Scouts Guide to the Zombie Apocalypse (2015)

Σκηνοθέτης: Christopher Landon

Συγγραφείς: Carrie Lee Wilson, Emi Mochizuki

Παίζουν: Tye Sheridan, Logan Miller, Joey Morgan, Sarah Dumont, David Koechner

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $ 15,000,000

Release: 2015

Runtime: 93 mins

Καταλληλότητα:

ΗΠΑ: R

Ολλανδία: 16

Αγγλία: 15 

Scouts Guide to the Zombie Apocalypse. Always bring Protection

Ο Μπέν, είναι πρόσκοπος. Και γουστέρνει να είναι πρόσκοπος, παρότι τρώει του κόσμου το δούλεμα που στα 17 ξέρω γω, εξακολουθεί να τριγυρνάει με τα γονατάκια έξω. Ο Κάρτερ, είναι ο κολλητός του, επίσης πρόσκοπος, και πλέον δεν γουστέρνει καθόλου του γονατακιακό δούλεμα. 

Ο Ώγκι, είναι ο τρίτος (και σχεδόν και ο τέταρτος) της παρέας, που όχι μόνο γουστέρνει, αλλά ο προσκοπισμός τού χει γίνει σχεδόν σκοπός ζωής. Oλα αυτά, παρέα με τον Αρχιπρόσκοπο Ρότζερς, αυτό το περίεργο είδος ανθρώπου, που στα 40 τους ας πούμε, εξακολουθεί να φοράει κι αυτός σορτσάκια, και να τριγυρνάει στα δάση με εφήβους, παρόλα αυτά, οι γονείς, δεν του βγάζουν Restraining Order. Εδώ, με περουκίνι.

(Άμα πιάσω μπούτι μέσα στο πλάνο, θα μου πεί άραγες τίποτα μετά?)

Του Μπέν το είναι, του υψώνεται σαν θωρεί την Κένταλ. Την αδερφάρα του Κάρτερ, και σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του. Πλην όμως δεν λέει κουβέντα, γιατί του ρίχνει ένα χρόνο, και ένα κεφάλι χωρίς τακούνα. του Κάρτερ του υψώνεται με ότι θηλυκό κυκλοφορεί, άχ αυτές οι εφηβικές ορμόνες. 
Του Ώγκι, του υψώνεται άμα βρει φρέσκα σκατά ελαφιού ασούμε. Του Αρχιπρόσκοπου Ρότζερς, του Υψώνεται με την Ντόλλυ Πάρτον. Ντάξ, εκεί να το καταλάβω κάπως...

ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΞΥΠΝΑ. (αμαν) ΞΑΝΑΨΟΦΑ

Στην εισαγωγή, έχουμε ήδη δεί, τον καθαριστή του τοπικού ιδρύματος ερευνών (κάθε κωλοχώρι δεν έχει και από ένα?) να κάνει μαλακία, και να ξαμολιέται ζομπο-ιός.
Οι περαιτέρω λεπτομέρειες νομίζω περιττεύουν, έγινε μαλακία και ξαμολήθηκαν ζόμπια. τελεία. Εχει πλάκα όμως η σκηνή.

Φώναζέ με Μπεργκερσβάτζεν...

Τα προσκοπάκια μας έχουν σκοπό να περάσουν τη νύχτα στα δάση, επι τη ευκαιρία της απονομής της υψηλότερης προσκοπικής διάκρισης στον φίλο τους Ώγκι. Πλην όμως, το μεσημέρι, συναντούν την προαναφερθείσα υποτιθέμενη μουνάρα Κένταλ, την φίλη της την Κλώη, και τον γκόμενό της τον Σβαρτζενέγκερ. Ο οποίος για πλακίτσα τους προσκαλεί στο μυστικό πάρτι των τελειοφοίτων που θα γίνει το βράδυ. Ο Κάρτερ διακατεχόμενος απο εικόνες ατελείωτων οργίων με αλκοόλ, ναρκωτικών ουσιών και διάσπαρτων πρόθυμων αιδοίων, πείθει τον Μπέν, να απαρατήσουν τα προσκοπάκια στα δάση το βράδυ και να την κάμουν για κραιπάλες.
Εχουν εν τω μεταξύ συναντήσει και γνωρίσει την ντόπια σελέμπριτυ, την Μουνάρα Ντενίζ. (σκέτο Ντενίζ την φωνάζουν...) Η οποία έχει φάει την ζωή και  την διασημότητα με το κουτάλι της σουπός, καθ' ότι απαράτησε το σχολείο νωρίς, και έκτοτε δουλεύει στο ντόπιο στριπτιτζάδικο.

Μιλάμε για χλίδα, γκλίττερ και χρυσάφια, όχι μαλακίες.
Για να μην χρονοτριβούμε, γίνονται τα αναμενόμενα.
Ήτοι, οι πιτσιρικάδες την κάμουν από το δάσος παρατώντας τον Ώγκι, και πάνε για πάρτι, αλλά η πόλη είναι έρημη.
Μέχρι και το στριπτιτζάδικο, έρημο είναι, διότι μπαίνουν μέσα αφού λείπει ο πορτιέρης. Εσείς δεν θα μπαίνατε?
Μόνο μια στριπτιτζού υπάρχει, αλλά παραδόξως κάνει απόπειρα να τους καταπιεί ολόκληρους, και όχι με τον τρόπο που εννοήσατε καθότι στριπτητζού. Σεξιστικά γουρούνια, όλο κει το μυαλό σας.

Τους σώζει όμως η Μουνάρα Ντενίζ, που εξάφνως μεταμορφώθηκε σε Χραπα Χρούπα Ντενίζ. 
Ζόμπια παντού λοιπόν, και στη μέση τα γονατάκια των προσκόπων, και το σορτσάκι της Μουνάρας Ντενίζ.

Πρέπει να φύγουν, αλλά και να ειδοποιήσουν την Κένταλ όπως και όλους τους θαμώνες του πάρτι που ίσως την έχουν γλυτώσει.

Θα τα καταφέρουν?
Θα σωθούν?
Θα γλυτώσουν?
Θα επιζήσουν?
Θα πληρώσω την ΔΕΗ?
Κοντήνιου ρήντινγκ...

Εχουμε λοιπόν, μια Κωμωδία τρόμου. Ή μάλλον, ακόμα χειρότερα, (ή καλύτερα) μια κωμωδία σπλάττερ. Όπερ σημαίνει, ότι θα την δουν οπαδοί του τρόμου και μή. Οι "μη" ενδεχομένως και να κάνουν και ένα "ίου" με τα αίματα. Εμείς όχι. Θα γελάμε. Αλλά γι' αυτό είναι οι κωμωδίες.

Προσωπικά, κάπου εκεί όταν άρχιζε η ταινία να μπαίνει στο "ζουμί" είπα ένα "ώχ".

Ούτε στρίνγκ... Κάπου εδώ είπα να το βγάλω το έργο...

Ήταν στην σκηνή που μπαίνουν οι πιτσιρικάδες στο έρημο στριπτιτζάδικο. 
Και εμφανίζεται μια στριπτιτζού.
Και φοράει Μπικίνι. Βυζί γιόκ. και ΔΕΝ φοράει καν στρίνγκ.

Και αρχίζω να σκέφτομαι ότι είναι κωμωδία τρόμου PG13, και αφού δεν έχει βυζί, δεν θα έχει ΟΥΤΕ ΑΙΜΑ.

Θα σας καταπιώ αμάσητους.

Και λες καλά ρε Μόρτη, κωμωδία τρόμου με ΖΟΜΠΙΑ βρήκες να κάνεις για να βγάλεις PG13???
Και ιδρώνω...
Αλλά -ευτυχώς- σύντομα διαψεύστηκα. Και στα δύο. 

Αίμα υπάρχει και μάλιστα σε υπερικανοποιητικές ποσότητες για κωμωδία τρόμου.

Ελα να παίξουμε τους καμπόηδες μανάρι.
Θα σε καβαλήσω και μετά θα σου φάω τον καρίτζαφλα.

Και μάλιστα, καθότι η ταινία δέν είναι ούτε ίντυ ούτε Low Budget, με πολύ καλά εφφεδάκια είτε Μέηκ άπ είτε CGI. Αλλα έτσι κι αλλι΄πως κωμωδία είναι, συγχωρούνται όλα αρκεί να γελάσεις.
Γελάς λοιπόν?
Μια χαρούλα γελάς, παρότι ως κωμωδία, είναι πολύ μέηνστρημ Αμερικανικού χοντροκομμένου εφηβικού τύπου.
Αν με λίγα λόγια ΔΕΝ ήταν αιματοβαμμένη, προσωπικά, ως άνθρωπας που αν δεν δει ένα επεισόδιο Monty Python's Flying Circus εβδομαδιαίως τουλάχιστον, παθαίνει αλλεργικές αντιδράσεις και φυτρώνει ένα μύρτιλλο στο εσωτερικό του αριστερού του μάγουλου, ΔΕΝ θα την έβλεπα.
Αλλά οι ποσότητες αίματος με αποζημίωσαν.

Λέγε με Γκοβερνεητωρόπουλο

Διαβάσατε πριν, (το διαβάσατε? Όντως? Δεν τα γράφω τζάμπα?) ότι οι πρόσκοποι συναντούν την Κένταλ, την φίλη της την Κλώη και τον γκόμενό της τον Σβαρτζενέγκερ.
Δεν ήταν τρόπος του λέγειν. Δέν εννοώ σφίχτη. Εννοώ τον ίδιο το Σβαρτζενέγκερ.
Απλά όχι τον Αρνολντ.

Μπαμπας και γιός. Τρυφερότης.
Μετά τον έχωσε στο αεροπλάνο
και τίποτα πα δεν ήταν ίδιο...

Τον Πάτρικ Αρνολντ Σράϊβερ Σβαρτζενέγκερ, τον γιόκα, που φατσικώς φέρνει ΠΟΛΥ στον μπαμπά, αλλά ευτυχώς στο πιο ωραίο του.
Σωματικώς καμμιά σχέση, είναι εξάλλου μόλις 21, παρότι στην ηλικία του ο μπαμπάς είχε σαρώσει Αυστρίες και σάρωνε Ευρώπες και πήγαινε για Κόσμους.
Υποκριτικώς τον βρήκα τόσο καλό όσο τον μπαμπά του. Οχι, δεν το είπα για κομπλιμέντο αυτό. Αλλά μικρός είναι, θα μάθει (ελπίζω) εξάλλου ούτε ο Αρνολντ ήταν και "ιδιαίτερα" καλός στον Ηρακλή στη Νέα Υόρκη.

Σβαρτζενεγκερόπαιδα.
Πείτε το γρήγορα τρείς φορές.

Τον σκηνοθέτη Christopher Landon, τον ξέρουμε από το Paranormal Activity: The Marked Ones, που είναι η ταινία της σειράς με τις μάλλον χειρότερες κριτικές, και μαζί η μόνη που ξεφεύγει από το κυρίως θέμα και περιγράφει μια σχεδόν ξεκάρφωτη παράλληλη ιστορία.
Οπως και εκεί, έτσι και εδώ, σκηνοθετικά το έργο είναι διαδικαστικό, σωστό μεν, χωρίς λάθη και κακοτεχνίες, αλλά και χωρίς κάτι που να το διαχωρίζει από άλλα του είδους.
Απλό, σωστό, και to the point, αλλά σκηνοθετικά χλιαρό. Και αν δεν θεωρείτε ότι σε μια κωμωδία πρέπει να υπάρχει το "κάτι παραπάνω", απλά δείτε το Deathgasm. Θα αλλάξετε γνώμη.

CGI αίματα μεγάλης ολκής.

Το πρωταγωνιστικό προσκοπικό δίδυμο Tye Sheridan, Logan Miller, το έχουμε δει αυτούσιο και στο πρόσφατο The Stanford Prison Experiment, και ήταν και οι δύο εξαιρετικοί.
Αλλά εδώ κωμωδία είναι, δεν μας πολυνοιάζει.
Η ταινία, βγήκε σε 1509 αίθουσες στις 30 Οκτωβρίου. Και για ταινία διανομής μεγάλου στούντιο, δεν είναι πολλές. Στις 8 Δεκεμβρίου βγήκε και σε ψηφιακό download και VOD, με το Blu Ray και το DVD να ακολουθεί τον Ιανουάριο.
Σε γενικές γραμμές, διαβάζουμε ότι έβγαλε τα λεφτά της.

Γυναίκες, διαβάσατε εσείς για το Γιό του Σφίχτη, Άντρες διαβάστε σείς εδώ.

Ντάξ, μην περιμένετε και τσόντα ε? Αλλά είπαμε, παρά τις αρχικές μου ανησυχίες, που πιο πολύ είχαν να κάνουν με το αίμα παρά με το βυζί, διαψεύστηκα. Οχι ότι είδαμε τίποτα περίεργο δηλαδής, αλλά απλά, η ταινία δεν κόλωσε να μας δείξει και περίπου δυόμισι κιλά σιλικονούχων επιθεμάτων.

Πέραν αυτού όμως, η διαρκής παρουσία της Sarah Dumont, με σορτσάκι και κολλητό φανελλάκι, μάλλον εξασφαλίζει την αμέριστον προσοχή του φιλοθεάμωνος αντρικού κοινού.


Δεν την έχουμε δει σε άλλον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά δε θα μας χαλάσει και να την δούμε. Αν είναι και καλυμμένη με αίματα, ακόμα καλύτερα.

Φέτος, ήταν χρυσή χρονιά για τις κωμωδίες τρόμου. Είχαμε μάλλον πολλές, σε σχέση με άλλες χρονιές. Πάρτε μάτι: Digging Up the Marrow, Stung, Turbo Kid, Deathgasm, The Final Girls, Gravy, Tales of Halloween είναι μόνο μερικές, και υπάρχουν κι άλλες. Ερχεται λοιπόν να προστεθεί και τούτη δώ.

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ εεε.... τρείς...

Είναι καλύτερη από τις υπόλοιπες?
Όχι.

Είναι καλύτερη από τις περισσότερες?

Όχι.

Είναι καλή?

Ψηλά τα χέρια. Τα χέρια είπα. ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ.
ΜΟΝΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ.

Ναι.
Απο μια κωμωδία, ακόμα και σπλάττερ κωμωδία, το ζητούμενο είναι το γέλιο, και το χαρίζει. Βάζεις στην συνταγή και πολύ αίμα, μερικά καλά εφφέ, μερικά ΠΟΛΥ καλά έφφέ, μερικά μπούτια, μερικά βυζγιά, χοντροκοπιές τύπου κλανίδια και καλαμπούρια με σκατά, και τό χεις. Δέν χρειάζεται καμμια ιδιαίτερη τέχνη, και περνάς ευχάριστα και γελάς κιόλας.

Πήγα να τελειώσω με την πρόταση "Και ένας Θεός ξέρει πόσο χρειαζόμαστε το γέλιο στους δύσκολους καιρούς που περνάει η πατρίδα μας εν μέσω κρίσης" αλλά δε γαμιέται.

Συνήλθα.
Νοητική σημείωσις να μην ξαναγράψω ρηβιού ακούγοντας Τράγκα στο ραδιόφωνο.
ΑΜΑΝ, να και ηχητικό του Σαμαρά.
ΑΜΑΝ και ο Βενιζέλος.
ΑΜΑΝ και ο Τσίπρας.
Κλείνω. ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ. ΘΑ ΓΕΛΑΣΕΤΕ.
Πάω να κλάψω...