνει καλή δουλειά στο μοντάζ και το μακιγιάζ. Η ταινία είναι χαμηλού προϋπολογισμού με ότι αυτό συνεπάγεται, αλλά σε καμία περίπτωση δε τη λες πρόχειρη. Τουναντίον, φαίνεται ότι οι συντελεστές δούλεψαν με όρεξη και αυτό πρέπει πάντα να αναγνωρίζεται.
We Go On
Δεν ξαναμπαίνει ποτέ σε αμάξι και πλέον αντιμετωπίζει με τρόμο την ιδέα του θανάτου.
Για να μετριάσει τον φόβο του προσπαθεί να ανακαλύψει αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή.
Έτσι βάζει αγγελία αναζητώντας κάποιον που μπορεί να του αποδείξει τι συμβαίνει, όταν εγκαταλείπουμε τον μάταιο τούτο κόσμο.
Αλλά υπάρχουν πράγματα που είναι καλύτερο να μη τα ξέρουμε...
Η ταινία είναι Indie. Δεν έχει εφέ, δεν έχει τζαμσκεριές και γενικά δεν έχει καμία σχέση με τις παραγωγές των μεγάλων στούντιο. Δεν θα δείτε εγκαταλελειμμένα σπίτια, δεν θα ακούσετε πόρτες να τρίζουν αλλά ούτε και φαντάσματα να κάνουν ''μπου'' στο σκοτάδι. Αυτό κατά τη γνώμη μας ανήκει στα θετικά, γιατί δεν αποτελεί ακόμα ένα copy - paste. Έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθεί και μας άρεσε το γεγονός ότι αντιμετωπίζει το ζήτημα της μετά θάνατον ζωής με σοβαρότητα. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά μελαγχολική και αυτό θα ξενίσει κάποιους, ειδικά όσους αρέσκονται στην έντονη δράση. Όμως το καλοδουλεμένο σενάριο, θα αποζημιώσει τους υπομονετικούς.
Και φυσικά ο μικρός είναι ερωτευμένος μαζί της, γιατί σε αυτή την ηλικία όλα τα αγοράκια γουστάρουν μεγαλύτερες. Και τα κοριτσάκια τώρα που το σκέφτομαι. (σ.σ. αν ονομάζεσαι Δημήτρης και ήσουν γυμναστής σε γυμνάσιο Κορίνθου, στείλε μήνυμα στο blog με πρόσφατη φωτογραφία, ευχαριστώ).
Είναι μια κρύα Χριστουγεννιάτικη νύχτα. Ξαφνικά η Ashley αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι προσπαθούν να μπουν μέσα στο σπίτι. Θα μπορέσει να προστατέψει τον εαυτό της και τον μικρό Luke από τους επικινδύνους εισβολείς;
Καλές είναι οι και ερμηνείες από τα δυο παιδιά, αλλά και από την Olivia DeJonge που είχαμε δει το 2015 στο Visit.
1922
Ζεις με την γυναίκα και το γιο σου σε ένα απομονωμένο αγροτόσπιτο και δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ για να το συντηρήσεις.
Όμως παρά τις δυσκολίες, έχεις συνηθίσει και γουστάρεις αυτή τη καθημερινότητα.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι η γυναίκα σου σε πιέζει να πουλήσετε τη γη, που παρεμπιπτόντως της ανήκει, διότι βαρέθηκε την επαρχία και θέλει να ζήσει σαν κιουρία στη πόλη.
Τι κάνεις για να τη μεταπείσεις;
Ο Wilfred James δε το σκέφτηκε πολύ.
Απλά τη σκότωσε. Μόνο που οι πράξεις μας έχουν πάντα συνέπειες.
Μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Stephen King που παρακολουθήσαμε μέσω του Netflix. Ανάμεσα στο πολλά ''δράματα με ολίγον από τρόμο'' που είδαμε φέτος, το 1922 ξεχώρισε.
Κυρίως λόγω της επιτυχημένης του ατμόσφαιρας αλλά και της ερμηνείας Thomas Jane στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Υπάρχουν ορισμένες σκηνές που παραπέμπουν σε τρόμο αλλά το δράμα τελικά υπερισχύει. Το τονίζω, για να μη λέτε ότι δε σας προειδοποιήσαμε καταλλήλως!
