Horror Bar: Un Chien andalou ΑΚΑ Ανδαλουσιανός Σκύλος (1928)

Σκηνοθέτης: Luis Buñuel

Συγγραφείς: Luis Buñuel, Salvador Dalí

Παίζουν: Pierre Batcheff, Simone Mareuil, Luis Buñuel, Salvador Dalí

Χώρα: Γαλλία

Release: 1929

Runtime: 16 mins

Δεν ξέρουμε τι είναι ο Ανδαλουσιανός Σκύλος, αλλά ξέρουμε σίγουρα ότι ΔΕΝ είναι ράτσα.

Πλοκή? Θέλετε πλοκή? Σοβαρά? Οκ! Είναι ένας τύπος που κόβει ένα μάτι, οκτώ χρόνια μετά, ένας άλλος που πάει κάπου με ένα κουτί, αλλά πέφτει και τον περιμαζεύει κάποια, μετά του γεμίζει το χέρι μυρμήγκια, ενόσω μια άλλη απο κάτω, κοιτάει ένα κομμένο χέρι στο δρόμο, μέχρι που το μαζεύει ένας μπάτσος και το βάζει σε ένα κουτί που εκείνη κρατάει, μέχρι που την βαράει ένα αμάξι.

Λέγε μωρή. Θα ξαναχάσεις τον φακό επαφής?

Οι άλλοι κοιτάνε από πάνω και μετά εκείνος της πιάνει τα βυζγιά. Εκείνη τσαντίζεται, οπότε αυτός αρχίζει να τραβάει τις δέκα εντολές που ειναι δεμένες σε δυό πιάνα με ενα ελάφι επάνω, που σέρνει δυο παπάδες.
Μετά από αλλο ένα χέρι με μυρμήγκια, κάποιος χτυπάει φραπέ σε ενα glory hole.

Η μόνη μου διαφορά με έναν τρελό

είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός.

Salvador Dali

Μπαίνει ένας τύπος μέσα σε ένα δωμάτιο και πλακώνει έναν άλλον στα χαστούκια. Τον βάζει και τιμωρία, και μετά, δεκαέξι χρόνια πριν, όσο ο άλλος είναι ακόμα τιμωρία μαζεύει τα βιβλία. Αλλά ο άλλος τον πυροβολεί και το άψυχο κορμί του πέφτει στο δάσος όπου τον μαζεύουν κάτι τύποι!
Μπαίνει η άλλη μέσα, βάζει κραγιόν, ανοίγει την πόρτα να φύγει και βγαίνει στην παραλία.
Κάθεται εκεί με το γκόμενο μέχρι που την άνοιξη πτώματα.
FIN

Σας άρεσε η πλοκή? Ορισμένοι το έχετε δει και γελάτε ήδη. Κάποιοι δεν το έχετε δει, και χετε μια έκφραση από απορίας έως σιχαμάρας για το πρόσωπό μου ζωγραφισμένη στο δικό σας. Να ξέρετε όμως, ότι αυτοί που το έχουν δει, γελάνε, γιατί πέραν μερικών λεπτομερειών, το περιέγραψα ακριβώς.
Ναι! Κι όμως.

Ναι! Ενα ελάφι σε πιάνο που τα σέρνει ενας τύπος.
Πού ειναι το περίεργο?

Λοιπόν,! Η ταινία δεν έχει καμιά σχέση με τρόμο, παρότι ως ατμόσφαιρα πολλοί δανείστηκαν στοιχεία της.
Γιατί είναι εδώ όμως?
Γιατί εκτός από ταινίες τρόμου και θρίλλερ και Σάη Φάει, εδώ εκτιμούμε ιδιαιτέρως και τις ταινίες που έχουν ισχυρό WTF??? Factor. Eλληνιστί, "Γουαταφακιά".
Και στον παράγοντα γουαταφακιά, δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που να μπορούν να κοιτάξουν τον Ανδαλουσιανό σκύλο κατάματα. (τουλάχιστον όχι χωρίς να δακρύσουν)
Σκηνοθεσία: Luis Buñuel

Σενάριο: Luis Buñuel, Salvador Dalí

Κάθονταν ο Λουίς και ο Σαλβαντόρ και πίνανε το Περνό τους σε ένα καφέ, μπιστρό, ρεστωράν, τι ήταν τέλος πάντων, και λέει ο Λουίς: Ρε Σαλβαντόρ, είδα ένα όνειρο. Άκου...

Αγάπη μου, νιώθω ενα μυρμήγκιασμα..Τι να είναι?

Και του το λέει.
Του λέει και ο Σαλβαντόρ: Ρε Λουίς και εγώ είδα ένα καλό. Άκου να δεις...
Και του το λέει και αυτός.
Ρε, -λέει ο Λουίς- και γαμώ τα ταινιάκια θα γινόσαντε αυτό.Το κάνουμε ρε? Η να περιμένουμε 45 χρόνια να εφευρεθεί το VHS?
Α, ρε - του λέει ο Σαλβαντόρ- Τώρα! Σε 45 χρόνια μπορεί και να ξεσπάσει κάνας δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Γελάσανε και οι δύο εγκάρδια με το απίθανον της υπόθεσης και πήγανε και το σιάξανε.
Ο Ανδαλουσιανός Σκύλος είναι η πρώτη Ιντι ταινία.
Όχι από την άποψη μόνο του οτι δεν έχει συμβάλλει κανένας μεγάλος παραγωγός, αλλά κυρίως απο την άποψη του ότι αν πήγαινες ΑΥΤΟ το σενάριο σε έγκυρο παραγωγό, θα στο έβαζε κάπου απ όπου θα στο έβγαζε μόνο Χειρουργός Πρωκτολόγος.
Οι απόψεις διίστανται.
Είναι άπλα τα όνειρα των δύο, εικονοποιημένα συγκεχυμένα χωρίς συνάφεια? Υπάρχει ένα κρυμμένο νόημα που δεν μας είπαν αλλά υπάρχει υποβόσκων? Ο τίτλος? Σημαίνει κάτι? Είναι επίτηδες ανάρμοστα ξεκάρφωτος κατ επιμονή του Μπονιουελ. Έγινε αυτό για να δώσει το κοινό ότι ερμηνεία θέλει ΚΑΙ στον τίτλο όπως και σε όλη την ταινία?

Η μήπως απλά σπάγανε πλάκα?
Η Θεωρία του Horror Bar είναι το τελευταίο.
Το σάουντρακ που θα ακούσετε, μπήκε επίσημα στην ταινία την δεκαετία του 60 υπό την επίβλεψη του ίδιου του Μπονιουελ. Αλλά είναι η ίδια μουσική που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος (αλλαζοντας δίσκους σε γραμμόφωνα) κατά τις πρώτες προβολές της ταινίας.
Λέγεται ότι είχε στις τσέπες του πέτρες κατά την πρώτη προβολή.
Για άμυνα στο πιθανότατα εξαγριωμένο πλήθος που θα ήθελε να τον λιντσάρει μετά την προβολή.
Άπαξ και αυτό ισχύει, η θεωρία της πλάκας στρογγυλοκάθεται στο μυαλό μας.
Γιατί ένας "δημιουργός" που θεωρεί ότι έκανε τέχνη, ΔΕΝ αντιδρά έτσι, απλά αν τον γιουχάρουν, θα τους θεωρήσει όλους πληβείους και θα προχωρήσει παρακάτω, φτιάχνοντας το μπερέ του και τα οβάλ του γυαλιά και τινάζοντας πίσω το μακρύ κασκόλ του.
Όχι., Ο Λουίς είχε χιούμορ.
Γιατί του Σαλβαντόρ, είναι υπερδεδομένο.

Αμέ. Απ όλα χει ο μπαξές.
Να, δείτε.

Χέργια, Βυζγιά και Κωλομέργια. Σέξ, Βία, Γουαταφακιά, και σουρελιΖμόsch. Τί παραπάνω να έχει μια ταινία?

Έλα μην κάνετε τους δύσκολους. 15 λεπτά από την ζωή σας είναι, έστω για να πουλήσετε μούρη στους φίλους σας και να σας περνάνε για κουλτουριάρη.
Αλλά ο βασικότερος λόγος είναι, το να δείτε την πρώτη πραγματική Γουαταφακιά του σινεμά, την ταινία που με 15 λεπτά μόνο, καθόρισε το μέτρο σύγκρισης όλων των μετέπειτα Γουαταφακιών, και κατ εμέ, ακόμα κρατάει τα ηνία.
Και για να υποστηρίξω καλύτερα την θεωρία του χιούμορ, πάρτε κλείνοντας και δυο φωτό των Δημιουργών από την εποχή της ταινίας.