Last Shift AKA Paymon: The King of Hell (2015)

Σκηνοθέτης: Anthony DiBlasi

Συγγραφείς: Anthony DiBlasi, Scott Poiley

Παίζουν: Juliana Harkavy, Joshua Mikel, J. LaRose

Χώρα: ΗΠΑ

Release: 2015

Runtime: 90 mins  

The Last Shift is the Deepest...

Η Τζέσσικα Λώρεν, είναι μια συμπαθεστάτη, καλλίγραμμος, και ευπαρουσίαστη νεαρά και νέα Μπατσίνα. (Τό 'κρυψα καλά οτι είναι φίνο γκομενάκι ναουμ?) Είναι στην πρώτη της μέρα στη δουλειά. Ή Μάλλον νύχτα. Γιατί η πρώτη της φορά στη δουλειά, είναι να κάτσει καραούλι όλη νύχτα σε ένα αστυνομικό τμήμα, το οποίο έχει μεταφερθεί αλλού.
Το παλιό κτήριο τώρα, είναι άνευ προσωπικού, άνευ εξοπλισμού, παντελώς έρημο, εκτός από μερικές κούτες με αποδεικτικά στοιχεία διαφόρων εγκλημάτων, τα οποία θα έρθουν να τα παραλάβουν από κάποια υπηρεσία, μερικοί μεταφορείς μέσα στην μαύρη νύχτα, ένεκα φόρτου εργασίας.

Rookie Cop on the job...

Ιδού λοιπόν η ανάγκη, ένας αστυνομικός να παίξει το ρόλο θυρωρού/σεκιουριτά, και ποιος καλύτερος για κάτι τέτοιο, από ένα νεούδι? Ένα Νούμπα? Ένα Νέους? Enter Jessica.
Έρχεται λοιπόν η Τζέσσικα, μετά από ένα τηλεφώνημα πρηξίματος από τη  μάνα της που ανησυχεί ότι θα ποθάνει, ότι θα της την πέσουν αναρχικά στοιχεία, ότι θα την διαμελίσουν ζόμπι, και ότι θα αρπάξει καμμιά πούντα, έτσι όπως έφυγε από το σπίτι χωρίς να πάρει ένα ζακετάκι βρε παιδάκι μου.
Μία και δυό λοιπόν, πάει η Τζέσσικα στο τμήμα, και την υποδέχεται ο Αρχιφύλακας Κόεν, με βρισίδια, γαμωσταβρίδια, και μόλις την βλέπει, την σαφή εντολή "ΓΥΡΝΑ". Κάνει η άλλη να φύγει, "ΓΥΡΝΑ ΕΙΠΑ ΟΧΙ ΦΥΓΕ" της λέει ο άλλος.
Προσωπικά θεώρησα ότι ήθελε να δει αν έχει ωραίο κώλο, αλλά όχι. Θα μάθουμε σε καμιά ώρα στην ταινία το γιατί.
Τα τηλεφωνήματα έκτακτης ανάγκης, (του "100" δηλαδή) προωθούνται ήδη στο νέο τμήμα, επισκέπτες δεν αναμένονται, δουλειά δεν υπάρχει, ο Αρχιφύλακας πάει σπιτάκι του, και η νύχτα προβλέπεται βαρετή.
Αμ δε...

Ήμασταν κι εμείς εδώ.

Χωρίς να το ξέρει η Τζέσσικα, το τμήμα αυτό υπήρξε ο τόπος θανάτου της Οικογένειας Πέημον, μιας ΤσαρλσΜανσονικής οικογένειας με κάμποσους φόνους στην πλάτη της,
συμπεριλαμβανομένων και των φόνων δύο αστυνομικών στην προσπάθεια σύλληψής τους.
Ένας εκ των οποίων ήταν ο Πατέρας της Τζέσσικα.
Σύντομα, από την αρχή της βάρδιας, τα πράγματα δεν δείχνουν νορμάλ. Ένας άστεγος βρίσκεται ξαφνικά μέσα στο τμήμα, παρά την κλειδωμένη πόρτα, και κατουράει την είσοδο, και κλείνεται σε κελί.

Καλή ιδέα ντεκορασιών για το σαλόνι μου. Λες να διώχνει τους άντρες?

Όμως, φοριαμοί ανοιγοκλείνουν μόνοι τους, όπως και φώτα, σειρήνες ηχούν στο ξεκάρφωτο, Αρχειοθήκες κινούνται, φωνές ακούγονται.
Η Οικογένεια Πέημον, αναφέρθηκε από τα μήντια ότι σκοτώθηκε στην προσπάθεια σύλληψής της.
Μήπως δεν είναι έτσι?
Εκτός από τον άστεγο στο κελί, η Τζέσσικα υποτίθεται ότι είναι ο μόνος άνθρωπος στο κτήριο.
Είναι όμως και η μόνη οντότητα γενικώς???

Παίρνεις ένα ντεκόρ παρόμοιο του Assault on Precinct 13, το αδειάζεις, και χώνεις μέσα Ολόκληρη την ιστορία του Τσάρλς Μάνσον.
Και να! Έχεις ένα έργο. Κάπως έτσι περιγράφηκε η ταινία πριν βγει. και το βρίσκω ιδιαιτέρως λειψό και υποτιμητικό.
Οκ, έχουμε αστυνομικό τμήμα όπως στο άνωθεν, αλλά δεν βλέπω καμιά άλλη σχέση. Περισσότερη σχέση βλέπω να έχει με το Let us Pray (2014). Eίναι μια μίξη του Let us Pray με το Devoured (2012).

Γειά, βγάλε το σκώτι σου και έλα να παίξουμε...

Αλλά ας το πάρουμε από λίγο πιο αρχή.
Έχουμε κατά βάση, ένα μεταφυσικό Θρίλλερ.
Αλλά γεμάτο Jump scares.
Μερικοί από σάς θα χαρούν με τα jump scares, μερικοί πιο "σοφιστικέ" θα στραβομουτσουνιάσουν. Αλλά δέν πρέπει...
Κατ'αρχήν, η ταινία είναι Rated R. Που σημαίνει "Ακατάλληλο δι ανηλίκους"
Πράγμα καλό για εμάς, τους Χώρρωρ Φάνς, που τα τελευταία χρόνια, έχουμε πήξει στις ταινίες με καταλληλότητα 15, που απευθύνονται σε έφηβα παιδάκια που τώρα κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα στον τρόμο.
ΔΕΝ έχει καμία περίσσεια αίματος πάντως. Δεν είναι σπλάττερ.
Είναι αγνό Τζαμπσκερίστικο Μεταφυσικό Θρίλερ.
Τι κακό έχει?

Α! Μια ζωντανή μαριονέττα.
Ας κάτσω άλλο ενα εξάωρο να δώ τί αλλο θα εμφανιστεί...

Το συνηθισμένο σεναριακό κακό που έχουν τα 8 στα 10 έργα του είδους.
Οτι δηλαδή, ΔΕΝ δικαιολογείται από κάποιο σημείο και πέρα, το να κάθεσαι
"εκεί" όπου συμβαίνουν όλα, εάν μπορείς να το βάλεις στα πόδια και να την κάνεις ανεπιστρεπτί. Στην συγκεκριμένη ταινία, δικαιολογείται κάπως, από την ίδια τη φύση του ρόλου της πρωταγωνίστριας. Το ότι δηλαδή είναι Αστυνομικίνα με μια ίσως μεγαλύτερη αίσθηση καθήκοντος από μένα και εσάς που θα την είχαμε κάνει στα πρώτα 5 λεπτά. Συμβάλλουν σε αυτό και τα λόγια του Εγχειριδίου του καλού Αστυνομικού που σιγοψυθιρίζει συχνά η Τζέσσικα ως προσευχή σε στιγμές ακράτου χεσίματος.

Ο Σκηνοθέτης με το δεκατιανό του σε στιγμές χαλάρωσης.

Αυτό το κακό λοιπόν, το έχουν πάμπολλες ταινίες, αναγκαστικά, γιατί αλλιώς δεν θα είχαμε ταινία. Από εκεί και πέρα, είναι στο χέρι του σκηνοθέτη, το αν θα μπορέσει με την δική του τέχνη να σε κάνει να απορροφηθείς τόσο που να το παραβλέψεις.

Εδώ το πετυχαίνει με τα μπούνια.

Ο Anthony DiBlasi είναι ο σκηνοθέτης των Dread (2009) και Cassadaga (2011). Όποιος τα έχει δει, είτε του άρεσαν είτε όχι, (εμένα το Dread μου φάνηκε ότι παραήταν Emo) ξέρει ότι η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι από τα ατού του.

Έτσι και εδώ. Ο Ρυθμός του είναι υπέροχος, σε μπάζει στο κλίμα, και σε προχωράει τόσο, όσο πρέπει κάθε φορά. Μέχρι τέλους η δράση και αγωνία είναι συνεχώς κλιμακούμενη, έτσι όπως ακριβώς θα έπρεπε.
Η "Μουσική" βοηθάει τα μάλα. Προς τι τα εισαγωγικά? Γιατί δέν πρόκειται ακριβώς περί μουσικής.

Είμαι ομορφη? Πες, πές...

Πιο σωστά είναι ένα συνονθύλευμα ήχων και βόμβων, για να σε οδηγήσουν από την αρχική αγωνία και να σε φτάσουν στο jump Scare. Αρκετά αρχέτυπο δηλαδή, αλλά ενώ αλλού θα ήταν μια φτηνή απόπειρα κλισεδιάς, εδώ παραδόξως δουλεύει, και δουλεύει ΠΟΛΥ καλά.
Βάζεις στην εξίσωση και το ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ μιξάζ, για όσους ξέρουν, έχουν το κατάλληλο ηχοσύστημα και μπορούν να το προσέξουν, και το αποτέλεσμα είναι αρτιότατο.

-Εχεις πιτυρίδα το ξές?
-Ασε, εχω δοκιμάσει τα πάντα...
-Μπαζούκας δοκίμασες?

Τρομακτικό όμως?
Εδώ, θα πρέπει να θυμηθώ τα μικράτα μου καθότι πάνε πολλά χρόνια που τρόμαξα με ταινία τρόμου, πράγμα που με έστρεψε μακρυά από τις ταινίες που βρίθουν στα Jump Scares.
Και θα πω μάλλον ναι!
Με την εξής λογική:
Βλέπω πολύ κόσμο να λέει ότι τρόμαξε με το Insidious 3 (και γελάω βέβαια) που είχε καταλληλότητα 13. ΝΑΙ! 13. Το έργο που πιθανόν σας άρεσε, έχει φτιαχτεί για προέφηβους.
Τούτο δω για να το έκριναν στο 18, πρέπει να το θεώρησαν πολύ πιο τρομακτικό!!!
Επειδή μακρηγορώ θα το θέσω ως εξής:
Η ταινία είναι ΓΕΜΑΤΗ από ΓΑΜΑΤΕΣ ιδέες! Είναι είναι Τζαμπσκεριές, είτε είναι εμφανίσεις, εξαφανίσεις αποσαφηνίσεις και οτιδήποτε άλλο.

μπού ρε. ΜΠΟΥ ναουμ...

Ο Μέσος Χολλυγουντιανός παραγωγός, θα μάζευε όλες τις ΓΑΜΑΤΕΣ ιδέες του σεναρίου και θα τις μοίραζε σε 3 με 4 προεφηβικές ταινίες όπως το Insidious.
Ευτυχώς για μας όμως, η ταινία είναι Indie, και τον παραγωγό της, δέν τον απασχόλησε κάτι τέτοιο.
Η Ταινία στηρίζεται λιγότερο στο τι βλέπεις για να σε τρομάξει, και πολύ περισσότερο στο τι ΔΕΝ βλέπεις, και ακόμα περισσότερο στο ΠΩΣ το βλέπεις.
Και εδώ μπαίνει ο παράγοντας Σκηνοθέτης, Διευθυντής φωτογραφίας, και Οπερατέρ.
Και αυτοί οι τρεις δούλεψαν υπέροχα μαζί με το ανάλογο αποτέλεσμα. Οι γωνίες λήψης είναι και πρωτότυπες και επεξηγηματικές, δεν αισθάνεσαι ότι "χάνεις" κάτι όπως σε άλλες ταινίες. Οτι θέλει να στο δείξει θα στο δείξει.
Και σημαντικό ρόλο σε αυτό, ειδικά στο δεύτερο μισό της ταινίας παίζει το στέντικαμ.

Daniel Stilling

Σαμάρι αλλά όχι Γαϊδούρι.
Stedicam.

Για όσους δεν ξέρουν, είναι το "σαμάρι" που φοράει ο χειριστής, για να κρατιέται η κάμερα ευθυγραμμισμένη και να απορροφά τους κραδασμούς. Έχει δουλέψει ΠΟΛΥ σε αυτήν την ταινία, σε στενούς χώρους και δύσκολους, και με υπέροχα αποτελέσματα.
Πράγμα που με ωθεί να αναφέρω και το όνομα του Stedicam Operator, που αλλιώς παντού θα πάει άπατο, καθότι σπανίως αναγνωρίζεται η δουλειά των "χαμηλότερων" συντελεστών.
Ιδού λοιπόν ο κύριος Daniel Stilling.

Η Διανομή τώρα...
Η ταινία έχει ημερομηνία διανομής 6 Οκτωβρίου 2015 για DVD, Blu Ray και VOD, παρότι έχει ξεκινήσει την πορεία της στα φεστιβάλ από τα μέσα του 2014. Οχι αίθουσες όμως. Που σημαίνει, όχι ότι είναι τόσο κακή, αλλά ότι κανένα στούντιο δεν την άγγιξε λόγω της σήμανσης καταλληλότητας από 18. Θα περιόριζε τα περιθώρια κέρδους τους. Όσο πάμε δηλαδή, μαθαίνουμε εμείς οι χόρορ φάνς νέους τρόπους να ξεχωρίζουμε μια καλή ταινία, ασχέτως από την βαθμολογία της στο IMDb.

Μια σύντομη έρευνα στο Wiki για το όνομα του Paymon, που ειναι ο πρωταγωνιστής Μανσον στοιχειωτής των άμοιρων θυμάτων του, αποκάλυψε ότι το όνομα πάρθηκε από ένα δαίμονα.
Προσωπικά με το μεταφυσικό δεν τα πάω καλά γιατι τό χω χεσμένο. Οπότε παραθέτω προς τέρψιν του φιλοθεάμωνος κοινού το απόσπασμα από το Wiki κομπλέ με τα λίνκς του, για να το ψάξει όποιος θέλει. Εναλλακτικά αν έχουμε κανένα Σατανολάτρη ανάμεσά μας, ας μας ενημερώσει για την εγκυρότητα του χωρίου.

"Agrippa's classification of demons

In De occulta philosophia (1509-1510), Cornelius Agrippa proposed several classifications for demons. One is based in the number four and the cardinal points, with the ruling demons being Oriens (East), Paymon (west), Egyn (North) and Amaymon (South)."

Ντάξ, βυζί ούτε για πλάκα, οπότε θα κάνουμε αυτό που κάμωμε πάντα όταν δέν παίζει ούτε αστράγαλος. Θα σας παραθέσουμε όνομα και φωτό πρωταγωνίστριας, για να αποφασίσετε αν ειναι παράγων θέασης της ταινίας. Εδώ έχουμε μια κουκλάρα πρωταγωνίστρια, που όμως ως Μπάτσα την πρώτη μέρα στη δουλειά, είναι βαμμένη ως άβαφτη, με στολή (ντάξ κάποιοι έχουν και βίτσιο τις στολές...) και καθόλου σέξυ.
Εδώ κιόλας είναι ίσως το κατάλληλο σημείο, για να αναφέρω ότι ερμηνευτικά είναι Υπέροχη. Με εμφανώς σαφείς οδηγίες από το σκηνοθέτη που δέν την αφησε να αλωνίζει μόνη της, όπως γίνεται πολύ συχνά, απέδωσε το ρόλο και τις μεταπτώσεις της πρωταγωνίστριας τέλεια, όπως και της σταδιακότητα του τρόμου και του άγχους.
Ναι! Μ'άρεσε!
Αλλά δείτε κιόλας την δις Juliana Harkavy και αποφανθείτε μόνοι σας.

Δεν ειναι αριστούργημα. Δεν προσπάθησε καν να γίνει αριστούργημα. Δεν είναι τέχνη. Δεν προσπάθησε καν να γίνει τέχνη. Δεν ειναι νέα οπτική γωνία στον τρόμο. Δεν προσπάθησε καν να... τέλος πάντων καταλάβατε. Αλλά ειναι μια εντιμότατη προσπάθεια του να γίνει μια ταινία με ΟΛΑ τα κλισέ της Τζαμπσκεριάς, αλλά αυτή τη φορά ΣΩΣΤΑ.

Συλλογή πόστερ της ταινίας και με τους δύο τίτλους.

Το σωστά, συμπεριλαμβάνει από την καταλληλότητα των 18, μέχρι την αρτιότατη σκηνοθετική δουλειά. Την αρτιότατη Διεύθυνση φωτογραφίας, τον αρτιότατο χειρισμό Κάμερας, αρτιότατη μουσική (έστω και αν δέν ήταν μουσική, αλλα "ηχητικά εφφέ"), και την αρτιότατη ερμηνεία της πρωταγωνίστριας.
Μπορεί να μην μείνει στην ιστορία, μιας και δέν πήγε στα Σινεμά αλλά μόνο σε DVD, Blu Ray και VOD, αλλά ειναι μια διασκεδαστικότατη ταινία για το Χώρρωρ κοινό, παλιό και νέο.
Το Νέο κοινό, θα δει κάτι παραπάνω από την Χολλυγουντιανή σούπα που απευθύνεται σε εφήβους, και το παλιό κοινό, θα θυμηθεί κάτι από την νιότη του, τότε που πήγαινε σε ταινία τρόμου για να τρομάξει.
Και ίσως το παλιό κοινό, να μην τρομάξει πια, όπως δεν τρομάζω και εγώ πλέον, αλλά θα θυμηθεί τον καιρό που τρόμαζε μιας και αυτή η ταινία, δεν ειναι τίποτα άλλο, από μια ΑΡΙΣΤΗ προσπάθεια να ξαναθυμηθούμε το "παλιό στύλ" ταινίας τρόμου, τότε που δέν μας ενδιέφερε η ατμόσφαιρα τόσο, ούτε η λογική του σεναρίου.
Απλά τώρα, ΟΛΑ έχουν γίνει ΟΛΟΣΩΣΤΑ.