We Are Still Here (2015)

Σκηνοθέτης: Ted Geoghegan

Συγγραφέας: Ted Geoghegan, Richard Griffin (story)

Παίζουν: Barbara Crampton, Andrew Sensenig, Lisa Marie, Larry Fessenden

Χώρα: ΗΠΑ

Release: 2015

Runtime: 84 mins

We are still here, 'cause they locked the door...

Η υπόθεση σε πιάνει απο το λαιμό με την πρωτοτυπία της και σε σβουρνάει 27 σβούρες πάνω απο το κεφάλι της, και μετά σε πετάει σε πέτρινο τοίχο, κομπλέ με βρύα και λειχήνες, και τη σκιά του Νοσφεράτου να ανεβαίνει τα σκαλιά. Δηλαδή: Είναι ενα ζευγάρι, και μετακομίζουν σε ένα σπίτι στη μέση του πουθενώς, το οποίο είναι στοιχειωμένο. Σας εξίταρε ήδη ε?
Με μεγαλύτερη λεπτομέρεια, τρέλλα και ματωμένη πριονοκορδέλλα τώρα...
Είμαστε εκ των συμφραζομένων κάπου στο τέλος των σέβεντιζ.
Ζεύγος πενηντακάτηδων, μετακομίζει εις αγροικίαν, εκτός πόλεως, (πόλεως που λέει ο λόγος, ούτε βενζινάδικο με γέρο που να λεει: "Μήν πάτε εκεί" δέν έχει...).
Ο λόγος? Η επερχόμενη καταθλιψάρα της συζύγου, μιας και προ διμήνου έχουν χάσει νεαρόν Υιόν σε αυτοκινητιστικό.

Παραδόξως, το σπίτι ΔΕΝ ειναι δίπλα απο νεκροταφείο...

Η Καταθλιψάρα όμως απαξ και μπαίνει στο σπίτι, αρχίζει να αισθάνεται μια παρουσία. Τι αλλο να υποθέσει εκείνη απο το οτι είναι το πλέμα του Γιού της? Και τί άλλο να υποθέσει ο άντρας της απο το οτι η γυναίκα του τό χασε διεξοδικώς και ανεπανορθώτως?

Η αίσθηση όμως συνεχίζεται, και η Καταθλιψάρα φωνάζει για σουκού, φιλικόν ζεύγος, αποτελούμενον απο αλλον πενηντάρη, πλήν απομεινάρι χίππικο, που κουβαλάει και ενα κιλό φούντα πάντα μην ξωμείνει, και την σύζυγόν του, αυτοδίδακτο και αυτοαποκαλούμενο μέντιουμ, για να μάθουν με "σιγουριά" αν υπάρχει ο μακαρίτης στου σπίτ. Το μέντιουμ μάλιστα, λέει και στον δικό της γιό να έρθει μετα της γκομενός του, καθότι ήτο κολλητός του μακαρίτου.
Κολλάμε εδώ και τους γείτονες, που έρχονται πρίν ερθουν οι καλεσμένοι, και σκάνε το παραμύθι του σπιτιού στους νέους ιδιοκτήτες.

Είμαι ο γείτονας και απο δώ το βασανάκι.. Ηρθα να σας προειδοποιήσω
για τα φαντάζματα, ενω κανονικά θα πρεπε να σας αφήσω
να γιούνετε μεζές. Πείτε φχαριστώ και φέρτε τα τσίπουρα.

Ο σπίτης χτίστηκε το 1869 απο τον Δήμο, για τους νέους ενοίκους που θέλανε να ανοίξουν γραφείο κηδειών. Ο Δήμαρχος προφανώς κατανόησε πλήρως την τεράσια επιχειρηματική προοπτική του να έχει το κωλοχώρι του το δικό του γραφείο κηδειών, και το τεράστιο εισόδημα που θα μπορούσε αυτό να αποφέρει στο Δήμο.
Ομως σύντομα αρχίσαν οι βρώμες. Οι πεθαμενατζήδες λεει, δέν θάβανε τα φτώματα αλλα σκέτα φέρετρα και πουλούσανε τα φτώματα στα πανεπιστήμια και στα κινέζικα εστιατόρια!
Το 'να φέρνει τ'άλλο, και η τελική είναι όπως γίνεται πάντα, λυντσάρισμα! Πάει η πεθαμενατζίδικη οικογένεια, πεθαμενατζής, πεθαμενατζού, και πεθαμενατζάκι. (πείτε το γρήγορα αυτό αν μπορείτε!!!)
Οι καλεσμένοι καταφθάνουν, Η μεντιούμα εξ αρχής αντιλαμβάνεται ανω της μίας παρουσίας στο σπίτι και οσμίζεται και την κακία τους.
Αρχίζουν περίεργοι θόρυβοι και θεάσεις, ο Υιός του μέντιουμ μετα της γκομενός καταφθάνει, αλλα δέν φτουράει και πολύ ούτε αυτός ούτε εκείνη, και εμείς μαθαίνοντας οτι το σπίτι κατοικείται ακόμα απο τα φαντάσματα των ορίτσιναλ ιδιοκτητών τα οποία ξυπνάνε κάθε τριάντα χρόνια (για κάποιον άγνωστο λόγο) διψώντας για αίμα μιας νέας ιδιοκτήτριας οικογενείας, και βλέποντας τους βλάχους να τρέχουν με τα δικράνια, αναρωτιόμαστε αν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο όρθιο μεχρι το φινάλε...

Δέν σας είπα περισσότερα απο όσα λεει η ίδια η εταιρία παραγωγής για την υπόθεση στο Imdb. Απλά με λίγο περισσότερα και καλύτερα λογάκια. Εχουμε και λέμε λοιπόν τώρα.. Το πρωταγωνιστικό ζευγος: Κάντε ενα κλικ στα ονόματά των δύο πρώτων πιό πάνω, και θα δείτε οτι τους έχετε δεί σε πλειάδα ταινιών του είδους ανα τα έτη. Οσο για τους καλεσμένους, τους ξερουμε καλά και τους δύο, ο Larry Fessenden επίσης εχει παίξει σε πάρα πολλά του είδους αλλα είναι και ο δημιουργός του ανεπανάληπτου Beneath.

Απ'όλα τα πετούμενα, ο Γάιδαρος μαρέσει
πόχει δυο μάτια γαλανά, και δαχτυλίδι μέση.

Οσο για την μεγαλοθονική του σύζυγο, την Lisa Marie, την ξέρουμε κυρίως και πρωτίστως ως επι δεκαετίας γκομενα και μούσα του Tim Burton, και μέσα απο πολλά έργα του, με πιθανό ερμηνευτικό highlight, την Vampira στο Ed Wood.

Bέβαια, μετά το Planet of the Apes, το 2001, που χώρισε, προφανώς έκατσε και έτρωγε τα έτοιμα που αποκόμισε απο τον Πειραγμένο αναμαλλιαστή, και επανήλθε μόνο το 2012 με το Lords of Salem του Rob Zombie, αφού προφανώς ξώμεινε απο ψιλά και αναγνώριση.

Επι το έργον...

Σας αρέσουν οι ταινίες του Ti West? θεωρείτε και εσείς όπως πολλοί οτι είναι ενας φόρος τιμής στα 80'ς (επειδή προφανώς δέν τα ζήσατε) ή θεωρείτε οτι είναι ενας υπερφίαλος κλεφτάκος με ενα αρμόνιο μποτέμπι που απλά ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ τα 80΄ς κομπλέ με όλο το κιτσαριό τους και την ελλειψη τεχνικής και φαντασίας τους, αντί να προσωμοιώνει την αισθητική και είτε να την παρωδεί, είτε να την εξελίσσει?
Αν σας αρέσει λοιπόν, το We are Still Here δέν απέχει. Προσπαθεί να διαδραματιστεί στο τέλος της δεκαετίας του 70, παρότι κανεις δεν εχει κανουριο για τότε αμάξι, ολα είναι αρχών 70, αλλα απο τα συμφραζόμενα, και απο το οτι το σπίτι ξυπνάει και θέλει αίμα κάθε 30 χρόνια, δεδομένου οτι έχει χτιστεί το 1869, μας κάνει 1979.
Γιατί όχι 2009? -σας ακούω να ρωτάτε-.
α) για να μήν υπάρχουν κινητά και
β) για άλλη μια φορά, κάποιος που δέν είχε γεννηθεί τότε, προσπαθεί να αναπαράξει την εποχή, πλήν όμως απλά την αντιγράφει. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση αντιγράφει ενα B Movie, που τα λεφτά πέσανε σε πεντε έξι εφφέ στο τέλος, και τους διαλόγους τους εχει γράψει ο ταχυδρόμος, επειδή είναι μονος που ήξερε γραφή και ανάγνωση στο ίδρυμα.
Η θεωρία, λέει οτι η ταινία είναι αφιερωμένη στον Lucio Fulci, τον "Νονό του Gore", αλλα θα μπορούσαμε να πούμε οτι είναι αφιερωμένη σε όλες τις εξαιρετικά χαμηλού μπατζετ ταινίες, όταν το σενάριο το έχει γράψει άσχετος, το θέμα είναι κλισεδιά του κερατά, και οι ερμηνείες για φτύσιμο στην καλυτερη περιπτωση.