Παρεμπιμπτόντως, δε κατάλαβα ποτέ όσους επιλέγουν κατά κόρον δραματικές ταινίες. Σαν να μην υπάρχουν τόσα στενάχωρα πράγματα καθημερινά και χρειάζονται ενίσχυση! Μήπως τελικά εμείς που βλέπουμε αποκλειστικά ταινίες τρόμου είμαστε πιο νορμάλ;
Η Tree είναι μια φοιτήτρια, όμορφη, δημοφιλής, σκύλα, κακομαθημένη και ξέκωλο. Ως επόμενο, έχει δημιουργήσει αρκετές αντιπάθειες και πολλοί είναι εκείνοι που θα την σκότωναν ευχαρίστως. Τελικά κάποιος το αποφασίζει και τη δολοφονεί την ημέρα των γενεθλίων της.Όμως η Tree ξυπνά το επόμενο πρωί σώα και αβλαβής!
Σταδιακά συνειδητοποιεί ότι είναι καταδικασμένη να ξαναζεί συνεχώς την ημέρα της δολοφονίας της.
Εκτός αν ανακαλύψει τον δολοφόνο...
H ιδέα είναι καλή και δοκιμασμένη. Πέρα από το κλασσικό Groundhog Day, έχουμε δει και ταινίες τρόμου με παρόμοιο θέμα, που δεν είναι όμως τόσο γνωστές στο ευρύ κοινό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα Salvage, Volver a morir, The Deaths of Ian Stone αλλά και το φετινό δραματικό θρίλερ Before I Fall. Η ιστορία λοιπόν δεν είναι πρωτότυπη, αλλά τουλάχιστον δεν έχει αναπαραχθεί τόσες φορές ώστε να χάσει εντελώς τη φρεσκάδα της. Βέβαια μιλάμε για μια mainstream ταινία που δεν έχει φτιαχτεί για να προσφέρει τρόμο αλλά χαβαλέ. Σε αυτόν τον τομέα πετυχαίνει τον σκοπό της γιατί έχει καλό χιούμορ, γρήγορο ρυθμό, δε γίνεται καθόλου κουραστική και βλέπεται μονορούφι!
Ειδικά όταν περιμένεις την 24τη και πρέπει να προετοιμάσεις έδαφος για πανηγυρική υποδοχή.
Οπότε τι να κάνει και ο Kevin;
Απαγάγει τρία κορίτσια για να τον βοηθήσουν στις προετοιμασίες.
Και όχι μόνο...
Η καινούρια ταινία του M. Night Shyamalan ξεκινάει ως ένα ψυχολογικό θρίλερ για να καταλήξει σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Και το κερασάκι στη τούρτα είναι ότι στο τέλος, υπάρχει μια ''σύνδεση'' που ήταν λογικό να μην καταλάβουν όσοι δεν είχαν δει το Unbreakable. Η όσοι δεν το θυμόντουσαν καλά, όπως εγώ λόγου χάρη που βλέπω ταινία και σε μια εβδομάδα, έχω ξεχάσει υπόθεση, συντελεστές και με ποιους πήγα σινεμά. Ο Shyamalan απευθύνθηκε ξεκάθαρα στους fans του με αποτέλεσμα να υπάρξουν ποικίλες αντιδράσεις.
Εκτός αυτού, ορισμένοι ξενέρωσαν με την εξέλιξη της ιστορίας και δε τους αδικώ γιατί ήταν ολίγον απότομη. Όμως δε θα μπορούσαμε να μην παραδεχθούμε ότι πρόκειται για ένα καλογυρισμένο ψυχολογικό θρίλερ με ωραία ατμόσφαιρα και καλές ερμηνείες, ειδικά από τον James McAvoy.
Για περισσότερα δείτε το review μας εδώ.
Και εκείνη με το που το είδε πήγε να το το δώσει σε ένα σκυλί...Το Kobe....
ΕΛΕΟΣ ΜΩΡΗ ΠΑΝΤΟΦΛΑ!
Το προσπερνάω με δυσκολία και συνεχίζω. Η νύχτα προμηνύεται μεγάλη γι' αυτό και ο Gerald έχει προμηθευτεί τα μαγικά μπλε χαπάκια. Αυτά μωρέ που παίρνουν οι μεσήλικες και που εμείς ως σούπερ πιπίνια, ίσως να χρειαστούμε σε 30 χρόνια. Μόνο που η συνέχεια θα είναι εντελώς διαφορετική απ' ότι φαντάζονταν γιατί ορισμένα παιχνίδια, μπορεί να αποβούν μοιραία.
Ακόμα μια μεταφορά βιβλίου του Stephen King που είδαμε το 2017 από το Netflix. Για να είμαι ειλικρινής, αντιμετώπισα αρχικά τη ταινία με επιφύλαξη, γιατί η μεταφορά εντός βιβλίου στον κινηματογράφο είναι δύσκολο έργο. Ειδικά ενός βιβλίου, που περιγράφει την ψυχοσύνθεση και τους εφιάλτες μιας εγκλωβισμένης γυναίκας. Όμως η σκηνοθεσία του Mike Flanagan και η πολύ καλή ερμηνεία της Carla Gugino με αποζημίωσαν. Τελικά οι εσωτερικοί μας φόβοι είναι και οι πιο τρομακτικοί.
Hounds of Love
Ο John και η Evelyn είναι από τα ζευγάρια που έχουν τις διαφωνίες τους, αλλά κατά βάθος είναι πολύ ερωτευμένα. Σε αυτό βοηθάει μαι το γεγονός ότι έχουν κοινά ενδιαφέροντα, όπως λόγου χάρη η συνήθεια να απαγάγουν και να σκοτώνουν νεαρές γυναίκες.
Στο δρόμο τους θα βρεθεί σύντομα η Vicki, μια έφηβη με προβλήματα συμπεριφοράς. Τη δελεάζουν προσφέροντας της τσιγαριλίκι (του διαβόλου), εκείνη τους ακολουθεί και φυσικά το μετανιώνει πικρά.
Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του David και της Catherine Birnie, του πιο διαβόητου ζευγαριού δολοφόνων της Αυστραλίας. Άρτια τεχνικά, με εξαιρετική σκηνοθεσία και φωτογραφία, άριστες ερμηνείες και πολύ καλή μουσική επένδυση. Το μόνο παράπονο είναι ότι θα τη θέλαμε πιο βίαιη, γιατί οι περισσότερες επίμαχες σκηνές συμβαίνουν εκτός κάμερας.
Το Hounds of Love είναι πρώτη απόπειρα μεγάλου μήκους του Ben Young, ο οποίος ήδη ετοιμάζει ταινία στην Αμερική. Αν και παρελθόν μας έχει αποδείξει ότι οι περισσότεροι σκηνοθέτες που δοκιμάζουν την τύχη τους στην Αμερική δεν τα πάνε και τόσο καλά, ελπίζουμε ότι συγκεκριμένος θα ανήκει στις εξαιρέσεις.
Στο δρόμο τους θα βρεθεί σύντομα η Vicki, μια έφηβη με προβλήματα συμπεριφοράς. Τη δελεάζουν προσφέροντας της τσιγαριλίκι (του διαβόλου), εκείνη τους ακολουθεί και φυσικά το μετανιώνει πικρά.
Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του David και της Catherine Birnie, του πιο διαβόητου ζευγαριού δολοφόνων της Αυστραλίας. Άρτια τεχνικά, με εξαιρετική σκηνοθεσία και φωτογραφία, άριστες ερμηνείες και πολύ καλή μουσική επένδυση. Το μόνο παράπονο είναι ότι θα τη θέλαμε πιο βίαιη, γιατί οι περισσότερες επίμαχες σκηνές συμβαίνουν εκτός κάμερας.
Το Hounds of Love είναι πρώτη απόπειρα μεγάλου μήκους του Ben Young, ο οποίος ήδη ετοιμάζει ταινία στην Αμερική. Αν και παρελθόν μας έχει αποδείξει ότι οι περισσότεροι σκηνοθέτες που δοκιμάζουν την τύχη τους στην Αμερική δεν τα πάνε και τόσο καλά, ελπίζουμε ότι συγκεκριμένος θα ανήκει στις εξαιρέσεις.
Οι μολυσμένοι κυριεύονται από ένα αμόκ καταστροφής, βρίζονται, σκοτώνονται και γενικά τα κάνουν όλα πόρνη, έχοντας όμως επίγνωση των πράξεων τους!
Σκεφθείτε τώρα ότι είστε μεγαλοστέλεχος σε εταιρεία και ότι μια ωραία πρωία, μαθαίνετε ότι απολύεστε. Και τσουππππ ξεσπάει ο ιός!
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορείτε πλέον άνετα, να πετάξετε όξω τα άντερα του μαλάκα του διευθυντή που σας απέλυσε.
Στην κυριολεξία.
Γαμάτο;
Οι ταινίες με στελέχη που σφάζονται κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου γιατί με γεμίζουν προσδοκίες και όνειρα για το μέλλον. Μάλιστα έχω τη λίστα έτοιμη στο μυαλό μου με τους υποψήφιους, γιατί ποτέ δε ξέρεις πότε θα παρουσιαστεί η ευκαιρία.
Το Mayhem είναι ότι πρέπει για να περάσει ευχάριστα η ώρα σου. Έχει χαβαλέ, αίμα και μια έντονη δράση που θυμίζει αρκετά video game. Ότι αναζητά ο μέσος τρομοφάν με λίγα λόγια.
Κρίμα που δεν είδαμε πολλές ταινίες αυτού του είδους φέτος.
Για περισσότερα δείτε το review μας εδώ.
Αντί να ασχολείται με ρούχα - νύχια - μαλλιά, είναι αναγκασμένη να προσέχει τα μικρότερα αδέλφια της, αφού ο πατέρας τους έχει πεθάνει και η μητέρα τους δουλεύει νυχθημερόν.
Τα πραγματικά της προβλήματα αρχίζουν, όταν χρησιμοποιεί με τις φίλες της ένα πίνακα Ouija, ώστε να επικοινωνήσει με τον νεκρό πατέρα της. Αλλά το αθώο παιχνίδι των κοριτσιών θα απελευθερώσει κάτι διαβολικό...
Ταινία δαιμονισμού από τον συν-σκηνοθέτη του Rec, Paco Plaza.
Υποτίθεται ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και συγκεκριμένα στην ιστορία της Estefanía Gutiérrez Lázaro, που συντάραξε την Ισπανία στις αρχές της δεκαετίας του 90. Το κακό με το συγκεκριμένο είδος είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για πρωτοτυπία. Τουλάχιστον εδώ, αποφεύγονται τα καραμπινάτα κλισέ ή τουλάχιστον παρουσιάζονται με διαφοροποιημένο τρόπο ώστε να μη βγάζουν μάτι. Σκηνοθετικά έχει γίνει μια προσεγμένη δουλειά και με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια.
Μη περιμένετε πολλά τρομάγματα γιατί ως γνωστόν οι Ισπανοί, δίνουν τη μεγαλύτερη έμφαση στην ατμόσφαιρα.
The Evil Within
Το The Evil Within άρχισε γυρίσματα το 2002 και τελικά ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατο του σκηνοθέτη Andrew Getty. Έχει την αναμενόμενη ατμόσφαιρα των early 2000s, που σε σημεία θυμίζει σκοτεινό παραμύθι και άλλοτε είναι εφιαλτική, όπως αρμόζει σε μια ταινία δαιμονισμού. Ορισμένα εφέ μαρτυρούν την ηλικία τους, ενώ κάποια σε αφήνουν παγωτό γιατί είναι πολύ προσεγμένα σε σχέση με την εποχή τους. Με λίγα λόγια είδαμε αρκετά ετερόκλητα στοιχεία να συνυπάρχουν σε μια ταινία που έχει δική της ταυτότητα.
Το σενάριο ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, έχει πρωτοτυπίες και διαφορετικές προεκτάσεις ενώ εξαιρετική είναι και η απόδοση του Frederick Koehler στο ρόλο του Dennis. Βέβαια υπάρχουν ελαττώματα, κυρίως τεχνικά, που όμως είναι λογικό να βλέπουμε σε μια πρώτη σκηνοθετική απόπειρα.Το The Evil Within είναι μια πολύ ιδιαίτερη ταινία και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάποιοι θα ενθουσιαστούν και κάποιοι θα τη μισήσουν. Δείτε τη και διαλέξτε στρατόπεδο.
February
Βρισκόμαστε σε ένα Καθολικό σχολείο. Η Kat και η Rose είναι αναγκασμένες, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, να παραμείνουν εκεί κατά τη διάρκεια των χειμερινών διακοπών. Πολύ σύντομα αντιλαμβάνονται, ότι κάτι σατανικό τριγυρνά στους διαδρόμους του κτιρίου. Παράλληλα, παρακολοθούμε μια τρίτη κοπέλα τη Joan, που κατευθύνεται προς το σχολείο για προσωπικούς της λόγους...
Η ταινία άρχισε το 2015 τη γύρα στα φεστιβάλ, το 2016 πήρε αρκετές αναβολές και τελικά φτάσαμε στο 2017 όπου έγινε το επίσημο release στην Αμερική. Δυστυχώς δεν έλαβε την προώθηση που της άξιζε.Εννοείται ότι δε μιλάμε για αριστούργημα, έχει τα προβλήματα του, ο ρυθμός είναι αργός και υπάρχουν δυο σκηνές που, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να έλειπαν. Αλλά θεωρώ ότι αν η ίδια ταινία, περιελάμβανε και μερικές αναφορές σε κοινωνικά ζητήματα όπως λόγου χάρη ''στη πορεία προς την ενηλικίωση'' (σ.σ. για την οποία μας τα έχουν κάνει τσουρέκια Πασχαλινά τον τελευταίο καιρό), θα είχε εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση. Διαθέτει τα στοιχεία που θα εκτιμήσει ένα πιο σινεφίλ κοινό αλλά παραμένει μια ιστορία δαιμονισμού, με σκοτεινή ατμόσφαιρα, ανατριχιαστικές στιγμές και ολίγον από gore. Σίγουρα η μη γραμμική αφήγηση και ο αργός ρυθμός θα ξενερώσουν αρκετούς. Εμένα δεν με ενόχλησαν και τη κατατάσσω άνετα στις πιο ατμοσφαιρικές ταινίες που έχω δει.
