Σκηνοθέτης: Tara Subkoff
Συγγραφέας: Tara Subkoff
Χώρα: ΗΠΑ
Budget: $ 1,500,000
Release: 2015
Runtime: 101 mins
Καταλληλότητα:
ΗΠΑ: R
#Horror ή άλλως Fuck Hashtags
Μια Φερράρι, ένας τύπος μέσα και μια τύπισσα. Λαχανιασμένοι με ύφος και χαμόγελο ικανοποίησης. Μόλις το πράξανε καταλαβαίνουμε. Το πώς το πράξανε σε διθέσιο αυτοκίνητο που τα καθίσματά ούτε καν κάνουν πίσω, μας ξεπερνάει, αλλά το ξεπερνάμε και εμείς. Ο τύπος αφήνει την τύπισσα στη μέση του πουθενά, να περπατήσει με το 12ποντο στα χιόνια, και φεύγει, παραδόξως χωρίς να ακούσει γαμωσταυρίδια. Χτυπάει τηλέφωνο! Είναι η σύζυγος που τον έχει πάρει γραμμή ότι ξενοπηδά ασυστόλως, ότι κινείται με γόβες. Πέφτουν οι απαραίτητες δικαιολογίες και το τηλέφωνο κλείνει. Ανοίγει όμως η πόρτα, μπαίνει ένα χέρι με ένα μαχαίρι, ΣΛΙΙΙΙΤΣΣΣΣΣΣΣΣΣ ο λαιμός, Πλαφ το αίμα στο παρμπρίζ. Πάμε παρακάτω!
Πλουσιόπαιδα. Και δη 12χρονα. Εχουν κανονίσει να συναντηθούν στο σπίτι της μίας, μάλλον αυτής με τους πλουσιότερους γονείς, για μια βραδιά, παρακμής, σέξ, βίας, κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών, και σατανολατρείας.
Ενδεχομένως να ήταν για να παίξουν και να πιούν χυμούς, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος...
Η μία εκ των νεανίδων, δεν είναι της ιδίας κοινωνικής τάξεως, αλλά είναι καλεσμένη παρ' όλα αυτά. Άλλη μια εκ των νεανίδων, πενθεί ακόμα τον Θάνατο της μητέρας της πέρισυ, πράγμα που την οδήγησε σε υπερκατανάλωση ηρεμιστικών, αλλά και αυτήν την θένε.
Τα παιδία παίζουν, όπως τα κανονικά παιδιά της ηλικίας τους. Δηλαδή, φοράνε τις γόβες της μαμάς, μαζί με τις γούνες τα μπιζού και το διάφραγμά της, και τραβάνε φωτογραφίες ανεβάζοντας τις κατευθείαν στο δίκτυο.
Λένε τα δικά τους, δηλαδή βρίζονται για το πόσο πιο άσχημη είναι η μία από την άλλη, πουλάνε μούρη για το ποια έχει τον πιο πλούσιο μπαμπά, και γενικώς επιδίδονται στο λεγόμενο Μπούληινγκ μεταξύ τους. Το ότι το λεγόμενο μπούληινγκ ΔΕΝ γίνεται σε μια παρέα εσωτερικά αλλά από μια παρέα σε οποιονδήποτε ανυπεράσπιστο, το ξεπερνάμε επίσης.Το θέμα είναι ότι το λεγόμενο μπούληινγκ φέυγει εκτός ορίων. Πέφτουν κλάματα, απειλές και σχεδόν ξύλο, και συνεχίζοντας, μια μια οι καλεσμένες αποφασίζουν να πάρουν των ομματιών τους και να την κάνουν μέσα από τα δάση στα οποία βρίσκεται το σπίτι.
Ομως, σε λίγο φαίνεται ότι στα εν λόγω δάση, κάποιος καραδοκεί...
Η άνωθεν περίληψη, είναι η επίσημη συμμετοχή του Horror Βar για το πούλιτζερ περίληψης του 2015. Δεν έχουμε πολλές ελπίδες, το ξέρω, αλλά δεν βγαίνει και κάτι καλύτερο για την συγκεκριμένη ταινία. Γιατί?
Γιατί αυτή η ταινία είναι από ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ. Και πιστέψτε με, έχω δει ΠΟΛΛΕΣ. Δεν συνηθίζω να πιάνω από τα μούτρα μια ταινία, και αυτό κυρίως γιατί σέβομαι τον κόπο και τον χρόνο που έχουν επενδύσει κάποιοι άνθρωποι πάνω της.
Εκτός από καναδυό περιπτώσεις. Μια εξ αυτών, είναι να δω ότι η ταινία είναι παντελώς αρπαχτή, ίσως και κατά παραγγελίαν, και μια άλλη, είναι το να δώ, ότι ο/η/οι δημιουργοί, είναι τόσο υπερφίαλοι, που νομίζουν ότι έχουν κάνει την υπέρτατη τέχνη, και έχει γίνει εμφανές ότι δεν έχουν δεχτεί καμμιά δεύτερη γνώμη για το πώς η ταινία τους θα βλέπεται.Το #Χώρρωρ ανήκει σε αυτήν την δεύτερη κατηγορία.
Η σκηνοθέτις και σεναριογράφος Tara Subkoff, είναι ηθοποιός. Οι περισσότεροι δεν τραβάμε ζόρι με αυτό. Αυτή εδώ είναι η πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, και παρότι η ταινία έγινε μόνο περιορισμένη προβολή σε σινεμά, την ίδια μέρα που βγήκε σε VOD, προσπάθησε να κάνει κάποιο πάταγο. Θεμιτό και αυτό, εδώ οι άλλοι προετοιμάζουν τα social media ένα χρόνο πριν την πρεμιέρα για να δημιουργήσουν hype.
Πριν λίγο καιρό είχαμε δημοσιεύσει την είδηση της πρεμιέρας της ταινίας σε περιορισμένη κινηματογραφική προβολή και VOD στις 20 Νοεμβρίου.
Αντιγράφω τα λόγια μας από εκείνη την δημοσίευση γιατί τελικά δικαιωθήκαμε.
Είχαμε γράψει:
"Η ταινία, φαίνεται να είναι ενα κοινωνικό σχόλιο κατά του CyberBullying. Ενα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο που ταλανίζει τους νέους μας.
Η ίδια η σκηνοθέτις δήλωσε ότι εμπνεύστηκε το σενάριο απο τις σάημπερμπουλικές περιπέτειες της κόρης μιας φίλης της, περιγράφοντάς το ως εξής:
"Αν ήσουν θύμα μπούληινγκ στον δικό μου καιρό, ας πούμε στο σχολείο, μπορούσες απλά να αλλάξεις σχολείο, ή να πας σπίτι. Τώρα στο Ίντερνετ δεν μπορείς."
Αν σε δέρνανε δηλαδή τα παιδιά στο σχολείο, πήγαινες μωλωπισμένος στο σπίτι και το θέμα έληγε. Ενώ στο Ιντερνετ που μπορείς να μπαίνεις με ψεύτικο όνομα και στοιχεία, αυτό ΔΕΝ ισχύει. Θα το φας το μπούληινγκ μέχρι θανάτου, και ΜΑΛΙΣΤΑ, είναι ΠΟΛΥ σοβαρότερο από το να τρως ξύλο στο σχολείο, που η λύση είναι απλή! ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΟ.
Οχι, δεν ξέρω σε ποιόν κόσμο ζει η κυρία Subkoff, η οποία, οργάνωσε μια anti Bullying διαμαρτυρία έξω από τον κινηματογράφο όπου παίχτηκε η ταινία εκτός συναγωνισμού στις Κάννες τον Μάιο."
Παρόλα αυτά, θεωρήσαμε ότι υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι τόσο πρωτότυπο όσο το Unfriended (2015). Σφάλαμε οικτρά.
Τι έχουμε εδώ? Βασικά ένα μεγάαααααλο, ένα τεράααααστιο κενό, με λίγο σενάριο ανά σημεία.