Καλά που δέν εχω λόγια... Θα ερμηνεύσω
μόνο με τις λεπτές εκφράσεις του προσώπου...

Οσοι ξέρετε ΚΑΛΑ αγγλικά, και δέν σας χρειάζονται υπότιτλοι, θα καταλάβετε αυτό που λέω για το σενάριο! Οι Διάλογοι είναι ξύλινοι, θα περνάγανε μετα βίας σε γραπτό κείμενο, αλλα στο μιλητό είναι απλά γελοίοι.

Οι ερμηνείες είναι αφημένες στο χαμό, και ο καθένας παίζει όπως νομίζει οτι είναι σωστότερο. Σκηνοθετικές οδηγίες δέν υπάρχουν, γιατι αν υπήρχαν θα υπήρχε και κάποια συνοχή. Οι αντιδράσεις στα πάντα είναι ατεχνες και ξεκάρφωτες.

Την Lisa Marie την εχω ξαναδεί πολλάκις αλλα εδώ δεν την γνώρισα. Μέρος αυτού το οτι εχει μεγαλώσει και μέρος, του οτι αναρωτιόμουν αν αυτή που βλέπω, εχει ξαναπαίξει ποτέ πουθενά. Και παρότι αυτοί οι γελοίοι διάλογοι ΔΕΝ βοηθάνε την ερμηνεία, ενα τηλεφωνάκι στην Κάτια Δανδουλάκη, με την ερώτηση του πώς κατάφερε να ανταπεξέλθει τόσα χρόνια στους διαλόγους του Φώσκολου θα της έλυνε όλες τις απορίες.
Η δράση, ξεκινάει πολλά υποσχόμενη νωρίς, με θεάσεις, σκιές στο φόντο και λοιπά ωραία,
αλλα δεν συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια κρεσσέντο.
Εντωμεταξύ μαθαίνουμε στοιχεία, που θα επρεπε να εξηγηθούν αλλα αυτό δε γίνεται ποτέ, κάπου ως υποσημείωση στο σενάριο, θα υπήρχαν καποια πράγματα αλλα εμείς μονο τα μισά μάθαμε, και φτάνουμε σε καποια στιγμή σε ενα κρεσσεντάκι του Larry Fessenden, οπου μιλάει ο φάνταζμας μεσω αυτού.

Εκεί γελάμε. Οχι μόνο για την υπερβολή την όρθια που είναι η ερμηνεία του, πράγμα για το οποίο δέν φταίει ο ίδιος, εξάλλου οι ηθοποιοί πολλές φορές τείνουν στην υπερβολή, αλλα ο σκηνοθέτης που δέν ηξερε πως να τον κρατήσει, ή έστω να κανει ενα πλανάρισμα τέτοιο, που θα δείξει απειλητικός παρά αστείος.
Βέβαια, μπορεί να σας φανεί μια χαρά δέ λεω, απλά θα αρχίσω να αμφιβάλλω για το γούστο σας. Αλλα τα γούστα είναι σαν τις Χοληδόχους Κύστεις. Ολοι εχουμε απο μια.
Πάει κάποια ασχετη να ανοίξει μια πόρτα, ακούμε ενα μπαμ, παρτην κατω. Οχι, δέν θα μάθουμε ποτέ γιατι την σκότωσαν. Και όσο και να το σκεφτόμαστε, δέν υπάρχει λόγος, μιας και αυτό έγινε σε μαγαζί, απο ατομα που θα μπορουσαν να ειναι πελάτες. Δέν ήταν μαρτυρας παράνομης συναλλαγής σε σοκάκι.
Η Ταινία είναι γεμάτη απο χαρακτήρες που δέν αναπτύσσσονται αρκετά ενω θα έπρεπε, και απο άλλους που είναι μπαμ και κάτω ενω δέν θα έπρεπε.
Γενικά, το μόνο καλό που μπορώ να βρώ ειναι καναδυό εξυπνα εφφεδάκια σε κάποιες στιγμές, αλλα δέν είμαι ατομο που θεωρεί οτι τα εφφέ σώζουν μια ταινία τρόμου.

Εδω έχουμε το μοναδικό πραγματικά ΚΑΛΟ highlight της ταινίας. Είμαστε στα σέβεντις, και εκεί στις προηγμένες χώρες της δύσης, το ποτόν, ήτο απελευθερωμένο, δέν σε θεωρούσαν όλοι αλκοολικό επειδή πίνεις ΚΑΘΕ μέρα. (απο ένα ποτό ας πουμε).

Οπότε πίνουν σα νεροφίδες, αλλα δέν μεθάει και κανείς.

Το Highlight είναι το μπουκάλι που υπάρχει στο σαλόνι, και μας το δείχνουν ευκρινέστατα οι δημιουργοί, συνέχεια, καθ'όλη τη διάρκεια του έργου, γελώντας πίσω απο τις σημειώσεις τους. Το J&B το ξέρετε. Καρός να μάθετε και το B&J!!!

Για όσους δέν τυχαίνει να το ξέρουν. BJ= Blow Job=Πίπα=Πεολειχία=Πεοθηλασμός. Και να και ο ορισμός του Urban Dictionary αν δέν ξέρετε κάν τι είναι αυτό...

Και όχι, δέν πρόκειται να κάτσω να σας το μεταφράσω. Το πιάσατε το νόημαν.

Η Lisa Marie που λέγαμε. Μπορει ο Tim Burton να μην εχει φήμη του υπέρτατου γυναικοκατακτητή, ή του οτι κυκλοφορούσε τα καλύτερα γκομενάκια σε όλη την Κοκκινιά, αλλα του είχε ψιλοφέξει με την προαναφερθείσα.

Και ιδού οι Μούσες του Tim Burton στα 90'ς. Και οι δύο.

Δέν του κατσε και άσχημα και ας του μάζεψε τρείς νταλίκες πράματα φεύγοντας, αλλα καλά να πάθει.

Το κέρατο πλερώνεται.

Το θέμα είναι οτι η Lisa Marie δέν ειναι ακριβώς όπως την θυμόμαστε πλέον, παρότι δέν την πήραν και τρελλά τα χρόνια, ούτε 50 δεν είναι, αλλα και να ήτανε, δέν θα την δείτε πλέον έτσι: >>>

καθότι στην ταινία είναι ψιλοχίππισα, και κυκλοφορεί είτε με μπατανίες είτε με κιμονό και λοιπές μαλακίες. Προφανώς ζήτησε τα τριπλάσια για να βγάλει έστω και ντεκολτέ, και οι παραγωγοί προτίμησαν να τα ξοδέψουν σε καναδυό σπλαττεριές της προτελευταίας σκηνής.

Ο,τι και να σας πώ, μάλλον θα το δείτε, γιατι προφανώς δέν έρχεστε να διαβάσετε ότι και να γράφουμε, αλλα επειδή σας ενδιαφέρει η συγκεκριμένη ταινία. Θα επαναλάβω αυτό που είπα πιο πάνω. Αν σας αρέσει ο Ti West και ειδικά αν σας άρεσε το The House of the Devil, πιθανοτάτως θα βρείτε πολλά καλά στην ταινία και ίσως και να σας αρέσει. Αν δέν σας αρέσει, και τον θεωρείτε οπως και εγώ υπερτιμημένο πιτσιρικά, θα συμφωνήσετε μαζί μου στο οτι είναι ακόμα χειρότερο και απο το It Follows. Πάνω που νομίζαμε οτι είχαμε καθαρίσει απο τις μούφες φέτος, και the only way is up...

Απο την άλλη αν τυχαίνει και είστε απο αυτούς που διαβάζουν οτι γράφουμε, πείτε το, για να αρχίσω να ποστάρω και gore συνταγές, οπως η τάρτα συκωτιού με αίμα ζελέ. Yummy.