Condemned (2015)

Σκηνοθέτης: Eli Morgan Gesner

Συγγραφέας: Eli Morgan Gesner

Παίζουν: Dylan Penn, Michel Gill, Lydia Hearst, Johnny Messner, Jon Abrahams

Χώρα: ΗΠΑ

Runtime: 83 mins

Release: 2015

Condemned. Death is the only escape.

Δώστε βάση στην πενιά, γιατί αυτή η περιγραφή υπόθεσης θα είναι σύντομη.
Πλουσιοκόρη των προαστίων, μπουχτισμένη από τους συνεχείς τσακωμούς των γονέων, την κάνει με ελαφρά και πλάγια πηδηματάκια, και πα να βρει τον γκόμενο, λουζερά μεγάλης ολκής στο ντάουν τάουν Νιου Γιόρκ.
Ο γκόμενος όμως μένει σε εγκαταλειμμένο κτήριο,  μαζί  με άλλους λουζεράδες μεγάλης ολκής. Δύο εξ αυτών στο ίδιο σπίτι, και άλλοι διάσπαρτοι στο κτήριο. Δυο πρεζόνια, ένας μισότρελλος κωλόγερας, ένα ζεύγος Γκαίη Σφίχτηδων, με μια υγιή σχέση αφέντη-σκλάβου, ένας τύπος που δεν ανοίγει ποτέ μα ποέ την πόρτα του, ένας Κινέζος πρεζοκατασκευαστής κομπλέ με μίνι τοξικό χημείο σοφίτας και λοιπά ενεργά στοιχεία της κοινωνίας μας.

Χτισμένο το 1923, στο στύλ Αρ Κωλώ.

Κάμει την καρδίαν της πέτρα λοιπόν η πλουσιοκόρη που'χει συνηθίσει στα χαβιάρια για πρωϊνό με ροζέ σαμπάνια, και βουτάει στα βαθιά της μπίχλας.
Κάτι όμως παίζεται με τις πρώτες ύλες του πρεζοφτιάχτη, και την όχι και στα καλύτερά της αποχέτευση του κτηρίου.
Σύντομα μυρωδιές αναδύονται, και δέν είναι απλώς μυρωδιές.
Οι ένοικοι, (τζάμπα μένουν αλλά δεν εχω κατάλληλη λέξη) αρχίζουν ένας ένας και μολύνονται. Αρχικά εξωτερικά, όπου και παρακολουθούμε ένα ξερατό/κατούρημα/σπάσιμο σπυρακιών μεγέθους σαλιγκαριού γκαλόρ,  και αργότερα και εγκεφαλικά.
Και μαντέψτε τι γίνονται?
Οχι Ζόμπι ρε παιδιά, όχι.
Αλλά περίπου. Απο φιλήσυχα πρεζόνια, αδερφοναζί, και γερομισάνθρωποι, γίνονται αιμοσταγείς δολοφόνοι.
Και ναι. Οι ήρωές μας πρέπει να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από το κτήριο, που εντωμεταξύ έχει κλειδωθεί για άγνωστους λόγους.
Θα τα καταφέρουν?

Την είδηση του ότι το έργο Ε-ε-ερχτ-ται, την είχαμε "αναμεταδώσει" στις 29/10/2015 μαζί με το τρέιλερ. Εκεί, είχαμε τονίσει τις ομοιότητες της υπόθεσης όπως είχε δοθεί τότε στην δημοσιότητα με το [REC]. Κτήριο σε καραντίνα, ζομπιοποιημένοι ένοικοι κλπ.
Απέχει η αλήθεια από αυτό όμως?
Κάτσαμε να δούμε το έργο με χαμηλές απαιτήσεις και προσδοκίες, για δύο λόγους.

Ψήσε μπρέ μια πρεζούλα να κεράσουμε τους μουσαφίρηδες...

Πρώτον, η προαναφερθείσα ομοιότητα με το  [REC], και δεύτερον η απειρία του σκηνοθέτη, ο οποίος παρότι δηλώνει ευθαρσώς Χόρρορ Φάν, προέρχεται από παντελώς διαφορετικό χώρο από τον κινηματογράφο/τηλεόραση.
Συγκεκριμένα, ήταν επαγγελματίας skateboarder, και όταν μεγάλωσε για σκέητ (έφτασε τα 20 υποθέτω) το γύρισε στο σχεδιασμό ρούχων, αρχικά για την Phat Farm, και μετέπειτα για την δική του συνεταιρική φίρμα, την Zoo York.
E, και? -θα μου πείτε- Επειδή ήταν σκέητμπόρντερ δέν μπορεί να γίνει σκηνοθέτης?
Φυσικά και μπορεί. Αλλα η πρότερη εμπειρία με τον επίσης πρώην συνάδελφό του στο σκέητ, τον Tyler Shields με το Final Girl, μας άφησε με ανάμικτα συναισθήματα, μεταξύ βαρεμάρας και αηδίας.
Τί είδαμε λοιπόν? Τι αποκομίσαμε από την εμπειρία παρακολούθησης του  Condemned?
Ξεκινάω από τα κακά.

Είμαι ο διαχειριστής. Δώσε κοινόχρηστά ΤΩΡΑ.

Σεναριακά κενά μεγέθους λίμνης Πλαστήρα. Κομπλέ με βατράχια και πέστροφες.
Ας πούμε για παράδειγμα: Φεύγει ο άλλος και κλειδώνει τη πόρτα του κτηρίου με δικές του κλειδαριές. Δέν θα μάθουμε ΠΟΤΕ γιατί διάολο την κλείδωσε. παρόλα αυτά όλο το έργο στηρίζεται στο ότι είναι κλειδωμένοι μέσα.
Ολόκληρο κτήριο από την άλλη, δεν έχει μια πίσω είσοδο? Μια έξοδο σε κάποιον τυχόντα ακάλυπτο? Τίποτα? Ισως και όχι, αλλά δεν δείχνει πολύ λογικό.

Το σενάριο γράφει "Δυσκοιλιότητα μαζι με διάρροια"
Πώς το ερμηνευω αυτό?

Ερμηνείες? Μηδενικές. Οι ηθοποιοί είναι εκεί και λένε τις ατάκες τους για να κυλήσει η δράση και μόνο. Δέν υπάρχει καμμιά εμβάθυνση σε κανέναν χαρακτήρα, και κανείς δεν δείχνεται αρκετά συμπαθητικός για να ταχθείς με το μέρος του όπως γίνεται συνήθως.
Δέν υπάρχει κανείς "καλός" και "κακός" για να σε διευκολύνει να πάρεις μέρος στη δράση, και ίσως να σου δημιουργήσει κάποια ανατροπή με την ανατροπή της συμπεριφοράς του ήρωα.

Μήν ανησυχείτε,
θα τα δείτε και παρακάτω.

Η πρωταγωνίστρια.
Είναι η Dylan Penn, κορούλα του Sean Penn. Αυτό από μόνο του σε κάνει να νομίζεις ότι θα της έχει πει δυο τρία πράματα περί ερμηνείας.
Ανακαλύπτεις γρήγορα ότι μόνο στο όνομα μοιάζουν.

Αλλα επειδή ο Sean έχει ιστορικό επίθεσης και ξυλοδαρμού, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να της κάνουμε και κάποιο κομπλιμάν, για να ισοσταθμιστεί το πράμα.

Οπότε, ομολογούμε ευθαρσώς ότι η Dylan έχει καταπληκτικά βυζγιά. (Οκ Sean?)

Η ταινία επίσης, φαίνεται σαν να θέλει να κάνει κάποιου είδους κοινωνικό σχολιασμό, για τις συνθήκες στέγασης του κόσμου εν μέσω κρίσης σε μεγαλουπόλεις όπως η Νέα Υόρκη.
Αν όντως το προσπαθεί, το κάνει άτεχνα και το κοινωνικό σχόλιο δεν φαίνεται ποτέ μα ποτέ.

Όλα τα άνωθεν, έκαναν διάφορα έγκυρα review sites, να το καταθάψουν, και να μην καταφέρνει η ταινία να σταυρώσει πάνω από 4 στα 10.
Εμείς, ως επίσης έγκυρο σάητ, αλλά με δική μας λογική και πιθανότατα μια διαφορετική ικανότητα να κρίνουμε τις ταινίες ως αυτό που είναι, και όχι ως αυτό που θα θέλαμε να είναι σε έναν ιδανικό και αγγελικά πλασμένο κόσμο, την βαθμολογήσαμε διαφορετικά.
Κάντε ένα scroll down αν είστε ανυπόμονοι να δείτε, και ξαναελάτε εδώ. Θα περιμένουμε.

Οκ? Είδατε?
"Γιατί?" θα αναρωτιέστε.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΥΠΟΥ ΖΟΜΠΙ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ. ΕΛΕΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΝΑΟΥΜΕ ΡΕ ΦΙΛΕ ΝΑΟΥΜΕ ΡΕ ΦΙΛΕ ΝΑΟΥΜ.

Συγχωρείστε το ξέσπασμα...

Παμε πάλι με τα κατά, ένα ένα.

Κάτσε να σε μαρκάρω να ξέρουν όλοι οτι είσαι δικός μου.

Σεναριακά κενά. Εχει! Ομολογουμένως. Μας ένοιαξαν? Οχι ιδιαίτερα. Γιατι δεν κάτσαμε να δούμε την πιο πρωτότυπη ταινία της χρονιάς.  Κάτσαμε να δούμε μια ταινία με μόλυνση και Ζομποποίηση. Ήτοι, κάτσαμε να δούμε μια ταινία τρόμου δράσης με χάβαλο. Τα σεναριακά κενά, θα μπορούσαν πράγματι να αποφευχθούν, και ίσως και εύκολα, αλλά στο σύνολο δεν μας έμειναν τα κενά, μας έμειναν άλλα, και είναι πολύ περισσότερα.

Οκ, οπότε αν κάνω ινσουλίνη στη γλώσσα, θα μπορώ να φάω όσα
γλυκά θέλω. Σωστά? Ε?

Ερμηνείες. ΠΟΙΟΣ ΤΙΣ ΧΕΖΕΙ? Πότε ήταν η τελευταία φορά που απαιτήσατε ερμηνείες από ταινία με Ζόμπι? Και αν τις απαιτήσατε όντως, σας έχει κοιτάξει γιατρός? Για τις ερμηνείες κάτσατε να δείτε Ζόμπια? (Εκτός αν μιλάμε για δράματα με φόντο πανδημίες όπως το Extinction ή το Hidden, και εδώ η ταινία το ξέραμε εξ αρχής ότι δεν ήταν τέτοια.)

Εμβάθυνση σε τέτοιες ταινίες, όχι μόνο είναι αχρείαστη αλλά και κακή αν ΔΕΝ υπάρχει δραματικό στοιχείο, είτε στην κύρια είτε σε παράλληλη ιστορία.

Οταν δεν υπάρχει, η εμβάθυνση σε χαρακτήρες απλά σου τρώει χρόνο από τη δράση, και σε αφήνει με κενά, καθότι θα ήθελες να ξέρεις και κάτι παραπάνω, ειδάλλως γιατί σου δείξανε και αυτά που σου έδειξαν περί χαρακτήρων?

Heeeeere's Johnny.

Επαναλαμβάνω: Αυτά ισχύουν για ταινίες τύπου Ζόμπι, που μην ξεχνάμε, είναι τα Action του Τρόμου. Τα βλέπεις για το θέαμα και το χάβαλο. 

Η Πρωταγωνίστρια. Οκ, είναι στην ταινία, λόγω ονόματος προφανώς. Την βρήκαμε κάκιστη, αλλά αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την ταινία.

Επιπροσθέτως, έχει ΟΝΤΩΣ καταπληκτικά βυζγιά.

Σωματικές εκκρίσεις Γκαλόρ Ν° 1. Σιχαθήκατε καθόλου? Εχει κι άλλο.

Κοινωνικά μηνύματα: Ε? Πού? Τι? Πώς? ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ? Πανδημική υπόθεση, καραντίνα με ζομποποίηση αιμοσταγών δολοφόνων και τα τοιαύτα. Που διάολο τα βλέπετε αυτά ρε? Και ο ίδιος ο Σκηνοθέτης να το έχει δηλώσει, κόβω το νύχι του μεγάλου δακτύλου του αριστερού μου ποδιού, ότι τρόλλαρε τους δημοσιογράφους.

Ομοιότητες με το REC? Είναι κάτι τύποι σε ένα κτήριο κλεισμένοι, και οι ένοικοι παθαίνουν ντουβρουτζά και κάνουν ντού.

Σωματικές εκκρίσεις Γκαλόρ Ν° 2. Και είχα πιτόγυρο ρε. Τζάμπα πήγε.

Εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Εκτός αν είστε από αυτούς που την βρίσκουν να γκρινιάζουν ότι όλες οι ταινίες είναι αντιγραφές και ότι οι ορίτζιναλ ιδέες τελείωσαν με την Hammer.

Με λίγα λόγια, είδαμε μια ταινία, με ΠΟΛΥ χιούμορ, που όμως δεν επισκιάζει την δράση ώστε να πεις την ταινία "ελαφριά" ή κωμωδία, είδαμε μια ταινία, με πολλή δράση, Ζόμπι τάηπ, και το φχαριστηθηκαμε, και είδαμε μια ταινία με πολύ Gore.

Αλλα με διαφορές.

Η Ταινία θέλει στομάχια όχι από το αίμα, αλλά από όλες τις υπόλοιπες σωματικές εκκρίσεις. Κάτουρα, ξερατά και λοιπά έχουν την τιμητική τους. Είναι αηδία μεν, αλλά αηδία που κολλάει απόλυτα στην υπόθεση.

Απλά αν το δείτε τρώγοντας, φροντίστε να έχετε τελειώσει πριν το 35° λεπτό.

Οι σκηνές όπου παίζει άντερο πάντως έχουν πολύ γέλιο.

Αντεράκι! Βασικό συστατικό κοκορετσιού, γαρδουμπακίου
και ταινίας τρόμου.

Σκηνοθετικά τώρα, που μας φέρνει στη δεύτερη επιφύλαξη που είχαμε όταν κάτσαμε να δούμε την ταινία, μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη! 

Χωρίς να είναι για Όσκαρ, ο Eli Morgan Gesner έδειχνε να ήξερε ακριβώς τι είχε στο μυαλό του και ήθελε να κάνει. Πρωτότυπος οπτικά αν και όχι αφηγηματικά. Σωστός παντού, με καλό ρυθμό και χωρίς αναίτιες κοιλιές, και με πανταχού παρών σκηνοθετικό χιούμορ!

Εν αντιθέσει με τον πρώην συνάδελφό του, θα περιμένουμε ημι-εναγωνίως την επόμενη ταινία του.

Αυτή εδώ εν τω μεταξύ, βγήκε σε περιορισμένη προβολή σε σινεμά στις 13 Νοεμβρίου, και θα βγει σε ψηφιακά διαδικτυακά μέσα στις 20 του ιδίου. Τον Ιανουάριο αναμένεται σε VOD.

Ντάξ, η ταινία είναι πανδημικομολυντικοζομποειδής, οπότε δέν παίζει γυμνό! Ένας κώλος μόνο, τον οποίον παραθέτουμε κιόλας προς τέρψιν του φιλοθεάμωνος κοινού. 

Μερικές φορές, το ταλέντο φαίνεται ακόμα και
αν προσπαθείς να το καλύψεις.

Αλλα θα παραθέσουμε και τα (ντυμένα) Βυζγιά της πρωταγωνίστριας, για του λόγου το αληθές, καθότι έχουν ήδη γίνει δύο μνείες, και δεν θέλουμε να αμφιβάλλετε για το γούστο ή την αξιοπιστία μας.

Επίσης. Ενα μάλλον προσωπικό του σκηνοθέτη γκεσταριλίκι. Kea Ho. 

Δέν την ξέρετε? Να την μάθετε.
Μοντέλο και σχεδιαστής Μαγιώ, τα οποία επιδεικνύει η ίδια. Και έχει τα προσόντα για να τα επιδείξει.  

Γκεσταριλίκι σε μια και μόνη σκηνή φαντασίας, ή οποία εμφανώς μπήκε στο σενάριο μόνο και μόνο για να την δείξει. 

Υπογεγραμμένο μαχαίρι, για να
μήν τύχει και ξεχάσουμε το όνομα.

Υπολογίζουμε σε προσωπική φιλία ή γκομενιλίκι με το σκηνοθέτη, καθότι ξεθάψαμε και παλαιότερο βιντεάκι που είχε φτιάξει για πάρτη της, ΜΕ την πάρτη της το 2011.

Θα έλεγα ψέμματα αν δεν παραδεχόμουν ότι καλά θα ήταν να είχε παραπάνω ρόλο.

Σας αφήνουμε και με μερικές φωτό της πρωταγωνίστριας, για να αποφασίσετε μόνοι (ή μόνες) αν τελικά έχει ταλέντο ή όχι!!!

 

Την ταινία την φχαριστηθήκαμε. Μπορεί να μην είναι από αυτές που καράς και βλέπεις ξανά και ξανά, αλλά ήταν ελαφριά όπου έπρεπε, είχε ασταμάτητη δράση και κυνηγητό γιατί αυτό επιτάσσει το υπο-είδος, είχε περίσσεμα χιούμορ, γιατί επίσης και αυτό επιτάσσεται οταν βλέπεις πανδημίες μεταλλάξεις και ζόμπι.

Πώς να βγάλετε λόγο με μαχαίρι στο κρανίο
σε δύο απλά μαθήματα.

Είναι μπί μούβι, μια φτηνή ταινία που δεν προσπαθεί να εκπλήξει με την πρωτοτυπία της, αλλά εκπλήσσει ευχάριστα με την συνέπειά της. Με λίγα λόγια, την φχαριστηθήκαμε, κυρίως λόγω των ΠΟΛΥ χαμηλών προσδοκιών που είχαμε ξεκινώντας να την δούμε. Αποτέλεσμα? Περιμένουμε την επόμενη ταινία του σκηνοθέτη, που παρά τις κάποιες αναπόφευκτες αστοχίες του ελλείψει πείρας, δείχνει ιδιαίτερα συγκροτημένος στο τι θελει να δώσει οπτικά.

Και αυτή η συγκρότηση και συνέπεια, μας αρέσει πάντα.