Don't Breathe (2016)

Director: Fede Alvarez
Writers: Fede Alvarez, Rodo Sayagues
Stars: Stephen Lang, Jane Levy, Dylan Minnette,
Daniel Zovatto, Franciska Töröcsik, Emma Bercovici
Country: USA
Release: 2016
Runtime: 88 min
Budget: $9.900.000
Parents Guide: R

Don't Breathe μέχρι να πλαντάξεις.

Η Rocky, ο γκόμενος της Money και ο φίλος τους Alex, είναι τρεις νέοι που μόνοι ψάχνουν.
Τι ψάχνουν;
Φράγκα κυρίως για τα καθημερινά τους έξοδα.
Το πρόβλημα είναι ότι και στα πιο απίθανα σημεία να ψάξεις, λεφτά δε πρόκειται να βρεις που να χτυπιέσαι κάτω σαν χταπόδι  (σσ. εκτός από μια φορά που είχα βρει δέκα ευρά στο ψυγείο, αλλά δεν είμαι και αντιπροσωπευτικό δείγμα).
Από την άλλη το να στρώσεις κώλο στη δουλειά είναι τρε πασε.
Άσε που ο εργάτης δεν βρήκε ποτέ το δίκιο του και ας είναι νόμος.
Οπότε αυτό που τους απομένει είναι να ''επισκέπτονται'' πλούσια σπίτια και να ''δανείζονται'' από τους φραγκάτους ιδιοκτήτες τους. Και φυσικά δεν φταίνε οι ίδιοι αλλά η άτιμη κοινωνία των ταξικών ανισοτήτων που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα.
Πάω να πιω μια βότκα και συνεχίζω.

Μπορώ να φύγω από δω
Μπορώ να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα
Μπορώ να βάλω βυζγιά σαν τη Καταλίνα 

Οι κλοπές είναι γι' αυτούς εύκολη υπόθεση αφού ο πατέρας του άβουλου πλην καψούρη με την Rocky, Alex, εργάζεται σε εταιρεία security. Έτσι μπορούν να έχουν πρόσβαση στους κωδικούς των συναγερμών αλλά και στα κλειδιά των σπιτιών, ώστε να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι. 
Μη φανταστείτε ότι κάνουν καμιά τρελλή μπάζα, μικροπράγματα σουφρώνουν που έπειτα πουλάνε για να βγει το μεροκάματο. Όμως τα μικροποσά δεν φτάνουν και ψάχνουν τρόπο για να πιάσουν τη καλή. Να ξεφύγουν από την μίζερη ζωή τους και να ρίξουν πίσω τους μια μαύρη κοτρόνα ΝΑ με το συμπάθειο. 

Να λιποθύμησε;
Να πέθανε;
Να είδε την ορκωμοσία του Τράμπ; 

Και η ευκαιρία έρχεται όταν ο αρρενωπός πλην πανίβλακας Money, μαθαίνει ότι στο σπίτι ενός βετεράνου του πολέμου βρίσκεται ένα ποσό τόσο σεβαστό, που το βλέπεις και αρχίζεις τις μετάνοιες. Και το καλύτερο; 
Ο βετεράνος μένει μόνος του σε μια γειτονιά τόσο ερημική, που φημολογείται ότι ο τελευταίος άνθρωπος που πέρασε από εκεί ήταν ένας γαλατάς που έστριψε κατά λάθος το 1963. 
Και το ακόμα καλύτερο; Ο βετεράνος κόσμο ακούει και κόσμο δε βλέπει γιατί έχασε την όραση του στον πόλεμο.

Το φέρνουν από δω, το φέρνουν από κει και παρά τους όποιους ενδοιασμούς αποφασίζουν να το επιχειρήσουν. Εξάλλου η δουλειά φαίνεται από την αρχή Πις Οφ Κέικ. 

Μόνο που το συγκεκριμένο κέικ θα τους πέσει τελικά πολύ βαρύ...

Όπως γνωρίζετε όσοι μας διαβάζετε ανελλιπώς, μας στέλνετε σημειώματα αγάπης και έχετε κορνιζάρει τις φωτογραφίες μας δίπλα στο ψυγείο, λείψαμε για αρκετό καιρό.
Στο διάστημα αυτό δεν καταφέραμε να δούμε καμία ταινία, αφού στο σανατόριο που μας είχαν κλεισμένους ήταν κομματάκι δύσκολο.
Κατά συνέπεια είδα το Don't Breathe μήνες μετά την προβολή του, έχοντας ακούσει αναπόφευκτα κάποια πράγματα γι' αυτό.

Ελεήστε τον αόμματο.
Κόσμο σκοτώνω αλλά κόσμο δε βλέπω. 

Συγκεκριμένα, ότι πρόκειται για μια καλή και πρωτότυπη ταινία με αρκετές εκπλήξεις.
Άποψη που συμμερίζονταν γνωστοί, φίλοι, ακόμα και η περιπτερού του σανατορίου που μου πάσαρε κρυφά τις μπύρες.
Θα συμφωνήσω εν μέρει, γιατί πράγματι είναι μια καλή ταινία, αλλά τουλάχιστον εγώ δεν κατάφερα να βρω πουθενά την πρωτοτυπία της. Αν και έψαξα. Πολύ.

Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Σε όλη τη διάρκεια ένιωθα ότι όλα αυτά που παρακολουθώ κάπου τα έχω ξαναδεί.
Ένα ντεζαβού ρε παιδί μου, όπως τότε που γνώρισα τον Μάκη και αισθάνθηκα ότι τον ξέρω χρόνια μόλις μου είπε ότι είναι ιδιοκτήτης κάβας.
Αρχικά μου ήρθε στο μυαλό το Hush, το Intruders, έπειτα το λιγότερο γνωστό Crush the Skull και ο κατάλογος των ταινιών μεγάλωνε. Σίγουρα δε μιλάμε για ένα συνηθισμένο home invasion γιατί το σενάριο έχει τις ανατροπές του.

Μόνο που δεν προκαλούν καμία έκπληξη στον θεατή που έχει φάει το συγκεκριμένο sub genre με το κουτάλι.

Άσε που ο ίδιος ο σκηνοθέτης αποφάσισε να σποιλάρει με το πρώτο πλάνο της ταινίας, που αν και πολύ ωραίο, θα έπρεπε να ήταν πιο ''συγκαλυμμένο''.
Το ρεζουμέ είναι ότι δεν απολαύσαμε τόσο τις εκπλήξεις που μας επιφύλασσε το Don't Breathe.
Αλλά δε πάθαμε και τίποτα επειδή μας αποζημίωσαν τα υπόλοιπα.

Γιατί βασική προϋπόθεση για ένα επιτυχημένο home invasion είναι το σασπένς και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.
Και σίγουρα εδώ υπάρχουν και τα δύο σε γενναίες ποσότητες.
Η υπόθεση μπαίνει στο ψητό χωρίς περιττές καθυστερήσεις.
Η δράση έντονη.
Σε απορροφάει σε κάποιες φάσεις τόσο, που έχεις τη πίτσα στο χέρι και ξεχνάς να τη δαγκώσεις. (σσ. αν είστε στην συνομοταξία του Κετσέ δε θα σας συμβεί ποτέ αυτό, στον υπόλοιπο κόσμο αναφέρομαι)

Ο Fede Alvarez χειρίζεται με δεξιοτεχνία τη κάμερα.
Οι γωνίες λήψης του, τα μονοπλάνα και το παιχνίδι με το σκοτάδι, σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι δεν παρακολουθείς απλά μια ταινία, αλλά ότι βρίσκεσαι κάπου μέσα στο σπίτι και κρυφοκοιτάς.
Πολύ σωστή είναι και η χρήση του slow motion σε συνδυασμό με το προσεγμένο sound design.

Η αμόσφαιρα κλειστοφοβική με όλη τη σημασία της λέξεως. Ο Alvarez εκμεταλλεύεται σωστά τους χώρους του σπιτιού και το τονίζω γιατί ήταν κάτι που μου έλειψε από το επίσης
πολυδιαφημισμένο Green Room του Jeremy Saulnier.
Ακόμα και οι εξωτερικές σκηνές υπό το φως της ημέρας, βγάζουν μια κλειστοφοβία λόγω της απομόνωσης που αποπνέουν.
Από ερμηνείες κανένα παράπονο. Ειδικά ο Stephen Lang απέδωσε άριστα έναν αρκετά απαιτητικό ρόλο.

Μεταμορφωθείτε και εσείς από μεσόκοπο κωλόγερα
σε καρδαμωμένο μπρατσαρά.
Εύκολα, γρήγορα, χωρίς νυστέρι. 

Και πάμε στα αρνητικά που εννοείται ότι υπάρχουν αλλιώς δεν θα δικαιολογούνταν ο βαθμός που θα δείτε παρακάτω.
Δεν αναφέρομαι στις ανατροπές που ήταν προβλέψιμες. Εξάλλου αν ψάχναμε αποκλειστικά τις καινοτόμες ιδέες, θα εκτιμούσαμε το πολύ μια ταινία το χρόνο και αυτό ισχύει για όλα τα κινηματογραφικά είδη.
Αναφέρομαι σε σεναριακές υπερβολές που έχουν να κάνουν κυρίως με τον τυφλό άντρα.
Υπήρχαν στιγμές που ξέχασα ότι πρόκειται για ανάπηρο, ηλικιωμένο άνθρωπο και νόμιζα ότι βλέπω τον εξολοθρευτή στο πιο γερασμένο του.

Ηasta la vista baby

Είπαμε είναι βετεράνος του πολέμου, γνωρίζει πως να αμυνθεί και έχει μάθει να κινείται στους χώρους του σπιτιού του.
Αλλά πόσο άτρωτος μπορεί να είναι;
Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν το ίδιο μάχιμος και μέσα από τις αδυναμίες του.
Να αμφιταλαντεύομασταν και εμείς οι θεατές λίγο παραπάνω για το ποιος είναι ο ''καλός'' και ποιος ο ''κακός'' της υπόθεσης.
Gore? Μπα...
Το ''R'' ως δείκτης καταλληλότητας αναφέρεται σε βίαιες σκηνές και σε σεξουαλικά υπονοούμενα.
Έτρεξε λίγο αιματάκι δηλαδή, χαρήκαμε αλλά μείναμε με τη γλύκα.

Μόνο στο Praktiker πολυεργαλείο γενικής χρήσης.
Διαθέσιμο σε πέντε χρώματα.

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό είναι το φινάλε που μοιάζει ανολοκλήρωτο και δημιουργεί κενά στην ιστορία.
Η θα έπρεπε η τελευταία σκηνή να μην έχει συμπεριληφθεί καθόλου ή να δοθούν παραπάνω εξηγήσεις.
Φαντάζομαι ότι όσοι έχετε δει τη ταινία καταλαβαίνετε ποια σκηνή εννοώ.
Εκτός, αν αποτελεί συγκαλυμμένο μήνυμα για την αβυσσαλέα ηλιθιότητα των μπάτσων στο Αμέρικα.
Ας ελπίσουμε ότι το sequel που έχει ήδη ανακοινωθεί θα μας λύσει την απορία.

Σε καμία περίπτωση μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών, αλλά σίγουρα μια από τις καλές του 2016 και ένα από τα επιτυχημένα home invasion που έχουμε δει.
Έχει σφιχτοδεμένη δράση, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και είναι ότι πρέπει για να περάσεις το βράδυ σου χωρίς να βαρεθείς. Την ιστορία πάνω κάτω την έχουμε ξαναδεί, gore δεν είδαμε καθόλου, αλλά η σκηνοθεσία και η παρουσία του Stephen Lang μας αποζημίωσαν.
Το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ ανώτερο αν έλειπαν κάποιες σεναριακές υπερβολές και ορισμένες ανακρίβειες στο φινάλε.
Θεωρώ ότι έχουμε μια απο τις περιπτώσεις που η μεγάλη διανομή και το αποτελεσματικό προμόσιον, ευθύνονται κατά πολύ για τον ντόρο που κάνει μια ταινία.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η συγκεκριμένη δεν αξίζει το χρόνο σας.