Ο Στραγγαλιστής της Συγγρού (1989)

Director: Dimitris Tzelas

Writer: Alexandros Diamantis

Stars: Apostolos Souglakos, Stella Bonatsou, Stella Jekou, Alexandros Diamantis, Jeni Hiloudaki, Karmen, Nikos Karagiorgis, 

Χώρα: Ελλάς

Release: 1989

Produced by Argyris Gogolis

Ο Στραγγαλιστής της Συγγρού, είναι μια απο τις σημαντικότερες προσπάθειες της Ελληνικής underground κινηματογραφικής σκηνής, για την δημιουργία, ενός πραγματικά πρωτότυπου σεναριακά Horror-thriller, χαμηλού προϋπολογισμού μέν, αλλα υψηλής αισθητικής αξίας.

Ο Άγγελος, είναι ενας σύγχρονος νέος, που κατασκευάζει μανεκέν για βιτρίνες. 

Ομορφος με μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες,

τον βασανίζει όμως ενα ένοχο μυστικό.

Η μεγάλη του αγάπη είναι ενα απο αυτά τα μανεκέν.

Αγαπουλινιτσουλίτσα μου... Αυριο θα σε περάσω ενα χέρι Vernilac Νο5.

Πράγμα που τον οδηγεί,  στην αναζήτηση της ηδονής σε άλλα μονοπάτια.

Είναι ενας στραγγαλιστής.

Ναι, της Συγγρού, δέν το είπα ε?

Στραγγαλίζει αθώες κοπέλες που βρίσκει εύκολα λόγω της απαράμιλλης γοητείας και ομορφιάς του, και τις μετατρέπει σε μανεκέν, σε μια αρρωστημένη επίδειξη του αιμοσταγούς του βίτσιου.

Η αστυνομία σύντομα βρίσκεται στα ίχνη του, και η κόρη του Αστυνόμου, υπεύθυνου της υπόθεσης, αποφασίζει να δώσει ενα τέλος στην φονική λαίλαπα που μαστίζει την πόλη...

Η ταινία, μπορεί απλά να αντιμετωπιστεί σαν αλλο ενα horror-thriller εγχείρημα. Ομως, η άρτια παραγωγή, το υπέροχο κάστ, η ευρηματική σκηνοθεσία, η άριστη διεύθυνση φωτογραφίας, αλλα πάνω απ όλα οι εξαιρετικές ερμηνείες, την διαχωρίζουν απο τον συρφετό, Ελληνικό και Διεθνή, των υπολοίπων ταινιών του είδους.

Ο Σκηνοθέτης Δημήτρης Τζελάς, είναι αυτός που μας έδωσε επιτυχίες όπως το "Οι μπάτσοι πουλάνε την Ηρωΐνη 1 και 2", το "Κοριοί και ΑΤΑ...και δυό αυγά μελάτα", και την υπέροχη διασκευή "Η Λυσιστράτη απ'το Θησείο".

Ο Σεναριογράφος και Διευθυντής Φωτογραφίας Αλέξης Διαμαντής, είναι ο Σκηνοθέτης και σεναριογράφος του "Τα Καθάρματα","Η κρουαζιέρα της Ανωμαλίας","Ποιός θα πηδήξει τη Γοργόνα" με τον γνωστό πλέον σε ολους Μπόκολη, και η εμφάνισή του στον Στραγγαλιστή της Συγγρού σε ενα Cameo ρολο, μένει αξέχαστη.

Και τι να πεί κανεις για τον Απόστολο Σουγκλάκο, το Ιερό αυτό τέρας της Εβδομης τέχνης, που μας έχει χαρίσει γέλιο, δάκρυ, μια ελαφρά φαγούρα πίσω απο το αριστερό αυτί, και ενα μπρελόκ Λάντα, ενα βράδυ του Αυγούστου του 1986.

Τελική μνεία στον εκλιπώντα υπeύθυνο οργάνωσης Παραγωγής Αργύρη Γόγολη, τον ανθρωπο που αδικα κατηγορήθηκε απο την πολιτεία οτι έκοβε ακυρα τιμολόγια μονο και μόνο για να εισπράξει το ΦΠΑ, με αποτέλεσμα να πρεπει να πληρώσει πρόστιμο 900.000.000 δραχμές μετρητά, ή 1 δίς 200 εκατομμύρια με δόσεις.

ΣΠΩΗΛΕΡ ΑΛΕΡΤ

Σε αυτό το αφιέρωμα/ύμνο στην ταινία που άλλαξε την ζωή μας, στοιχειώνοντας την εφηβεία μας, θα πρέπει να δουμε απο κοντά τα δείγματα που εξυμνούν την αισθητική και τεχνική της αρτιότητα.

Αν δέν εχετε δεί την ταινία, και δέν θελετε να χαλάσετε την γλυκειά εκπληξη και τον τρόμο που θα σας προσφέρει, καλύτερα μην δείτε παρακάτω. Αν πάλι την έχετε δεί και θέλετε να ανατρέξετε στα πιο εικονικά της σημεία, είστε σε καλό μέρος.

Ο Άγγελος, σε τρυφερή στιγμή με την Μαίρη, το μανεκέν που κατοικοεδρεύει σπίτι του, συμβολίζοντας σύμφωνα με συνέντευξη του σεναριογράφου στο Περιοδικό CHALIA το 1990 μετά απο την αποφυλάκισή του, την ακαμψία του σύγχρονου τρόπου σκέψης, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να σκέφτονται σε στενά όρια, χωρίς να έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού της φαντασίας τους.

Ο Άγγελος, σαν σύγχρονος μοντέρνος νέος, δεν αντιμετωπίζει προβλήματα με τις γυναίκες. Ενα βλέμμα και όλες θαμπώνονται απο την απαράμιλλη ομορφιά του.

Ομως το καλά του κρυμμένο μυστικό, δέν ειναι μόνο η Μαίρη, είναι η έλξη που νιώθει γενικά για τα μανεκέν. Ο Σκηνοθέτης σε αυτή τη σκηνή, σε ενα δύσκολο μονοπλάνο, που ομολογεί οτι χρειάστηκε πανω απο 17 λήψεις, προσπαθεί να προσδώσει την απομόνωση του Αγγελου απο το κοινωνικο σύνολο, βάζοντάς τον ανάμεσα σε άψυχα μανεκέν, με εμφανή σεξουαλικό ερεθισμό, που συμβολίζει αμεσα την ανάγκη επικοινωνίας του ήρωα με την ομήγυρη που όμως θα αδυνατούσε να τον δεχτεί, αν ήξερε τις ενδόμυχες επιθυμίες του.

Ο Άγγελος είναι ενας στοιχειωμένος ήρωας, ενα θύμα της κοινωνίας, που υπο το βάρος και την πίεση των ομοίων, βρίσκει τον εαυτό του να πλάθει τους κρυφους πόθους του με τον πηλό της ευθραυστής του συνείδησης, χωρίς όπως να έχει πρόσβαση στο καμίνι της πραγματικότητας, πράγμα που τον οδηγεί σε αδυναμία εκπλήρωσης των σεξουαλικών του ορμών, δήλωση γροθιά του σεναρίου στο άγχος που μαστίζει τον σημερινό άνθρωπο, στο περιβάλλον της μεγαλούπολης.

Απογοητευμένος ο Άγγελος, στρέφεται σε αλλες μορφές ηδονής, δοκιμάζοντας όλο και περισσότερα καινούρια πράγματα. Εδω, ο σκηνοθέτης, αφαιρετικά, και με χρήση όλων των αυτοσχεδιασμών των ηθοποιών, δείχνει με μαστοριά, παντελώς υπερβατικά, την επιθυμία, σε σημείο μανίας, ένταξης του ατόμου, σε κλειστές κάστες, σε υποκοσμικές καταστάσεις, ως μέσο φυγής απο την πραγματικότητα, που αλύπητα μαστιγώνει την συνειδησιακή του πραγματικότητα. Σε αυτή τη σκηνή, μια πρώϊμη προεγχειρητική Τζένη Χειλουδάκη, μας χαρίζει στον πρώτο της ρόλο, μια ματιά του μεγαλείου που θα την ακολουθούσε στην μετέπειτα καλλιτεχνική της πορεία, μέχρι την εισαγγελία. Φημες οτι αυτή η σκηνή ήταν απαίτηση της Μεγάλης Στοας της Ελλάδος στην Αχαρνών, δέν εχουν σχολιαστεί απο τους συντελεστές ποτέ, χωρίς όμως και να διαψευστούν επίσημα. 

Ο πελάτης. 

Ενα σχόλιο, υπερκατανάλωσης. Ο λαϊκος τύπος, ο εκπρόσωπος της εργατιάς, ίσως και κομμουνιστής, εμφανώς ιδεολόγος, αλλα έχοντας πέσει στην παγίδα της σύγχρονης διαφήμισης, θέλει συνέχεια να δοκιμάζει οτιδήποτε καινούριο, είτε το χρειάζεται είτε όχι, είτε του κάνει καλό είτε κακό. Εδώ έντεχνα, και μέσα απο προσεγμένους διαλόγους, η επιθυμια της ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης απο τις προσταγές του διεθνούς κεφαλαίου, υποσκελίζεται σαν με πλύση εγκεφάλου απο την επιθυμία της ικανοποίησης των ορμών και του πάθους, πράγμα που τελικά οδηγεί στην εξόντωση και το χάος. Ο Ανώνυμος ηθοποιός που έπαιξε το ρόλο του πελάτη, φημολογείται οτι είναι εκτοτε στέλeχος και αρτίως Γ.Γ του Κομμουνιστικού Κόμματος Μπουρκίνα Φάσο.

Εν τέλει, όλα είναι μάταια. Το Εγώ, συνθλίβεται σε μια τιτάνια μάχη του μυαλού με την πραγματικότητα, σε μια μετωπική σύγκρουση του θέλω με το υπάρχω, του πρέπει με την απαγόρευση, της διάνοιας με την άνοια, του αριστερού λοβού με τον δεξί, του Πέους της ανάγκης με το Αιδοίο της μοναδικότητας.

Ο Απόστολος Σουγκλάκος, στην ίσως καλύτερη στιγμή της ερμηνευτικής του καρριέρας, καταφέρνει να κατεβάσει στα καθίσματα το αγχος του ήρωα μπρός στην καταρρευση του τείχους της προσεκτικά σκηνοθετημένης του πραγματικότητας, ανικανοποίητα μή δεχόμενος την επιβολή του κοινωνικού γίγνεσθε πάνω στην προμελετημένη ήττα του εντεχνα πλεγμένου ιστού της προσωπικής του θέσης, άποψης και αγάπης για εναν κόσμο, που πλασμένος με δυσκολία, αρνείται την μη ύπαρξη του "Θέλω" εναντι του "Πρέπει", οδηγώντας τον εαυτό του σε εναν συμβολικό και πραγματικό Θάνατο-Λύτρωση, απο όλες τις εν γένει διαστάσεις ενός κόσμου που όπως πάντα δέν χωράει ήρωες αν δεν συνάδουν με τους όρους μιας καθεστηκυίας τάξης, δομημένης έτσι ωστε να φιμώνει το άτομο, για χάρη της Μάζας.

Το Ερωτικό στοιχείο, είναι διάχυτο στην ταινία, απο τα βλέμματα και τα υπονοούμενα, απο τις εντεχνα φωτισμένες και σκηνοθετημένες σκηνές γυμνού, όπως εδώ, με την Στέλλα Μπονάτσου, εξαδέρφης του εκλιπόντα Βλάσση, στα ξεκινήματα της καρριέρας της,

 μέχρι και τις ολοκληρωμένες ερωτικές σκηνές, που εκμεταλλέυονται το αγαλματένιο κορμί του Αθλητή-Ηθοποιού Απόστολου Σουγκλάκου, και την ζωώδη του ορμή, ταιριάζοντάς την σε μοναδικά φωτισμένες σκηνές, με το ερωτικό θηλυκό στοιχείο, απογειώνοντας τις αισθήσεις και την αισθητική μας σε δυσθεώρητα ύψη, που αμφίβολο είναι αν μπορούν να φτάσουν ποτέ αλλες ταινίες.

Αυτή η ταινία δέν αξίζει να αντιμετωπιστεί όπως οι αλλες. 

Βρίσκεται σε μια δικιά της κατηγορία, μαζί με τον Πολίτη Καίην, Το Ουδέν νεώτερο απο το Δυτικό Μέτωπο, το Λιμάνι της Αγωνίας, Το Παλαμάρι του Βαρκάρη, αλλα και πάλι κοιτάει κάτω, μακρυά, για να δεί την επομενη καλυτερη.

Ειδική μνεία σε μια μοναδική σκηνή της ταινίας, οπου ο Σεναριογράφος και Διευθυντής φωτογραφίας Αλέξης Διαμαντής, τραγουδάει σε δικούς του στίχους, το βαθύτατα συμβολικό τραγούδι "Μεσάνυχτα και κάτι" σε μουσική Μπάμπη Αλέπη.

Και εδώ, ο συμβολισμός δέν θα μπορούσε να λείπει, και ειναι το ξεγύμνωμα της αλήθειας, χρησιμοποιώντας την ήπια σάτιρα, ωστε το βάρος της πραγματικής ζωής να φαντάζει μικρότερο στους ώμους του ανυποψίαστου θεατή.

"Μεσάνυχτα και κάτι.

δυό μπάτσοι κάνουν μάτι,

κοιτάζω δεξιά

κοιτάζω αριστερά,

κοιτάζω και στο κέντρο

και κατουρώ στο δέντρο"

Η αμφισβήτηση της εξουσίας συναντάει μια ντε γιούρε απαίτηση για αλήθεια στην τέχνη, μια βαθειά επιθυμία, για σέξ στα βάθη ενός απόμερα ακοινώνητου σταύλου της επικοινωνιακής μας σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας.