Home Movie (2008)

Director: Christopher Denham

Writer: Christopher Denham

Stars: Adrian Pasdar, Cady McClain, Amber Joy Williams

Xώρα: USA

Release: 2008

Runtime: 77 mins

Home Movie ή αλλιως, "Η Μόδα του Damien"

To χω δεί εδώ και καιρό το έργο, ελπίζω να θυμαμαι σωστά την υπόθεση...

Είναι μια φοιτήτρια Καμποτζιανής ξυλογλυπτικής και παραγγέλνει πίτσα. Ερχεται ο πιτσαδόρος, και του λέει "Αχ! Δέν εχω να πληρώσω..." Εκείνος της λέει "Ασε, θα τα βρούμε μανάρη πιτσαδόρικο" και...

Οπα. Αυτό ειναι το  "Δάγκα το Πεπερόνι μου"

Α ναι! Εϊναι ενας Παπάς, (βαπτιστής) Και μια ψυχολόγος. Είναι έγγαμο τεμάχιο.

Εχουν και δύο δίδυμα. Οχι! Δύο δίδυμα θα ήταν τέσσερα παιδιά, ένα δίδυμο έχουν.

Ενα πακέτο δίδυμα τέλος πάντων, αγόρι και κορίτσι.

Ανω σειρά: Ντέηβιντ και Κλαίρ
Κάτω σειρά: Κθούλου και Γιογκ Σοθόθ

Ολη η ταινίτσα, είναι found footage, και ουσιαστικά είτε πρώτο πλάνο είτε εκ των συμφραζομένων, παρακολουθούμε την σταδιακή χειροτέρευση της περίεργης συμπεριφοράς των παιδιών, απο ελαφρά δυσάρεστη έως την απόλυτη κακία. Παράλληλα, τις αντιδράσεις και σκέψεις των γονιών, και την αλλαγή της δικής τους συμπεριφοράς.

Η υπόθεση δεν έχει ιδιαίτερη περιγραφή. Kανένα found Footage συνήθως δέν έχει. Είναι απλά τα πράγματα. Εδω, ενα ζευγάρι με τα παιδιά μένουν σε απόμερο μέρος στα περίχωρα της Νεας Υόρκης.

Στην αρχή βλέπουμε ενα αγαπημένο και ευτυχισμένο ζευγάρι, και δυο αρκετά αντικοινωνικά παιδιά. Αλλα μεχρι εκεί.

Σταδιακά, τα παιδιά, γίνονται, απολυτα αντικοινωνικά, δύσκολα, βίαια, αναξιοπιστα, εως επικίνδυνα και για τον εαυτό τους αλλα και για αλλους.

Σε όλα αυτά, οι αντιδράσεις των γονιών, (θυμίζω, Παπάς και Ψυχολόγος) πολύ διαφορετικές, αλλα και αρχικά υποτονικές. 

Δηλαδή πρεπει να φτάσουν τα παιδιά να γίνουν βίαια για να αντιδράσουν πραγματικα.

Ομως αν το σκεφτείς με όρους κανονικής ζωής, και σε κανονικό χρόνο, αυτό που βλεπεις εσύ επιλεκτικά και συμπυκνωμένα, είναι για αυτους ισως ενα εξάμηνο καθημερινής ζωής, με τα επεισόδια που βλεπουμε να αποτελούν τις εξαιρέσεις και όχι τον κανόνα.

Απο το πρώτο πλάνο που βλέπεις τα παιδιά, καταλαβαίνεις οτι εκείνα ειναι το θέμα της ταινίας, οτι είναι ξαδέρφια του Ντάμιεν, και οτι εχουν κάνει κάτι σε συμφωνία με το Διάολα με αντάλλαγμα μια μονόπολη και δια βίου προμήθειες σε γλειφιτζούργια.

Προχωράς προχωράς, και ενω ξερεις και βλεπεις οτι κατι τρέχει με τα παιδιά, δεν καταλαβαίνεις τί. Δέν σου δίνονται αλλα στοιχεία, και αρχίζεις και υποθέτεις απο διάολες, δαίμονες, φαντάζματα, έως κακόβουλες γερμανίδες γειτόνισσες, πρώην τροφίμους ψυχιατρείου.

Οσο και να προσπαθείς ομως, με κάθε νέο στοιχείο ή γεγονός, μπλεκεσαι περισσότερο.

Εν ολίγοις, κρατιέσαι σε αγωνία μεχρι τέλους, για να δείς τί συμβαίνει πραγματικά, αλλα η ατμόσφαιρα του έργου, ο ρυθμός του και οι ερμηνείες που ειναι εξαιρετικές, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, (ή μαλλον του χειρισμού τους απο το σκηνοθέτη) δεν σε αφήνουν να σου δημιουργηθεί κανενα κενό, απο την ελλειψη εξηγήσεων κατα τη διαρκεια του έργου. 

 Ο ρυθμος ειναι συνεχεια επιταχυνόμενος, το εργο κλιμακώνεται συνεχεια, απο την αρχή ακομα, και σχεδόν πουθενά δεν υπάρχει αδικαιολόγητο πλάνο, οπως συμβαίνει συχνότατα σε found footage ταινίες.

Με λίγα λόγια η ταινία αξίζει, και ως found footage, αλλα και γενικα μιας και συνηθως η ελλειψη μουσικής κλπ δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια σύγκρισης με αλλα είδη.

Και ειναι ΠΟΛΥ ανώτερη απο την επόμενη σκηνοθετική/συγγραφική απόπειρα του Christopher Denham, το Preservation η οποία δέν λεει μία.