Inner Demons (2014)

Σκηνοθέτης: Seth Grossman

Συγγραφέας: Glenn Gers

Παίζουν: Lara Vosburgh, Morgan McClellan, Kate Whitney, Brian Flaherty

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $ 1,500,000

Release: 2014

Runtime: 85 mins

Inner Demons present. Exorsize Caution.

Η Κάρσον, (όχι ο Τζώννυ Κάρσον, η Κάρσον Μόρρις) είναι μία νεαρά πρεζονού. Η ζωή της κυλεί ήρεμα κι ωραία, σουτέρνοντας μέχρι να της τελειώσουν αι φλέβαι και αρχίσει να σουτέρνει στη γλώττα, αλλά έχει Χριστιανόπληκτη μάδερ. Κακό αυτό, γιατί προσπαθεί να την βοηθήσει η ηλίθια. Δεν την αφήνει στην σουτηχία της.
Η Μάδερ λοιπόν, ως νορμάλ μέλος μιας σύγχρονης τηλεορασόπληκτης καταναλωτικής κοινωνίας, ποιόν φωνάζει για βοήθεια?
Εναν Ψυχολόγο?
Εναν Ψυχίατρο?
Εναν αποκατεστημένο του ΟΚΑΝΑ?
Τον Άνθιμο?
ΟΧΙ. Φωνάζει ένα τηλεοπτικό συνεργείο, του ρηάλιτυ "Step Inside Recovery" που ασχολείται με αυτό ακριβώς το θέμα.

Ενσταντανέ από νεναική παρέα της πλατείας εξαρχείων, που
συζητάνε τα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητος.

Και ένα πρώτο μοντάζ, μαζί με αμοντάριστο υλικό είναι που βλέπουμε στην ταινία.
Οι αρχικές συνεντεύξεις γονέων, γνωστών και φίλων, μέχρι και του Παπά της ενορίας, αποκαλύπτουν ότι η Κάρσον ήτο μια κανονικότατη κοπέλα, μια καλή μαθήτρια, σεμνή και ταπεινή, μεγαλωμένη με αυστηρές ηθικές αξίες.
Σε κάποια αποφράδα στιγμή όμως, άγνωστο γιατί, της γύρισε ο οφθαλμός, έγινε γκοθού με 120€ τη μήνα έξοδα για μαύρη σκιά στο μάτι, και άρχισε την πρέζαν.
Το ότι δέχτηκε και η ίδια να δώσει συνέντευξη, νομίζοντας ότι την δίνει σε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τον εθισμό, το προσπερνάμε σφυρίζοντας αδιάφορα στην άγνοια του σεναριογράφου περί της ψυχολογίας του σύγχρονου και δη πρόσφατου πρεζονιού.

...οπότε θα σου βάλω το μικρόφωνο και μετά θα σου πιάσω το βυζί
για να το δοκιμάσουμε. Ορκίζομαι, έτσι γίνεται...

Ο Τζέησον, είναι ο εξτρά δευτεροκάμερος Οπερατέρ για την συγκεκριμένη δουλειά.
Και ο Τζέησον φαίνεται να γουστέρνει την Κάρσον, καθότι η Κάρσον είναι φίνο γκομενάκι και δεν έχει προλάβει ακόμα να αποστεωθεί από την πρέζα και να γίνει σαν αφρόξυλο με νευρική ανορεξία. Είναι λογικό λοιπόν, να τρέφει αισθήματα, και να προσπαθεί να βοηθήσει καθ όλη την διάρκεια της "επιχείρησης".
Ο στάρ Παρουσιαστής έρχεται για την καθιερωμένη ρηαλιτίστική συνέντευξη, η οποία ΠΡΕΠΕΙ να καταλήξει στο ότι η ίδια η Κάρσον ΘΕΛΕΙ να λάβει χείρα βοηθείας, και να εγκλειστεί οικειοθελώς σε μονάδα απεξάρτησης, για να τα αρπάξει η εκπομπή, καθότι η Μονάς Απεξάρτησης είναι και σπόνσορας.

Ναί, τραβάω μαλακία με την Κάρσον και τα Δαιμόνιά της.
Γιατί η Σάσα Γκρέη είναι καλύτερη δηλαδής?

Ολα αυτά βέβαια, παρότι η Κάρσον όταν σουτέρνει, αλλάζει παντελώς προσωπικότητα.
Βέβαια, γιατί να ΜΗΝ το αποδώσεις αυτό στην πρέζα?
Η ίδια όμως επιμένει ότι η πρέζα είναι ο μόνος τρόπος να "το" κρατήσει σε καταστολή...
Ποιό? Ο Τζέησον, αρχίζει και πιστεύει ότι κάτι άλλο τρέχει και αρχίζει τις έρευνες (με την κάμερα ανα χείρας πάντα).
Οι έρευνες αποδεικνύουν οτι η Κάρσον δέν ξύπνησε μια ωραία πρωΐα και είπε: "Ας πετάξω τα βιβλία και τη Βίβλο και ας γίνω γκοθού πρεζόνι". Κάτι συνέβη και της γύρισε ο μάτης. Κάτι της έκαναν οι φίλοι της ίσως, με τα ορατά αποτελέσματα.
Και τελικά ίσως δεν είναι ένα απλό πρεζόνι.
Κάτι άλλο υπάρχει μέσα της...

Υπόγειος και υποβόσκων δαιμονισμός λοιπόν. Μην πείτε για σπόϊλερ, δείτε το τρέϊλερ και αυτό ακριβώς λέει. Πρωτότυπο, δε λέω. Παρότι με το καλημέρα, μου φερε στο μυαλό το The Taking of Debora Logan.
Όχι σαν σενάριο, αλλά το κάτι που όλοι θεωρούν ότι είναι κάτι, αλλά τελικά είναι κάτι άλλο κλπ.

Θα σας φάω τις ψυχές σωτέ με ασπρη τρούφα και σχοινόπρασσο.

Αλλά δεν υπάρχει σχέση μεταξύ τους. Επίσης, μιλάμε για δαιμονισμό και καλά, πλήν όμως το προεξοφλώ ότι ΔΕΝ μιλάμε για εξορκισμούς. Και δεν το λέω για να σποηλάρω, αλλά πολλοί γουστάρουν εξορκισμούς και μόνο, και ενδεχομένως και πράσινα ξερατά ολούθε.
Ε, εδώ δεν έχουμε τέτοια. Δεν το επιτρέπει και το φορμά ιδιαίτερα αφού υποτίθεται ότι παρακολουθούμε ένα ημι-μονταρισμένο ντοκυμανταίρ.

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΘΑ ΠΑΙΞΩ
ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ?

Οι καλές μέρες, πρό πρέζας.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η πολύ καλή νεαρότατη Lara Vosburgh, η οποία είναι βασικά Ισραηλινή, οπότε έχει και την πλάκα του να την βλέπεις ως κατηχητικόρη Χριστιανόπληκτης Μητρός.
Επι των "τεχνικών" τώρα, η ταινία αποτυγχάνει οικτρά στο να δικαιολογήσει το κλασσικό δίλημμα του "γιατί κάποιος τράβαγε πλάνο εκείνη την ώρα?"
Πολλά, μα ΠΑΡΑ πολλά πλάνα είναι γελοιωδώς ξεκάρφωτα, καθότι δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να τα τραβήξει κανένας μιας και ότι συνέβη, συνέβη μετά.

Κάτσε μου μανάρη ανθρώπινο και δεν θα σε πονέσω πολύ.

Το θριλλερικό όμως στοιχείο, δηλαδή το όσο ο Τζέησον ψάχνει να βρεί το τί ακριβώς συνέβη στην Κάρσον είναι καλό, κι ας συνοδεύεται με πλάνα του τύπου, "Α, μια πόρτα. Ας τραβήξω ένα πλάνο που την ανοίγω, γιατί δεν ξέρω τι έχει εκεί μέσα".
Και τα λέω αυτά ως ελαττώματα έχοντας γνώση του ότι είναι ελαττώματα μάλλον μόνο για μένα, και στους επαγγελματίες του είδους, καθότι ίσως κανείς άλλος δεν τα προσέχει.

Στη φωτό, βλέπετε τα 8/10 του αίματος
που έχει ολη η ταινία.

Περνάμε στην ατμόσφαιρα τώρα που είναι το κυριότερο ελάττωμα της ταινίας.
Μερικές χλιαρές απόπειρες τζαμπσκεριάς περνάνε μάλλον απαρατήρητες, ενώ γενικά η ατμόσφαιρα δεν είναι καν βαριά.
Θέλω να πω, ότι σε μια τέτοια ταινία, το ζητούμενο θα ήταν να σε έχει κάπως στην τσίτα απο ένα σημείο και πέρα. Να σε κάνει να ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι θα πεταχτεί κάτι από τη γωνία, ακόμα και αν αυτό δεν γίνει ποτέ. Πρέπει να είναι βαριά η ατμόσφαιρα για να αποκτήσει και ένα αντίστοιχο βάρος το θέμα της. Για δαιμονισμό μιλάμε.

-Να της δείξεις ΑΥΤΟ.
-Χέστηκε ρε. Εβραία είναι.

Εδώ, με την ατμόσφαιρα που επικρατεί, εχεις την αίσθηση οτι η Κάρσον έχει δαιμονιστεί απο έναν Δόκιμο Ανθυποκαλλικάτζαρο, που έχει ειδικότητα να μπαίνει μέσα σου και να σου γαργαλάει το πάγκρεας. Καμμιά βαρύτητα, παρά τις  φιλότιμες προσπάθειες της πρωταγωνίστριας και όχι μονο αυτής, οι οποίες πέσανε στον τοίχο του ανυπόφορου σκηνοθέτη, ο οποίος δεν έχει πείρα από ανάλογες ταινίες, και δεν τον κόβω να την αποκτάει κιόλας.
Στα μεγάλα πλάς της ταινίας το απροσδόκητο φινάλε.
Δεν μιλάμε για ανατροπή, αλλά για κάτι απότομο που δεν το περιμένεις εκ των συμφραζομένων, παρότι συνεχίζει και κάνει φινάλε σε κάτι προβλέψιμο.

Το εναλλακτικό, αλλά καλύτερο
μονόφυλλο της ταινίας.

Αξίζει να το δεις? Του βάλαμε 2,5/5. Δηλαδή έπιασε τη βάση του ότι αξίζει. Και δεν ειναι επ ουδενί "κακή" ταινία. Αλλά ο σκηνοθέτης ήταν απλά λίγος και σκότωσε ένα σενάριο που θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί πολύ καλύτερα, και ακόμα και να σε έχει τρομάξει, παρότι δεν είναι σενάριο που γράφτηκε με αυτό ακριβώς στο μυαλό.

Θα μπορούσε όμως να έχει μια διαρκή απειλητική ατμόσφαιρα, ακόμα και αν δεν σου δείχνει τίποτα.
Πολλά θα μπορούσε αλλά δεν τα έκανε.
Έκανε όμως μια ταινία, που την σώνουν μέχρι την βάση οι ερμηνείες, και το σενάριό της που είναι αρκετά έξυπνο.
Προτείνεται για Κυριακή μεσημέρι, με βαρεμάρα, φρέντο, και σαντουϊτσάρα από το φούρνο δίπλα.
Έτσι, και να μην σου μείνει η ταινία, θα σου μείνει μια ευχάριστη ανάμνηση από τη σαντουϊτσάρα...
Πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι...
Μήπως πρέπει να αναθεωρήσω όλη την κριτική και να γράψω για την σαντουϊτσάρα που φαγα βλέποντάς το?