III (2015)

Σκηνοθέτης: Pavel Khvaleev

Συγγραφείς:  Aleksandra Khvaleeva, Oleg Mustafin, Evgeniya Mustafina

Παίζουν: Polina Davydova, Evgeniy Gagarin, Lyubov Ignatushko

Χώρα: Ρωσία

Budget: € 15,000

Release: 2015

Runtime: 80 mins

ΙΙΙ: Τhe closer to the bottom of the ocean, the darker it gets

Η Άγια και η Μίρα, είναι δυό αδελφές, που ζουν σε ένα αδιευκρίνιστο χωριό, μιας αδιευκρίνιστης χώρας, κάποια αδιευκρίνιστη εποχή. Ζούν με την μητέρα τους που είναι άρρωστη όπως πάρα πολλοί στο χωριό. Η αρρώστια είναι επίσης αδιευκρίνιστη και άγνωστη. Θεραπεία δεν φαίνεται να υπάρχει, παρά μόνο αντιμετώπιση συμπτωμάτων, προς ανακούφιση του ασθενούς μέχρι το αναπόφευκτο τέλος...
Πολύ μ'αρέσει όταν γράφω έτσι, "σοβαρά", αλλά όχι για πολύ.

Ρώσικο (?) χωριό. Ναί, και μένα για Γερμανικό μου κάνει. Είναι κιόλας.

Η Μάδερ λοιπόν, μας αφήνει χρόνους σε λίγο, αφήνοντας ευχήν και κατάραν στον νεαρόν παπά της ενορίας με τον οποίο διατηρεί στενές σχέσεις (κανονικές ρε, έλεος) να φροντίσει τις κορούλες.
Εγώ βέβαια για εικοσάρες τις έκοψα, όχι τίποτα πιτσιρίκια, οπότε δεν πολυκατάλαβα τα περί φροντίδας. Το κυρίως θέμα τώρα. Αρρωσταίνει η Μίρα. Η μιά αδελφή.
Ο Γιατρός της περιοχής, συστήνει στοργή, προδέρμ, και η Άγια να πάρει πόδα απο κει μέσα μην κολλήσει. Πράγμα που σε λίγο γίνεται υποχρεωτικό δια νόμου για τους συγγενείς των αρρώστων.

Γειά σας. Είμαι ο Παπάς της ενορίας σας.
Ρασπούτιν. Γριγκόρι Ρασπούτιν.

Οι άρρωστοι σφραγίζονται στα σπίτια τους και αφήνονται στην τύχη τους, ενώ οι υγιείς συγγενείς οφείλουν να παρουσιαστούν στο νοσοκομείο για σέρβις. Η Άγια δεν το τρώει, παίρνει τον Παπά, και με την βοήθειά του πάνε την άρρωστη στο Παπαδείο. Εκεί η Άγια βρίσκει κατά τύχη ένα παλιό βιβλίο που της κινεί την περιέργεια. Μιλάει για μια τελετή, που μπορεί να δώσει στον αποδέκτη της την δύναμη να υπερνικήσει οποιαδήποτε αρρώστια.

Με αυτό το βιβλίο, θα μπούμε στον κόσμο των νεκρών, θα προκαλέσουμε
αυτοΐαση και θα μάθουμε την συνταγή για σουτζουκάκια.

Να η λύση λοιπόν!
Ο Παπάς της λέει ότι είναι ένα βιβλίο με παλιές Σαμανικές λατρείες και τελετές, και ότι μπορεί να βοηθήσει. Ακόμα καλύτερα, ξέρει πως να το κάνει.
Πρέπει να "συνδέσει" νοητικά τις δύο αδελφές, ώστε η μια να μπει στο μυαλό της άλλης, και να την βοηθήσει να υπερνικήσει τους φόβους της.
Η τελετή ξεκινάει.
Πάνε όλα όμως κατ' ευχήν?
Φυσικά όχι!!!

Η ταινία λοιπόν είναι Ρώσικη. Αλλά ενώ η γλώσσα της είναι τα Ρωσικά, δεν είδαμε να διαδραματίζεται σε κανένα τυπικό Ρωσικό χωριό. Μάλλον για Γερμανικό μου φάνηκε.
Η εποχή? Κάτι σαν να λέμε τέλη του 19ου αιώνα, κάπως έτσι αφήνεται να φανεί, αλλά όχι συγκεκριμένα. Απλά αφήνεται φλου. Και αυτό ενισχύει την ατμόσφαιρα. Τα ρούχα είναι επίσης αδιευκρίνιστα, και δεν δείχνουν ακριβώς τέλη 19ου αιώνα, αλλά πολλά απ αυτά πολύ αργότερα, αλλά δεν κλωτσάει τίποτα στο μάτι. Όλα φαίνονται όμορφα δεμένα σε ένα περίεργο ημι-ονειρικό σύνολο.

Trust me. I'm a director.

O σκηνοθέτης τώρα. Ο Pavel Khvaleev ήταν και είναι ακόμα, μουσικός. Είναι το μισό του σχήματος Moonbeam, δημιουργημένου το 2003 με τον αδερφό του Pavel, Vitaly. Ειδικότης: Πάσης φύσεως Electronica, House, Dubstep, trance και techno.
Oι Moonbeam εξάλλου έχουν κάνει -φυσικά- και το soundtrack της ταινίας. Η σκηνοθετική του πείρα, μετά από καμιά 30ριά Video Clips για τους Moonbeam, πήρε τα πάνω της, και γύρισε το Random (2013). Τούτη δω η ταινία, είναι η δεύτερη σκηνοθετική, μεγάλου μήκους δουλειά του.
Μουσικό διάλειμμα με ένα κλιπάκι των Moonbeam τώρα, όχι για την μουσική που μπορεί να μην είναι του γούστου σας, αλλά ως μια ματιά στην αισθητική του σκηνοθέτη. 

Στο ψαχνό τώρα.

Η ταινία είναι ένα ποίημα.

Οι μισοί τώρα ενθουσιαστήκατε και οι άλλοι μισοί είπατε "ωχ..."
Και έχετε δίκιο αμφότεροι.

Είναι μια ταινία, στην οποία έχει δοθεί εξαιρετικό βάρος στην αισθητική. Πράγμα που σημαίνει ότι ορισμένοι από σας θα την βρουν πολύ "τέχνη", αλλά ορισμένοι άλλοι, θα ταξιδέψουν στις εικόνες της. Εδώ που τα λέμε, όλοι θα ταξιδέψετε στις εικόνες της, οι οποίες μπορεί να μην είναι τίποτα ονειρικά τοπία γεμάτα εφφέ και κάστρα, αλλά η προσοχή στη λεπτομέρεια που έχει δοθεί, σε συνεπαίρνει.
Δεν είναι μια ταινία τρόμου με καμιά παραδοσιακή έννοια. Δεν προσπαθεί σε κανένα σημείο να σε τρομάξει.

Καταφέρνει όμως από το πρώτο ακόμα πλάνο να σου αποδώσει ακριβώς την ατμόσφαιρα που θέλει. Άσχετα αν εσένα θα σου αρέσει ή όχι.
Η δράση της είναι αργή, αλλά και πάλι καταφέρνει να μην είναι βαρετή σε κανένα σημείο.
Το σενάριο είναι γραμμικότατο, δεν προσπαθεί να σε μπερδέψει, η ιστορία είναι "απλή" ίσως και απλοϊκή. Αλλά και πάλι, η ατμόσφαιρα είναι τέτοια, που δεν σε πειράζει.

Αρκεί να ξέρεις τι ταινία βλέπεις.
Το μόνο σίγουρο, είναι ότι δεν είναι μια ταινία για όλους, ούτε για γενικό κοινό.
Αν αποζητάτε τζαμπσκεριές και αλαλάζοντα βιολιά πριν από κάθε εμφάνιση του οτιδήποτε σκιαχτικού, δείτε κάτι άλλο. Αυτό που θα δείτε εδώ, είναι μια ΑΡΤΙΟΤΑΤΗ αισθητική, και μια υποβλητικότατη ατμόσφαιρα. Και είναι η τελευταία τόση, που σχεδόν αδιαφορείς για το σενάριο.

Δι ευχών των Σαμάνων, πατέρων ημών, βάλε και έναν Αλλάχ,
και φιλιόκβε, και Βούδα βόηθα μας. Αμήν.

Παρότι ο ένας από τους τρεις πρωταγωνιστές είναι ο Παπάς, έχει γίνει μάλλον συνειδητή προσπάθεια να αφεθεί η θρησκεία απ έξω. Το "Σαμανικό" βιβλίο που χρησιμοποιείται, είναι τόσο φλου, όσο τα πλάνα της Σεμίνας Διγενή από το εφφέ αδυνατίσματος.
Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε και τίποτα.

Πώς να φτιάξετε τέρας παπιέ μασέ, χωρίς λεφτά, με εργασία παιδιών
του νηπιαγωγείου της περιοχής σας, και να φαίνεται και ΚΑΛΟ.

Αλλά έδωσε την ευκαιρία στους δημιουργούς να στήσουν σκηνές φαντασίας που δηλωμένα επισήμως από το σκηνοθέτη  είναι επηρεασμένες από το πρώτο Silent Hill.
Το όλο στήσιμο του ντεκόρ της ταινίας, υπάρχει για να σε αποπροσανατολίζει.

Πράσινο το γρασιδάκι, χρυσαφιά η συννεφιά
αν με πίστευες λιγάκι, θά ταν όλα πιο μπλεδιά...

Το χωριό δεν δείχνει Ρώσικο, αλλά ακούς Ρώσικα. Τα ρούχα είναι από το 1850 μέχρι ίσως και το 1950 ανά περιπτώσεις. Υπάρχει δάσος, χιονισμένο και μη. Χώροι που σε παραπέμπουν και στο μεσαίωνα ακόμα.
Ο Παπάς παρότι η ταινία είναι Ρώσικη, δεν είναι ορθόδοξος. Φοράει κολλάρο και ράσο.
 Όλο το στήσιμο είναι τόσο αποπροσανατολιστικό, αλλά και γνώριμο, που επικεντρώνεσαι μόνο στα τεκταινόμενα. Η δράση μπορεί να είναι αργή, αλλά δεν είναι επ'ουδενί αδιάφορη ή βαρετή.
Παρ'όλα αυτά, ξαναλέω, δεν είναι για όλους.

Σ' ένα σύννεφο πάνω, σ' ένα σύννεφο πάνω,

σ' ένα σύννεφο.

Θα γείρω για να πλαγιάσω, πρέπει να σε ξεχάσω,

σ' ένα σύννεφο.

Αν όμως ανήκετε στην κατηγορία θεατή που δεν σας ξένισε ο ρυθμός του Goodnight Mommy, ή του Hidden, και σας άρεσε η φαντασία του Ink, θα σας αρέσει και αυτή, παρότι δεν εχει καμιά μα καμιά σχέση με τις προαναφερθείσες ταινίες.
Είναι μια ταινία, στην οποία έχει δοθεί τεράστια προσοχή στο εικαστικό μέρος.
Για άλλους αυτό είναι προτέρημα, για άλλους μειονέκτημα. Αποφασίστε βλέποντας και τις φωτογραφίες του ρηβιού, και έχοντας υπ'όψιν ότι "πραγματικός" τρόμος δεν υπάρχει, αλλά μια συνεχής υποβλητική ατμόσφαιρα. Η ταινία είναι φρέσκια, Κάνει την γύρα της στα φεστιβάλ από τον Μάρτιο, και συνεχίζει.

Θέλεις νά ρθεις σπίτι μανάρι να σου δείξω τη συλλογή πτωμάτων μου?

Ενδιάμεσα, κυκλοφόρησε στην Γερμανία σε DVD και έπεται συνέχεια κυκλοφορίας στην Ρωσία.
Τεχνικά, είναι γυρισμένη εμφανώς με το μυαλό στο ντουμπλάζ. Τα πολύ κοντινά με πρόζα είναι ελάχιστα. Η ταινία μπορεί εύκολα να ντουμπλαριστεί σε οποιαδήποτε γλώσσα και να έχει περάσει η μισή πριν καταλάβεις ότι δεν έχει σύγχρονο ήχο.

Η προσοχή στην λεπτομέρεια είναι παροιμιώδης. Ειδικά για ανεξάρτητη ταινία. Μόνο στο Ink έχω δει κάτι παρόμοιο.

Ακόμα χειρότερα: Αν δείτε τους συντελεστές της ταινίας, θα δείτε πολλάκις επαναλαμβανόμενα ονόματα. Ο Σκηνοθέτης έχει κάνει και το μοντάζ, έχει γράψει και την μουσική.
Έκανε επίσης και τα οπτικά εφφέ και το Colour Correction. Έβαλε χέρι και στο σενάριο. Το οποίο έγραψε η γυναίκα του, η οποία έχει κάνει και τα κουστούμια (τα περισσότερα με τα χεράκια της) και δύο φίλοι, οι οποίοι έκαναν και τα ντεκόρ.






Μαζί με τον πρωτοεμφανιζόμενο σε ταινία μεγάλου μήκους Διευθυντή φωτογραφίας Igor Kiselev,  αλλά έμπειρο από τα Videos των Moonbeam,  το συνεργείο απαρτιζόταν από μόνο 8 άτομα.  Αυτό αποκάλυψε ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του στο HorrorChannel επι τη ευκαιρία του Film4 Frightfest.
Βλέποντας την ταινία, και παρατηρώντας την προσοχή στη λεπτομέρεια που έχει δοθεί, μια λέξη σου έρχεται στο μυαλό.
ΜΕΡΑΚΙ.

Όταν η ταινία τελείωσε, σκέφτηκα τι βαθμό θα της έβαζα. Ελαττώματα έχει. Οι ερμηνείες δεν είναι και ότι καλύτερο. Ο ρυθμός της είναι σχετικά αργός στο πρώτο -και μόνο- μισό, και ενώ δεν είναι βαρετή σε εμένα, ίσως σε κάποιον άλλον είναι.

Αυτά. Δεν μπορώ να βρω άλλα ελαττώματα, γιατί και αυτά επισκιάζονται από την συνολική ποιότητα.
Σκέφτηκα λοιπόν, 3,5/5. Και μετά άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για να δω αν τελικά κάποιο Ρωσικό στούντιο αποφάσισε να ασχοληθεί με τον τρόμο.
Ε, όχι. Δεν αποφάσισε.
Η ταινία είναι ιντυ, είναι προσωπική παραγωγή της παρέας που απάρτιζε το μισό συνεργείο των 8 ατόμων. Με αυτή το λογική την λες έως και "ερασιτεχνική" αλλά η αισθητική και η ποιότητά της δεν σε αφήνει.
Και μετά έμαθα το Budget.
Η ταινία με όλη την προσωπική εργασία κόστισε 15,000 Ευρώ.

15.000 €

Ε, αυτό και μόνο αξίζει άλλο μισό βαθμό.

Δείτε την ταινία με διάθεση για ποίηση και όχι με διάθεση για τρομάρες.