47 Meters Down -In the Deep- (2017)

Σκηνοθέτης: Johannes Roberts

Συγγραφείς: Johannes Roberts, Ernest Riera

Παίζουν: Mandy Moore, Claire Holt, Matthew Modine

Χώρα: Η.Π.Α

Release: 2017

Runtime: 87 mins

Δυο αδερφές. (μεταξύ τους. Θηλυκά)
Η μία σοβαρή και μετρημένη και παλαιών αρχών, και η άλλη ως συνήθως ψιλοξέκωλο. Διακοπές στο Μεξικό. Πού αλλού? Όλοι οι Αμερικάνοι εκεί πάνε. Και σκάει το παραμύθι η σοβαρή εκεί στην αρχή της ταινίας, οτι ο γκόμενος, δεν ήρθε μαζί, όχι επειδή είχε δουλειά, αλλά επειδή την απαράτησε εξάφνως για μιά άλλη γυναίκα που δεχόταν να κάμουν σαίκσ σε σταύλο γεμάτο σβουνιές, εισπνέοντας το μεθάνιο των εντερικών αερίων των οικοσίτων αγελάδων.
Η κάτι παρόμοιο, δεν θυμάμαι ακριβώς. Την παράτησε πάντως.
Και φυσικά ποιός καλύτερος αντιπερισπασμός από το ντόπιο πέος?

Βίβα λα Μέχικο μωρή ε λος Γκράντες Κοχόνες.

Ρε να τις μεθύσουμε και να τις ρίξουμε στους Καρχαρίες.
Όλες ίδιες είναι. Μασέλα θέλουνε.

Βούρ στον πατσά λοιπόν, στα κλάμπ, τις δισκοθήκες, τα χοροπηδάδικα, τα μπιλιάρδα και τα ποδοσφαιράκια και όπου τέλος πάντως πηγαίνετε εσείς οι έκφυλοι νέοι.
Φυσικά συναντούν εκεί ζεύγος σοβαρών νέων, που αφού ξεψυλλιαστούν και τις κεράσουν 853 τεκίλες την καθεμία, ΔΕΝ προσπαθούν να τις πηδήξουν (εδω η ταινία χαρακτηρίζεται φαντασίας), αλλά το μόνο που κάνουν είναι να τους προτείνουν να πάνε αύριο παρεΐτσα σε περιπέτεια.

Ο Τρομάρας τον γαμούσε το Σουγκλάκο ένη ντέη οβ δη
γουήκ ρε. Να το ξέρετε.

Η οποία είναι να κλειστούν σε κλουβί σαν τον Τρομάρα, και να πάρουν τρομάρα τρομερή, καθότι γύρω τους θα τριγυρνάει τρομάζοντάς τις τρομερός Καρχαρίας.

Τρόμος.

Απόλυτος.

Ασε ρε. Ετσι είναι οι καρχαρίες? Αυτά τα φιλετάρω
στο γόνα με σουήσ άρμη νάηφ ρε.

Μη μακρυγορώ. Έτσι κι αλλιώς, την συνέχεια μέχρι ενός σημείου, και την ξέρετε και την αναμένετε.

Φούντο, μπλούμ, αμάν, μπουρμπουλήθρ, ωχωχωχ, αλί και τρισαλί και τι κάνουμε τώρα μωρή αδερφίτσα.

Τα καρχαρίδια έρχονται πεινασμένα...

Αναμενόμενη ιστορία επιβίωσης των δυο αδερφών που κινδυνεύουν ανα πάσα στιγμή να γίνουν τσιπουρομεζές στο Καφενείο καρχαριών "Το 47".
Οχι δεν είναι νούμερο του δρόμου που βρίσκεται το καφενείο, είναι το βάθος, καθότι ο κλουβής βάρεσε πάτο. Πιό κάτω έν έχει.
Και εδώ είναι η μια πρωτοτυπία της ταινίας.

Είμεθα και παρακολουθούμε την δράση στο βυθό.

Τονάκι, σκουμπρί έχω, κολιό, σαρδέλλα, έχω γαύρο πάρε
γαύρο μαντάμ θα του σηκωθεί επιτέλους του μαλάκα σου
παρεπαρεπαρεπαρεπαρε.

Δύσκολο γύρισμα, όλο σε πισίνα, όλο σχεδόν με τις δύο αδερφές, τους διάφορους παρερχόμενος ή επιμένοντες καρχαρίες, και μερικά τονάκια ή πολύ μεγάλα σκουμπριά, τα οποία μου άνοιξαν την όρεξη με αποτέλεσμα να παραγγείλω σούσι και να αισθανθώ λιγάκι εκδικητής σε περίπτωση που οι αδερφίτσες γίνονταν όντως μεζές των καρχαριών.
Είχα και ένα πακέτο κατεψυγμένο τόνο το οποίο απόψυξα και έκοψα σασίμι, έκοψα και μια τονοσαλάτα με καλαμπόκι και μαύρα φασόλια, και κατέβασα 17 μάκι και 12 νιγκίρι.
Αρκεί όμως με τις γαστριμαργικές μου ανησυχίες.
Η ταινία.
Τι ΔΕΝ είναι.

Όνομα σκάφους: "Σκουριά IV" Τα προηγούμενα τρία τα παρέσυρε
το ρέμα, σάπισαν, δεν είναι ψέμμα...

ΔΕΝ είναι ταινία για να δεις καρχαρίες, να πλακωθείς στις τζαμπσκεριές, και να σου
χύνεται η μπύρα κάθε φορά που βλέπεις τον ψαρούκλα να δαγκάει βυζί.
Όχι ότι οι καρχαρίες δεν φαίνονται καθόλου, μια χαρά φαίνονται, αλλά όσο πρέπει, γιατί η ταινία είναι επικεντρωμένη στην επιβίωση των δυό γυναικών.
Και επικεντρώνεται σωστότατα, δίνει βάρος όσο πρέπει όπου πρέπει, δεν κάνει καθόλου και πουθενά κοιλιά, δεν έχει σκηνές όπου εν μέσω πανικού και επίδειξης τερηδόνας μασελών καρχαρία αναπολούν οι άλλες τα μικράτα τους και τι τους έδειχνε ο θείος στο κελλάρι.

Και τώρα στα πλαίσια της εκπαίδευσης, θα σου πιάσω το βυζί να δω
αν θα μπορώ μετά να σου κάμω μαλάξεις.

Η δράση, αν και αναμενόμενη για τέτοια ταινία, κυλάει ωραία και συνέχεια, χωρίς κενά, αλλά και χωρίς να είναι απανωτή και κουραστική.
Πώς να το πώ?
Μπορεί να μην είναι αριστούργημα της έβδομης τέχνης, είναι μια αναμενόμενη ταινία επιβίωσης, φτιαγμένη ούτε καν για φεστιβάλ, αλλά για να βγάλει κανα φράγκο σε DVD, φτηνή εντός ορίων, αλλά ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ.
Βέβαια, όπως έγραψα κάμποσες φορές, είναι αναμενόμενη.

Λοιπόν, βάζεις αυτό στο στόμα και ρουφάς.
Ξέρεις απαφτά έτσι?

Λένε να πάνε στο κλουβί.
Ε, ξέρεις ότι κάτι δεν θα πάει καλά και θα έχεις θέμα επιβίωσης εν μέσω  κολυμβόντων μασελών.
Είναι δύο, και αναρωτιέσαι πόσες ή και άν θα μείνει καμμιά τους στο τέλος.
Ξέρεις ότι κάτι δεν θα πάει καλά, και ότι αργότερα και κάτι άλλο δεν θα πάει καλά εκεί που νόμιζες ότι όλα άρχιζαν να πηγαίνουν καλά.
Δοκιμασμένες και αναμενόμενες συνταγές, δεν περιμένεις παρεκκλίσεις.
Αλλά έχει και τις ανατροπές του το σενάριο.
Πάνω απ όλα όμως είναι  όλα ΠΟΛΥ καλοφτιαγμένα.
Και εδώ, μια εύφημος μνεία στη μουσική.

Νυχτερινές παιδικές ονειρώξεις εξαιτίας του...
Είμεθα ανώμαλοι?

Ξεκινώντας η δράση, άρχισε να μου θυμίζει λίγο αρμόνιο Botempi.
Οι νεώτεροι, που έχασαν τις μελόντικες και το να ζηλεύεις το ότι ο άλλος είχε την κόκκινη ενω εσύ την πράσινη, και αυτός που είχε αρμόνιο Botempi ήταν ο γαμίκουλας της περιοχής καθότι ήταν και γιός γιατρού ή δικηγόρου ή συναφούς επαγέλματος που μπορούσε να ανεχτεί το τραγικό έξοδο τέτοιου ακριβού δώρου, δεν ξέρουν τί έχασαν.
Έχασαν τα Ζίτα Ελλάς και τα Αλυσίδα Ελβιέλα, και την πανηγυρική είσοδο στην αγορά των Ασήκς Τάηκερ.
Ω τι εποχές....
Χεστήκατε.

tomandandy και το ράφι στο οποίο έχουν μείνει
ένεκα πολλής (και καλής) δουλειάς.

Μετά λοιπόν, προχωρώντας η ταινία με την μουσική της η οποία ήταν και πανταχού παρούσα, κατάλαβα ότι για κάποιο λόγο έτσι ακριβώς την ήθελαν, και όχι μόνο αυτό, αλλά "τάπωσαν" εμφανώς επίτηδες την όποια καλλιτεχνική έκφραση, για να την κάνουν ΟΛΟΣΩΣΤΗ σύμφωνα με την δράση.
Η Μουσική, χωρίς να υπάρχει κάποια μελωδία που να σου μείνει, λειτουργεί ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί που πρέπει και όσο μπροστά πρέπει, αλλά και χωρίς να είναι απλά ένα ημι-φάλτσο τράβηγμα βιολιού στην όποια τζαμπσκεριά όπως συνήθως γίνεται στις αμερικανιές.
Μετά είδα οτι οι κύριοι tomandandy έχουν γράψει μουσική για διάφορες από τις ταινίς που ξέρουμε. Όπως το The Hills Have Eyes, Resident Evil κλπ
Πείρα, όχι μαλακίες.
Ο Σκηνοθέτης Johannes Roberts από την άλλη, είναι κάποιος που ευθύνεται για διάφορα που έχουμε δει, άλλα επιτυχημένα όπως το F και το Storage 24, αλλά και άλλα όχι.

Μισό, θα την πω την ατάκα, μόλις θυμηθώ πώς λένε ατάκες.
Πάει καιρός βλέπετε...

Γκεσταριλίκι (ουσιαστικά) στην ταινία ρίχνει και ο Matthew Modine, που κάπου ξεθάφτηκε από τα αζήτητα των 80's, τα τηλεοπτικά και τα καμέο, προφανώς ως φτηνή λύση για να υπάρχει και μια γνωστή φάτσα και όνομα στην ταινία. Μια χαρά είναι πάντως, όσο εμφανίζεται, που δεν είναι και πολύ απ ότι καταλαβαίνετε.
Η ταινία, ήταν παραγωγή της γνωστής σε μας Dimension Films, η οποία το είχε στο πρόγραμμα για κυκλοφορία σε DVD και ψηφιακά μέσα τον Αύγουστο του 16, αλλά εξάφνως πούλησε τα δικαιώματα στην Entertainment Studios, η οποία άλλαξε τον τίτλο της Dimension "In the Deep" πίσω στον προσωρινό τίτλο "47 Meters Down" και την προγραμμάτισε για διανομή σε σινεμά μέσα στο 17!!!

Νόμος του Μέρφυ Ν° 237.
Όπου υπάρχει συρματόσχοινο, ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ.

Η αλλαγή της ημερομηνίας σε προφανώς έτοιμη ταινία, έγινε για να μην πέσει κοντά πουθενά στο The Shallows, που με παρόμοιο θέμα, θα συγκρινόταν αναπόφευκτα.
Αν και δεν έχει να φοβηθεί καμμιά σύγκριση παρότι είναι προφανώς -αλλά καθόλου εμφανώς- χαμηλότερη παραγωγή.
Εξάλλου, το ένα από πάνω από το νερό, το άλλο από κάτω.
Το Shallows βέβαια έχει πρωταγωνίστρια με μεγαλύτερα Βυζγιά, αλλά εδώ έχουμε τέσσερα αντί για δύο.
ΧΑ.
Κατακλείδα:

Είναι ταινία επιβίωσης, μην περιμένετε τρομάρες, ούτε αίμα, ούτε gore.
Δεν είναι από την άλλη τόση η έλλειψή τους ώστε να έχει καταντήσει δράμα με φόντο κραδαίνουσες μασέλες.

Βάλε γκομενάκι για δόλωμα για καβούρια. Και βάλε το νερό να βράζει.

Ίσα ίσα. Συνεχής δράση αν και αναμενόμενη στα πλαίσια του είδους αλλά και ανατροπές παρότι ήπιες, τελικά συνθέτουν μια ταινία που φχαριστιέσαι που είδες, χωρίς βέβαια να είναι το αριστούργημα ή η ταινία που θα κρατήσεις για να ξαναδείς άλλες εφτά φορές.
Αλλά είναι μια ταινία που σίγουρα θα σας αφήσει ικανοποιημένους, εκτός αν είστε από αυτούς τους μιρλιάρηδες που με κάθε ταινία που βλέπουν απαιτούν να δουν τον επόμενο εξορκιστή με όλο τον αντίκτυπο που προκάλεσε σε άλλη εποχή.
Ξεκολλάτε ρε, δεν είναι ούτε όλες οι ταινίες ίδιες, ούτε όλες οι παραγωγές ίδιες, ούτε όλα τα σενάρια. Και ούτε του ίδιου επιπέδου.

Μα γιατί οι μαλάκες μου ρίχνουν συνέχεια φαΐ σε κονσέρβα?

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ευχαριστηθείς μια ταινία, έστω και με κλισέ σενάριο αρκεί να είναι δοσμένο καλά και σωστά και πρωτότυπα.
Εκτός αν ΔΕΝ ΘΕΣ να το φχαριστηθείς μόνο και μόνο για να νομίζεις οτι έτσι, έχεις το δικαίωμα να μιρλιάσεις.
Ε ΔΕΝ ΤΟ ΧΕΙΣ.
Στο αφαιρούμε. Φύγε.
Οκ, έφυγε, μείναμε οι πολλοί, οι υπόλοιποι.
Εμείς θα την δούμε την ταινία, με προτεινόμενη συνοδεία σούσι.
Και Μπύρα Sol.
Ναί, ταιριάζει, μην κολλάτε στο σάκε.
Καλή όρεξη.