Σκηνοθέτης: Jamin Winans
Συγγραφέας: Jamin Winans
Χώρα: ΗΠΑ
Budget: $250.000
Release: 2009
Runtime: 109 mins
Completely Inked
Έρχεται το βράδυ. Την πέφτουμε για ύπνο. Ντάξ, όχι όλοι, υπάρχουν και οι τεντημπόηδες και οι γιεγιέδες που τριγυρίζουν στα μπιλιάρδα και στα ποδοσφαιράκια, στα σφαιριστήρια και στα χοροδιδασκαλεία. Αλλα και αυτοί ακομα κάποτε την πέφτουν. Τότε, έρχονται μερικά καλα παιδιά, που μας αφήνουν χαδάκια στο κοιμισμένο μας μέτωπο, και βλέπουμε ωραία ονειράκια, με λεφτά, αγαπημένα πρόσωπα, φαγιά, γκόμενες και ό,τι θέλει ο καθένας.
Η βέβαια, έρχονται εφιάλτες, ρίχνουν την τρομακτική σκιά τους πάνω μας, και οτι φοβόμαστε, το βλέπουμε σαν αληθινό.
Ο Ink είναι ενας επίδοξος εφιάλτης. |
| Οταν γίνω κομπλέ εφιάλτης μου υποσχέθηκαν Γαλλικιή μυτούλα. |
Έχει μια αποστολή, να φέρει ενα μικρό κοριτσάκι στην μεγάλη των εφιαλτών συνέλευση, για να πάρει και αυτός τα γαλόνια του και να γίνει κανονικός εφιάλτης, κομπλέ με γυαλί λογιστή του 1978, και οθόνη κολλημένη στη μάπα, και να πάψει να είναι πιά ενα ρακένδυτο πλάσμα με πολυουρεθανική μύτη που εκτελεί χρέη ομπρέλας πούρου.
Το κοριτσάκι βέβαια δέν θα το κλέψει ψυχή τε και σώματι.
Το σώμα θα παραμείνει σε κώμα, οπου βρίσκεται εξάφνως, μετά την "απαγωγή".
Ομως τα Ονειρα, ή μαλλον η προσωποποιήσεις τους, δέν εχουν σκοπό να τον αφήσουν.
 |
| Με φωνάζουν Γερακομάτη, Αετομάτη, Κομμάτη, και Αομμάτη. |
Σας φαίνεται μπλεγμένο? Η οχι αρκετά ενδιαφέρον?
Στην υπθεση δέν μπορουν να γραφτούν αλλα και να παραμείνει Σπώηλερ Φρή.
Συνεχίστε όμως την ανάγνωση για να καταλάβετε αν και γιατι, πρεπει να το δείτε.
Δεν είναι μια ταινία που θα σε πιάσει απο την υπόθεσή της, ειδικά αφου μπορείς να πείς τόσο λίγα, ειδάλλως αποκαλύπτεις πράγματα που θα έπρεπε να αποκαλυφθούν μόνα τους σταδιακά. Και αυτό ακριβώς γίνεται, με πολύ μελετημένο ρυθμό. Η ταινία είναι φαντασίας, ουχί επιστημονικής, που σημαίνει οτι δέν πρεπει να κοιτάς οσα βλέπεις, λογικά, ή γραμμικά. Μιλάμε για δυο φατρίες, των ονείρων και των εφιαλτών, που -λογικά- μάχονται μεταξύ τους, για το ποιός θα αναλάβει ποιόν ανθρωπο. Πάει το όνειρο να σου δώσει λουλουδάκια ας πούμε, έρχεται εξαφνα ο εφιάλτης, πλακώνει στο ξύλο το όνειρο, και αναλαμβάνει αυτός, να σου δείξει εφτά τριβόλους και δυο ταψιά μουσακά καμμένο. (το τελευταίο ειδικά ειναι προσωπικός μου εφιάλτης)
Το μπλέξιμο είναι ουσιαστικά θριλερικό, μιας και ο Ink εμφανίζεται και απαγάγει το μικρό κορίτσι. Αλλα το τι ακριβώς γίνεται σε μπλέκει αρχικά, γιατι βομβαρδίζεσαι με στοιχεία που δέν ξερεις αν και πότε θα εξηγηθούν. Ομως το σενάριο είναι υπερμελετημένο.
ΔΕΝ σε τρέχει στην υπόθεση για να σε μπερδέψει, σου αφήνει το χρόνο να κατανοήσεις το τι γίνεται! ΔΕΝ θα σε αφήσει με πράγματα ανεξήγητα, και θα σου δώσει το χρόνο να καταλάβεις τα πάντα.
Με το άνωθεν τώρα ίσως νομίζετε οτι ο ρυθμός ειναι αργός.
Αμ δέ!!!!
Ισα ισα. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και δέν θα δείς κάτι που να σου δώσει την εντύπωση οτι υπάρχει για να συμπληρώσει χρόνο. Μέχρι και σκηνές χορογραφημένου ξύλου υπάρχουν, και κάμποσες μάλιστα, μεταξύ ονείρων και εφιαλτών.
Και ολα αυτά, στο "δικό μας" πραγματικό κόσμο, αλλα ως ντεκόρ. Ονειρα και εφιάλτες, ειβάλλουν μεν στον δικό μας κόσμο, αλλα δέν μπορούν να επέμβουν σε αυτόν. Δεν τους βλεπει κανείς παρα μόνο ο ενας τον αλλον, και οτι "ζημια" κανουν, επιδιορθώνεται μόνη της ως δια μαγείας.
Η Υπόθεση σιγά σιγά μπλέκεται αλλα και ξεμπλέκεται ταυτόχρονα. Με κάθε νέο στοιχείο, που θα μπορούσε να σε μπλέξει, ξεμπλέκεται ένα αλλο, και τα πάντα φωτίζονται σιγά σιγά.
Με λίγα λόγια, σενάριο και ρυθμός ειναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ μελετημένα, για να μήν μείνουν αναπάντητα ερωτήματα. Ισως μόνο μερικά παράδοξα, που όμως κανένα πρόβλημα δέν δημιουργούν, δεδομένου οτι βρισκόμαστε σε εναν ονειρικό κόσμο, που και τα μπρός πίσω πηδήματα στο χρόνο, μπορούν να είναι τόσο κοινά όσο και το να σου στείλουν ενα όνειρο με μια εφτάκιλη σπαλομπριζόλα και τέσσερα λίτρα κρασί απο το καλό.
Ταμπακιέρα για το Σενάριο: Πάρα πολύ μελετημένο, με πάρα πολύ καλό ρυθμό, χωρίς κενά που να σε τσαντίσουν, χωρίς ανεξήγητα που μπαίνουν για εντυπωσιασμό, το μόνο που δέν θα αρέσει σε κάποιους είναι απλά το θέμα. Αλλα και αυτό το ίδιο το θέμα, είναι ουσιαστικά κατα μιάν έννοιαν δευτερεύων. Γιατί?
Για τη Σκηνοθεσία.
Ο Jamin Winans, δεν είχε μέχρι τότε κάνει αλλη ταινία μεγάλου μήκους εκτός απο το 11:59 του 2005 στα 28 του. Ενα πολύ καλο θρίλερ, αλλα σκηνοθετικά περισσότερο στο ψάξιμο.
Εδώ, είναι σαν να ωρίμασε, και μας έδωσε σχεδόν ακριβώς αυτό που ήθελε να δώσει.
Μια ταινία ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ εικαστική, με δύσκολο γύρισμα, με ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ χώρους, πολύ κόσμο, πολλά ντεκόρ, και με το αισθητικό στοιχείο, να κλέβει παράσταση σε κάθε πλάνο. Στο σενάριο μπορεί να γράφει "ο τάδε ανοίγει μια πόρτα" Το πώς θα το γυρίσεις εξαρτάται απο σένα. Μπορει να εχεις ενα πλάνο που ο τάδε να ανοίγει την πόρτα. Απο διάφορες γωνίες. Η να κόψεις ενα πλάνο μάτια, ενα πόδια που πανε πόρτα, ενα παλι μάτια, ενα χέρι που σφίγγει, ενα γενικο που πλησιάζει την πόρτα, κατ σε πλάνο απο πίσω που πηγαίνει προς πόρτα, πάλι μάτια, φτάνει στην πόρτα κοντινο στο πόμολό, μάτια, χέρι, πόμολο, το χέρι πλησιάζει, το ακουμπά, μάτια, χέρι σπρώχνει πόρτα, ανοίγει, πάλι ματια και ΚΑΤ στην επόμενη σκηνή.
Υπερβολικό παράδειγμα? Ε , ναι, αλλα ο τύπος εχει ακολουθήσει αυτήν την τακτική.
Δεν εχει υπολογίσει το χρόνο γυρίσματος για να καταφέρει το αποτέλεσμα που ήθελε.
Και χρόνος σημαίνει χρήμα.
Είδα την ταινία και εκτός απο δυο τρία σημεία, θα έλεγα οτι το κόστος της παραγωγής θα έπρεπε να είναι κάπου στα 3.000.000 δολάρια, λαμβάνοντας υπ όψιν οτι ειναι Indy παραγωγή.
Τα σημεία που προδίδουν?
Η μύτη του Ink. πολυουρεθάνη. Με λατέξ. Αλλά είναι τεράσια! Αποτέλεσμα? Κουνιέται!!!
Ναι! Απαξ και τρεμουλιάσει ο Ink θα δείς και τη μύτη να ακολουθεί! Μιλάμε για τρία τέσσερα πλάνα ολα κι όλα βέβαια! Αλλά το κάνει.
Τα εφφέ δεν προδίδουν τίποτα. Είναι οπτικά εφφέ και όχι ειδικά, ήτοι το κόστος είναι μικρότερο, δηλαδή δεν μιλαμε για υπολογιστές που πλάκωσαν να φτιάξουν το διαστημόπλοιο ξέρω γω, αλλα μιλάμε για πολύ σωστή και έξυπνη εφαρμογή φίλτρων και εφφέ εικόνας για να δώσουν την σωστή ατμόσφαιρα και εικόνα.
Το αλλο που προδίδει όμως, είναι μια έντονη "τηλεοπτική" υφή της εικόνας, σε μερικά πλάνα. οχι πολλά, δεν αρκούν για να χαλάσουν την συνολική εικόνα, αλλά και αυτά όπως και η τρεμουλιαστή μύτη, υπάρχουν. Τι ευθύνεται?
Αυτό:
Με αυτήν την κάμερα γυρίστηκε η ταινία. Μην την βλέπετε μικρή, είναι μια κανονική επαγγελματική κάμερα. Με ένα φακό, που δέν αλλάζει μέν, αλλα μπορεί να καλύψει το μεγαλύτερο φάσμα της τηλεοπτικής παραγωγής.
Οχι όμως για να κανείς ταινίες.
Υπάρχουν αντάπτορες που δίνουν την ευχέρεια να προσαρμοστούν κινηματογραφικοί φακοί, αλλα προφανώς το ενοίκιο ή η αγορά τους ήταν απαγορευτικά. Γενικά, ας εχουμε όλοι υπ όψιν οτι για να κανεις μια ταινία μεγάλου μήκους μπορεις να χρησιμοποιήσεις μια κάμερα κόστους 5-6.000€. Ο Ανάλογος φακός όμως που θα σου δώσει το "σωστό" αποτέλεσμα κοστίζει απο 25.000€ και πάνω. Και το ενοίκιό του είναι αναλογα απαγορευτικό ίσως. Αλλα φτάνει με τα τεχνικά γιατι ούτε τα τεχνικά ελαττωματάκια της ταινίας αρκούν για να την χαλάσουν.
Απλά της κόβουν μερικά δέκατα απο το τέλειο πεντάρι στη βαθμολογία.
Γιατι ή ταινία που υπολόγισα οτι πρέπει να κόστισε 3.000.000 $, κομπλέ με σκηνές χορογραφημένου ξύλου, πάρα πολλούς χώρους και ηθοποιούς, μια αισθητική αρτιότητα που συναντάς ΜΟΝΟ σε πάρα πολύ ακριβότερες ταινίες, κόστισε ΜΟΝΟ 250.000 $ !!!
Πράγμα που την καθιστά Μάθημα για όποιον θα ήθελε να ασχοληθεί με την παραγωγή.
Οσο και να την κοιτάω, αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να κόστισε ΜΟΝΟ τόσα.
Και κυρίως οχι για αυτά που βλέπει ο κόσμος, όχι για τα εφφέ και τα ντεκόρ, αλλα για τη σημασία στη λεπτομέρεια, τα πολλαπλά πλάνα εκεί που θα μπορούσαν να είναι μόνο ένα κλπ! Που είναι και τα πράγματα που διπλασιάζουν και τριπλασιάζουν το χρόνο γυρίσματος, πράγμα που σημαίνει διπλάσια και τριπλάσια μεροκάματα στους ανθρώπους, κέητερινγκ, μεταφορές και τα πάντα.
Και η ταινία εχει γίνει παργωγή απο την Double Edge Films, εταιρία που αποτελείται απο τον ίδιο το σκηνοθέτη και την γυναίκα του, που εκτελεί χρέη και παραγωγού, Art Department, και διάφορα άλλα. Με λίγα λόγια, είναι σα να ψωνίζεις γάλα απο μικρή οικογενειακή φάρμα.
Η ταινία, (προφανώς επίτηδες) αφού τριγύρισε στα καθιερωμένα φεστιβάλ, έκανε ενα μπούμ, και βάρεσε τοπ τέν σε πειρατικά κατεβάσματα από τώρρεντ σάητ. Πες το επένδυση στο μέλλον, πέστο διαφήμιση, αλλα η τελική είναι οτι όποιος το κατεβάσει "παράνομα" δέν θα επρεπε να αισθανθεί και τύψεις (λες και αλλιώς αισθάνεστε, εγκληματίες...) καθότι η εταιρία είχε δημοσιεύσει και κανονικότατο ευχαριστήριο στα ανάλογα σάητ για την βοήθεια που προσέφεραν!!!
Όμως, δέν παύει να είναι μια μικρή οικογενειακή φάρμα, ΧΩΡΙΣ εξωτερικούς χρηματοδότες, που περιμένει και να ζήσει απο αυτή τη δουλειά, και να καταφέρει να κανει και αλλες ταινίες. Οπότε όποιος αισθανθεί μια ατελείωτη αγάπη να τον πλημμυρίζει, ας κάνει μια βόλτα και απο εδώ, για να το δείξει έμπρακτα. Κατ εμέ, όχι μόνο αξίζει, αλλα θέλω να δω και άλλες ταινίες απο τους ίδιους συντελεστές, χωρίς την δαμόκλειο σπάθη ενός απρόσωπου παραγωγού ενός μεγάλου στούντιο, να δίνει εντολές μονο και μόνο με σκοπό την μεγιστοποίηση του κέρδους.
Ειδική μνεία: Η Μουσική!
Γραμμένη απο τον ίδιο το σκηνοθέτη, αν την ακούσει ένας μουσικός, ίσως την απορρίψει ως απλοϊκή. Δέν είναι εξάλλου παρα παραλλαγές σε ενα θέμα καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Όμως, το συγκεκριμένο θέμα, σου κολλάει στο μυαλό! Γιατί? Επειδή ο σκηνοθέτης την έχει δέσει τόσο καλά με την εικόνα του. Είναι εμφανής η μελέτη και η επιρροή του John Carpenter στο συγκεκριμένο τομέα. Το θέμα, μπαίνει οπου ξέρεις οτι θα ειναι εμφανές και θα κολλήσει στο μυαλό του θεατή, και μουσική πολλές φορές κόντρα στην δράση επι της οθόνης. Το αποτέλεσμα, απο "απλές" παραλλαγές πανω σε πέντε ακόρντα, ειναι απλά απέριττο, και μινιμαλιστικά υπέροχο.
Λεπτομέρεια: Ενα δυο κομμάτια απο το soundtrack του Ink, Χρησιμοποιήθηκαν το 2011, στο The Grey, με τον Liam Neeson αυτούσια. Oποιος το έχει δεί, θα θυμάται ακόμα σίγουρα την μουσική της τελευταίας σκηνής. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη και είναι απο το Ink.
Για την δική μου προσωπική αισθητική, και παρά τα μερικά μικρά ελάττωματάκια που καμία ταινία δεν γλυτώνει χωρίς, τούτη δω, είναι σχεδόν άρτια, και αν συνυπολογίσω το πόσο κόστισε, μαζεύω το σαγόνι μου από το πάτωμα, και την λέω άνετα αριστούργημα. Αλλά δεν λες κάτι αριστούργημα επειδή κόστισε πολύ, μα ΠΟΛΥ λιγότερο απ όσο δείχνει. Το λές όμως, όταν εχει τόσο αρτια αισθητική, όταν είναι τόσο εικαστικό που σε κάνει να ξεχνάς τα ελαττώματα και να ξεχνιέσαι μεσα στην εικόνα του, όταν βλέπεις τόσο τεράστια σημασία στην παραμικρή λεπτομέρεια, και τόσο σεβασμό στο θεατή. Θέλω να συνεχίσει ο Jamin Winans να κάνει ταινίες, να μπορεί να τις κάνει ανεξάρτητος, και να μην χάσει ούτε το κέφι του, ούτε το ταλέντο του.
Ολα δείχνουν, οτι εφόσον συνεχίσει έτσι, ο Terry Gilliam και ο Jean-Pierre Jeunet, με όλη τους την εμμονή στην αισθητική και στη λεπτομέρεια, έχουν βρει, όχι μόνο έναν άξιο συνεχιστή, αλλά και έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή!!!
Δεν είναι μια ταινία που θα σε πιάσει απο την υπόθεσή της, ειδικά αφου μπορείς να πείς τόσο λίγα, ειδάλλως αποκαλύπτεις πράγματα που θα έπρεπε να αποκαλυφθούν μόνα τους σταδιακά. Και αυτό ακριβώς γίνεται, με πολύ μελετημένο ρυθμό. Η ταινία είναι φαντασίας, ουχί επιστημονικής, που σημαίνει οτι δέν πρεπει να κοιτάς οσα βλέπεις, λογικά, ή γραμμικά. Μιλάμε για δυο φατρίες, των ονείρων και των εφιαλτών, που -λογικά- μάχονται μεταξύ τους, για το ποιός θα αναλάβει ποιόν ανθρωπο. Πάει το όνειρο να σου δώσει λουλουδάκια ας πούμε, έρχεται εξαφνα ο εφιάλτης, πλακώνει στο ξύλο το όνειρο, και αναλαμβάνει αυτός, να σου δείξει εφτά τριβόλους και δυο ταψιά μουσακά καμμένο. (το τελευταίο ειδικά ειναι προσωπικός μου εφιάλτης)
 |
| Κυρίες και κύριοι και αγαπημένα μου παιδιά: Ο Ink στο Λαζβένκας. |
ΔΕΝ σε τρέχει στην υπόθεση για να σε μπερδέψει, σου αφήνει το χρόνο να κατανοήσεις το τι γίνεται! ΔΕΝ θα σε αφήσει με πράγματα ανεξήγητα, και θα σου δώσει το χρόνο να καταλάβεις τα πάντα.
Με το άνωθεν τώρα ίσως νομίζετε οτι ο ρυθμός ειναι αργός.
Αμ δέ!!!!
Ισα ισα. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και δέν θα δείς κάτι που να σου δώσει την εντύπωση οτι υπάρχει για να συμπληρώσει χρόνο. Μέχρι και σκηνές χορογραφημένου ξύλου υπάρχουν, και κάμποσες μάλιστα, μεταξύ ονείρων και εφιαλτών.
Και ολα αυτά, στο "δικό μας" πραγματικό κόσμο, αλλα ως ντεκόρ. Ονειρα και εφιάλτες, ειβάλλουν μεν στον δικό μας κόσμο, αλλα δέν μπορούν να επέμβουν σε αυτόν. Δεν τους βλεπει κανείς παρα μόνο ο ενας τον αλλον, και οτι "ζημια" κανουν, επιδιορθώνεται μόνη της ως δια μαγείας.
 |
| Σας πουλάω τη μεγάλη να μαγειρεύει και τη μικρή να καθαρίζει με αντάλλαγμα μια πλαστική μύτης! Μέσα? |
Με λίγα λόγια, σενάριο και ρυθμός ειναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ μελετημένα, για να μήν μείνουν αναπάντητα ερωτήματα. Ισως μόνο μερικά παράδοξα, που όμως κανένα πρόβλημα δέν δημιουργούν, δεδομένου οτι βρισκόμαστε σε εναν ονειρικό κόσμο, που και τα μπρός πίσω πηδήματα στο χρόνο, μπορούν να είναι τόσο κοινά όσο και το να σου στείλουν ενα όνειρο με μια εφτάκιλη σπαλομπριζόλα και τέσσερα λίτρα κρασί απο το καλό.
Ταμπακιέρα για το Σενάριο: Πάρα πολύ μελετημένο, με πάρα πολύ καλό ρυθμό, χωρίς κενά που να σε τσαντίσουν, χωρίς ανεξήγητα που μπαίνουν για εντυπωσιασμό, το μόνο που δέν θα αρέσει σε κάποιους είναι απλά το θέμα. Αλλα και αυτό το ίδιο το θέμα, είναι ουσιαστικά κατα μιάν έννοιαν δευτερεύων. Γιατί?
Για τη Σκηνοθεσία.
 |
| Σας θυμίζω Brazil? Γιατί? |
Εδώ, είναι σαν να ωρίμασε, και μας έδωσε σχεδόν ακριβώς αυτό που ήθελε να δώσει.
Μια ταινία ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ εικαστική, με δύσκολο γύρισμα, με ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ χώρους, πολύ κόσμο, πολλά ντεκόρ, και με το αισθητικό στοιχείο, να κλέβει παράσταση σε κάθε πλάνο. Στο σενάριο μπορεί να γράφει "ο τάδε ανοίγει μια πόρτα" Το πώς θα το γυρίσεις εξαρτάται απο σένα. Μπορει να εχεις ενα πλάνο που ο τάδε να ανοίγει την πόρτα. Απο διάφορες γωνίες. Η να κόψεις ενα πλάνο μάτια, ενα πόδια που πανε πόρτα, ενα παλι μάτια, ενα χέρι που σφίγγει, ενα γενικο που πλησιάζει την πόρτα, κατ σε πλάνο απο πίσω που πηγαίνει προς πόρτα, πάλι μάτια, φτάνει στην πόρτα κοντινο στο πόμολό, μάτια, χέρι, πόμολο, το χέρι πλησιάζει, το ακουμπά, μάτια, χέρι σπρώχνει πόρτα, ανοίγει, πάλι ματια και ΚΑΤ στην επόμενη σκηνή.
 |
| Είμαστε οι χειρότεροι εφιάλτες σου. Ή έστω γενικώς οι εφιάλτες σου. |
Δεν εχει υπολογίσει το χρόνο γυρίσματος για να καταφέρει το αποτέλεσμα που ήθελε.
Και χρόνος σημαίνει χρήμα.
Είδα την ταινία και εκτός απο δυο τρία σημεία, θα έλεγα οτι το κόστος της παραγωγής θα έπρεπε να είναι κάπου στα 3.000.000 δολάρια, λαμβάνοντας υπ όψιν οτι ειναι Indy παραγωγή.
Τα σημεία που προδίδουν?
 |
| Ρε Ink, Ακίνητος είπαμε. ΑΚΙΝΗΤΟΣ το φελέκι μου μέσα. |
Ναι! Απαξ και τρεμουλιάσει ο Ink θα δείς και τη μύτη να ακολουθεί! Μιλάμε για τρία τέσσερα πλάνα ολα κι όλα βέβαια! Αλλά το κάνει.
Τα εφφέ δεν προδίδουν τίποτα. Είναι οπτικά εφφέ και όχι ειδικά, ήτοι το κόστος είναι μικρότερο, δηλαδή δεν μιλαμε για υπολογιστές που πλάκωσαν να φτιάξουν το διαστημόπλοιο ξέρω γω, αλλα μιλάμε για πολύ σωστή και έξυπνη εφαρμογή φίλτρων και εφφέ εικόνας για να δώσουν την σωστή ατμόσφαιρα και εικόνα.
Το αλλο που προδίδει όμως, είναι μια έντονη "τηλεοπτική" υφή της εικόνας, σε μερικά πλάνα. οχι πολλά, δεν αρκούν για να χαλάσουν την συνολική εικόνα, αλλά και αυτά όπως και η τρεμουλιαστή μύτη, υπάρχουν. Τι ευθύνεται?
Αυτό:
 |
| Είμαι μικρή και τριανταφυλλένια και κάνω ταινίες. |
Οχι όμως για να κανείς ταινίες.
Υπάρχουν αντάπτορες που δίνουν την ευχέρεια να προσαρμοστούν κινηματογραφικοί φακοί, αλλα προφανώς το ενοίκιο ή η αγορά τους ήταν απαγορευτικά. Γενικά, ας εχουμε όλοι υπ όψιν οτι για να κανεις μια ταινία μεγάλου μήκους μπορεις να χρησιμοποιήσεις μια κάμερα κόστους 5-6.000€. Ο Ανάλογος φακός όμως που θα σου δώσει το "σωστό" αποτέλεσμα κοστίζει απο 25.000€ και πάνω. Και το ενοίκιό του είναι αναλογα απαγορευτικό ίσως. Αλλα φτάνει με τα τεχνικά γιατι ούτε τα τεχνικά ελαττωματάκια της ταινίας αρκούν για να την χαλάσουν.
Απλά της κόβουν μερικά δέκατα απο το τέλειο πεντάρι στη βαθμολογία.
Γιατι ή ταινία που υπολόγισα οτι πρέπει να κόστισε 3.000.000 $, κομπλέ με σκηνές χορογραφημένου ξύλου, πάρα πολλούς χώρους και ηθοποιούς, μια αισθητική αρτιότητα που συναντάς ΜΟΝΟ σε πάρα πολύ ακριβότερες ταινίες, κόστισε ΜΟΝΟ 250.000 $ !!!
Πράγμα που την καθιστά Μάθημα για όποιον θα ήθελε να ασχοληθεί με την παραγωγή.
Οσο και να την κοιτάω, αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να κόστισε ΜΟΝΟ τόσα.
 |
| Πάλι νηστικοί σήμερα την κοινωνία μου. Αντε να παίξεις το χαρούμενο. |
Και η ταινία εχει γίνει παργωγή απο την Double Edge Films, εταιρία που αποτελείται απο τον ίδιο το σκηνοθέτη και την γυναίκα του, που εκτελεί χρέη και παραγωγού, Art Department, και διάφορα άλλα. Με λίγα λόγια, είναι σα να ψωνίζεις γάλα απο μικρή οικογενειακή φάρμα.
Η ταινία, (προφανώς επίτηδες) αφού τριγύρισε στα καθιερωμένα φεστιβάλ, έκανε ενα μπούμ, και βάρεσε τοπ τέν σε πειρατικά κατεβάσματα από τώρρεντ σάητ. Πες το επένδυση στο μέλλον, πέστο διαφήμιση, αλλα η τελική είναι οτι όποιος το κατεβάσει "παράνομα" δέν θα επρεπε να αισθανθεί και τύψεις (λες και αλλιώς αισθάνεστε, εγκληματίες...) καθότι η εταιρία είχε δημοσιεύσει και κανονικότατο ευχαριστήριο στα ανάλογα σάητ για την βοήθεια που προσέφεραν!!!
 |
| Γέλα τώρα γιατί μετά, θα σου στείλω εφιάλτη με άδειο ψυγείο!!! |
Ειδική μνεία: Η Μουσική!
Γραμμένη απο τον ίδιο το σκηνοθέτη, αν την ακούσει ένας μουσικός, ίσως την απορρίψει ως απλοϊκή. Δέν είναι εξάλλου παρα παραλλαγές σε ενα θέμα καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Όμως, το συγκεκριμένο θέμα, σου κολλάει στο μυαλό! Γιατί? Επειδή ο σκηνοθέτης την έχει δέσει τόσο καλά με την εικόνα του. Είναι εμφανής η μελέτη και η επιρροή του John Carpenter στο συγκεκριμένο τομέα. Το θέμα, μπαίνει οπου ξέρεις οτι θα ειναι εμφανές και θα κολλήσει στο μυαλό του θεατή, και μουσική πολλές φορές κόντρα στην δράση επι της οθόνης. Το αποτέλεσμα, απο "απλές" παραλλαγές πανω σε πέντε ακόρντα, ειναι απλά απέριττο, και μινιμαλιστικά υπέροχο.
Λεπτομέρεια: Ενα δυο κομμάτια απο το soundtrack του Ink, Χρησιμοποιήθηκαν το 2011, στο The Grey, με τον Liam Neeson αυτούσια. Oποιος το έχει δεί, θα θυμάται ακόμα σίγουρα την μουσική της τελευταίας σκηνής. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη και είναι απο το Ink.
Δείγμα δωρεάν:
Κλείνω τη σκέλος εδώ, γιατι όσο γράφω, τόσο θα το επαινώ.
Για την δική μου προσωπική αισθητική, και παρά τα μερικά μικρά ελάττωματάκια που καμία ταινία δεν γλυτώνει χωρίς, τούτη δω, είναι σχεδόν άρτια, και αν συνυπολογίσω το πόσο κόστισε, μαζεύω το σαγόνι μου από το πάτωμα, και την λέω άνετα αριστούργημα. Αλλά δεν λες κάτι αριστούργημα επειδή κόστισε πολύ, μα ΠΟΛΥ λιγότερο απ όσο δείχνει. Το λές όμως, όταν εχει τόσο αρτια αισθητική, όταν είναι τόσο εικαστικό που σε κάνει να ξεχνάς τα ελαττώματα και να ξεχνιέσαι μεσα στην εικόνα του, όταν βλέπεις τόσο τεράστια σημασία στην παραμικρή λεπτομέρεια, και τόσο σεβασμό στο θεατή. Θέλω να συνεχίσει ο Jamin Winans να κάνει ταινίες, να μπορεί να τις κάνει ανεξάρτητος, και να μην χάσει ούτε το κέφι του, ούτε το ταλέντο του.
Ολα δείχνουν, οτι εφόσον συνεχίσει έτσι, ο Terry Gilliam και ο Jean-Pierre Jeunet, με όλη τους την εμμονή στην αισθητική και στη λεπτομέρεια, έχουν βρει, όχι μόνο έναν άξιο συνεχιστή, αλλά και έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή!!!
Αν δεν σας κινήσει το ενδιαφέρον το τρέϊλερ, μην μπείτε στον κόπο.
Αν όμως δέιτε απο το τρέϊλερ ακόμα αυτά που είδα κι εγώ, θα ανταμοιφθείτε.
Έλα ρε, μα τόσο καλό; Το τρέιλερ μου φάνηκε υποσχόμενο. Με χάλασε η τηλεοπτικίλα αλλά κάποια πλάνα μου έκαναν εντύπωση. Βάλε και την κριτική σου, ψήθηκα να το δω. Η μαλακία είναι ότι στο Γιού Κέη απαγορεύεται το "κατέβασμα". Ελπίζω να υπάρχει για στρίμιν ονλάιν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως πάντα, μπορει να το δείς και να σου γύρίσουν τάντερα. Γούστα είναι αυτά. Για μένα είναι αριστούργημα οσο σκέφτομαι το πόσα λίγα ξοδεύτηκαν. Αλλα και τα εικοσαπλάσια να είχαν ξοδευτεί, το ίδιο θα το είχε φτιάξει, απλά καποια εφφεδάκια θα ήταν καλυτερα και η μύτη του Ink δεν θα τρεμε στα δυο πλανα που τρέμει! :-p Το ατου του έργου είναι η αισθητική του. Δέν ειναι η υπόθεση. Αισθητική σκηνοθετική και σε ολικο στήσιμο. Απαξ και σε απορροφήσει, (που ειναι ευκολο) θα το λατρέψεις. Απαξ και σου ξυνίσει η υπόθεση ή κάτι αλλο, ως συνηθως το μισείς.
Διαγραφή