Σκηνοθεσία: Ana Lily Amirpour
Συγγραφέας: Ana Lily Amirpour
Παίζουν: Sheila Vand, Arash Marandi, Masuka the Cat
Χώρα: Αμερική
Release: 2014
Runtime: 1 ώρα και 44 λεπτά
Έρωτας με την πρώτη δαγκωματιά.
Στην ιρανική πόλη Bad Place (στην πραγματικότητα μια μίζερη πετρελαιούπολη στη νότια Καλιφόρνια) ζει ο Αράς, ένας ευειδής νεαρός φτωχομπινές με μόνη προίκα και καμάρι ένα μπάνικο αμάξι για την απόκτηση του οποίου εργάστηκε 2191 μέρες, όπως δηλώνει στο ζητιανάκι που τον περνάει για φορτόγκα λόγω κούρσας και του ζητάει κατοστάρικο. |
| "Δεν έχω κότερο, πάμε μια βόλτα;" |
Ο Σαΐντ αποφασίζει πως έφτασε η ώρα να εισπράξει τα χρωστούμενα, όμως ο Χοσεΐν -που, όταν δε μπορεί να σταθεί στα πόδια του για να φάει τα λεφτά του στις πουτάνες, σέρνεται σ' ένα περσικό χαλί όλη μέρα στο σπίτι σουτάροντας πρέζα- εννοείται πως δεν έχει πεντάρα τσακιστή. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα και ο Σαΐντ παίρνει το πολύτιμο αμάξι του Αράς και γίνεται μπουχός. Έπειτα συνεχίζει το θεάρεστο έργο του κακοποιώντας και κατακλέβοντας μία από τις πουτάνες του. Εκείνο που δεν ξέρει είναι πως στην πόλη τα βράδια περιφέρεται σαν άδικη κατάρα, το Κορίτσι, ένα βαμπίρ που ακούει τη δίψα του -και τη σβήνει- με το αίμα των κακών και των τελειωμένων, το οποίο είναι πολύ ευαίσθητο σε θέματα ντομέστικ αλλά και μη ντομέστικ βάιολενς εις βάρος γυναικών.
Το Κορίτσι ακολουθεί τον νταβατζή με τη σκληρή καρδιά στο σπίτι του και το γεγονός αυτό γίνεται η αιτία να αντικρύσει για πρώτη φορά τον Αράς, ο οποίος έχει επίσης πάει στο σπίτι του Σαΐντ για να πάρει πίσω το αμάξι του, προσφέροντάς του τα ακριβά σκουλαρίκια που βούτηξε από την ξέκωλη κόρη των λεφτάδων στους οποίους εργάζεται ως κηπουρός κλαδεύοντας τις πετούνιες.
 |
| Κόμης Δράκουλας καλεί Βαμπιρέλα |
Ο Αράς, έχοντας βουτήξει εκτός από τα σκουλαρίκια της ξέκωλης το κομπόδεμα και την καβάτζα του Σαΐντ -ο οποίος μετά τη συνάντηση με το Κορίτσι έχει αποδημήσει οριστικά εις τόπον χλοερό πλέον-, αποφασίζει να ζήσει τη μεγάλη ζωή και, αφού ντύνεται κόμης Δράκουλας, πηγαίνει σε ένα πάρτι μασκέ και γίνεται κροκόδειλος από τα "κουμπιά" που 'χει τσουρνέψει από το μακαρίτη πρεζέμπορα. Ενώ βλέπει ροζ ελέφαντες και πατάει εδώ και βρίσκεται παραπέρα, συναντάει για δεύτερη φορά το Κορίτσι και, για να μην τα πολυλογώ περισσότερο, την ερωτεύεται σφόδρα και αμετάκλητα.
Όμως και το Κορίτσι, αντί να δαγκώσει τον στιβαρό πλην τρυφερό λαιμό του, δαγκώνει τη λαμαρίνα με τον ωραίο, ευαίσθητο και ευγενικό Αράς που της δηλώνει ότι είναι ο Κόμης Δράκουλας αλλά δε θα της κάνει κακό (χωρίς να ξέρει ότι η βοϊδομάτα κοπέλα είναι ο αληθινός βουρκόλακας, το αιμοδιψές τέρας με το οποίο μας φοβέριζαν οι γιαγιάδες μας όταν ήμαστε αθώα νήπια). Στη συνέχεια, μεταξύ πτωμάτων, διάφορων μπερδεψοδουλειών και ενός υπέρβαρου γάτου που παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, και στα οποία δε θα αναφερθώ εκτενέστερα για να μείνει και κάτι να δείτε, το Κορίτσι και ο Αράς χάνονται μαζί στα σκοτάδια της νύχτας (αφού με τον ήλιο υπάρχει ένα θεματάκι λόγω βρυκολακίασης).
 |
| "Και τώρα μήπως μπορείτε ν' αφήσετε τις μαλακίες και να ανοίξετε καμιά κονσέρβα Flokos;" |
Η ασπρόμαυρη ταινία, ένα ιρανικό γουέστερν με βαμπίρ, όπως πλασαρίστηκε, είναι στην ουσία ένα ρομαντικό φιλμ με νότες νουάρ για τα ματαιωμένα όνειρα, τη μοναξιά και κυρίως την αγάπη. Όποιος περιμένει δράση και αίμα θα απογοητευτεί. Η ταινία είναι αργή, πολύ αργή, πάρα πολύ αργή. Όσο κοιτάζονται οι ήρωες μεταξύ τους μπορείς να πας να φτιάξεις μια μακαρονάδα, να τη φας, να τη χωνέψεις, να ετοιμάσεις μια δεύτερη και φτου κι από την αρχή. Η ιρανικής καταγωγής Ana Lily Amirpour, που γεννήθηκε στην Αγγλία αλλά μετακόμισε από μικρή στην Αμερική, καθηλώνει όχι με τη (ανύπαρκτη) δράση και τους διαλόγους (οι οποίοι είναι ελάχιστοι), αλλά με τις ποιητικές εικόνες, την ατμόσφαιρα, την υποβολή.
 |
| "Δεν ξέρω τι ακριβώς παριστάνω αλλά πρέπει να είναι πολύ σημαντικό." |
Η πόλη της είναι μια πόλη νεκρή (στο ξεκίνημα της ταινίας ο Αράς περνάει από ένα ρέμα μπαζωμένο με πτώματα) και οι κάτοικοί της ναυάγια -πρεζάκια, νταβατζήδες, πουτάνες, κλεφτρόνια και γενικώς πάσης φύσεως λούζερς από εκείνους που αγαπούσε ο Μπουκόφσκι. Δε δίνεται καμία εξήγηση για την προέλευση του βαμπιρισμού του Κοριτσιού, το οποίο δε σκοτώνει γυναίκες αλλά μόνο άντρες και που τρομοκρατεί ένα αγοράκι λέγοντάς του πως θα το παρακολουθεί μέχρι το τέλος της ζωής του για να δει αν θα είναι καλό παιδί (σκηνή στην οποία έκλασα μαλλί).
Η σκηνοθέτης σε συνέντευξή της αρνήθηκε πως η ταινία έχει φεμινιστικές προεκτάσεις, όμως το Κορίτσι που περιφέρεται στα σοκάκια της πόλης με το πατίνι που έκλεψε από το αγοράκι και τη χιτζάμπ της (εκείνη την τσαντίλα που φοράνε οι μουσουλμάνες αλλά που δεν είναι ούτε τσαντόρ ούτε μπούργκα) να ανεμίζει πίσω της αντί μπέρτας βρικόλακα, δαγκώνει στον καρίτσαφλο όποιον άντρα τολμήσει να σηκώσει χέρι σε γυναίκα.
Εξαιρουμένης μιας σύντομης εμφάνισης των βυζιών της πρωταγωνίστριας (ο Θεός να τα κάνει), δεν υπάρχει γυμνό στην ταινία, ούτε εξτρίμ ερωτικές σκηνές. Κάνουμε Τέχνη εδώ, όχι μαλακίες!
 |
"Δε μπορώ να θυμηθώ πού ξέχασα τα βυζγιά μου."
Πλάκα μου κάνετε; Μουσουλμάνοι και να πίνουν αλκοόλ; Μόνο αίμα και πρέζα διαθέτει το κατάστημα (α, και λίγο τσάι στην αρχή της ταινίας, που το ήπιε ο καθίκαρος πλην θεοσεβούμενος ναρκέμπορας).
|
Συνολικά πρόκειται για μια καλή ταινία που αξίζει να δει κανείς ιδιαίτερα αν δεν τον τρομάζουν οι λέξεις "Αγγελόπουλος" και "πχιοτικός κινηματογράφος". Στα συν η εξαιρετική μουσική, από γκρουπ όπως οι παγκοσμίως άγνωστοι αλλά πολύ καλοί Radio Tehran. Άχρηστη αλλά ενδιαφέρουσα πληροφορία: την ταινία ακολούθησε ομώνυμο κόμικ από την Amirpour. Δεύτερη άχρηστη αλλά ενδιαφέρουσα πληροφορία: η σκηνοθέτης κάνει πέρασμα από την ταινία της ζηλεύοντας τη δόξα του Χίτσκοκ. 
 |
"Με λένε AnaLily, μικρή με φώναζαν Anal, έπαθα ψυχολογικό
και τώρα γυρίζω ταινίες τρόμου."
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου