The Gallows (2015)

Σκηνοθέτες: Travis Cluff, Chris Lofing

Συγγραφείς: Travis Cluff, Chris Lofing

Παίζουν: Reese Mishler, Pfeifer Brown, Ryan Shoos

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $100,000

Release: 2015

Runtime: 81 mins

The Gallows σημαίνει κρεμάλα! Παίζουμε κρεμάλα? Κρεμάμε τους σκηνοθέτες?

1993. Στο τοπικόν Λύκειον, ανεβαίνει το θεατρικόν έργον "Η Αγχόνη". Πρωταγωνιστής τελευταίας στιγμής, ο νεαρός Charlie Grimille, που ήταν ο αντικαταστάτης ανάγκης, αλλα επαιξε τελικά εκείνος, ένεκα ασθενείας του κανονικού πρωταγωνιστού.
Ολα πάνε καλά, και εμείς βλέπουμε την ερασιτεχνική λήψη κάποιου απο τους γονείς προφανώς.

"Είχαμε ραντεβού και με κρέμασε...Ψοφάω όμως για το θέατρο"

Στο φινάλε, ο πρωταγωνιστικός ρόλος, ο Αύγουστος, ως υιός αγρότη πληβείου, κρίνεται ένοχος χουφτώματος κορασίδος καλής οικογενείας, (δέν αναφέρεται αν της τον ακούμβησε καθόλου) και καταδικάζεται εις θάνατος απο το παντελώς ανεξάρτητο δικαστήριο των προύχοντων. Και ανεβαίνει στην αγχόνη, και του βάζουν τη θηλιά εκεί που πρέπει, και τσάαακ κανουν μια ετσι το μοχλό και τον κρεμάνε.

ΑΜΑΝ. Τον κρεμάσανε. Ναι! Πραγματικά.

Φλάς φόργουωρντ, 20 χρόνια μετά.
Το ίδιο σχολείο, παρά την δεδομένη γκαντεμιά που θεωρεί ότι υπάρχει, αποφασίζει (ένεκα επιμονής της βοηθού σκηνοθέτου και εν τέλει πρωταγωνίστριας) να ξανανεβάσει το γκαντεμέργο.
Η Φάϊφερ, (ναι, την λένε Φάϊφερ και δεν μοιάζει στην Μισέλ, για να φάς στη μάπα τόσο γελοίο όνομα) είναι ευτυχισμένη, και πλέει σε πελάγη ευτυχίας, μιας και το ανέβασμα του έργου φαίνεται να είναι όνειρο ζωής. (Τί ζωής... 17 είναι μη χέσω)
Πράγμα που δεν συμβαίνει για τον συμπρωταγωνιστή της, τον Ράϋαν. Μέλος της oμάδας ποδοσφαίρoυ πλην αρτίως παραιτηθείς, αφοσιώνεται στο έργο, γιατί κατά βάσιν, βλέπει την Φάϊφερ και κατι ανασκιρτά και μέσα του, και μέσα στο παντελόνι του.
Αλλά είναι μούφας.
Έσκως.
Κάκιστος πώς το λένε?
Ρόμπα θα γίνει.
Βάζουμε στο λογαριασμό και τον Ρής, που τραβάει βίντεα όλα όσα βλέπουμε, και θα τραβήξει και την παράσταση, και την γκομενίτσα του, την Κάσσιντυ, μαζορέτα μεγάλης Ξεκωλκής.

Θα το βάλω κάτω το σκηνικό ναουμ, και θα του πετάξω τα μάτια όξω ναουμ.

-Ράυαν, του λεει ο Ρης, θα γίνεις Ρόμπα. Θα ξεφτιλιστείς τόσο που θα τρέχεις μέχρι να πατήσεις Μαύρο χιόνι ®, Πράσινη άσφαλτο, και ρόζ άμμο. Και χειρότερα, η Φάϊφερ (Ναί, Φάϊφερ) θα σε φτύσει και θα σε κάνει σαν Mentos σε κοκακόλα.
-Kαι τί να κάμωμε Ρής, λεεο ο Ράϋαν.
-Πάμε στο σκολιό, να κάμωμε πουτάνα το σκηνικό, να το φχαριστηθούμε κιόλας, και να μην μπορείτε να δώσετε την παράσταση αύριο.
-Γουάου, και γαμώ τις ιδέαι , λέει το ξεκωλάκι/γκομενίτσα του Ρής.
Πάμε όλοι μαζί, συμπληρώνει.
Ε, και Πάνε.

Και αρχίζουν να ρίχνουν κάτι γλαστρούλες και ένα δεντράκι. (και γαμώ τις καταστροφές μιλάμε, ούτε ο σύλλογος χούλιγκανς "Ο Άγιος Σωστής" δεν κάνει τέτοια)
Και εμφανίζεται και από το πουθενώς η Φάϊφερ (Ναί, Φάϊφερ) επειδή και καλά μέσα στη μέση του πουθενά είδε το αμάξι τους απέξω.
Και φυσικά, ΔΕΝ είναι μόνοι τους εκει μέσα.
Και φυσικά, ο Charlie Grimille, ο αδικοχαμένος απαγχονισθείς πρωταγωνιστής εικοσαετίας, τα παίρνει που του χαλάνε το ντεκόρ.
Τα υπόλοιπα, υπέρ αυτονόητα...

Ας ξεκαθαρίσουμε κατιτίς... Εμείς εδώ, ως
Βlog, και ως ανεξάρτητοι και παντελώς ερασιτέχνες ρηβιούερς,  σκατά, ως θεατές βασικά, όλα τα άλλα χέστα, είμεθα παντελώς υπέρ της Indie παραγωγής.
Γιατί? Γιατί, παρά τις δυσκολίες που παρουσιάζονται σε μια ταινία ελλείψει χρημάτων, και άλλες που παρουσιάζονται επειδή οι περισσότεροι συντελεστές είναι πρωτάρηδες στο χώρο, έχουμε πολλές μα ΠΑΡΑ πολλές ευκαιρίες να δούμε ταινίες που τα μεγάλα στούντιο θα απέρριπταν με την μία επειδή ΔΕΝ απευθύνονται σε γενικό κοινό. Είναι πιο "ειδικευμένες" ήτοι, θέλουν πιο πειραγμένους με το είδος θεατές.

χιχιχιχι μάντεψε τι ΔΕΝ εχω. ΣΗΜΑ. Θα το φανταζόσουν ποτέ?

Όμως, τα μεγάλα στούντιο, βλέπουν κοινό ΚΑΙ εκεί. οπότε στέλνουν την τελευταία δεκαετία και βάλε, σκάουτς στα φεστιβάλ, και αρπάνε για διανομή ταινίες που κάνουν την καθιερωμένη πλέον γύρα τους στα φεστιβάλ.
Αποτέλεσμα? Έχουμε ένα σωρό ταινίες, που γυρίζονται για γενικό κοινό, ή ειδικευμένο μεγάλου πλήθους (βλέπε εφήβους) και κάνουν την γύρα τους ΕΙΔΙΚΑ για να τις δουν οι σκάουτς.
Οπότε λένε τίποτα αυτές οι ταινίες?
Όχι αν δεν είσαι έφηβος ή γενικά πρωτοεμφανιζόμενος στον τιμημένο χώρο των θεατών Χώρρωρ Σίνεμα.
Μια τέτοια ακριβώς έχουμε και εδώ.

Τυπικό παράδειγμα ταινίας τρόμου "Μπαμπάκι"
Αγγλιστί, "Vanilla"
Ουτε βρισίδι, ουτε αίμα ουτε τσιγάρο ούτε ποτό. Ιδανική για τα
μουλικά σας που σας πρήζουν να τα αφήσετε να δουν ταινία τρόμου.

Η Εξυπναδίτσα του να βάλουν πρωταγωνιστές σχολιαρόπαιδα, και να αποφύγουν ΤΕΛΕΙΩΣ το αίμα, όπως και την "κακή γλώσσα" (ούτε ένα "γαμώτο" δεν ακούγεται), έδωσε στην ταινία καταλληλότητα από 13 ή 14 στις περισσότερες χώρες, πράγμα που ανοίγει ένα τεράστιο κοινό σχολιαρόπαιδων που θα πάνε να ακουμπήσουν τα ωραία λεφτά του μπαμπάκα για να την δουν.
Όπερ και εγένετο.
Η ταινία άνοιξε διανομή στις αίθουσες στις 10 Ιουλίου, και με ένα Μπατζετ $100,000, έχει ήδη βγάλει 22 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, με τα μισά, μόλις το πρώτο σαββατοκύριακο.
Η ταινία παρήχθη με παντελώς ανεξάρτητη χρηματοδότηση απο συγγενείς και φίλους, και στα φεστιβάλ την είδε η Blumhouse και την άρπαξε, ποιος ξέρει για πόσα, και η Warner Bros. ανέλαβε την διανομή.
Αξίζει λοιπόν η ταινία?
Με μιά λέξη?
ΟΧΙ
Είναι Found Footage. όσοι έχετε αλλεργία στις κουνημένες κάμερες, είναι αυτονόητο οτι θα την αποφύγετε! (τυχεροί άνθρωποι...)

Μερικές φορές αφήνουν και την κάμερα κάτω, χωρίς αιτία, όπως δέν
υπήρχε έτσι κι αλλιώς αιτία να τραβάνε συνεχεια.

Εμένα από την άλλη τα Found Footage μου αρέσουν. ΑΡΚΕΙ να υπάρχει δικαιολόγηση του γιατί υπάρχει μια κάμερα και τραβάει αυτά που βλέπω.
Εδώ, εκτός από την αρχή, που βλέπουμε έναν μικρό και ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΤΑΛΑΝΤΟ τυπάκο να τραβάει πρόβες και παραλειπόμενα, η δικαιολόγηση δεν υπάρχει πουθενά. Άντε ίσως σε κάποια σημεία που έχει πλάνα απο κινητό επειδή αυτό μπορεί και βλέπει στο σκοτάδι.

Ερμηνείες.
Μηδέν, όχι επειδή όλα τα παιδιά ει ναι άχρηστα, άλλα επειδή το σενάριο ήταν άχρηστο.

Σενάριο.
Το έχω πάρει σπίτι και σουρώνω μακαρόνια και φακές. γεμάτο τραγικά κλισέ, τύπου "Α να εκεί είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο και πολύ τρομακτικό, ας πάμε να δούμε τι έχει μέσα"
ή του τύπου "Α να μια τηλεόραση σε αυτό το έρημο κτήριο που παίζει τον θάνατο του Τσάρλι είκοσι χρόνια πριν, ας το δούμε ήσυχα και ας το τραβήξουμε και βίντεο, και ας μην μας φανεί καν περίεργο"

Ω! Μια κρεμάλα!  Για να δώ αν είναι στο νουμερό μου...

Κενά! Τραγικά κενά, παρότι σε μια ταινία τρόμου είναι δεδομένες οι παράλογες αντιδράσεις. ΌΜΩΣ ο μάγκας σκηνοθέτης, ξέρει και φτιάχνει την ατμοσφαίρα άλλα και τα πλάνα του έτσι, ώστε να μπορείς να το παραβλέψεις.
Εδώ οι πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες, όχι μόνο δεν είχαν την ικανότητα, αλλά ούτε την διάθεση καθότι όλη η ταινία κάνει μπαμ ότι είναι μια αρπαχτή.
Το θριλλερικό στοιχείο, δηλαδή το μπέρδεμα του πώς και γιατί γίνονται όλα όσα γίνονται, είναι συγκεχυμένο και ασαφές. ΔΕΝ βγάζεις άκρη, με αποτέλεσμα να σε μπλέκει τόσο που τα κάμποσα και καλά Jump scares να περνάνε στο ντούκου, γιατί εσύ προσπαθείς ακόμα να καταλάβεις γιατί εγινε το τάδε πράμα στην προηγούμενη σκηνή.

Θα γίνω γνωστός όσο ο Λέδερφέης, και θα πήξω στο γκομενάκι
που θα ρχεται να το απαγχονίσω. Πολλή νγκάβλα.

Σημείο αποτελειώματος.
Ο Τσάρλης.
Όχι δεν είναι σπόιλερ αυτό, ξέρουμε ότι αυτός τους κυνηγάει από την περιγραφή ακόμα έτσι δεν είναι?
Τι έχουμε εδώ? Έχουμε μια απόπειρα να φτιάξουμε έναν νέο Κάλτ Δολοφόνο, βλέπε Jason Voorhees, Freddy Krueger, Michael Myers και Leatherface.
Αλλά για να το κάνεις αυτό, πρέπει να τον δείχνετε κιόλας κύριοι σκηνοθέται. Κάτι φευγαλέα πλανάκια στην ταινία, δεν δικαιολογούν το hype που πήγατε να δημιουργήσετε κυκλοφορώντας εικόνες, φωτογραφίες και ακόμα και κοστούμια του δολοφόνου σας.

-ΕΨΑ.
-Χτύψες?

Το μόνο που μας λένε, είναι ότι κάνατε καλή διαφήμιση και μαζέψατε πολύ κόσμο στην ταινία σας ελπίζοντας σε συνέχεια με χρηματοδότηση μεγάλου στούντιο, και τσεπώματος πακτωλού από τα δικαιώματα, μπας και γίνεται νέοι James Wan, που το παίζει μούρη και εξακολουθεί να ζει από τα δικαιώματα του Saw.
Αυτή η ταινία λοιπόν, είναι ΆΛΛΟ ΈΝΑ τυπικό παράδειγμα του τι γίνεται όταν απευθύνεσαι σε νεανικό κοινό με ταινίες μπαμπάκι, άοσμες, άγευστες, απαλές σαν κώλος μωρού, ΧΩΡΙΣ αίμα, για να τις δουν και τα 15χρονα και να λένε ότι τρομάξανε στα κοινωνικά δίκτυα όπου το παίζουν 27 ετών με κοιλιακούς.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΡΟΜΟΥ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ.

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ 15ΧΡΟΝΑ.

ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΡΩΡ ΦΑΝ

Κανονικά η ταινία είναι τόσο μούφα που θα έπρεπε να βάλω 0,5 ξέρω γω. Έτσι χαριστικά, για τον κόπο που κατέβαλλαν οι συντελεστές να την γυρίσουν. Αλλά θα πάρει 1,5. Και θα το πάρει, γιατί το φινάλε επιφυλάσσει μια κάποια όχι ανατροπή, αλλά αναπάντεχη ίσως εξήγηση του όλου πράγματος. Του γιατί έγινε ότι έγινε. Βέβαια, ξανάπα οτι το όλο θριλλερικό στοιχείο είναι συγκεχυμένο και ελλειπές. Και είναι. Παρόλα αυτά, το φινάλε με εξέπληξε ευχάριστα, γιατί απλά περίμενα να πέσουν τιτλάκια και να κοιμηθώ, και όχι καμία εξήγηση.

θα γίνω στάρ του Χόλιγνουδ, και θα τραβάνε μαλακία με την αγχόνη μου.

Αυτό όμως δεν αναιρεί την κάκιστη ποιότητα όλης της ταινίας, για την οποία δεν έφταιγε η έλλειψη χρημάτων, αλλά η έλλειψη σεναρίου και φαντασίας.

Και μόλις με πληροφόρησε το τμήμα πωλήσεων του Horror Bar οτι η ταινία ανοίγει στις Ελληνικές αίθουσες στις 17 Σεπτεμβρίου. Όσοι πιστοί 15χρονοι, προσέλθετε.

Συμπέρασμα? Μια αρπαχτή για να την πάρει κανένας διανομέας, να την δουν πιτσιρίκια, και να χουμε τσεπώσει εντωμεταξύ κανα εκατομμυριάκι.

Σε καλή μεριά παιδιά, ανοίξτε το ρεστωράν που θέλατε, αλλα αλλη ταινία μην κάνετε.