Horror Bar: Occult aka Okaruto (2009)

Σκηνοθέτης: Kôji Shiraishi

Συγγραφέας: Kôji Shiraishi

Παίζουν: Mika Azuma, Horiken, Kôji Shiraishi, Kiyoshi Kurosawa, Shinobu Kuribayashi, και καναδυό αλλοι κολλητοί που ήρθαν τζαμπέ.

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: ¥12,4 και τρείς καραμέλες. (Περίπου 1,2€)

Release: 2009

Runtime: 110 mins

Αναρωτιέστε τί σημαίνει Okaruto ε?

Τίποτα. Είναι απλά η Ιαπωνική προφορά του Occult.

Τρία χρόνια πριν, (τι εννοείτε πριν από πότε? Από τότε που γυρίστηκε η ταινία.) στο παραθαλάσσιο τουριστικό αξιοθέατο του Μιγιογκασάκι, τρεις καθωσπρέπει κοπελίτσες που πήγαν να δουν τον Ωκεανούλη, και χαριεντιζόντουσαν τραβώντας βίντεα η μια την άλλη, έγιναν μάρτυρες ενός ειδεχθούς εγκλήματος.
Ένας εκ των τουριστών, έβγαλε εξάφνου μαχαίρι, σβέρκωσε δυο τουρίστριες, τις καθάρισε ωσάν να καθάριζε ζαργάνες για σουπίτσα, απομακρυνόμενος πέτυχε έναν τύπο που είχε παραλύσει από το φόβο του, τον έβαλε χάμου, του κανε την πλάτη κιμά, ωσάν για σουτζουκάκια, προχώρησε ακάθεκτος και ανενόχλητος στην άκρη ενός βράχου, κοίταξε τον μαινόμενο Ωκεανό από κάτω, και φούνταρε ωσάν φουντάρουμε βρώμικο από την παραλιακή όταν αισθανόμαστε την χοληστερίνη μας να ανεβαίνει.

Όλα τα προαναφερθέντα, τα συνέλαβε ο πενιχρός πλην τυχερός φακός της κάμερας της μιας εκ των τριών χαριεντιζόμενων τουριστριώνανε που αναφέρθηκαν στην αρχή.

Πτώμα δεν ευρέθη ποτέ, και παρότι η ταυτότητα του δράστη έγινε γνωστή, δεν βρέθηκε ουδέποτε κανένα στοιχείο, που να δικαιολογεί την πράξη του.

Φάστ Φόργουωρντ στο τώρα, το τρία χρόνια μετά.

Το κόκκινο κουμπί μου πανε να πατήσω για να γράψει?

Ο Kôji Shiraishi Κότζι Σιράϊσι, ή Σιράϊσι Κότζι, ή 白石晃士, αισθάνεται μια ακατανίκητη επιθυμία (απ ότι μας λέει αργότερα) να φτιάξει ένα ντοκυμανταίρ για τα τότε γεγονότα, προσπαθώντας να βρει τις αιτίες. Αυτό το ντοκυμανταίρ είναι που βλέπουμε και εμείς.

Συνεντεύξεις με τους συγγενείς των δύο θυμάτων, αποκαλύπτουν ότι και οι δύο κοπέλες, είχαν νιώσει μια ακατανίκητη επιθυμία να βρεθούν εκείνη την μέρα στον συγκεκριμένο τόπο, όπως και ο τραυματίας. Η μία έβλεπε το Μιγιογκασάκι στον ύπνο της, η άλλη το δε σε μια φωτογραφία την πρηγουμένη και την έπιασε τέτοια πρεμούρα που πήρε τον αρραβωνιάρη από το αυτί και νοίκιασαν αμάξι μέσα στη νύχτα και πήγανε, και ο τραυματίας, ο Ένο, ακόμα χειρότερα, μια βδομάδα πριν το συμβάν, άνοιξε την τηλεόραση και μια φωνή μέσα στα παράσιτα της εικόνας, τού πε να τσακιστεί να πάει!!!