Δεν θα αναφέρω το γιατί το φινάλε αναιρεί την αρχή, γιατί θα είναι spoiler.
Έχουμε βασικά, μια παρέα κοριτσιών που μισιούνται μεταξύ τους, ή έστω έτσι φαίνεται, που μπουλιάζουν η μία την άλλη συνεχώς, αλλά και πάλι εκεί μένουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Έχουμε κάτι γονείς που είναι τόσο στοργικοί, που ας πούμε αφήνει η μάνα την 12χρονη κόρη, να πάει σε ένα σπίτι που δεν ξέρει, με κορίτσια που δεν ξέρει, ούτε αυτά ούτε τους γονείς τους, και να κοιμηθεί και εκεί το βράδυ. Καπάκι την αφήνει και καμμια 500ριά μέτρα πιο πέρα γιατί η μικρή ντρέπεται για το φτηνιάρικο παλιό αμάξι τους.
Το μπούληινγκ μεταξύ των ΦΙΛΕΝΑΔΩΝ δίνει και παίρνει, οι προσβολές είναι απανωτές, καμιά δεν σκιάζεται βέβαια, μέχρι να μπουχτίσουν ΑΦΟΥ έχει νυχτώσει, και αποφασίζουν μία μία ότι δεν αντέχουν άλλο και σηκώνονται να φύγουν μέσα από το δάσος νυχτιάτικο.
Το σενάριο είναι απλά ΓΕΛΟΙΟ. Δεν υπάρχει πουθενά μπούληινγκ παραπάνω από όσο θα κανονιζόταν με ένα καλό ξεμάλλιασμα όπως γινόταν πάντα μεταξύ παιδιών. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ σάημπερμπούληινγκ μιας και στην μισή ταινία, για παιχνίδι τα κορίτσια έχουν κλειδώσει τα κινητά τους και έχουν πετάξει το κλειδί στην πισίνα (χωρίς να σκεφτούν ότι κάποτε θα πρέπει να τα πάρουν πίσω.)
Πέραν αυτών, η ταινία κυλάει ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ αργά. Το τρέϊλερ σου δείχνει ότι θα πέσουν θριλεριές και φόνοι. Για να ξεκινήσουν πάντως, εκτός από το αιματάκι της αρχής, θα περάσει 1 ώρα και δέκα λεπτά. Η λύση του "μυστηρίου" είναι γελοιωδώς αστεία, και σε όλην την ταινία δεν δικαιολογείται ΤΙΠΟΤΑ, εκτός από την ψωνάρα της σκηνοθέτιδος που νόμιζε ότι έκανε τέχνη.
Επι μια ώρα και δέκα λεπτά, βλέπουμε τους ασύστολους αυτοσχεδιασμούς των κοριτσιών, μιας και η σκηνοθέτις πέρασε βδομάδες προβών μαζί τους, και τελικά τις ξαμόλησε να αυτοσχεδιάσουν κρατώντας την γενικότητα της υπόθεσης.
Εδώ αναγνωρίζω βέβαια, ότι στις μικρές, ερμηνευτικά, έκανε ΑΡΙΣΤΗ δουλειά. Δέν βλέπεις παιδιά, βλέπεις πεπειραμένες ηθοποιούς. Είναι ΠΟΛΥ καλές όλες τους.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους Timothy Hutton, και Chloë Sevigny. Αλλά δεν φταίνε οι ίδιοι. Είναι εμφανές ότι είχαν απλές και γενικές οδηγίες και χωρίς καμμια απολύτως εμβάθυνση στους χαρακτήρες τους, οι ρόλοι τους υπάρχουν μόνο για να μπουν τα ονόματα στη μαρκίζα.
Η ταινία είναι γεμάτη fillers που παραπέμπουν σε video game, σαν να λέμε KILL. Score τόσοι ρούμποι κλπ κομπλέ με ωραία γραφικούλια. Πλην όμως είναι και παραπλανητικά διότι ουδεμία σχέση δεν έχουν με την υπόθεση. και όταν στο φινάλε επιχειρείται να εξηγηθούν, αυτό γίνεται άτεχνα και μη πειστικά, με αποτέλεσμα να σου δημιουργηθούν ακόμα περισσότερα κενά στην υπόθεση.
Εδώ στέκομαι για να πω και ένα καλό. Ναι, υπάρχει, και δικαιολογεί τον βαθμό, που αλλιώς θα ήταν ένα στρογγυλότατο μηδέν.
Η αισθητική της Tara Subkoff είναι εξαίρετη.
Τα κάδρα της είναι μετρημένα, πολυδιάστατα, και με πολλαπλά αντικείμενα, χωρίς να σε μπερδεύουν. Δίνουν την εντύπωση ΠΟΛΥ μελετημένων και προσχεδιασμένων. Σωστό βάρος, σωστές γωνίες, σωστό ζύγισμα.
Κρίμα που δεν είναι φωτογράφος όμως. Γιατί το να κάνεις μια καλή ταινία, δεν περιλαμβάνει μόνο καλά και σωστά κάδρα, και καλή αισθητική. Περιλαμβάνει σενάριο, ρυθμό, και όλα όσα ξέρουμε από τις ΚΑΛΕΣ ταινίες. Όσο καλή αισθητική και να έχει η κυρία Subkoff, σκηνοθέτης δεν γίνεσαι μόνο με ωραία κάδρα. Λυπούμαι.
Αποτέλεσμα: Μια ταινία που δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με το σάημπερμπούληινγκ, το οποίο η κυρία Σάμπκοφφ θεωρεί χειρότερο από το να τρως ξύλο στο σχολείο ας πούμε. Δεν έχει σχέση ούτε με το κανονικό μπούληινγκ, μιας και αυτά που βλέπουμε είναι απλά καυγαδάκια 12χρονων, που το παίζουν ενήλικες, και θα κανονίζονταν μια χαρά με πέντε φωνούλες. Η ταινία επίσης δεν έχει σχέση με τρόμο, γιατί δεν έχει ΚΑΝΕΝΑΝ ρυθμό, οι απόπειρες του να προσδώσει αγωνία το soung design και η μουσική, είναι και κλισεδιάρικες και αποτυχημένες, κάνοντας την ταινία στο τέλος, απλά βαρετή.
Ακόμα και το hype που πήγε να δημιουργήσει η Μαντάμ αποτυχημένο ήταν, πράγμα που θα γίνει εμφανές σε όποιον δει την ταινία.
Μια ταινία που έγινε για να κάτσει η κυρία Σάμπκοφφ στο σκηνοθετικό πηδάλιο, και να σκίζει στις πρόβες τους ηθοποιούς της, πιθανότατα ως εκδίκηση για το ότι έχει τραβήξει εκείνη όλα τα χρόνια της μεγάλης (not) καριέρας.
Κλείνουμε όπως κλείσαμε και την είδηση της πρεμιέρας.
Είχαμε γράψει:
"Αν τελικά δεν μας βγει καλό, έχουμε δύο λύσεις για την κυρία Subkoff.
Ή την κρατάμε για εν δυνάμει Μιλφάρα, ή όπως έλεγε ο Πανούσης για τον Αβέρωφ, την κλείνουμε.
Εχει Off."
Κυρία μου, σε κλείνουμε, και σε πάμε και ανακύκλωση.
Πλουσιόπαιδα. Και δη 12χρονα. Εχουν κανονίσει να συναντηθούν στο σπίτι της μίας, μάλλον αυτής με τους πλουσιότερους γονείς, για μια βραδιά, παρακμής, σέξ, βίας, κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών, και σατανολατρείας.
 |
| Είμαστε κιουρίες! μμμ. Τώρα θα πάμε να πηδήξουμε το σωφέρ. |
Η μία εκ των νεανίδων, δεν είναι της ιδίας κοινωνικής τάξεως, αλλά είναι καλεσμένη παρ' όλα αυτά. Άλλη μια εκ των νεανίδων, πενθεί ακόμα τον Θάνατο της μητέρας της πέρισυ, πράγμα που την οδήγησε σε υπερκατανάλωση ηρεμιστικών, αλλά και αυτήν την θένε.
 |
| Ουυυ, τι να παίξουμε? Πεντόβολά? Το γιατρό? Θάρρος ή αλήθεια? Ρώσικη ρουλέττα? |
Λένε τα δικά τους, δηλαδή βρίζονται για το πόσο πιο άσχημη είναι η μία από την άλλη, πουλάνε μούρη για το ποια έχει τον πιο πλούσιο μπαμπά, και γενικώς επιδίδονται στο λεγόμενο Μπούληινγκ μεταξύ τους. Το ότι το λεγόμενο μπούληινγκ ΔΕΝ γίνεται σε μια παρέα εσωτερικά αλλά από μια παρέα σε οποιονδήποτε ανυπεράσπιστο, το ξεπερνάμε επίσης.Το θέμα είναι ότι το λεγόμενο μπούληινγκ φέυγει εκτός ορίων. Πέφτουν κλάματα, απειλές και σχεδόν ξύλο, και συνεχίζοντας, μια μια οι καλεσμένες αποφασίζουν να πάρουν των ομματιών τους και να την κάνουν μέσα από τα δάση στα οποία βρίσκεται το σπίτι.
Ομως, σε λίγο φαίνεται ότι στα εν λόγω δάση, κάποιος καραδοκεί...
Η άνωθεν περίληψη, είναι η επίσημη συμμετοχή του Horror Βar για το πούλιτζερ περίληψης του 2015. Δεν έχουμε πολλές ελπίδες, το ξέρω, αλλά δεν βγαίνει και κάτι καλύτερο για την συγκεκριμένη ταινία. Γιατί?
 |
| Γιατί όταν είσαι κιουρία χρυσή μου, ΕΤΣΙ κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι. Ειδικά όταν υπάρχουν γύρω νταβραντισμένοι εργάτες. |
Εκτός από καναδυό περιπτώσεις. Μια εξ αυτών, είναι να δω ότι η ταινία είναι παντελώς αρπαχτή, ίσως και κατά παραγγελίαν, και μια άλλη, είναι το να δώ, ότι ο/η/οι δημιουργοί, είναι τόσο υπερφίαλοι, που νομίζουν ότι έχουν κάνει την υπέρτατη τέχνη, και έχει γίνει εμφανές ότι δεν έχουν δεχτεί καμμιά δεύτερη γνώμη για το πώς η ταινία τους θα βλέπεται.Το #Χώρρωρ ανήκει σε αυτήν την δεύτερη κατηγορία.
 |
| Τραβήξτε κλήρο να δούμε ποια θα μπουλαριστεί. |
Πριν λίγο καιρό είχαμε δημοσιεύσει την είδηση της πρεμιέρας της ταινίας σε περιορισμένη κινηματογραφική προβολή και VOD στις 20 Νοεμβρίου.
Αντιγράφω τα λόγια μας από εκείνη την δημοσίευση γιατί τελικά δικαιωθήκαμε.
 |
| Αυγά, τέχνη, και τρόμος. Ένας εναλλακτικός ευγενικός τρόπος για να πείς ότι αυτός είναι αρχίδια τρόμος. |
Είχαμε γράψει:
"Η ταινία, φαίνεται να είναι ενα κοινωνικό σχόλιο κατά του CyberBullying. Ενα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο που ταλανίζει τους νέους μας.
Η ίδια η σκηνοθέτις δήλωσε ότι εμπνεύστηκε το σενάριο απο τις σάημπερμπουλικές περιπέτειες της κόρης μιας φίλης της, περιγράφοντάς το ως εξής:
"Αν ήσουν θύμα μπούληινγκ στον δικό μου καιρό, ας πούμε στο σχολείο, μπορούσες απλά να αλλάξεις σχολείο, ή να πας σπίτι. Τώρα στο Ίντερνετ δεν μπορείς."
 |
| Μπαμπά, κλέο. Με είπαν χαζή, και είπαν οτι πηδάς την κυρία Κόξ, και οτι δέν πηδάς και καλά. Για αυτό έφυγα και τριγυρνάω μόνη στα δάση και θα κλείσω και το τηλέφωνό μου, και δέν θα καταλάβεις τι έγινε ΟΥΤΕ μετά το φινάλε. |
Οχι, δεν ξέρω σε ποιόν κόσμο ζει η κυρία Subkoff, η οποία, οργάνωσε μια anti Bullying διαμαρτυρία έξω από τον κινηματογράφο όπου παίχτηκε η ταινία εκτός συναγωνισμού στις Κάννες τον Μάιο."
Παρόλα αυτά, θεωρήσαμε ότι υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι τόσο πρωτότυπο όσο το Unfriended (2015). Σφάλαμε οικτρά.
Τι έχουμε εδώ? Βασικά ένα μεγάαααααλο, ένα τεράααααστιο κενό, με λίγο σενάριο ανά σημεία.
Δεν θα αναφέρω το γιατί το φινάλε αναιρεί την αρχή, γιατί θα είναι spoiler.
Έχουμε βασικά, μια παρέα κοριτσιών που μισιούνται μεταξύ τους, ή έστω έτσι φαίνεται, που μπουλιάζουν η μία την άλλη συνεχώς, αλλά και πάλι εκεί μένουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Έχουμε κάτι γονείς που είναι τόσο στοργικοί, που ας πούμε αφήνει η μάνα την 12χρονη κόρη, να πάει σε ένα σπίτι που δεν ξέρει, με κορίτσια που δεν ξέρει, ούτε αυτά ούτε τους γονείς τους, και να κοιμηθεί και εκεί το βράδυ. Καπάκι την αφήνει και καμμια 500ριά μέτρα πιο πέρα γιατί η μικρή ντρέπεται για το φτηνιάρικο παλιό αμάξι τους.
 |
| Καλησπέρα, εδώ είναι που μπουλάρετε ανυποψίαστες κορασίδες? Ηρθα κι εγώ για να αποκτήσει νόημα η ζοφερή μικροαστική μου ύπαρξη... |
Το σενάριο είναι απλά ΓΕΛΟΙΟ. Δεν υπάρχει πουθενά μπούληινγκ παραπάνω από όσο θα κανονιζόταν με ένα καλό ξεμάλλιασμα όπως γινόταν πάντα μεταξύ παιδιών. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ σάημπερμπούληινγκ μιας και στην μισή ταινία, για παιχνίδι τα κορίτσια έχουν κλειδώσει τα κινητά τους και έχουν πετάξει το κλειδί στην πισίνα (χωρίς να σκεφτούν ότι κάποτε θα πρέπει να τα πάρουν πίσω.)
 |
| Ας χορέψουμε. Που θα ξαναβρούμε την ευκαιρία να μαλακιστούμε και να φοβάται ο κόσμος? |
Πέραν αυτών, η ταινία κυλάει ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ αργά. Το τρέϊλερ σου δείχνει ότι θα πέσουν θριλεριές και φόνοι. Για να ξεκινήσουν πάντως, εκτός από το αιματάκι της αρχής, θα περάσει 1 ώρα και δέκα λεπτά. Η λύση του "μυστηρίου" είναι γελοιωδώς αστεία, και σε όλην την ταινία δεν δικαιολογείται ΤΙΠΟΤΑ, εκτός από την ψωνάρα της σκηνοθέτιδος που νόμιζε ότι έκανε τέχνη.
 |
| Ναι Χλόη μου. Αμα σου ζουμπάω το μαγούλι τοιουτοτρόπως βγάινεις πιο όμορφη. Σίριουσλι. |
Εδώ αναγνωρίζω βέβαια, ότι στις μικρές, ερμηνευτικά, έκανε ΑΡΙΣΤΗ δουλειά. Δέν βλέπεις παιδιά, βλέπεις πεπειραμένες ηθοποιούς. Είναι ΠΟΛΥ καλές όλες τους.
 |
| Θα ξεκοιλιάσω όποιον πούστη με ξαναβάλει να παίξω σε τέτοια μαλακία. |
Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους Timothy Hutton, και Chloë Sevigny. Αλλά δεν φταίνε οι ίδιοι. Είναι εμφανές ότι είχαν απλές και γενικές οδηγίες και χωρίς καμμια απολύτως εμβάθυνση στους χαρακτήρες τους, οι ρόλοι τους υπάρχουν μόνο για να μπουν τα ονόματα στη μαρκίζα.
 |
| Φιλλεράκια που όταν με το καλό τελειώσει η ταινία, αναρωτιέσαι γιατί υπήρχαν. |
Εδώ στέκομαι για να πω και ένα καλό. Ναι, υπάρχει, και δικαιολογεί τον βαθμό, που αλλιώς θα ήταν ένα στρογγυλότατο μηδέν.
Τα κάδρα της είναι μετρημένα, πολυδιάστατα, και με πολλαπλά αντικείμενα, χωρίς να σε μπερδεύουν. Δίνουν την εντύπωση ΠΟΛΥ μελετημένων και προσχεδιασμένων. Σωστό βάρος, σωστές γωνίες, σωστό ζύγισμα.
Κρίμα που δεν είναι φωτογράφος όμως. Γιατί το να κάνεις μια καλή ταινία, δεν περιλαμβάνει μόνο καλά και σωστά κάδρα, και καλή αισθητική. Περιλαμβάνει σενάριο, ρυθμό, και όλα όσα ξέρουμε από τις ΚΑΛΕΣ ταινίες. Όσο καλή αισθητική και να έχει η κυρία Subkoff, σκηνοθέτης δεν γίνεσαι μόνο με ωραία κάδρα. Λυπούμαι.
Αποτέλεσμα: Μια ταινία που δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με το σάημπερμπούληινγκ, το οποίο η κυρία Σάμπκοφφ θεωρεί χειρότερο από το να τρως ξύλο στο σχολείο ας πούμε. Δεν έχει σχέση ούτε με το κανονικό μπούληινγκ, μιας και αυτά που βλέπουμε είναι απλά καυγαδάκια 12χρονων, που το παίζουν ενήλικες, και θα κανονίζονταν μια χαρά με πέντε φωνούλες. Η ταινία επίσης δεν έχει σχέση με τρόμο, γιατί δεν έχει ΚΑΝΕΝΑΝ ρυθμό, οι απόπειρες του να προσδώσει αγωνία το soung design και η μουσική, είναι και κλισεδιάρικες και αποτυχημένες, κάνοντας την ταινία στο τέλος, απλά βαρετή.
Ακόμα και το hype που πήγε να δημιουργήσει η Μαντάμ αποτυχημένο ήταν, πράγμα που θα γίνει εμφανές σε όποιον δει την ταινία.
 |
| ΘΑ ΤΟ ΦΑΩ ΤΟ ΣΠΑΝΑΚΙ. ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΠΑΜΙΕΣ. ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΡΟΥΝΟΛΑΔΟ. ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΑΚΕΣ. ΜΟΝΟ ΜΗ ΜΕ ΞΑΝΑΒΑΛΕΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΣΕ ΑΛΛΗ ΤΕΤΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ!!! |
Κλείνουμε όπως κλείσαμε και την είδηση της πρεμιέρας.
Είχαμε γράψει:
"Αν τελικά δεν μας βγει καλό, έχουμε δύο λύσεις για την κυρία Subkoff.
Ή την κρατάμε για εν δυνάμει Μιλφάρα, ή όπως έλεγε ο Πανούσης για τον Αβέρωφ, την κλείνουμε.
Εχει Off."
Κυρία μου, σε κλείνουμε, και σε πάμε και ανακύκλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου