Pet (2016)

Σκηνοθέτης: Carles Torrens

Συγγραφέας: Jeremy Slater

Παίζουν: Dominic Monaghan, Ksenia Solo, Jennette McCurdy, Da'Vone McDonald

Χώρα: Ισπανία - Η.Π.Α

Budget:  τα ρέστα απο ενα δίπιττο γύρο χωρίς τζατζίκι.

Release: 2016

Runtime: 94 mins

Καταλληλότητα:

Ν. Κορέα: 18

Αυστραλία: 15

Η.Π.Α: R

Ο Σέθ είναι ένας λούζερ. Ένας λούζερ μεγάλης ολκής. Να φανταστείτε, νομίζω ότι τρώει κόρν φλέηκς με νερό. Μέγας μαλάκας.
Τριαντατόσος, δουλεύει σε άσυλο ανιάτων γατόσκυλων και καθαρίζει σκατά.
Το μόνο που ελπίζει είναι ίσως το τζακπότ, αλλά όπως όλοι μας που εκεί ελπίζουμε, δεν παίζει κιόλας ο μαλάκας.
Η Χώλλη, είναι γκαρσόνα. Σκατά στα μούτρα της κι'αυτής, νομίζει οτι θα γίνει κάποτε συγγραφεύς, αλλά "Τα απομνημονεύματα μιας σοκολατόπιττας" δεν αρκούν καλλιτεχνικά.
Αυτοί οι δύο θα συναντηθούν τυχαίως στο λεωφορείο.
Και θα θυμηθούν (Ο Σέθ δηλαδής γιατί η άλλη είναι καλό γκομενάκι οπότε δεν θυμάται μαλάκες) ότι πήγαιναν μαζί σκολειό.

Τζατζίκι, σκορδαλιά, σκορδοστούμπι, χωριάτικη με
εξτρά κρεμμύδι, και κρεμμυδόπιττα για ορεκτικό
μέχρι να έρθει το ραντεβού μου.

Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι γω
γιατι με κέφι όλους τους κερνώ.
Κι αυτοί μου λένε:

Ο Σέθ, σιγά σιγά θα αναπτύξει μια παντελώς αναμενόμενη εμμονή με το γκομενάκι, καθότι έβαλε κάτω το ημερολόγιο και είδε ότι έχει να γαμήσει από το 1992, και δεν ξέρω αν μετράει και αυτό, καθότι χρειάστηκε επέμβαση ένεκα μερικής ρήξης σφιγκτήρος του πρωκτού.

"Μάνα'μ τίσεσή, γλυκειά γκαρσόνα
μπές μεσ'στο κλουβί"

Αρχίζει και πηγαίνει όπου πηγαίνει η Χώλλη, εκεί που δουλεύει, εκεί που συχνάζει και λοιπά.
Εκείνη φυσικά ουδεμία σημασία του δίνει.
Ο Σέθ λοιπόν, θα βάλει τα μεγάλα μέσα, λόγω του ότι τυχαίως (!!!) ανακάλυψε το υπόγειο του ασύλου, και μια ιδέα του καρφώθηκε στο μυαλό.
Δε σιάχνω (σου λέει) ένα κλουβί εδώ, να κλείσω το γκομενάκι μέσα?
Όπερ και εγένετο.
Αλλά από δώ και πέρα?
Τι θα κάμει η άμοιρη γκαρσόνα?

Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα με αυτήν την ταινία, αναφέροντας το πότε άρχισε η διανομή της. Η οποία λοιπόν, ξεκίνησε με τις κλασσικές βόλτες στα διάφορα φεστιβάλ, το Μάρτιο του 16' και μέχρι το Δεκέμβρη, έγινε η πανηγυρική του εισαγωγή στην αίθουσα.
ΣΤΗΝ αίθουσα, ναί. Μία.
Στην οποία έκανε τον τρελλό τζίρο των 70 δολλαρίων.
Τυχαίο? Δε νομίζω.

Κάνε μια τούμπα και θα σου δώσω φυστίκι. Εϊ, ώπ, έλα.

Τι ρόλο λοιπόν βαρεί το πόνημα του κυρίου Carles Torrens ο οποίος το 2011 μας έδωσε το φτηνό μεν, πολύ καλό δε Emergo ή άλλως Apartment 143?
Βαρεί τον εξής ρόλο:
Ο κύριος Jeremy Slater που έγραψε το σενάριο, έχοντας την πείρα του Lazarus Effect το οποίο μπορείς να δεις μόνο με την βοήθεια αντιεμετικών, είχε μια πολύ καλή σεναριακή ιδέα.

Τί να πείς, τα λέει όλα η σχιωπή...

Όχι την πλέον ανατρεπτική μεν, αλλά πολύ καλή δε.
Και έχοντας αυτήν στο τσεπάκι, σου λέει "πώς θα γίνει μιάμιση ώρα αυτό?"
Και άρχισε να χώνει μέσα ένα σωρό μαλακισμένες σκηνές για να του βγει μεγάλου και όχι μικρού μήκους η ταινία, διανθίζοντάς τις με τους πιο αισχρούς διαλόγους από την εποχή του Maniac.
Η ταινία, είναι ουσιαστικά ένα ψυχολογικό θρίλλερ αναλύοντάς μας τους δύο ήρωες, τις μεταστροφές τους, τις αμφιβολίες τους, μέσα από ένα διαρκές παιχνίδι άμυνας και επίθεσης, μέσα από διαρκείς αλλαγές ρόλων, και επιρροής, σε μια μόνιμη διαταραγμένη ισορροπία δυνάμεων.
Ή έστω αυτό θα ήθελε ο σεναριογράφος.
Γιατί δεν του βγήκε ούτε στο ελάχιστο.
Οι χαρακτήρες είναι ασαφείς, ούτε αναλύονται αρκετά, αλλά μένουν μόνο στην επιφάνειά τους, ενώ η ταινία βασίζεται πάνω τους.
Είναι σαφές ότι το σενάριο προσπαθεί μεν να σε κάνει να είσαι κατα περιόδους είτε υπέρ του ενός είτε του άλλου, αλλά και σε αυτό αποτυγχάνει, και πάλι λόγω έλλειψης σαφήνειας των χαρακτήρων.

Αρχίζει και γίνεται βαρετό αυτό το νταραβέρι έ?

Σε ταινία τρόμου το να βλέπεις αδικαιολόγητα πράγματα είναι πάντα εκ των ων ουκ ανευ, αλλά όταν τα αδικαιολόγητα λαμβάνουν χώρα σε ενα δωμάτιο με δύο ήρωες, ε, χτυπάνε στο μάτι ρε μόρτη.
Αδικαιολόγητες αντιδράσεις, που υποτίθεται θα εξηγηθούν αργότερα, (έτσι ελπίζεις αλλιώς δεν βγάζει νόημα) που τελικά ΔΕΝ εξηγούνται, οπότε... δεν βγάζεις νόημα.
Ο σκηνοθέτης εν τω μεταξύ, είναι εικαστικά πάρα πολύ καλός, ευχαριστήθηκα τις γωνίες και τις λήψεις του. 
Δεν είναι εύκολο να κάνεις το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας σε ένα δωμάτιο. Και αυτός το έκανε καλά.
Δεν υπήρχε βέβαια πουθενά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, όπως θα περίμενες όταν κάποια είναι κλεισμένη σε ένα κλουβί συνέχεια, αλλά δε μου φάνηκε ότι προσπάθησε να την δημιουργήσει. 
Αν την δημιουργούσε θα έπρεπε να επικεντρωθεί στο θύμα και μόνο, και δεν ήταν αυτός ο σκοπός. 

Πώς να μείνετε καθαρή και φρέσκια ακόμα και μετά απο ένα μήνα
εγκλεισμου σε κλουβί. Κοζμοπώληταν σελ 32.

Έπρεπε να υπάρχει παιχνίδι συνέχεια και να είσαι υπέρ του ενός τη μία και υπέρ του άλλου την άλλη. 
Ο σκηνοθέτης λοιπόν καλά τα πήγε εν μέρει.
Το σενάριο απέτυχε.
Ηταν τόσο εμφανές ότι η μισή ταινία ήταν εκεί για να πιάσει απλά τον χρόνο του μεγάλου μήκους που ήταν εκνευριστικό.
καμμιά ατμόσφαιρα, περίμενες απλά να τελειώσει η σκηνή και αναρωτιόσουν τι σκατά είπαν τώρα και γιατί.
Οι ερμηνείες τώρα...
Οι πρωταγωνιστές ήταν καλοί.

Τόσες μέρες σε κλουβί, και ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΗΔΗΞΕ.
Τό καψα ε?

Αλλά αυτό το κατάλαβα λόγω πείρας παρότι δεν τους έχω ξαναδεί.
Γιατί οι οδηγίες που είχαν από το σκηνοθέτη τους και το σεναριογράφο τους ήταν είτε για τον πέοντα, είτε τύπου Δαλιανίδη, ήτοι : "Ε ηθοποιοί είστε, εγώ θα σας πω πως θα το παίξετε?"
Δεν είχαν σαφείς τους χαρακτήρες στο μυαλό τους και ήταν εμφανές από την ασυνέπειά τους, για την οποία ΔΕΝ ευθύνονται.
Και τελικά, ενώ στην ταινία υπήρχαν ένα σωρό σκηνές άχρηστες για να γεμίσουν το χρόνο και μόνο, ΔΕΝ υπήρχαν καναδυό, που θα έδειχναν καθαρότερα τους χαρακτήρες ή τις μεταστροφές τους, και θα έκαναν την ταινία καλή, παρά τους αισχρότατους διαλόγους.

Το έχω πει πολλές φορές και στη Βουλή, θα το επαναλάβω και τώρα.
Σπανίως γράφω αμέσως μετά που θα δω κάποια ταινία. Περιμένω να την χωνέψω μερικές μέρες, να δω αν θα μου προκαλέσει τίποτα στομαχικά, αν θα την θυμάμαι όσο νόμιζα ίσως ότι θα την θυμάμαι και μερικές μέρες μετά, αν θα μου αρέσει ακόμα τόσο αν είναι καλή ή αν θα την ξεράσω τελείως αν είναι κακή.
Εδώ λοιπόν, μου έμειναν τα εξής.

Ω, μή. Είμαι λογοδοζμένη
στο Μαθιό του Χασάπη...

Η πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια των δύο πρωταγωνιστών να βγάλουν ρόλο και συνέπεια από τις οδηγίες που τους είχαν δοθεί (πράγμα εμφανές μεν αλλά τελικά αδύνατον), η εικαστική μεριά του σκηνοθέτη που τον έχουμε ξαναδεί και μας άρεσε ξανά, και η επική ανεπάρκεια του σεναριογράφου είτε να κάνει ταινία με συνάφεια μιάμισης ώρας, είτε να γράψει ένα διάλογο της προκοπής που να μην φαίνεται σαν μετάφραση από Ιταλικά της Ζάκουλα.

Αποφύγετέ την εκτός αν παρεξηγείτε το μαζοχισμό σας για BDSM και θέλετε να θεωρείστε βιτσχιόζοι/ες.
Τα καλά της ταινίας δυστυχώς δεν είναι αρκετά για να υπερκαλύψουν τα κακά.
Αν τελικά τη δείτε, προτείνω για συνοδεία το μόνο που μου την θυμίζει.
Ανθρακούχο νερό.
Ναι, κάνει χαριτωμένες μπουρμπουλιθρίτσες και είναι ευχάριστο, αλλά τελικά είναι μόνο νερό.
Άοσμο, άχρωμο και άγευστο.