Άμα ποθάνω θα σε στοιχειώσω σού'πα. Για πλάκα νόμιζες?

Τρία χρόνια μετά όμως και οι συγγενείς των δύο θυμάτων, διατείνονται ότι βλέπουν τους αγαπημένους τους συνέχεια. Η μάνα της μιας στον ύπνο της σχεδόν καθημερινά, και ο Αρραβωνιάρης ανασύρει ένα σωρό φωτογραφίες που τραβήχτηκαν μετά το γεγονός, οπού κάποια που -έστω- της μοιάζει, εμφανίζεται συνέχεια.

Ο κος Ένο εντωμεταξύ, αποκαλύπτει το εξής:

"Το Τελώνιο" Νυστέρι σε πλάτη 2009.

Ο Δολοφόνος, όταν ήρθε προς το μέρος του, δεν φάνηκε να θέλει να τον σκοτώσει. Του είπε "Τώρα είναι η δική σου σειρά" Και προχώρησε στο να του κάνει την πλάτη έκθεση παιδικής τέχνης.
Ο Δράστης, όπως αποκαλύπτουν συνεντεύξεις με οικογένεια και φίλους, είχε παιδιόθεν κόλλημα με τα UFO, τα μεταφυσικά και τα δαιμονολογικά.

Στην αρχαία γλώσσα των Καονόρι: "Τέσσερα Σάμπα Σουσι Μάκι στο 8"

Ακόμα χειρότερα είχε εκ γενετής, ένα παρόμοιο σημάδι με αυτό που έκανε στην πλάτη του κου Ένο.
Βάζουμε τώρα και στην εξίσωση, περίεργα ιερογλυφικά που είχε βρει ο ίδιος Kôji Shiraishi Κότζι Σιράϊσι, ή Σιράϊσι Κότζι, ή 白石晃士, σε κάποια ταξίδια του, την εξήγησή τους που δεν είναι καθόλου ευχάριστη, το γεγονός ότι και ο ίδιος έχει εμφανίσει κάποια σημάδια πάνω του, και το αποτέλεσμα ανατριχιάζει.

Η πλοκή αρχίζει και πλέκεται, πλοκή είναι, αυτό κάνουν οι πλοκές, πλέκονται.

Ένο Σαν. Επάγγελμα: Προσωρινός υπάλληλος θελημάτων Θεού.

Τούτη δω πλέκεται περίεργα και σιγά σιγά ο κος Ένο που οι ντοκυμανταιρίστες έχουν πάρει υπό την προστασία τους, αποκαλύπτει ότι κάθε μέρα σχεδόν, γίνεται μάρτυρας ενός μικρού ή μεγάλου "θαύματος" ή έστω ενός ανεξήγητου φαινομένου, ότι βλέπει ΟΥΦΟ παντού και πάντα, και ότι αισθάνεται ότι ο δολοφόνος δεν ήθελε να τον σκοτώσει, αλλά παρακινούμενος από την ίδια δύναμη που οδήγησε και τον ίδιο σε εκείνο το μέρος εκείνη τη μέρα, του πέρασε, χαράζοντας του την στην πλάτη, την δικαιοδοσία και την υποχρέωση να συνεχίσει το έργο του.
Μόνο που το έργο του κυρίου Ένο, δεν φαίνεται να είναι μια απλή δολοφονιούλα δυο ανήμπορων τουριστριών.
Είναι σιαγμένος για μεγάλα πράματα...

Ο Kôji Shiraishi Κότζι Σιράϊσι, ή Σιράϊσι Κότζι, ή 白石晃士, έχει σκηνοθετήσει, γράψει το σενάριο της ταινίας, έχει κάνει το μοντάζ, και είναι και κάμεραμάν, εκτός από όταν εμφανίζεται, όπου η κάμερα είναι τριποδιασμένη ή τραβάει πλάνα η βοηθός του.

Ουάν μάν σόου δηλαδή. Συγκεκριμένα αν κοιτάξει κανείς στο Full cast and Crew στο Imdb, θα δει αυτό: Αυτή που αναφέρεται ως βοηθός σκηνοθέτης και σκηνοθέτης second Unit, είναι αυτή που παίζει και αυτόν τον ρόλο. οπότε παίζει και να είναι και η γκόμενά του. Η Αδερφή του. Η γειτόνισσα. Ή η μόνη που πληρώθηκε. Ποιος ξέρει. Το θέμα είναι ότι η ταινία έχει γίνει εκ των ενόντων.
Πληροφορίες για ηθοποιούς ελάχιστες, και το μόνο που ξεχωρίζει, είναι το γκεσταριλίκι του Kiyoshi Kurosawa, σκηνοθέτη του The Cure, Pulse, και Tokyo Sonata, ως ο εαυτός του μεν, αλλά χομπίστας ερευνητής περιέργων ιερογλυφικών σε βράχια!!!

Special Effects: Ο Μαθιός με τον Πέντιουμ.

Η ταινία έχει ελάχιστα εφέ, και όλα είναι επιπέδου που μπορώ να κάνω σε ένα δίωρο με ένα After Effects.
Φωτισμοί δεν υπάρχουν. Όλα είναι γυρισμένα με φυσικό φως, είτε εσωτερικό είτε εξωτερικό.
Οι βασικοί βασικοί ρόλοι είναι δύο, του σκηνοθέτη που είναι ο πραγματικός σκηνοθέτης ουαν μαν σόου, και ο κος Ένο. Που παίζει να είναι και ο γκόμενος του. Ή ο Αδερφός του. Η Γείτονας. Ή ο μόνος που πληρώθηκε. Ποιος ξέρει. Το θέμα είναι οτι η ταινία έχει γίνει σχεδόν χωρίς έξοδα.
Από την άλλη είναι Mockumentary. Και όπως και σε ένα κανονικό ντοκυμανταίρ, συγχωρούνται οι τυχόν τεχνικές ατέλειες προς χαριν της αποκάλυψης και της είδησης.
Οπότε αν τα παραβλέψουμε τι έχουμε?
Θα γυρίσουν κόκαλα από τους τάφους τους αλλά θα το πω, και ας το εννοώ στην βάση του μόνο και όχι στο τελικό αποτέλεσμα.
Έχουμε μια μίξη Λάβκραφτ και Έλλερυ Κουήν.
Ο Σιράϊσι, τα λατρεύει τα θρίλερ. Τη βρίσκει να σου δίνει στοιχεία τώρα, που θα ξαναεμφανιστούν στην ταινία αλλά μια ώρα μετά. Του αρέσει να διαπλέκει την κατάσταση, και να κάνει διαρκείς αποκαλύψεις από φαινομενικά μέχρι τότε άσχετα γεγονότα και ατάκες.
Και το Λαβκραφτικό? (ακούω να με ρωτάτε).
Εκείνο έρχεται από την διαρκή αίσθηση του οτι υπάρχει κάτι απειλητικό, μεταφυσικό, πάνω από το κεφάλι σου, από το οποίο ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΝΕΙΣ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Mε κυνηγάνε πουλιά...ΠΟΛΛΑ πουλιά...Κάτσε να πιάσω τοίχο...

Πάμε τώρα όμως και στην πραγματική διάσταση της ταινίας.
Αν δεν έχετε δει άλλο έργο του Σιράϊσι, ΜΗΝ δείτε αυτό εδώ ως πρώτο.
Επίσης μην το δείτε αν έχετε δει μόνο το Noroi. H το Grotesque.
Γιατί? Γιατί εκείνα, είναι πιο "σοβαρές" ταινίες, και δεν έχουν μέσα το τυπικό του και περίεργο μαυρότατο χιούμορ. (Εκτός από το φινάλε του Grotesque. Όσοι το έχουν δει, καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Ο τυπάκος, κάθεται και γράφει μόνος του τα σενάριά του, και μετά παίρνει πέντε τηλέφωνα, και αρπάει μια κάμερα και τα κάνει ταινίες.
Τον φαντάζομαι να ενοχλεί τους γείτονες από τα γέλια που ρίχνει γράφοντας. Εδώ, έχουμε πάμπολλα WTF???? moments, πολλές φάσεις, πλάνα και ατάκες που σε αφήνουν με την απορία του αν βλέπεις χόρορ ταινία η κωμωδία, ΧΩΡΙΣ να έχει αστεία που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν την ταινία κωμική. Αλλά αν έχεις μια μικρή έστω εξοικείωση μαζί του και αν έχεις χιούμορ, τα βλέπεις μια χαρά.
Είναι γενικά μια ταινία με τα εξής χαρακτηριστικά:
Θρίλερ μεταφυσικού μυστηρίου, μαύρη κωμωδία, με υφέρποντα καλαμπούρια που μόνο αν "ξέρεις" θα πιάσεις, και WTF??? Galore.

Μην ανησυχείτε, στην οθόνη είναι καλύτερο, διαρκεί κλάσμα δευτερολέπτου.
Αλλα δείχνει το τι εστί Kôji Shiraishi. Χαμογελάει ρε!
ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ!!!

Εντωμεταξύ γίνονται εμφανή τα εξής: καθότι mockumentary, υπάρχει σαφώς εκτενής χρήση αυτοσχεδιασμών. Όμως, είναι εξίσου εμφανές ότι έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια σε ανάγνωση και πρόβες, και όλοι ξέρουν πως και τι πρέπει να παίξουν. Μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Γενικά ο Σιράϊσι, που αρχίζει και είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου, έχει μια πολύ περίεργη μίξη ατμόσφαιρας τρόμου και χιούμορ που λατρεύω.
Και παρότι το αστείο δεν είναι εγγυημένο αν δεν πιάνεις το χιούμορ του, το extreme WTF???? είναι!!!

Και φτάνουμε Σπώηλερ φρή στο φινάλε.

Το συγκεκριμένο φινάλε της συγκεκριμένης ταινίας μου φέρνει τις εξής εικόνες στο μυαλό.
Τον Σιράϊσι να ξυπνάει τους γείτονες από τα γέλια όταν τόγραφε.
Τον Σιράϊσι να ξυπνάει τους γείτονες από τα γέλια όταν το γύριζε.
Τον Σιράϊσι να ξυπνάει τους γείτονες από τα γέλια όταν το μοντάριζε.
Τον Σιράϊσι να ξυπνάει τους γείτονες από τα γέλια όταν το έβλεπε.
Άπαξ και δείτε την ταινία, θα αισθανθείτε σαν να ήρθε φίλος, να σας ανακοίνωσε τον θάνατο άλλου φίλου, να κλάψατε μαζί μισή ώρα και μετά να σας είπε ότι σας έκανε πλάκα, και να σκασε στα γέλια.
Δεν μπορώ να πω παραπάνω, αλλά προσωπικά, ξύπνησα τους γείτονες από τα γέλια όταν το είδα. Καλή τύχη.

Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το προσεγγίσω. Ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις, και αυτό ισχύει για όλες τις ταινίες του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Είναι παντελώς ανεπιτήδευτος, και σου δίνει την αίσθηση ότι κάνει γαμάτες ταινίες τρόμου, αλλά σε μερικές, σε κάποιο σημείο το γυρνάει, για να γελάσει ΑΥΤΟΣ μαζί σου. Παρ όλα αυτά, το θριλερικό στοιχείο της συγκεκριμένης ταινίας είναι πολύ καλό, αρκετά πρωτότυπο, και ικανοποιεί. Αλλά την ταινία μπορεί να την λατρέψεις για όλα τα υπόλοιπα. Ή να την μισήσεις. Πραγματικά δεν μπορώ να πω παραπάνω και να παραμείνει σπόηλερ φρή. Στη δική μου λίστα πάντως, αυτή η ταινία, κυρίως λόγω της παράνοιας της, είναι πολύ, μα πολύ κοντά στην κορυφή.

Ακολουθεί, φωτογραφικό παράδειγμα της διαφορετικότητας του σκηνοθέτη!