Εντάξει, συνέβαλε λίγο και το γεγονός ότι το σπίτι έχει παρελθόν αφού ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, έσφαξε τη μάνα του σε μια στιγμή αδυναμίας.
Αρχικά η ζωή τους κυλάει ήρεμα, η μικρά αρχίζει σχολείο, εκείνος κλείνεται στο εργαστήριο και η γυναίκα του δουλεύει σαν μαλάκας. Αλλά αναμένεται να ζήσουν δύσκολες ώρες γιατί ο διάολας έχει πολλά ποδάρια και είναι και γλυκατζής!
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι μεταλιές και διάολας πάνε μαζί. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θυμηθήκατε το Deathgasm, αλλά εκείνο ήταν κωμωδία, ενώ εδώ έχουμε μια σοβαρή προσέγγιση του
θέματος. Το δέλεαρ(;) του διαβόλου είναι όπως θα έπρεπε να ήταν ή κάθε ταινία με διαβολόσπιτο.
Με πραγματικά σκοτεινή ατμόσφαιρα, χωρίς χάρτινους χαρακτήρες και αχρείαστες τζαμσκεριές.
Bonus για το γυναικείο κοινό οι κοιλιακοί του Ethan Embry. Βέβαια στην επόμενη σκηνή βλέπεις τον Pruitt Taylor Vince, αλλά δεν μπορούμε να τα χουμε όλα. Η δεύτερη ταινία του Sean Byrne μετά το The Loved Ones και ελπίζουμε να μην αργήσει πάλι τόσο πολύ.
Εκείνος αρχικά διστάζει αλλά τελικώς πείθεται να την ακολουθήσει για Σου - Κου στο πατρικό της. Η οικογένεια τους επιφυλάσσει μια εγκάρδια υποδοχή και ο Chris σκέφτεται ότι μάλλον ανησυχούσε άδικα.
Όμως όσο περνάει η ώρα, παρατηρεί καλύτερα τη συμπεριφορά τους και υποπτεύεται ότι κάτι δεν πάει καλά...
Φτάσαμε λοιπόν στη κορυφή της λίστας όπου βρίσκεται η έκπληξη της χρονιάς από τον Jordan Peele. Μια ταινία με μυστήριο, αγωνία, ατμόσφαιρα και καλοδουλεμένο σενάριο.
Το χιούμορ σατιρίζει τα κοινωνικά στερεότυπα χωρίς όμως να αποσυντονίζει τον θεατή και να στερεί από το σασπένς.
Το Get Out συνδυάζει αποτελεσματικά διάφορα κινηματογραφικά είδη και δύσκολα το κατατάσσεις σε μια κατηγορία. Αλλά σίγουρα το απολαμβάνεις.
Για περισσότερα δείτε το review μας εδώ.
Αυτές ήταν οι καλύτερες ταινίες του 2017.
Ευχόμαστε τη νέα χρονιά να έχουμε εξίσου ενδιαφέρουσες ταινίες, αλλά με περισσότερο τρόμο...
Καλή χρονιά σε όλους!
Που ειναι το The Ritual οεο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα μπορούσε να ήταν εδώ γιατί δε το είδαμε το 17.Το επίσημο release (εκτός της χώρας του) έγινε 9 Φεβρουαρίου από το Netflix οπότε αν είναι καλο θα το δεις στις καλύτερες ταινίες του 18! Δεν έχω προλάβει να το δω είναι όντως καλό;
ΔιαγραφήΦουστα ειναι...σορυ, γουστα ειναι αυτα αλλα πιστευω οτι ειναι απο τις καλυτερες ταινιες των τελευταιων ετων. Σκηνοθεσια, φωτογραφια, υποκριτικη και ατμοσφαιρα ειναι σε υψηλο επιπεδο. Pleaaaaaseee, αν το κανετε review μην με ξεφτιλισετε πολυ αν δεν σαν αρεσε οκ;
ΔιαγραφήΝαι καλέ μη σκας δε θα αναφέρουμε όνομα. Θα πούμε πχ αυτός ο μπλε τύπος που δε ξέρει τι του γίνεται και είπε ότι είναι καλό κτλ
Διαγραφή