Σκηνοθέτης: Shane Abbess
Συγγραφείς: Shane Abbess, Brian Cachia
Χώρα: Αυστραλία
Budget: $ 5,000,000
Release: 2015
Runtime: 110 mins
Infini-ty
Αρχές 23ου αιώνα κι έτσι. Ο άθρωπας βρήκε τον τρόπο να εκμεταλλεύεται τον ορυκρό πλούτο οποιουδήποτε σημείου του σύμπαντος, μετατρέποντας την ύλη, σε μια ροή δεδομένων, και εκπέμποντάς την σε οποιεσδήποτε συντεταγμένες τους γνωστού σύμπαντος. Πρακτική γνωστή ως Slipstream. Πράγμα που είναι όμως επικίνδυνο, ένεκα των μεγάλων απωλειών. οπότε αυτή η δουλειά, αφήνεται σε ειδικά εκπαιδευμένους άντρες και γυναίκες.
Ακολουθούμε τον Ουίτ Καρμάικλ (Ναι, είπα Ουίτ) νεοσύλλεκτο της υπηρεσίας ερευνας και διάσωσης.
 |
| Ουίτ |
Τί συμβαίνει? Ενας μεταλλευτικός σταθμός ονόματι Infini, κάπου στου διόλου τη μάνα, στα όρια του σύμπαντος και βάλε, τραβάει ζόρια τρελλά. Αυτό που πήγαν να εξορύξουν εκεί, απεδείχθη τόσο εύφλεκτο και επικίνδυνο, που κάνει έκρηξη μεγατόννων μόνο που έρχεται σε επαφή με τον γήϊνο αέρα. Ο σταθμός νόμιζαν όλοι οτι είναι κλειστός, αλλα ουχί! Ενας μόνος και παντελώς παιγμένος τύπος είχε μείνει μέσα, και το βαλε σκοπό να στείλει ενα φορτίο μέσω Slipstream στην γή, και να την κάνει τεμαχιούλια, τα οποία ενδεχομένως θα πάει να πουλήσει στο Αλφα του Σειρίου ως ενθύμια.
 |
| Λοιπόν,ντου, αδειάζουμε το ταμείο και φύγαμε... |
Ομάς στέλνεται να αναχαιτίσει την προσπάθεια του καταπαιγμένου τύπου, η οποία επιστρέφει την ώρα που ετοιμάζεται ο Ουίτ, (Ναί, Είπα Ουίτ) για άλλη αποστολή, αλλα ειναι μολυσμένη με ποιός ξέρει τί, γίνεται της τρελλής, πέφτουν μπιστολίδια γιατι εκτός απο μολυσμένοι είναι και εκτος εαυτού, βαράνε, σφάζουν, πετάνε χειροβομβίδες, ο σταθμός μπαίνει σε καραντίνα, ο κίνδυνος ειναι οποιος μείνει μέσα να πρεπει να απαλειφθεί απο προσώπου γής, κάνουν δυο τρείς μια έτσι, και πάνε σε οτι συντεταγμένες βρούν μπροστά τους, απλα για να φύγουν απο κεί! μεταξύ τους και ο Ουίτ. (Ναί, Είπα Ουίτ)
|
| Ουίτ |
Κάτ σε δεύτερη Ομάς, πλήν πιο εκπαιδευμένη, πιο ελίτ, πιο γαμάτοι, και πιο καραμπουζουκλήδες, που πάει να σώσει ότι απέμεινε απο τον Ουίτ, (Ναί, Είπα Ουίτ) και να διασφαλίσει οτι το κωλοφορτίο θα κάτσει στα αυγά του, και δεν θα την κάνει για γή, για να την κάνει Ηλιακό Σύστημα Μπολωναίζ.
Και πάνε.
Και βρίσκουν και τον Ουίτ! (Ναί, Είπα Ουίτ).
Και εκεί αποδεικνύεται οτι οι προηγούμενοι εχουν εκτεθεί σε κάποια μόλυνση που τους κανει επιθετικους μεταξύ τους, τους τρελλαίνει, τους κάνει να σφάζονται και να παίζουν ο ένας με το πάγκρεας του άλλου, οτι ο αρχικός παιγμένος επιζών ειναι ακόμα εκεί, και οτι σε λίγο τα ίδια θα συμβουν και σε αυτούς τους ίδιους, καί τον Ουίτ (Ναί, Είπα Ουίτ) που τοσο καιρό κρύβεται.
Και αρχίζει το πανηγύρι, γιατι εκεί, ΔΕΝ είναι μόνοι τους...
Εϊδα πόστερ της ταινίας. Διάβασα και τις δύο γραμμές που έχει ως υπόθεση το Imdb.
