Anguish (2015)

Σκηνοθέτης: Sonny Mallhi

Συγγραφέας: Sonny Mallhi

Παίζουν: Ryan Simpkins, Annika Marks, Karina Logue, Amberley Gridley

Χώρα: ΗΠΑ

Release: 2015

Runtime: 91 mins

Anguished beyond recognition 

Η έφηβη κοράκλα Λούσυ, διαφωνεί με τη Μιλφάρα μαμά Σάρα, καθ οδόν με το αυτοκίνητο. Αιτία της διαφωνίας, η εφηβική έκρηξη της μικρής, αλλά συγκεκριμένα ένα πάρτι, στο οποίο η μαμά δεν αφήνει την κόρη να πάει. Η μικρή τσαντίζεται, το αμάξι σταματάει, η μικρή πετάγεται έξω, πετάγεται και ένα ημιφορτηγό, και την παίρνει μαζί και τη στέλνει σταδγιάλα. Πάει η μικρή.
Φλάς λίγο φόργουωρντ. Η Τέςς, είναι μιας παρόμοιας προδιάθεσης έφηβη μικρή που μετακομίζει στην ίδια πόλη με τα ανωτέρω τεκταινόμενα παρέα με την μαμά Τζέσικα.

Κοράκλα, αν σκοτώσω άλλα 280 ανυπεράσπιστα παιδάκια θα γυρίσω.

Οι πατεράδες γενικώς λάμπουν δια της απουσίας τους, με σχετική εξαίρεση τον Τέςς Φάδερ, που εμφανίζεται μέσω σκάηπ, καθότι υπηρετεί στο Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Αζερμπαϊτζάν ή κάτι παρόμοιο.

Η Τέςς είναι ενα αντικοινωνικό πλάσμα που τη βγάζει με τα ακουστικά στα αυτιά, προσπαθώντας να απομονωθεί.

Εγώ μουσική άκουγα, δεν έχω καμμιά σχέση με
το έγκλημα κύριε πόλιτσμαν, ορκίζουμι.

Σε διαρκή φαρμακευτική αγωγή καθότι έχει διαγνωστεί με "διαταραχές προσωπικότητος". Ήτοι, όλο νομίζει ότι είναι κάποια άλλη, βλέπει πράγματα κλπ,  αλλά όχι σε σημείο που να χρειάζεται εγκλεισμό ή να είναι επικίνδυνη. Οπότε τα χάπια σου και για ύπνο.

Οταν λοιπόν, αμέσως μετά την μετακόμιση σε αυτήν την πόλη, αρχίζει να βλέπει και να αισθάνεται πράγματα, και το δικό της ακόμα μυαλό, πάει στην "ασθένειά" της και όχι σε κάτι μεταφυσικό.
Κάτι την τραβάει στο μαγαζί της Σάρας, ένα βιβλιοπωλείο. Κάτι την τραβάει στη Σάρα γενικά. Έχει παραισθήσεις, και βλέπει διάφορα, αισθάνεται διαρκώς μια παρουσία κοντά της.
Κάτι την τραβάει επίσης εν αγνοία της και στο σημείο που σκοτώθηκε η Λούσυ. και δέν την αφήνει να φύγει. Κυριολεκτικά. Λες και κάτι την πιάνει και την κρατάει κολλημένη σε εκείνο το σημείο.

Ασε με να φύγω μωρή, έχουμε χότ ντόγκ στο σπίτι.
Κράτα με αύριο που έχουμε μπάμιες.

Και όλα αυτά, ενόσω παίρνει κανονικότατα τα φαρμακάκια της.

Η κατάσταση κλιμακώνεται και η Τέςς δεν είναι πια ο εαυτός της. Οπότε τι μένει?

Η Σάρα εμπλέκεται θέλοντας και μή, και η διάγνωση είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα, το πνεύμα της Λούσυ, έχει καταλάβει το σώμα της Τέςς.
Τώρα? Τι θα κάνει? Θα φύγει? Θα κάτσει? Να στρώσουμε τραπέζι για έναν ακόμα? Να την τρατάρουμε ένα φοντανάκι?
Η Τέςς πού σκατά είναι?
Μεγάλα ερωτήματα ταλανίζουν το φιλοθεάμων κοινό, και θα απαντηθούν επί της οθόνης...

Αν έχει τύχει να δείτε πρώτα το τρέϊλερ, θα είδατε μάλλον ένα απόσπασμα από μια κριτική, που τους μισούς θα σας τρόμαξε, και τους άλλους μισούς θα σας ενθουσίασε.

"Απο τς καλύτερες indy ταινίες μετα το It Follows" λεει.

Ευτυχώς για μένα, ΔΕΝ είδα το τρέϊλερ πριν δω την ταινία, γιατί παίζει και να μην την ξεκίναγα καν. Παρότι και από την περιγραφή του IMDb ακόμα η ταινία έδειχνε ότι είναι "τέχνη".
"Arthouse" Αγγλιστί.

Οχι, δεν τραβάω κανένα απολύτως ζόρι με οποιαδήποτε ταινία χαρακτηρίζεται "τέχνης" και δεν χρησιμοποιώ τον όρο κοροϊδευτικά.

Λοιπόν, κοιτάτε με απλανές βλέμμα για μισή ώρα.
Με τρία τέτοια πλάνα πάμε μέχρι και για όσκαρ.

Απλά, όταν θες να κάνεις ταινία τέχνης η οποία όμως ανήκει σε συγκεκριμένο είδος, όπως τρόμου, πρέπει να εξασφαλίσεις τις ισορροπίες σου, και να μην είσαι ΜΟΝΟ τέχνη και καθόλου τρόμο ας πούμε.

Το μέτρο είναι πάντα το ζητούμενο στην τέχνη, ειδικά στο σινεμά, αλλά υπέρ-ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η ταινία λοιπόν, είναι κατά βάση Δραματική.
Στα βήματα του Maggie, Hidden, Extinction, Goodnight Mommy κλπ. Μια ταινία δηλαδή που δίνει πολύ μεγαλύτερη βάση στην αισθητική της ή/και στις ερμηνείες και στους χαρακτήρες, παρά στην τρόμο-υπόθεσή της. Οπότε ξέρεις εξαρχής ότι δεν θα τρομάξεις με τέτοια ταινία, πρέπει να επικεντρωθείς σε χαρακτήρες και ερμηνείες.

Λοιπόν, κλαίτε όλες μαζί, για απροσδιόριστο λόγο.
Θα δω γιατί όταν γράψω τη συνέχεια του σεναρίου αύριο.

Αλλά δράττομαι της ευκαιρίας να θέσω ένα ζήτημα στους παραγωγούς τέτοιων ταινιών (μιας και ξέρω ότι ΌΛΟΙ τους  μας διαβάζουν ένα πράμα...)
Ρε παιδιά ΜΗΝ κάνετε τρέϊλερ για ταινία τρόμου. Κάντε Τρεϊλερ για Δράμα. Είναι πολύς ο κόσμος που θα πάει να δει ένα Δράμα, ασχέτως του "φόντου" του, είτε είναι φαντάσματα, είτε είναι Ζόμπι, αλλά όσοι πάνε να δουν ταινία τρόμου, γιατί σε ταινίες αμιγώς τρόμου παραπέμπουν τα τρέϊλέρ σας, θα απογοητευθεί.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΙΝΙΑ ΑΜΙΓΩΣ ΤΡΟΜΟΥ ΑΥΤΗ ΕΔΩ δηλαδή.

Να το θυμάστε πριν την δείτε.

Η ταινία είναι Indy και δεν το κρύβει. Διαδραματίζεται σε μικρή πόλη, και σου δίνει όπως στα περισσότερα Indy την αίσθηση ότι εκεί είναι το χωριό του παραγωγού ή του σκηνοθέτη, και μπόρεσε να κάνει γυρίσματα τσάμπα. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Ίσα ίσα, σου δίνει μια εξτρά νότα ρεαλισμού.

Το θέμα της δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο.

Η δράση της είναι από αργή, έως εξαιρετικά αργή.

Στο πρώτο μισό και βάλε της ταινίας, δεν γίνεται σχεδόν τίποτα, απλά σε προετοιμάζει για το δεύτερο μισό, όπου μπαίνει στο ψητό.

Το ψητό μετά το ίδιο, είναι καλοψημένο μεν, ζουμερό, αλλά δεν έχει το κατιτίς από κανα μπαχαρικό που θα το αναδείξει.

Οπότε? Είναι το έργο κάκιστο?

Καθόλου. 

Ίσα ίσα, παρότι δεν είμαι ιδιαίτερα θιασώτης αυτού του νέου υπο-είδους.

Πωπω ρε μαν. Οι τράπεζες έχουν βάλει χοντρό χέρι στο σπίτι...

Το βλέπεις από την αρχή, ότι αυτή η ταινία θα έχει πολύ αργή δράση. Από τα πρώτα τρία τέσσερα πλάνα γίνεται εμφανές σε ένα σινεματικά εκπαιδευμένο μάτι.

Όμως παραδόξως, η ταινία δεν γίνεται πουθενά βαρετή. Παρότι περνάς ασυνήθιστα πολλή ώρα χωρίς να βλέπεις κάποια ουσιαστική δράση, και προώθηση της υπόθεσης, που αν δέν έχεις δει το τρέϊλερ, δεν έχεις ιδέαν ποια είναι.

Και εγώ δεν έχω σχεδόν ποτέ. Τις περισσότερες ταινίες, τις βλέπει η συντακτική Ομάς σύσσωμη με παρέα σουβλάκια και μπύρες, και την έρευνα και αναπαραγωγή έχει αναλάβει η Virginia D'Aiquiri. Η οποία, όταν την ρωτάς τι είναι αυτό που θα δεις σου απαντάει κάτι του τύπου "Είναι ένας που πάει κάπου, και βγαίνει ένα φάντασμα" ή κάτι τέτοιο.

Οπότε καταλαβαίνετε, η κάθε ταινία είναι μια έκπληξη και για την ίδια, γιατί δεν θυμάται Χριστό.

Μαμά, στοίχειωσα τη ντουλάπα. Φώναξε είτε εξορκιστή είτε μαραγκό.

Αυτή εδώ λοιπόν, παρότι αρχικά μου θύμισε It Follows με το στύλ και την εικόνα της, συνεχίζοντας με εξέπληξε ευχάριστα. Ναι μεν είναι ταινία τέχνης, με αργότατη δράση και επικεντρωμένη στους χαρακτήρες και στις ερμηνείες, αλλά έχει μέτρο.

Σε σύγκριση με το προαναφερθέν It Follows, επιτυγχάνει εκεί που το άλλο αποτυγχάνει. Ενώ εκείνο δεν είχε συγκροτημένο σενάριο και η υπόθεσή του ήταν στο χαμό και μεταλλασσόταν όσο προχωρούσε η ταινία και μάλιστα άτεχνα, ετούτη δω έχει ένα συγκροτημένο σενάριο, παρότι αργό σε ρυθμό, και παρότι τσουλάει αργά, το βλέπεις κάθε στιγμή ότι κάπου συγκεκριμένα πάει, και δεν παρεκκλίνει. βλέπεις ότι η ταινία με λίγα λόγια, έχει γίνει επίτηδες έτσι, και δεν "βγήκε" απλά έτσι στο μοντάζ, γιατί ακριβώς αυτήν την αίσθηση μου έδινε το It Follows.

Πέθανα? Τι Πέθανα? Εμένα γιατί δεν μου τόπε κανείς?

Οι ερμηνείες είναι υπεράριστες από όλους.

Ειδική μνεία λαμβάνει παντού η 17χρονη πρωταγωνίστρια Ryan Simpkins. Δεν είναι καινούρια, μιας και εμφανίζεται στο πανί και στο γυαλί από τα 5 της, αλλά εγώ επιφυλάσσομαι να κάνω κριτική, γιατί παρότι  ήταν άριστη, δεν την έχω δει αλλού, για να ξέρω αν απλά τα έλεγε με τεράστια φυσικότητα ή έπαιζε. Tο αποτέλεσμα όμως ήταν άριστο.

Ο σκηνοθέτης κάνει το ντεμπούτο του με αυτήν την ταινία, μετά από μια αρκετά μεγάλη και καλή καρριέρα ως παραγωγός.

Η ταινία ξεκίνησε την γύρα της στα φεστιβάλ τον Ιούλιο, με εμφάνιση παραδόξως και δυστυχώς μόνο σε ένα φεστιβάλ.

Συνεχίζει με περιορισμένη προβολή από τις 18 Δεκεμβρίου.

Να έχετε στο μυαλό σας ότι είναι μια Δραματική Indy ταινία τρόμου. Οχι μια αμιγώς τρόμου ταινία. Αν σας αρέσει αυτό το υπο-είδος, θα σας ανταμείψει. Αν όχι, απλά αποφύγετέ την. Ξανά τονίζω το τραγικό θάψιμο που κάνουν οι ίδιοι οι παραγωγοί στις ταινίες τους φτιάχνοντας τρέϊλερ για ταινία που ΔΕΝ θα δεις, ενώ αυτό το συγκεκριμένο υπο-είδος έχει πλέον μια χαρά το δικό της κοινό. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν.

Είναι λοιπόν, μια ταινία, με αργή δράση, επικεντρωμένη στις ερμηνείες, στους χαρακτήρες, και όχι στον τρόμο. Δεν υπάρχει κανένας τρόμος ουσιαστικά πουθενά,  οι JumpScarιές λάμπουν διά της απουσίας τους, και η έντονη αγωνία ξεχάστηκε σπίτι μαζί με τα κλειδιά του αυτοκινήτου και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε με τα πόδια.
Αλλά στην κατάλληλη διάθεση, με την κατάλληλη παρέα, (και το κατάλληλο φαΐ ή σνάκ) είναι εξαιρετική.

Ντάη Μπήτς, Ντάη.

Να φταίει το Κοντοσούβλι και τα φουντούνια? Μπορεί, αλλά εμένα μου άρεσε. Δεν παίρνει μεγαλύτερο βαθμό, και εξαιτίας της αστοχίας του τρέϊλερ που πάει να σε ψιλοδουλέψει, αλλά και επειδή θα μπορούσε να μπαίνει στο ζουμί της υπόθεσης νωρίτερα, ή να έχει εμπλουτιστεί λίγο ακόμα το σενάριο, ώστε να μην έχει κενά δράσης, ασχέτως ρυθμού, που θα μπορούσε να εξακολουθεί να είναι τόσο αργός όσο θα ήθελε ο σκηνοθέτης.
Να έχετε στο μυαλό σας μια λέξη.

ΔΡΑΜΑ. 

Οχι τρόμος.

Και όλα θα πάνε καλά. Δεν θα πονέσετε πολύ, σας το υπόσχομαι.