Kraftidioten (Με σειρά εξαφάνισης) (2014)

Kraftidioten

Σκηνοθέτης: Hans Petter Moland

Συγγραφέας: Kim Fupz Aakeson

Παίζουν: Stellan Skarsgård, Bruno Ganz, Pål Sverre Hagen

Χώρα: Νορβηγία

Release: 2014

Budget: NOK 35,304,282 ($4,506,973)

Runtime: 113 min

"Η πιο γλυκιά εκδίκηση είναι η συγχώρεση"

Αν πιστεύετε στο άνωθεν, δείτε αυτό και οχι το Kraftidioten.

O Νίλς, ζεί με την γυναίκα του σε Νορβηγικό κωλοχώρι. Επιφορτισμένος με την υψίστης σημασίας εργασία του να κρατάει τον δρόμο ξεχιόνιστο με τα ξεχιονιστικά ξεχιονιστήρια του.

Υπόδειγμα πολίτη, πήρε και βραβείο γι αυτό, (κάτι σαν χρυσό πάγκρεας Σολομού μου φάνηκε) παρότι απ οτι αφήνουν να εννοηθεί, δέν ειναι γέννημα θρέμμα του εν λόγω κωλοχώριου, με άγνωστο παρελθόν. (βολικό)

Εχει υιόν, ο οποίος άφησε το κωλοχώριον για τα λαμπερά φώτα του κοσμοπολίτικου Όσλου.

Ο οποίος υιός, μιαν ωραίαν πρωΐαν, βρίσκεται σε παγκάκι, τόσο νεκρός, όσο και οι βάτες στα γυναικεία σακκάκια των 80'ς.

Δίλλημα. Η κατάθλιψη χτυπεί την πόρταν, στο ρυθμό του Highway to hell, συνοδευόμενη απο σκέψεις τινάγματος μυαλού στο χιόνι.

Τί κοιτά ρε μόρτη? Δεν εχεις ξαναδεί αντρα να γλείφει κάννη?

Ομως, καθότι αρνείται να πιστέψει οτι ο Υιός ήτο διεφθαρμένος πρεζόνης (όπως προσπαθει σύμφωνα με τα στοιχεία να τον πείσει η αστυνομία) αποφασίζει να ανοίξει ξανά μόνος του το φάκελο, και να βρεί τι κρύβεται απο πίσω.

Πράγμα που τον εμπλέκει με δύο (2) μαφίες, που απο κοινού λυμαίνονται το πολύπαθο πλήν τίμιο Όσλο.

Απο τη μία ο "Κόμης", Νορβηγός έως μυελού οστών και αδιαμφισβήτητα ο πιό σουρεάλ μαφιόζος που χουμε δεί ποτέ,

Έπεσε το σαπούνι...καθομαι πάνω του. Είναι απρόσμενο, περίεργο, διαφορετικό...

και απο την αλλη ο "Πάπα", ο γέρος Σέρβος μεταναστομαφιόζος, που διοικεί ακομα με βάση το σόϊ, συγγένεια κλπ.

Ζμπρόζνιεζτσκι, πρεπει να σταματήσουμε να κατουράμε στο χιόνι! Δεν ειμαστε στη Σερβία πλέον...

Η εκδίκηση, αντεκδίκηση και αντεκδίκηση στην αντεκδίκηση και να μην ξερεις ποιος εκανε τί, είναι πλέον στο πρόγραμμα, και μπλέκουν τα πάντα.

Ο Νίλς είναι ο Stellan Skarsgård. (Γνωστός μας απο τους Avengers) Ο Πάπα, ο  Bruno Ganz, (Γνωστός μας ως Χίτλερ στην "Πτώση") και ο Κόμης, ο Pål Sverre Hagen. (Ψιλοάγνωστός μας)

H ταινία, εχει ανταρκτικό χιόνι, Κρύο της αρκούδας (θα ψάχνετε κουβέρτα κι ας είναι και Αύγουστος) και τεράστιες δόσεις απο "Da fuck did I just see?"

Eχεις παντελώς διακριτές ατμοσφαιρες ανάλογα με τον ποιο ήρωα βλέπεις.

Βλέπεις σκηνες με τον Νίλς, και εχεις την αίσθηση του σκοπού, κάτι περιμενεις να γίνει.

Βλέπεις τον Πάπα και αισθάνεσαι απο την κούραση μεχρι την απογοήτευσή του, και τέλος, βλέπεις τον Κόμη, και αναρωτιέσαι αν το έργο ειναι κωμωδία, και τί σκατα είδος χιούμορ είναι αυτό των Νορβηγών?

Οχι, δεν θα χτυπηθείς απο τα γέλια, αλλα μετά το αρχικό "Da fuck did I just see?" θα το πιάσεις το νόημα.

Ο Σκηνοθέτης εχει δώσει εναν πολύ καλό ρυθμό, εδω δέ μιλαμε για εναν Λιαμ Νήσων που το κατέχει το αθλημα και παει και πλακώνει απαντες, μιλαμε για ενα χειριστή εκχιονιστικού. Ητοι συμπάσχεις μαζί του καθε στιγμή, κι ας μην εχεις δεί ποτέ χιονι παρα μονο σε καρτ ποστάλ απο Αράχωβα.

Ο τίτλος, ειναι εμφανές το τί εννοεί αφου ξερεις οτι είναι Ρηγουένγκε μούβη.

There can be only one ενα πράμα...

Η ταινία εχει ΠΟΛΥ χιουμορ μετα το αρχικό "Dafuck?" και ειναι καταμαυρο, σα να εχει ερθει απο τα Ζωνιανά, με στάση στην Καλαμάτα ενα πράμα.

Χιούμορ όμως, ΟΧΙ πλάκα. Εϊπαμε, δεν θα ROFL με αυτό.

Η δράση του σε απορροφάει, αγωνιάς, ιδρώνεις, και παθαίνεις ταχυπαλμίες, μεχρι να χαμηλώσεις την θερμοκρασία που ανοιξες επειδή κρύωσες απο το τόσο χιονι της ταινίας.

Ενω αρχικά δεν περιμενεις αναλυση χαρακτήρων, αλλα αλλο ενα ρηβεντζ φλίκ, σε διαψεύδει αρκετά, σου λεει παραπανω απ όσα περιμενες, χωρις να εμβαθύνει περισσότερο, ωστε να θες να μαθεις ακομα περισσότερα. Ακριβώς όσο πρέπει.

Χάηλάητ του πχιοτχιού της ταινίας, η σύντομη μεν, αλλα με υψηλό Dafuck did I just see συντελεστή, σκηνή του αποχυμωτή.

Καρότο έβαλα ή κανα δάχτυλο Σέρβου???

Oποιος τό χει δεί καταλαβαίνει, οποιος το δεί θα καταλάβει.

Κατα τα αλλα, ο Κόμης ειναι Βέτζης, και της υγιεινής ζωής, δέν πολυπαίζει πχιοτι.

Η ουσιαστικά μοναδική γυναικεία παρουσία του έργου, η Birgitte Hjort Sørensen, εμφανίζεται τόσο λίγο, που είναι ανευ ουσίας.

Αποκαλυπτικό τίποτα απολύτως. Είναι σοβαρή ταινία.

Θα το φχαριστηθείτε περισσότερο απο τον "Τραγουδιστή και το κορίτσι του Μπαρ" και αυτό απο μόνο του λεει πολλά.

Αποκομμένο απο την καταιγιστική Αμερικάνικη δράση, εχει τον δικο του ρυθμό που δένει τέλεια με το ντόπιο ντεκόρ.

Δέν του λείπει τίποτα απολύτως, και ενώ δέν ειναι ταινία τέχνης, η αισθητική της σε αφήνει ικανοποιημένο.

Σκέφτομαι οτι ο Σουγκλάκος θα ηταν καλυτερος στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με τον Ζαφείρη Μελά ως Κόμη, αλλα τώρα πάει!