Και λέω κάτσε να το δώ, θα είναι κάτι σαν το Outpost 37 ξερω γω, μπαμ μπουμ μπιστολίδι, λέηζερ, Εξωγήινοι με ιδιαίτερα αποκρουστικά κοστούμια κλπ. Οποτε ξεκινησα να το βλέπω προετοιμαζόμενος για απίστευτη κλισεδιά, για να περάσει η ώρα. Και το πρώτο εικοσάλεπτο επιβεβαιώθηκα πλήρως. Συνεχόμενη σχεδόν μουσική, ακομα και εκεί που δέν θα επρεπε να υπάρχει, κλισέ πλοκή εκ πρώτης όψεως, κάτι Πεζοναυτάκια τύπου, που πάνε με τα οπλα στο χέρι κλπ. Αλλα σε κάποια στιγμή περνάει η εισαγωγή.
Και αρχίζει κάτι άλλο.
 |
| Με το τρία αρχίζουμε να ερμηνεύουμε απότομα, να πιάσουμε τους θεατές στον ύπνο. |
Αρχίζουν οι ερμηνείες να γίνονται πιο περιπλοκες και η αισθητική να απογειώνεται.
Αρχίζει η σκηνοθεσία να γίνεται ΠΟΛΥ πιο περίπλοκη, να υπάρχουν 5 πλάνα εκεί που θα τη εβγαζε με ένα, η αισθητική των κάδρων να γίνεται και αυτή πολυπλοκη και πολυεπίπεδη, και εκει που νομιζες οτι εχεις να κανεις με απλούς σταράτους χαρακτήρες να σου βγάζουν κι άλλα, είτε σε ενδιαφέρει είτε όχι, είτε προάγει την υπόθεση είτε όχι.
Υποτίθεται οτι αρχίζουν ολοι και τα παίζουν, και περιμένεις να δεις μάτια να γυαλίζουν. Αλλα εκει που σε μια τυπική Αμερικάνικη ταινία θα περναγε στο ντουκου και θα επεφτε απλα ενα βρωμόξυλο, εδώ εχεις κι άλλα. Γιατι το βρωμόξυλο και το κυνήγι πέφτει μέν, αλλα δεν σε αφήνει να σκεφτείς οτι αυτό ειναι ολο και όλο που θα δείς στην ταινία.
Και όλο αυτό εχει γίνει επίτηδες. Τί εννοώ?
 |
| Καταταγείτε μας λέγανε. Ελάτε στη Γαλατία που χει καλοκαίρι... |
Μια ταινία δέν γυρίζεται απο αρχή προς τέλος. Μπορει να ξεκινήσεις τα γυρίσματα απο το φινάλε. Οποτε ο κλισέ ρυθμος και σκηνοθεσία της αρχής είναι επιτηδες έτσι. και μετά στο αλλαζει σιγά σιγά, οπως αλλαζουν και οι ήρωες και τα μυαλά τους.
Δεν εννοώ μ όλα αυτά οτι είναι το υπέρτατο αριστούργημα που δέν πρεπει να χάσεις πρίν πεθάνεις. Αλλα για μενα που έκατσα να το δώ με διάθεση Action Sci Fi, ήταν σχεδόν αποκάλυψη.
Το μυστικό? Αυστραλέζικη παραγωγη.
Δέν εννοώ οτι ολες οι Αυστραλέζικες παραγωγές είναι υπέροχες. Αλλα δέν ειναι παραγωγή μεγάλου Αμερικάνικου στούντιο. Που σημαίνει οτι δέν υπήρχε ενας παραγωγός απο πάνω απο το κεφάλι του Σκηνοθέτη να του απαγορεύει να κανει τα δέκα παραπάνω πλάνα που ήθελε στην σκηνή επειδή θα σήμαινε αλλη μια μερα γυρίσματος.
 |
| Πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης. Σαφης διαφορά παραστήματος. |
Το Μπατζετ 5 εκατομμύρια. Εφφέ υπερελάχιστα, το έργο είναι κυρίως ντεκόρ. Απο την αλλη βέβαια, ακριβώς ετσι ήταν και ενα απο τα πλέον επιτυχημένα έργα του είδους EVER. Το Alien. Eνα κουστούμε και κάτι ντεκορ. Εφφε στο μινιμουμ.
Ξαναλέω, δέν το θεώρησα αριστούργημα, αλλα το περίμενα ρηχό και μου βγήκε το αντίθετο, το περίμενα κλισε και μου βγήκε πολυεπίπεδο, και το περίμενα μπι μούβι και μου βγήκε μια ΠΟΛΥ καλά διαχειρισμένη παραγωγή, και ο σκηνοθέτης που δέν τον ήξερα, μου βγήκε κάποιος που θέλω να τον ψάξω.
Ο Shane Abbess, ειναι ενας μουσάτος τύπος 1,90. Δέν ειναι αυτό που τον καθιστά καλο σκηνοθέτη ομως. Είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, μετά το Gabriel του 2007, που το γύριζε τα βράδια ενω δούλευε σε διάφορες δουλειές τη μέρα προσπαθώντας να μαζέψει λεφτά για να το ολοκληρώσει!!!
Και παρότι αυτό του έδωσε εισιτήριο για το Χόλλυγουντ, τελικά δέν εκανε τίποτα εκεί, και γύρισε πίσω στα πάτριά του εδάφη για να γυρίσει τελικά το Infini.
Οι λόγοι τυπικά αγνωστοι, αλλα πιθανολογώ οτι είναι οι ίδιοι που πολλοι Ευρωπαίοι επιστρέφουν πίσω. Η Δαμόκλειος Σπάθη του Πανταχού Παρόντα Παραγωγού που θέλει να συνδέσει το ΔΙΚΟ του όνομα με την ταινία, παρά του Σκηνοθέτη, και τον μεταχειρίζεται σαν αναλώσιμο υπάλληλο. Ναί, συμβαίνει πλέον στις περισσότερες περιπτώσεις.
Ξανά στην ταινία με πολύ λιγα τελικά λόγια.
Η ατμόσφαιρα αρτια, οι ερμηνείες πάρα πολύ καλες είδικά επειδή δέν το περιμένεις, η πλοκή μπερδεμένη αρχικά διασαφηνισμένη αργότερα, το φινάλε αρκούντως ανατρεπτικό, (και αρκούντως "καλλιτεχνικό") και επαναλαμβάνω για τρίτη φορά: ΔΕΝ πρόκειται για αριστούργημα, αλλα για μια πάρα πολύ καλή ταινία που δέν θα κλαφτείς οτι έχασες το χρόνο σου. Το αντίθετο.
Ενας τρόπος που "κρίνω" μια ταινία πρίν τελειώσει, ειναι το πότε, πού και γιατι θα κάνω μια έτσι να δώ πόση ώρα πέρασε και πόσο μένει. Αν κανω μια έτσι να δώ πόση ώρα περασε και ΔΕΝ εχει μπεί ακομα στο θέμα, και αυτό είναι στα 30 λεπτά, μαλλον η ταινία θα κριθεί απο μένα αποτυχημένη. Αν κανω μια έτσι να δώ πόσο εχει ακομα και εχει 10 λεπτά και δέν θεωρώ οτι εχει λύσει την πλοκή, επίσης αποτυχημένη θα είναι. Στην συγκεκριμένη δέν εκανα καμμία έτσι πουθενά. Απο το μισάωρο και μέσα με είχε συνεπάρει το καδράρισμα του σκηνοθέτη, και σκεφτόμουν οτι με τόσα κοντινά, και τόσα πολλά πλάνα πρέπει να είναι Ευρωπαίος. Επίσης με είχε συνεπάρει η συνοχή των ερμηνειών! Άσχετα αν ηταν καλές ή κακές. Η Συνοχή τους, που σημαίνει και ενδεικνύει οτι ο σκηνοθέτης δέν τους άφησε απλα να τα πουν οπως θέλουν, αλλα είχε σαφή εικονα στο μυαλό του, και εγινε σωστή και πολλή διδασκαλία.
 |
| The name is Abbess. Shane Abbess. Look for me. I'll be back. |
Είχα σκοπο να βαθμολογήσω με 3/5, Σα να λέμε δηλαδή 6/10, Που δέν ειναι καθόλου ασχημα. Αλλα εβαλα και αλλο μισό ρούμπο. Γιατί? Για το μίνι μπάτζετ. Μπορει να σας φαίνονται πολλά τα 5 εκατομμύρια, αλλα είναι ψίχουλα για μια ταινία με εκτενέστατα ντεκορ φτιαγμένα απο την αρχή, με κουστούμια, με εφφέ εστω και λίγα, και πάνω απ όλα για μια ταινία που δέν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ σημείο της που να ενδεικνύει φτήνια.
|
| Ουίτ |
Ακούς εκει Ουίτ...
Κατακλείδα: Ακόμα και αν το σενάριο δέν σας πεί και πολλά, (παρότι ενω αρχικά νομίζεις οτι είναι συρραφή διαφόρων επιτυχιών, τελικά δέν ειναι καθόλου) θα σας πεί το εξής: Η ταινία δίνει την εντύπωση μιας πολυ συγκροτημένης παραγωγής, και σου μεταδίδει ακριβώς αυτό που θέλει. Που σημαίνει οτι είναι μια απο τις ταινίες που ο σκηνοθέτης, κατάφερε να φτάσει στο πανί, οσο το δυνατόν περισσότερο αυτού που είχε στο κεφάλι του, επιτυχημένα.
Και εφόσον ο μεγάλος David Fincher εχει πεί οτι αν καταφέρεις να μεταφέρεις στο πανί το 70% αυτου που έχεις στο κεφάλι σου, είναι επιτυχία, ποιοί ειμαστε εμείς που θα διαφωνήσουμε στο οτι και τούτη δώ η ταινία, είναι επιτυχία?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου